Tandenknarsen

Jarenlang, wat zeg ik, zo ongeveer mijn hele leven al, knars ik tanden. Ik schijn het hard in mijn slaap te doen. Maar niemand heeft daar eigenlijk over geklaagd. Het is blijkbaar niet zo erg als snurken. Overdag betrap ik me ook wel eens op zacht knarsen, als ik druk aan het werk ben. Maar last heb ik er verder niet van. Tot mijn nieuwe Britse tandarts vroeg of ik deed aan teeth grinding.

"Ja", zei ik verbaasd. "Hoe weet je dat?" "Nou, je tanden zijn afgevlakt", zei ze. Schrik! "En je kiezen achterin gaan eraan." Een heeft al een kroon en de ander moest gevuld, want hij was gebarsten. "Dat komt door de druk die je op je tanden zet met dat knarsen", legde de tandarts uit. "Als je zo doorgaat zijn al je kiezen over een jaar of twintig helemaal afgesleten." Ik zag me al voor me met afgesleten stompjes in mijn mond. "Kan ik dat niet voorkomen?",vroeg ik benauwd. Ja, dat kon.

Als ik 's nachts een mouth protector in mijn mond zou dragen, zou het helemaal goed komen. Braaf hapte ik in een kleiklomp met mintsmaak en een week later kreeg ik mijn protector mee. Een doorzichtig soort rubberen ondergebit dat over mijn ondertanden moest 's nachts. Thuis probeerde ik het en deed het binnen een minuut kokhalzend weer uit. Dat was niks voor me. Vreselijk.

Ach zei A., gewoon lekker blijven knarsen, over 20 jaar laat je gewoon neptanden inschroeven. Nu is dat natuurlijk het best als je een gebit moet. Maar ik wil geen neptanden als het niet nodig is. Nep geeft uiteindelijk altijd problemen. Dat zie ik bij mensen met stifttanden, nieuwe heupen en bortsinplantaten. Altijd ellende, en als het geen ellende geeft, dan doet het wel heel erg veel pijn om het te laten plaatsen. En ook daar hou ik niet van, van pijn. Het antiknarsgebitje grijnsde gemeen naar me.

Het gekke is dat ik me sinds het tandartsenbezoek enorm op knarsen betrap. Onder werk, in de auto, overal. Het zal wel psychisch zijn, of zou het komen door de nieuwe vulling achterin mijn mond? Anyway, nu heb ik dus wel last van mijn knarsen, want ik krijg er pijn van in mijn tanden. Dus hup dat gebit in. En het went, ook al is het niet geil om zo'n ding in je mond te moeten steken. Wel verlies ik het 's nachts. Gelukkig houdt P. onvoorwaardelijk van me, zegt'ie. Hij vond mijn gebitje al op zijn borst, onder zijn rug en verder overal waar het niet hoort te zijn.

Volgens de tandarts is dat niet erg om je gebitje te verliezen. Knarsen schijn je het meest te doen aan het begin van de nacht en als je vervolgens ontspant valt je gebit uit je mond. Mijn god, wat een voorland, vandaar dat mijn vader zijn kunstgebit in een bakje doet voor het slapen gaan. Het is allemaal niet erg sexy, en ik heb niet gecontroleerd of het verhaal van de tandarts waar is. Misschien is het wel dikke onzin, maar goed, wel heb ik er door mijn hulpstuk er een heel ander probleem bij.

We liggen 's nachts niet alleen in bed. Er zijn ook twee honden en laten die nou toch erg geinteresseerd zijn in mijn nieuwe antiknarsdevice. Tot nu toe gaat het goed. Wel zag ik grote hond er vandoor gaan met mijn fluoriserend roze gebittenbakje. Maar als hij het te pakken krijgt zonder dat ik het zie, of als hij alleen het gebitje pakt, dan is het mis. Tegen zijn knarsen en kauwen is geen bal, speeltje, bakje, laat staan een gebitje bestand.