BYOB

Had ik laatst een onleesbaar stuk geschreven over de organic hype in New England, kan ik er zomaar nog wat aan toevoegen:-) Zojuist was ik bij de dure, 'total organic' versie van AH, de Whole Foods, blijkt daar volgens een bordje bij de kassa dat je vanaf 22 april 2008 alleen nog maar papieren boodschappentassen kunt krijgen. Het is ook een discussie die in Nederland wordt gevoerd, maar Whole Foods neemt het voortouw in de US. Niets wordt volgend jaar meer in milieu-onvriendelijke, gratis plastic tasjes ingepakt. Je kunt je natuurlijk afvragen hoe milieuvriendelijk papieren zakken zijn, maar je moet tenslotte ergens beginnen met de wereld te verbeteren. Het motto is: BYOB: 'Bring Your Own Bag'. Het is afgeleid van het oude: 'Bring Your Own Booze', toen MA nog veel 'droge' stadjes had, maar de restaurants met BYOB-label zijn inmiddels vrijwel allemaal uitgestorven. Nu wordt het predikaat dus omgekat voor tassen. Niet nodig voor mij, want met mijn Hollandse geest hecht ik aan boodschappentassen. Uit milieuoogpunt, maar alleen als ik ze niet vergeet. Helemaal principieel ben ik niet. Ik heb nu hele lenteachtige Wholefoodstassen in blauwgroene kleurstelling. En daar krijg ik bij elke boodschappenbeurt korting voor, omdat ik geen plastic bags van de winkel gebruik om mijn boodschappen in te doen. Dus in feite betalen die tasloze klanten al wel voor hun zogenaamd gratis tassen, zonder dat ze het merken, want Whole Foods propageert geen korting bij gebruik van eigen tas. Zo, en dan ben ik er toch weer in geslaagd iets onleesbaars te schrijven over dit onderwerp:-)

Nashoba ski

Vraag me wat een van de geweldigste voordelen van het leven in New England zijn en ik zeg: skien vlakbij huis. Ander pluspunt is dat er genoeg sneeuw valt in de winter om op de latten te staan.

In onze achtertuin is de heuvel al leuk genoeg om snoeihard af te sleeen. Nordic Walking kan op straat. Met Nordic Walking bedoel ik overigens niet de populaire Nederlandse bejaardensport om met prikstokken voor gek te lopen. Dat is maar een slap aftreksel van het echte Nordic Walken. Amerikanen bedoelen daarmee wat wij onder Langlaufen verstaan.

Het echte werk is veertig minuten verderop met de auto, in Nashoba richting White Mountains in New Hampshire. Daar beginnen de eerste echte heuvels voor startende skiers. X. heeft er les en afgelopen weekend zijn P. en ik met hem mee gegaan. Voor 56 dollar hadden we pp een uitrusting en een skipas. Hoe die prijs is in vergelijking met de Alpen weet ik niet, maar ik vond het niet duur.

P en ik stonden voor het eerst in 12 jaar weer op de latten. Dat leek aanvankelijk een beetje eng, maar binnen een minuut bleek het geweldig te zijn. Skien verleer je dus niet, net als zwemmen en fietsen.

Prettige bijkomstigheid van het skigebied: geen drukte. Nooit in de rij voor de skilift, zoals in de Alpen. Geen onbeschoft gedrag op de pistes, want New Englanders zijn een stuk beleefder en vriendelijker dan Europeanen. Als je stuntelt op een moeilijkere piste of als je zoals ik uit de skilift valt, wachten mensen of ze helpen je zelfs. Zeker als er een kind bij is, zal een New Englander remmen en wachten totdat het veilig is voor het kind, zonder de ouders een kwaaie blik toe te werpen. Ook de snowboarders houden gepast afstand en stuiven niet als gekken om je heen.

Het hele skigebeuren in Nashoba doet ook niet aan toeristische toestanden. Heel prettig zonder fratsen. Er zijn alleen New Englanders die komen om te skien. Geen 'showing off' in kekke outfitjes. De stoeltjesliften lijken second hand. De hekjes van de stoelen klappen niet automatisch dicht om je veilig in je zitje te houden als je hoog in de lucht zweeft. Dat moet je zelf doen. En doe je het niet, dan maakt niemand zich er echt druk om. Voor kinderen is dat dus gevaarlijk. In de lucht moet je het zelf uitzoeken.

