Credit Card dief

Terwijl ik beter zou moeten weten, want hoog opgeleid met baan over salarissen, ben ik slordig met creditcards. Gewoon vanwege al dat saaie papierwerk, kaartjes, rekeningnummers en dat verspreid over meerdere landen. En dat geeft een hoop gedoe. Laat ik een paar voorbeelden geven.

Pas heb ik mijn nieuw verworven creditcard in een onbewaakt ogenblik in de vuilnisbak gegooid, gewoon omdat het ding tussen een stapeltje papier zat dat wegmoest. Net zoals ik het eigendomsbewijs van mijn auto in de vullis heb gemikt, omdat de Amerikaanse title eruit zag als een reclamefoldertje. Ik heb nog een creditcard van een NLse rekening maar omdat ik hem te weinig gebruikte, is hij zonder dat ik er erg in had expired, erg onhandig nu ik bijna zonder P. naar het buitenland ga. En van P.'s Engelse rekening heb ik nog geen creditcard, omdat ik geen salaris laat storten op zijn Britse rekening en omdat je hier als salarisontvangende buitenlander met rekening, zoals P., niet zomaar een joint account kunt aanvragen. In Amerika kon dat ook niet. Pas na een half jaar kan dat, in de UK duurt dat langer, een jaar.

Echt storen deden we ons daar niet aan. Ik gebruikte gewoon P.'s kaart in de supermarkt. Ging bijna een jaar goed, totdat de pin een keer niet werkte. Moest ik me legitimeren, maar omdat P. en ik, ondanks huwelijk, andere achternamen hebben - heel vreemd en verdacht, vond later de manager van de supermarkt - klopte mijn ID niet. Ik zag de kassamevrouw naar me kijken. Ik was een dief, ze had een echte dief te pakken. De manager kwam erbij en toen 2 agenten. De deuren van de supermarkt gingen op slot. Stel dat ik zou wegrennen. En de rij bij de kassa keek toe, zwijgend en afkeurend. Nieuwsgierig ook. Zo zag dus een dief eruit. Een gewone mevrouw met boodschappentassen. Op mijn verzoek - ik voelde me toch wel erg opgelaten - werd ik afgevoerd naar een kamertje op de eerste verdieping. Niet dat het rustig was daar, want het was naast het koffiehok van het supermarktpersoneel. Iedereen kwam koffiedrinken en kijken, naar mij, de dief, want zo voelde ik me inmiddels ook. De politie belde P., hoort deze mevrouw bij u? Ze trokken ook mijn ID na, en zo waren ze er vrij snel achter dat ik geen dief was, maar dat mijn verhaal klopte. Ik had de creditcard van mijn man gebruikt, maar de manager van de supermarkt rook bloed. Hij ging banken bellen, ook van een NLse rekening die ik niet had gebruikt, maar bij vermeende dieven is alles gerechtvaardigd vond hij. Dat het Nederlandse nummer niet werkte, was niet in mijn voordeel vond hij - must be a fake card - hij was vergeten 0031 te bellen, maar dat begreep hij niet en ik wilde het hem zeker niet uitleggen. Maar met de Britse kaart haald hij zijn gram, die werd zomaar geblokkeerd door de bank, zonder P. daarover in te lichten.

Nu kun je in de UK je kaart zelf weer deblokkeren in een speciale automaat binnen het bankgebouw. Het was gelijk een mooie aanleiding om een joint account aan te vragen. We wonen tenslotte een jaar in de UK. Maar voor een Britse joint account heb je wel weer een utility bill nodig als bewijs dat je hier echt woont. Wat vreemd is als je paspoorten, trouwboekje en van alles kunt overhandigen. Een utility bill is het enige dat telt. Spelden ze bij British Gas natuurlijk mijn naam verkeerd, waardoor dat eerst moest worden rechtgezet, voordat de bank mij wilde accepteren, zodat de hele aanvraag uiteindelijk een maand heeft geduurd. Maar als het goed is heb ik volgende week eindelijk mijn eigen Britse creditcard. Nu maar hopen dat ik hem dan niet weggooi.