Moedervlek

19 moedervlekken telde 7-jaar met mijn hulp bij zichzelf. Ik had er honderd, en vond dat belachelijk veel, maar mijn aantal verbleekte bij de meer dan honderd alleen al op P.'s rug.

Mass Drivers License

'Unfortunately I have to tell you, that you've passed.' Hij zei het zo onbewogen, dat ik even lamgeslagen was. Shit was ik nu...? 'That's a good thing', zei hij eindelijk met iets dat op een glimlach leek. Hij gaf me mijn voorlopige drivers licence en hees zijn enorme, dikke lijf uit mijn kevertje, na een kort beleefd: 'Ladies'.

It's a different thing, getting you Massachusetts drivers license. P. en ik moesten wel. Na een jaar in de US is het illegaal om te blijven doen wat je al die tijd deed, namelijk rondrijden met je Nederlandse rijbewijs. Na een jaar in de US geresideerd te hebben, kan de politie je bekeuren en erger - tenminste dat wilde de mevrouw van het Consulaat in Boston ons doen geloven - al rijdt iemand anders tegen je op, dan nog is het nog jouw fout. 'You shouldn't have been there in the first place' zonder geldig rijbewijs. Ook de verzekeraar bemoeide zich ermee, hij wilde ons nog best anderhalve maand verzekerd houden zonder geldig rijbewijs - vanaf april waren we een jaar hier - maar 16 mei moesten we een Mass' drivers license hebben, zo niet dan geen verzekering meer. We moesten er dus echt aan geloven.

P. kopieerde 2 dikke pakken stencils, 1 getiteld 'Rules of the Road' en een andere met wetgeving en feiten - er staat in welke straffen je krijgt als je rijdt met een slok teveel op, hoeveel verkeersdoden worden veroorzaakt door alcohol, wat je allemaal moet en niet mag tussen je 16de en 21ste. Deel 1 was best nuttig, maar deel 2 vreselijk saai, but impressive. De straffen in de VS zijn niet mals als je iets fouts doet, zoveel werd me wel duidelijk. J.P. - ook Hollands - had gewaarschuwd ook deel 2 te leren. Hij was gezakt vanwege teveel vragen over junior drivers, maar ik dacht, ach, hoeveel kans heb ik nou dat ik precies hetzelfde examen krijg. Erg foute gedachte.

Het aanvragen van het examen was een peuleschil. In NL zijn de wachttijden een gruwel, las ik van de week nog in het nieuws. In MA ga je gewoon naar een drivers license kantoor om na registratie - met de nodige papieren waarover later wellicht meer - direct je schriftelijke examen te doen. Als je zakt mag je het eindeloos overdoen diezelfde dag, als je steeds maar weer opnieuw de fee betaalt van ik meen $20,-.

Ik haalde de written test in een keer, maar wel op het nippertje. 15 van de 20 vragen moesten correct zijn. Lastige vragen mag je tot het laatst bewaren van de computer, maar toen ik alle alcolpercentagevragen en junior drivers law vragen had weggedrukt voor later, bleek ik nog maar 11 van de 20 goed te hebben. Shit. De rest moest ik gokken. Had ik nu toch maar dl 2 geleerd, zoals J.P. had gezegd. Gokken. Bij vraag 14 - ook fout - ging P. weg uit het hok. Bij vraag 18 zat ik nog steeds maar op 13 goed. Kut, maar daarna had ik het geluk aan mijn kant en gokte zomaar de laatste vragen goed, precies 15 van de 20, P. had er 18 goed.

Na een telefoontje konden we twee dagen later achter elkaar de roadtest doen. M. was zo lief om onze host te zijn. Je hebt een host nodig om je terug te brengen naar huis, mocht je zakken voor je examen. De host heeft verder geen functie, moet zelfs zijn of haar mond houden tijdens de test, want op praten staat een onmmiddellijk zakken, lazen we op een aangeplakt papiertje in de office. M. zag dit pas later, toen ze al hulpvaardig in het NLs P. had willen helpen. 'Mam, please', was de berisping geweest van de examinator, maar hij was de kwaadste niet. P. was geslaagd. 'Ach, het stelt niets voor', zei hij. 'Het duurde hooguit tien minuten.'

Ik had moeten wachten. Alleen de kever was een geschikte examenauto gebleken, want de examinator had een handrem nodig waar hij of zijn bijkon, in het midden dus. Het examinatorschap blijkt een mannenbaan te zijn. Alleen mannen stonden met papieren achter de office op slachtoffers te wachten. De mijne was zoals gezegd een hele dikke norse. Met moeite perste hij zich in de kever. Mijn arme autootje kreunde onder zijn gewicht. Gelukkig stak hij zijn hand uit, die ik blij schudde, terwijl ik mijn naam zei. Hij zei alleen 'papers please'. Zucht, het begon verkeerd. Daarna bleek M. aan de verkeerde kant achterin te zitten. In haar ogen las ik dat die plek bij de vorige examinator geen probleem was geweest, maar ze hield wijselijk haar mond. Praten zou bij deze meneer zeker zakken betekenen.

Toen mocht ik wegrijden. Door de omvang van de examinator raakte ik steeds zijn linkerbeen als ik schakelde. Hij deed geen moeite zijn been een beetje in te trekken - dat kon hij waarschijnlijk ook niet vanwege zijn omvang - het maakte de rit nog ongemakkelijker. Ik voelde me steeds nerveuzer, ook al ging alles goed, totdat ik een parkeersteek moest maken. Ik raakte de stoeprand en moest nog een keer steken. Toen sloeg mijn motor af. Het zweet brak me uit. 'I've got almost 30 years my drivers licence and I'm still nervous.' Stom, waarom kan ik mijn mond niet dichthouden. Hij vroeg daarop: 'Why? Are you nervous that some one criticize your driving stile?' Alle antwoorden zouden fout zijn bij deze man, dat wist ik zeker. Hij vervolgde: 'Because you could hit a curb?' In mijn nood antwoordde ik:' Yeah, maybe.' 'You just did', ijsde hij er achteraan. Shit gezakt, dacht ik. Gotver, rotvent. Vanwege een opgebroken weg was ik gedwongen extra lang zijn been te aaien.

Back behind the office sprak hij zijn pseudo grappige woorden, ik haatte hem diep een paar lange seconden, maar daarna had ik een sensatie die ik al jaren niet meer had gevoeld. IK WAS GESlAAGD!!! HURRAY!!