Wel wordt er goed opgelet dat je goed in je stoel zit en of je niets gevaarlijks doet bij het uitstappen - ik lag een keer onder de lift bij het instappen en skiede te laat weg bij het uitstappen waardoor ik door het stoeltje werd geschept en weer bergafwaarts ging - beide keren werd de lift stilgezet. Beschaamd mocht ik mijn positie weer innemen terwijl iedereen gniffelend, maar beleefd stil wachtte.

Maar de ervaring om weer met wapperend haar de berg af te roetsen was er niet minder om. Het apres ski was ook net zo fijn als in de Alpen, veel goedkoper, alhoewel anders: een enorm, goed klaargemaakt bord hamburgers wegwerken voor 9 dollar, maar wel met dezelfde gloeiende, rood verbrande wangen. Ik kan niet wachten om naar de White Mountains te gaan.

Shuttlemannetjesservice op stand

Altijd weer sta ik versteld van de service die in de VS wordt geboden.

In de supermarkt pakken ze je tas in. De dokter belt behulpzaam uit zichzelf het telefoonnummer door van een goede kindertandarts - nadat je tijdens een consult verbaasd had gereageerd toen hij vertelde dat er zoiets bestaat als een 'pediatric dentist'. Internetaanbieder Verizon hangt desnoods uren met je aan de telefoon totdat je probleem is opgelost. Je krijgt een nieuw vervangend koffieapparaat omdat je oude gerepareerd moet worden. De mannen van de garage regelen dat je naar huis wordt gebracht als je auto een beurt krijgt. En zo zijn er nog veel meer voorbeelden.

'Wat krijg je van me?', vroeg ik, helemaal bereid om voor de rit vanaf de garage naar huis te betalen. 'Niets', zei het mannetje van de garageshuttlebus. 'That's our service.' In NL zijn garages meestal ook in uithoeken van het land, maar geen hond brengt je weg. Tenminste, niet de garages waar ik in het verleden zaken mee deed. Dus ik was helemaal aangenaam verrast door de woorden van het shuttlemannetje. Van pure blijdschap heb ik hem een paar dollar fooi gegeven. Was hij ook blij.

Ik moet wel eerlijk zijn dat achter die fooi ook nog een andere gedachte zat. Ik zou me schamen om me door een sappelend, vriendelijk shutttlemannetje gratis voor mijn estate te laten afzetten. Stand verplicht, zoiets is het. Het is een gevoel dat ik NL nooit heb gehad, maar dat zich hier regelmatig opdringt.

Jas van droefenis

Soms kom ik ze tegen in de mall, of zoals vandaag in het park. Het zijn vrouwen en ze hebben allemaal een accent, net als ik. Tot zover de overeenkomsten hoop ik. Zij hebben ook nog eens een jas van droefenis aan, die ik mis, tenminste dat denk ik, want blijkbaar herkennen ze wel iets in mij. Ze spreken me aan. Vertellen over hun moederland. Hun heimwee. Het gemis. Het onvermogen om terug te gaan naar hun familie. Meestal staan economische motieven in de weg. Ik weet nooit goed wat ik dan moet zeggen.

Marsvrouwtje

Zou het echt? Een foto van een Mars-verkenningsvoertuig laat een vrouwenfiguur zien. Je moet wel echt je best doen, wil je haar ontdekken op de originele foto, zo heeft geen stijl uitgevonden. Het is wel een erg traditioneel uitziende mevrouw. Wel groen, zoals een marsvrouw betaamt, maar ouderwets. Jurkje, bloot armpje. Niks geavanceerd. Een soort sand people wezen uit Star Wars.

Groene ballen

Nou is groen helemaal mijn kleur niet, maar ik vind het wel grappig om te kunnen kiezen uit een nieuw templeetje van blogger. Het zou me uren kosten om het zelf te doen. Morgen is het misschien weer anders:-)

Toyboy

Toyboy troost Linda de Mol. Toch een beetje nieuwsgierig lees ik het artikel. Zou ze een 20 jaar jongere vlam aan de haak geslagen hebben? Nee, hij is 7 jaar jonger. 7 jaar! P. is 8 jaar jonger dan ik, soms zelfs 9 als het even tegen zit tussen onze verjaardagen in. Is hij een toyboy? Op zijn tijd, zou ik zeggen. Me so hip, merk ik ook hier in de VS:-)

Neusfotograaf

Het sneeuw.
De zon schijnt.
Het is koud.
Het is prachtig in het bos.
Dat moet op de foto.

