Van exhibitionisme en ritmisch gekraak

Achterin de tuin was het behoorlijk licht. Het bleek de sfeerverlichting te zijn van een ons onbekende buurman. Hij waande zich ongetwijfeld onbespied, want wie loopt er nou rond mindernacht in de vrieskou achterin de tuin? Alleen hondenbezitters snappen dat denk ik. Terwijl de hond rondsnuffelde keken wij naar de man. Niet omdat we dat perse wilden, maar omdat hij ons zo de gelegenheid gaf. Met zijn gordijnen open, hing hij lui op zijn bank. Zijn mega-felle tl-lampen maakten het hem onmogelijk ons te zien. Zijn buik naar voren, in wit hemd gestoken, starend naar links, naar wat waarschijnlijk zijn tv was. Gniffelend keken we naar hem, totdat we plotseling een vreemd geluid hoorden. Nee, het was geen beest, het klonk als ritmisch gekraak. Net toen we ons afvroegen of onze andere achterburen lekker wild bezig waren in bed, zagen we een lichtje. Het ging ritmisch op en neer. Toen drong het tot ons door: er werd niet fijn gevreeën maar krankzinnig trampoline gesprongen. En dat om 12 uur 's avonds in de vrieskou. Zou onze onzichtbare neighbour ook een hond hebben? En om de verveling te doden zich een beetje warmspringen op de trampoline? Neuh, dan hadden de honden wel naar elkaar geblaft. Ritmisch zagen we het zaklamplichtje op en neer gaan door de heg, begeleid door gekraak in eenzelfde tempo. Wat een weirdo! Grijnzend liepen we naar huis, na nog een blik op onze tv-kijkende exhibitionist te hebben geworpen. Hij krabde ongegeneerd aan zijn kruis en nam nog een biertje.