DVLA-bitch

Een half jaar geleden nam ik mijn pracht new beetle mee vanuit de VS naar de UK. Eindelijk had ik eens een nieuwe afbetaalde auto die ik al heel lang had willen hebben. Verschepen bleek goedkoper dan een vergelijkbare auto kopen in de UK, dus reed ik superstoer met mijn Amerikaanse kentekenplaten door de Engelse countryside. Leuk om onder Obama als nepamerikaan in de UK te zijn vond ik, tot ik erachter kwam dat de politie een nog niet Brits geregistreerde auto, waarvoor dus geen belasting is betaald, mag innemen en vernietigen. VERNIETIGEN, zijn ze helemaal gek geworden. Dat is een wel erg strenge straf, voor iemand die best belasting wil betalen. Maar dat gaat zomaar niet. Eerst moest het kevertje aangepast worden aan de Britse verkeerseisen. Niet dat daarmee je stuur naar de rechterkant van je auto wordt geplaatst, nee het is meer een keuring of je lichten wel goed op de weg schijnen als je aan de linkerkant rijdt. En natuurlijk moet je een mistlamp hebben - tja, foggy England - aan de juiste kant van je vehicle. Alles bij elkaar kostte de keuring plus de aanpassingen - heb nu een lelijke mistlampknop op mijn eens zo strakke dashboard - een slordig 400 pond. Maar ok, dat is nog altijd goedkoper dan een auto kopen in Engeland. Toen kwam de registratie, waarvoor een hele papierwinkel nodig is, waaronder het eigendomsbewijs van de auto, de title. De eerste had ik in de VS in de vuilnisbak gegooid, omdat ik dacht dat het een raar advertentieding was. En de tweede heeft misschien wel een zelfde lot gehad, maar we hebben nog altijd een kopie met stempels. 'That's not good', zei de mevrouw van DVLA toen ik voor de tweede keer aan haar loket in Wimbledon kwam. Wimbledon is een uur met de trein, want die ellendige administratie kan niet per post en dichterbij is geen kantoor. De eerste keer dat ik ging had ik de title niet bij me want ik had niet goed de kleine letters gelezen. Ze vertelde me toen dat ik de title moest hebben en ook mijn verzekeringbewijs. O ja, die kopie is prima zei haar collega, alvorens ik na het trekken van een nummer ruim een half uur moest wachten. Maar het kreng dat me herkende van de vorige keer vond van niet. 'But your colleague said..', ging ik in de aanval. Spinnig keek ze me aan. Mijn verzekering was ook niet orde. Had niet op de US license plates gemogen, maar alleen op het chassisnummer. Dat had ze me niet gezegd, stond niet in de manual voor autoregistratie en haar collega vond het een half uur geleden prima. Maar er viel niet met de bitch te praten. En haar collega zag ik niet meer, hij durfde zeker niet met haar in discussie, bang voor zijn baan. Nog steeds ben ik kwaad erom en inmiddels ook wat wanhopig, want die verzekering op het chassisnummer zetten is snel geregeld, maar ik moet ook nog een originele title zien te krijgen, of een stamped lettre van de manufacturer van de Beetle. Wat die stamped lettre moet bewijzen weet ik niet. Toch niet dat ik de eigenaar van de auto ben, want dat weet die manufacturer toch ook niet. Geluk bij een ongeluk is dat beetles nog gewoon worden gemaakt, wat je vandaag de dag niet meer van alle auto's kunt zeggen. Maar kut is het wel. Heb ik een prachtautootje staan, mag ik er niet in rijden. En wanneer het wel kan, is onzeker. Als het aan de DVLA-bitch ligt nooit ben ik bang.