Ik trek mijn i-phone uit mijn zak.
'Unlock' schrijft het apparaat.
Maar het kekke gadget reageert niet.
Het wil geen behandschoende vinger.
Dus handschoen uit.
Foto gemaakt.

Een minuut verderop is het nog mooier.
Nog een foto wil ik.
Shit, weer unlocken.
Mijn hand bevriest zowat.
Stom ding.

Ik wil mijn handschoen aanhouden.
En foto's maken.
'Unlock', jengelt de i-phone.
Zou mijn neus ook werken?
Ja, ik activeer met neuspunt.
Ik maak geweldige foto's.
Allemaal met mijn neus.

Het klinkt als mondschilder:
neusfotograaf.

Moderne vrouw

'Kijk 'ns wat een handig dingetje.'
P. komt aan met een oplader.
In de vorm van een rond speakertje.
'Dat is handig voor je i-phone.'

Terwijl ik me bedenk of dat zo is,
voegt hij eraan toe:
'Leuk voor in de keuken.'

Hmpf:-(

Tas

Vrouwenhanden pakten wel honderd rommeltjes in een tas.
Tampons, telefoon, lippenstift en honderd andere onzindingen
allemaal overzichtelijk in vakjes.

Ik keek ademloos naar de commercial.
'Dat wil ik ook', zei ik tegen P.
Hij keek mee.
'Wat een foeilelijke tas', zei hij.
'Maar zo praktisch', wierp ik tegen.

Ik zag me al overzichtelijk door het leven gaan.
Geen gegraaf meer, zonder resultaat.
Geen telefoon meer, zonder gekrast venstertje.
Dat ergert P.
Dure telefoons maar altijd een gekrast venstertje.
Dat zou verleden tijd zijn met die tas.

Ik heb een oude L.B.-tas.
Goede herinneringen met rafels.
En slechts een vak.
Dus altijd een puinhoop.
Ik heb nooit een nieuwe tas gewild.
Tot op heden.

P. had er geen vertrouwen in.
'Waarom niet?'
'Je auto is net zoals je tas.'

M.

M. wordt warrig bij stress.
Dat geeft mij stress.

Kerstavond.
'Waar zijn de cranberries?'
Wij weten het niet.
Zoeken.
In de koelkast.
De keukenkastjes.
Niets.
Waar dan?

Ik maak me zorgen.
We zullen de cranberries toch niet terugvinden in de wc?
Of in de slaapkamer?
Het gunstigste is de vuilnisbak.
Ik zie dat M. dezelfde zorgen heeft.
Maar we zeggen niets.

Dan vind ik de bessen in de magnetron.
Opgelucht halen we adem.
Logische plek.
Niks aan de hand.

Of wel?
Dezelfde avond kregen we zak- en verjaarsgeld.
Op X.'s enveloppe stond 60,-.
Hij telde 20.
'Dat klopt niet', zei hij.
Stress bij M.
Het kon niet opgelost worden.

Later vertellen A. en L. het verhaal over de broek.
M. had een broekpak gekocht.
De jas werd ingenomen.
De broek zou ze zelf doen.
Ze kon hem alleen niet terugvinden in haar kast.
Wel een broek met een andere kleur.
Boos ging ze terug naar de winkel:
'Deze broek past niet bij het jasje.
Hij heeft een andere kleur.'
Ze kreeg een nieuwe broek.
Toen vond ze eenzelfde broek in haar kast.
Bleek dat ze de verkeerde broek had geruild.
Nu heeft ze twee dezelfde broeken bij haar jas.

Hilarisch?
Ja, want we hebben er ook om gelachen.

Ik hoop zo dat M. nog een keer naar de VS komt.

Brazilian bikini waxing

Daarin zijn ze gespecialiseerd, staat op het reclamebord.
Het is min achttien graden celcius.
Dat is een reden om helemaal vrolijk te worden van die tekst.
Leedvermaak is een andere.
Hoe kun je hier ooit met dit specialisme je brood verdienen?
Amerikanen zijn preutser dan preuts.
Of mis ik iets?