So different!

Na twee maanden - waarin: moving from Boston US, vakantie California, moving to Dorking UK - wordt het tijd om de stilte op dit blog te doorbreken. Eerst maar beginnen met wat verschillen op te sommen tussen NL, US en UK, want man, man, het verschilt a lot!

Dat begint gelijk al met het links rijden. Dat gaat natuurlijk fout in het begin. Zolang er anderen op de weg zijn, kun je daar hersendood achter plakken, maar als je alleen bent, gaat gelijk die rotonde mis. Niet linksom maar rechtsom. Doodeng, zoals ik ook wel rechts heb gereden op stille wegen, totdat het tot me doordrong dat die tegenligger geen spookrijder was, maar ik.

Niet dat er veel stille wegen zijn, het is druk op de roads, die bij voorkeur door pittoreske Engelse dorpjes lijken te gaan. En die dorpjes zijn juist zo fijn, want een centrum heb je haast nergens in de Amerikaanse suburb. In NL zouden ze een drukke doorgaande weg gelijk om een dorp leggen, maar hier niet. De file trekt dagelijks langs de pubs en antiekwinkeltjes.

En zonder file wordt er behoorlijk hard gereden, terwijl de straatjes krapper dan krap zijn, gruwelijk. Na Amerika zijn natuurlijk alle wegen benauwd, maar de Surrey-roads slaan alles. Ze zijn vergelijkbaar met smalle dijkweggetjes in NL, maar dan door de heuvels met eindeloos veel haarspeldbochten en voor het extra claustrofobische gevoel zijn ze ook nog omhaagd of uitgehakt in de rotsen, zodat je geen kant op kan als je tegenligger een bus is. Want ook bussen persen zich met een bloedgang door de straatjes. Onze lease-auto was dan ook snel voorzien van een prachtdeuk.

Een ander major difference is het schoolsysteem. In NL heb je nauwelijks private schools. In Amerika wel, maar de public school was erg ok in Boston, zoniet hier. Net als in NL hebben public schools - hier dan weer state schools genoemd - eindeloze wachtlijsten. Voor de mobiele medemens betekent dat er daardoor alleen plek is op de school waar niemand zijn kind op wil hebben. Dus moesten we uitwijken naar een private school, die om het simpel te maken hier ook wel public school wordt genoemd - maffe Britten.

De private school die X., P. en ik het leukst vonden, is dan wel weer een kwartier rijden over die hele smalle weggetjes - zelfs door een straat die Hollow Lane heet, wat dan wel weer een erg fijne naam is. De lane gaat dwars door de bossen, waar ik al een keer hulp moest bieden - heel zielig - aan een hertje dat was aangereden - het is dus echt heel erg country side. Misschien verander ik straks ook wel in een gekaplaarsd type met plooirok - not:-) Diep in het bos staat dan X.'s school, very Harry Potter like, met secret doors en eindeloos veel bos om in te spelen. Het kost wat zo'n school, maar dan heb je ook wat. En X. is er helemaal gelukkig, al zijn de dagen lang. Iedere dag tot half vijf. Hoe bedoel je vrije middag?

Natuurlijk draagt X. nu ook een schooluniform. Hij ziet er dan uit alsof hij in een tijdcapsule is geweest en vanuit de jaren '30 vorige eeuw hier is beland. Alle kinderen dragen uniformen, soms op geheel eigen wijze. In de straten van Dorking zie ik wel meisjes lopen, die zo uit die Britney Spears clip lijken te zijn ontsnapt, zo kort zijn hun rokjes. Op de private school mag dat allemaal niet. Het enige wat kort is, zijn de haren van de jongens. De principal kan het niet nalaten om steeds te zeggen dat X.'s haar te lang is. Dus nu kijken we het aan, of de principal in haar kappersverhaal volhardt, want van mij mag X. zijn haar tot op zijn billen laten groeien. Dan heeft hij nog iets van een eigen identiteit. Nu zijn al die jongetjes in dezelfde grijze oude mannenbroeken geperst - tot 10 jaar zelfs in een corduroy korte broek tot de herfstvakantie, heel spartaans en zielig, want brrrr nu heel koud - met een wit overhemd, das en jasje. Daaronder degelijke zwarte schoenen. Hoe verzinnen ze het, maar X. vindt het hier wel best, dan hoor je er ook wel gelijk bij.

Spelen na schooltijd gaat ook anders dan in de VS en NL. Het heet hier geen playdate, maar tea. Niet dat er dan tea wordt geschonken - kan wel - maar er wordt vooral bedoeld dat een kind mee-eet en pas om half 7 's avonds wordt opgehaald. Nu is dat wel logisch omdat de school pas om half 5 is afgelopen, maar ook op de state schools die een uur eerder uitgaan, wordt er ge-tea-d. En het eten van Engelsen kan gruwelijk zijn. Hier verbazen sommige kinderen zich over de groente die ze bij ons krijgen, alsof ze het nooit eten en X. verbaasde zich een keer over wat hij bij een ander te eten kreeg: patat en kale pasta met zoete cake toe. 'They ate very healthy', zei de moeder nog tegen me toen ik X. ophaalde. Ik begrijp nu ineens het offensief dat tv-kok Jamie Oliver voert tegen het ongezonde eetpatroon van de Britten, want een fors aantal heeft blijkbaar geen idee wat gezond is.

Tot slot is er nog iets wat heel erg anders is tussen de US en NL/UK, en dat is het weer. Ik mis de zon die meestal schijnt in Boston. Hier is het toch wel erg vaak grijs en nat, nu ook weer. In Boston is de lucht vrijwel altijd blauw met zon. Zelfs in de winter en dan die sneeuw... god wat zal ik al onze ski-weekendjes missen, maar de zon vooral. Maar we moeten niet overdrijven, ik geloof niet dat er meer depressieve mensen zijn in de UK dan in de US, of wel?