Tuesday, April 14, 2009
Grasmaaien met honden
Britten houden van geschoren gazonnetjes. Ik had er nooit zo over nagedacht, maar hier moet ik wel, want we hebben een kwart voetbalveld waar iets mee moet. Vorig jaar hadden we daar een onwillige tuinman voor. Dit jaar bedacht ik dat ik het zelf wel kon doen. In plaats van de sportschool ging ik maaien, want dat had massa's voordelen hield ik mezelf voor. Gezond buiten, topsport in de tuin, de extra kilo's zouden snel verdwijnen, geen gedwongen samenzijn meer met de tuinman, iedere maand 125 pound uitgespaard, en de honden waren ook gelijk lekker buiten. Hoe meer ik erover dacht, hoe geweldiger ik mijn plan vond. Alleen hadden de honden natuurlijk een bovenmatige aandacht voor mijn maaier. En omdat dat niet mocht, gingen ze overal graven en toen dat niet mocht, gingen ze eindelijk rustig liggen, dacht ik. Next time I looked up: geen hond meer te bekennen. Weg. Ze waren niet binnen, niet in de tuin. Shit. Waar waren ze? Ik zag gelijk de aanplakbiljetten van verdwenen honden voor me. 'You should chip your labradoodle and mark his collar that he's chipped, he's so beautiful', was me pas nog verteld. Ik zou het gaan doen, maar het was te laat, te laat, jammerde het door mijn hoofd. Wat moest ik 8-jaar vertellen als hij terugkwam van opa en oma in NL? Dat zijn favoriet was verdwenen omdat ik te druk was met grasmaaien. Ja, mama wist prioriteiten te stellen. Ineens zag ik de teckel de achtertuin inkomen. Gelokt door mijn schreeuwen van haar naam, maar de grote hond was nog steed weg. Al wel tien minuten en wie weet hoeveel langer. 'Zoek, zoek,' zei ik tegen de snel aangelijnde teckel. Ze snuffelde wat aan de grond en keek me niet begrijpend aan. Dus zocht ik, eerst links de weg af, niks en toen rechts en weer rechts en toen zag ik ineens een grote zwarte hond in een tuin liggen. Mijn hond. Hij kauwde op een bal. Drie kinderen zaten om hem heen. Hij lag erbij, alsof hij thuis was. Hij keek eens naar die neurotisch roepende, bezwete vrouw met teckel met een blik alsof hij zeker wist dat hij niet bij dat gestoorde troepje hoorde.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment