Parkeergarages

Bijna neus aan neus stond mijn Beetle met een grote zilverkleurige wagen. Lokatie: ingang parkeergarage. Boos keek de andere bestuurder me aan. Ik was eigenlijk te verbaasd om geschrokken te zijn. De linkerrijbaan was dus blijkbaar niet de inrit, maar de uitrit dit keer. Wat een idioterie. Dacht ik het linksrijden in de UK onder de knie te hebben, komen die Britten met volstrekt onduidelijke parkeergarageregels. Zo kan het dus zijn in Guildford dat je plotseling de rechter rijbaan moet nemen om de garage in te rijden, dus niet links, wat voor Britten logisch zou zijn. Binnen moet je dan wel weer linksrijden, maar als je omhoog of omlaag cirkelt, moet je weer de rechterrijbaan nemen. Daar snap ik nou helemaal niets van.

De tanden van je man

Flashback bij P.'s bezoek aan de Engelse tandarts:

'I want to talk about your husbands teeth.'

OK, ik had al een keer een aanvaring met met onze tandarts in Boston gehad, dus ik wilde niet bot zijn. Bovendien was ik wel nieuwsgierig naar wat hij te melden had over mijn husbands teeth. P. had al gewaarschuwd dat de tandarts geld rook bij het zien van zijn gebit. Dat kan mooier, dacht'ie, maar P. wilde niet, het ging een vermogen kosten, dus zei hij dat de dentist er maar met zijn vrouw over moest praten. En dat deed de dentist. P.'s tanden hadden toch nodig een grote opknapbeurt nodig. Een beugel zou al zijn tanden weer mooi recht maken en dan nog een kroontje hier en daar en P. zou zo in een tandpastareclame mee kunnen doen. Och, zei ik. En daarna:

- I like him the way he is.
Maar de tandarts was niet bezig met ware liefde, maar met geld verdienen. Hij had zich al rijk gerekend aan P.'s toch best mooie gebit. Hij wilde de buit niet laten schieten, dus gooide hij zwaarder geschut in de strijd.

'Your husband is an executive. Customers could think by the look of his teeth that he's taking his business not so serious.'
- Why is that?
'Well, how can you take care of your business if you didn't take care of your teeth?'

De tandarts zei het zonder blikken of blozen. Ik hapte even naar adem. Wat een belediging zomaar aan het adres van mijn husband. Hij durfde die tandarts. En dat vond ik ook wel weer grappig. Dus zei ik:

- Or customers will think he's not vain.
'O no, they won't think that.'
- O yes, I'm sure of it, they will think that he's giving it all for his business instead of his looks.

De tandarts gaf zich gewonnen. Einde conversatie, waarvan ik nog steeds haast niet kan geloven dat ik hem heb gevoerd. Het is gewoon niet voor te stellen dat je in NL of in de UK zo'n gesprek met je tandarts hebt.

Today is a Gift

Yesterday is History
Tomorrow is a Mystery
But today is a Gift
That's why it's called the Present

Ik zag Kung Fu Panda voor de tweede keer.
Eigenlijk zouden we dat allemaal dagelijks moeten doen.

Man in korte broek

Ruim twee maanden kom ik hem nu tegen. Altijd als ik met X. van school terugrijd naar huis loopt hij tussen Westcott en Dorking. Stipt op tijd sjouwt hij de heuvel af. We kunnen de klok gelijk zetten op kwart voor vijf. Hij moet ergens in de zestig zijn, kalend hoofd, ongeschoren, een beetje shabby, altijd zeulend met twee oranje plastic Sainsbury's tassen - Sainsbury is zeg maar de Edah of Bas van Engeland - en altijd in korte broek. Zijn dagelijkse verschijning roept inmiddels vragen bij me op. Waarom is hij altijd ongeschoren? Er moet toch een moment zijn dat hij een baard heeft, dan wel een glad gezicht, maar hij heeft altijd stoppels en ik denk niet dat hij een hippe trimmer hanteert voor zijn zwerverslook. De inhoud van zijn tassen zouden X. en ik ook graag inzien. Het lijkt of hij echt van de winkel in Dorking komt, al zou er ook een psychiatrisch verleden in die tassen kunnen zitten. En waarom draagt hij weer of geen weer een korte broek? We verbazen ons steeds meer over die outfit. Ok, veel kinderen op X.'s school dragen het hele jaar een korte broek. De regel is sinds kort veranderd, maar dat moet nog doordringen bij veel ouders. Al zakt het kwik onder nul, de kinderen lopen in korte broek, net als de man. Het was kil vandaag en het regende pijpenstelen, maar dat kon hem niet deren. Stevig stapte hij door met zijn tassen, zijn korte broek onzichtbaar onder zijn halflange regenjas.

