Gratis dokter

Naar de dokter moesten we. En zoals dat altijd gaat. We waren niet ingeschreven bij een dokter. Je denkt steeds dat je dat moet doen, voor het geval dat, maar van uitstel komt afstel. Dus als je echt een dokter nodig hebt, moet je er ineens een op stel en sprong zien te vinden. Gelukkig hadden P. en ik al wel wat huiswerk gedaan. P. had geinformeerd naar naam en nummer van onze verzekeraar. Een pasje kregen we niet. Daar doen ze niet aan in de UK, net als in de US. Je moet het gewoon zelf onthouden. Daar zit ook wel wat in. Scheelt weer een hoop geld voor de burger als je geen pasjes maakt. Via de secretaresse van X.'s school had ik al naam en nummer van een medisch centrum in Dorking. En ze hadden plek voor ons. Dat was mooi. En we konden ook gelijk komen. Ook mooi. X was gevallen en zijn borst deed flink pijn. Na registratie - 2 ellenlange forms - mochten we de wachtkamer in. 'Is dit wel de goede dokter?', vroeg X. 'Er zijn zoveel oude mensen hier.' Ik legde uit dat je in de UK net als in NL niet gelijk naar de kinderarts mag, zoals in de US. Je gaat eerst naar een huisarts. X vond het maar gek, maar hij vond de dokter wel aardig. Niets gebroken, rustig aan doen, was haar oordeel. Met een recept voor de zonodige pijnstillers schoven we in de rij van de apotheek. 'What do I have to pay?' vroeg ik toen ik het drankje kreeg.'Nothing.' Huh? 'Why not?' Ze keek me verbaasd aan. 'Where you from?', vroeg ze. Van Mars leek ik te zijn, want 'most health care free is free for children under 16 years old'. Dat ik dat niet wist, zag ik haar denken. Ik was in mijn nopjes. Tsk, dat is wel even andere koek dan in de VS. Daar betaalden we vette prijzen voor een bezoekje aan de pediatrics. Die konden we natuurlijk declareren, maar P. en ik negeren allebei graag de gehate huis administratie. Daardoor raken rekeningen wel eens zoek en declaraties vergeten. Uiteraard tot onze grote ergernis, dat dan wel weer. Dus ik moet zeggen, het UK systeem is ons op het lijf geschreven.