Man in korte broek

Ruim twee maanden kom ik hem nu tegen. Altijd als ik met X. van school terugrijd naar huis loopt hij tussen Westcott en Dorking. Stipt op tijd sjouwt hij de heuvel af. We kunnen de klok gelijk zetten op kwart voor vijf. Hij moet ergens in de zestig zijn, kalend hoofd, ongeschoren, een beetje shabby, altijd zeulend met twee oranje plastic Sainsbury's tassen - Sainsbury is zeg maar de Edah of Bas van Engeland - en altijd in korte broek. Zijn dagelijkse verschijning roept inmiddels vragen bij me op. Waarom is hij altijd ongeschoren? Er moet toch een moment zijn dat hij een baard heeft, dan wel een glad gezicht, maar hij heeft altijd stoppels en ik denk niet dat hij een hippe trimmer hanteert voor zijn zwerverslook. De inhoud van zijn tassen zouden X. en ik ook graag inzien. Het lijkt of hij echt van de winkel in Dorking komt, al zou er ook een psychiatrisch verleden in die tassen kunnen zitten. En waarom draagt hij weer of geen weer een korte broek? We verbazen ons steeds meer over die outfit. Ok, veel kinderen op X.'s school dragen het hele jaar een korte broek. De regel is sinds kort veranderd, maar dat moet nog doordringen bij veel ouders. Al zakt het kwik onder nul, de kinderen lopen in korte broek, net als de man. Het was kil vandaag en het regende pijpenstelen, maar dat kon hem niet deren. Stevig stapte hij door met zijn tassen, zijn korte broek onzichtbaar onder zijn halflange regenjas.