Sint gesprek met 7-jaar

'Mam, we doen een play dit jaar.'
Wat leuk, waarover?
'Sinterklaas.'
Weet je dat zeker? Is het niet Santa? Ze doen hier toch niet aan Sinterklaas.
'Nee, echt waar. De juf komt veel in NL en nu ze ook nog een Nl's jongetje in de klas heeft, vindt ze het helemaal leuk om een play over Sint te doen.'
Nou wat een toeval zeg, heb je ook een rol?
'Ik ben Sint.'
Nou ja, de belangrijkse rol ook nog.
'Nee, hoor. Maar heel kort. De Pieten moeten veel meer zeggen.'
Zijn het ook zwarte pieten net als in NL?
'Nee, de juf heeft daar niets over gezegd. Ze vertelde de history van Sint, want de kinderen uit mijn klas kennen hem niet.'
Nee, het is een echt Nl's feest.
'Ik heb de juf wel moeten verbeteren.'
O ja, hoe dan?
'Nou ze vertelde dat Sint al heel lang dood is. Maar hij leeft nog. Dat ze dat niet wist? Stom hoor.'
Tja.
'Hoe oud is Sint eigenlijk mam?'
Heel oud denk ik.

En toen ging 7-jaar weer verder met iets anders, mij in twijfel achterlatend, want wanneer moet ik hem nu vertellen dat Sint niet bestaat? Hier zal niemand het hem vertellen, want niemand kent hem in de UK. Ik voel me gewoon een leugenaar.

Obama's Puppy

Het lijken P. en ik wel, de Obama's. Ook zij proberen de onvermijdelijke verhuizing voor hun kinderen te verzachten door ze een puppy te beloven. 'You have earned the new puppy that's coming with us to the new White House,' zei Obama tegen zijn dochters tijdens zijn eerste speech als President-elect. Heimwee heeft X. nog regelmatig, maar de komst van de pup blijft hij geweldig vinden. Ruim twee maanden na onze verhuizing uit de US - eerder lukte niet - is onze labradoodle pup - niet die op de foto - bijna daar. En wat meldt de geruchtenmachine van de BBC. De Obama's nemen misschien ook een labradoodle. Tsk:-)

Gratis dokter

Naar de dokter moesten we. En zoals dat altijd gaat. We waren niet ingeschreven bij een dokter. Je denkt steeds dat je dat moet doen, voor het geval dat, maar van uitstel komt afstel. Dus als je echt een dokter nodig hebt, moet je er ineens een op stel en sprong zien te vinden. Gelukkig hadden P. en ik al wel wat huiswerk gedaan. P. had geinformeerd naar naam en nummer van onze verzekeraar. Een pasje kregen we niet. Daar doen ze niet aan in de UK, net als in de US. Je moet het gewoon zelf onthouden. Daar zit ook wel wat in. Scheelt weer een hoop geld voor de burger als je geen pasjes maakt. Via de secretaresse van X.'s school had ik al naam en nummer van een medisch centrum in Dorking. En ze hadden plek voor ons. Dat was mooi. En we konden ook gelijk komen. Ook mooi. X was gevallen en zijn borst deed flink pijn. Na registratie - 2 ellenlange forms - mochten we de wachtkamer in. 'Is dit wel de goede dokter?', vroeg X. 'Er zijn zoveel oude mensen hier.' Ik legde uit dat je in de UK net als in NL niet gelijk naar de kinderarts mag, zoals in de US. Je gaat eerst naar een huisarts. X vond het maar gek, maar hij vond de dokter wel aardig. Niets gebroken, rustig aan doen, was haar oordeel. Met een recept voor de zonodige pijnstillers schoven we in de rij van de apotheek. 'What do I have to pay?' vroeg ik toen ik het drankje kreeg.'Nothing.' Huh? 'Why not?' Ze keek me verbaasd aan. 'Where you from?', vroeg ze. Van Mars leek ik te zijn, want 'most health care free is free for children under 16 years old'. Dat ik dat niet wist, zag ik haar denken. Ik was in mijn nopjes. Tsk, dat is wel even andere koek dan in de VS. Daar betaalden we vette prijzen voor een bezoekje aan de pediatrics. Die konden we natuurlijk declareren, maar P. en ik negeren allebei graag de gehate huis administratie. Daardoor raken rekeningen wel eens zoek en declaraties vergeten. Uiteraard tot onze grote ergernis, dat dan wel weer. Dus ik moet zeggen, het UK systeem is ons op het lijf geschreven.

Obama President

Ik kon het niet droog houden aan het eind van zijn speech. Prachtig was het. Barack Obama verkozen tot 44ste president van the USA. Geweldig. Jammer genoeg kon ik de uitzending nauwelijks live zien. Een mens heeft helaas ook allerlei verplichtingen overdag, die wat slaap 's nachts vereisen - god, wat had ik nog graag in de US gewoond. Ik redde het gisterenavond slechts tot een uurtje of 1. Toen zei mijn ratio dat het echt tijd was om te gaan slapen. Pas om 7 uur UK tijd las ik via de i-phone het grote nieuws. Daarna zag ik een heel klein stukje overwinningsroes via de BBC. Toen moest ik echt wel gaan werken enzo. Pas rond het middaguur zag ik op Obama's website zijn overwinningsspeech in Chicago. Daarna moest ik gelijk wel even dit stukje posten. Voor wie de speech niet heeft gezien, klik hier!

Poppy Power

Ineens waren ze overal in het straatbeeld. Rode plastic bloemetjes met een zwart hart, vastgespeld op de borst van jong en oud. Overal in London, Dorking, op de BBC. Waar je ook keek, waren flowers. Ik had ook wel zin in zo'n corsage met sympathieke uitstraling, maar ja, je kunt niet zomaar iets op je borst spelden. Geen idee wat het leuke rode bloemetje betekende. Google bracht geen uitkomst. Niets te vinden over 'little red flower with black heart'-pin. Gelukkig zag ik de volgende ochtend een van X's teachers met een rood bloemetje op haar jas. Kon ik het eindelijk vragen. Ze legde uit dat het bloemetje een eerbetoon is aan gevallen, oude en nog strijdende soldaten. 11 november is Remembrance Day in the UK. En het bloemetje heet poppy, genoemd naar het hoopgevende rode bloemetje dat de velden van Vlaanderen tooide tijdens de bloedige loopgravenoorlog in WOI. Pagina's vol zijn er over geschreven op internet. Er is ook een poppy-site en uiteraard een Remembrance-site. En Angelina Jolie draagt ook een poppy, zag ik. Net als iedereen. Ik vind dat mooi. In NL doen we vaak maar smalend over mensen die met gevaar voor eigen leven zich inzetten voor hun land. Daarbuiten is men misschien het ook niet altijd eens met de taken van het leger, maar de soldaten die hun leven riskeren of hebben gegeven, worden geeerd. In de US zag ik dat ook. Spontaan applaus voor soldaten die terugkwamen uit Afghanistan of Irak. Uit sympathie heb ik vanmorgen ook 2 poppies gekocht, een voor X. en een voor mezelf.

Keep the change

Dat je ermee durft te lopen. Het opschrift op deze shirts is eng en provocerend, maar tegelijk toch ook wel knap bedacht.