Painted hair

'I've painted my hair.' 

Aan haar gezicht zag ik dat het niet klopte.

'You know, coloring my hair?', probeerde ik weer.

'O', zei ze. 

Even later zei ze:

'You mean you've dyed your hair?'

En toen moest ze heel erg lachen.

Therapist

'Are you ok?', vroeg ik bezorgd, toen ze me vertelde dat ze naar een therapist moest. Even twijfelde ze, misschien slechts een seconde. Toen kwam heel eerlijk: 'Yeah sure, I'm just going to my psychotherapist.'

'Ok.'

Ik wist niet goed wat ik met haar antwoord moest.
Zij vervolgde: 'My friends recommended him.' Of was het haar, dat weet ik niet meer, zo overweldigd was ik door dit statement.

Zij vertelde verder: 'I believe in therapists. My husband is a CEO. He has to work very hard. I don't want to complain all the time because I'm not feeling ok.' Ik vertelde dat ik dat best begreep. Tuurlijk, hoog opgeleide vrouw, maar zelfgekozen thuis voor kinderen, dat blijkt toch niet altijd heel spannend. Met cleanen en child care verdien je geen huis, bonus en auto van de zaak. Veel minder seksy job. Been there, done that. Ratel de ratel, ging haar klacht eigenlijk wel daarover? Maar ik had geen therapeut nodig gehad. Dat zei ik natuurlijk niet. Dat is misplaatste trots. Ik hoop dat ze het niet heeft gemerkt.

Ze vervolgde: 'I feel so relieved. Once a week I'll get rid of my problems. One of my friends is telling me the same story: I was angry 50% of the time before I went to the therapist, now I'm just 10% angry. She's so right.'

Heel goed vond ik en dat vind ik ook echt, maar ik ben nog steeds verbaasd dat dit zo maar op mijn doorstep werd verteld. Hoe beladen is dat toch voor Nederlanders. En hoe gewoon blijkbaar voor welgestelde Amerikanen.

My funny Valentine

Dit filmpje blijft leuk. Ook een dag na Valentine's Day:-)

Het heeft niets te maken met mijn andere Valentijnsdagervaring.

Gisteravond werd een vaas met bos rozen bezorgd. Ik was bezig met X.'s homework. Valentijn was ik even vergeten. Verbaasd nam ik de bloemen in ontvangst en las het kaartje dat erbij zat.

I noticed you when you were at Fenway Park last season. I hope to see you again. Your husband must be the luckiest guy in the world.

Mike Lowell

Huh?

Ik had wel eens laten vallen dat Mike Lowell - een baseball player van de Red Sox - op George Clooney lijkt. Het zijn mooie mannen, maar ik ben geen fan of zo. Ik heb verder niets met George of Mike. Wel vergelijk ik graag mensen. Nooit hoor ik daar iemand over. Met het duo Mike en George is het anders gesteld. Ze achtervolgen me. Vriendin J. blijft me met ze teasen, dus moest ik aan haar denken na het lezen van het kaartje. Achteraf stom om te denken dat een vrouw een andere vrouw bloemen stuurt. Misschien gebeurt het in gay-kringen, maar niet in mijn overwegend hetero georienteerde wereld. Alleen zag ik dat gisteren totaal anders en in een vlaag van verstandsverbijstering belde ik J. om opheldering.

J.'s reactie was uiterst geamuseerd. 'Do European women send flowers to each other?', vroeg ze. Ik viel stil. Plotseling voelde ik me vreselijk embarrassed over mijn telefoontje. 'O, no problem. Wasn't it P.?', ging J. vrolijk verder. 'Nee', zei ik. 'Tuurlijk niet. Het is zijn handschrift niet op het kaartje. En waarom zou hij een grap uithalen op Valentine's Day? It's supposed to be romantic.' 'Dan heb je een secret admirer', riep J. uit. 'Wie zou het zijn?'

Nu ben ik wel eens aangesproken door een niet onvoordelig uitziende man met cowboy hoed in de supermarkt - romantische plaatsen laten zich nu eenmaal niet dwingen - die me 'fantastic' zei te vinden. Dat was een half jaar geleden. De hoed wist mijn adres niet, dus hij kon het niet zijn. X. wist ook niet wie het zou kunnen zijn. Ik belde P. in NY. Kort daarna belde hij terug en ineens wist ik het.

Natuurlijk was het P. Alleen hij met zijn krankzinnige humor zou op een Valentine's joke komen. 'Maar vond je het dan niet leuk?', vroeg hij. Er stond nog: 'Your husband must be the luckiest guy in the world'.

Ik twijfelde nog of ik de kruising tussen 1 april en Valentijnsdag echt romantisch vond. Mijn Britse vriendin A. vond van wel. 'It's so Brittish what he did', legde ze uit. 'They send you flowers and make it a secret who the sender is. He's so funny.'

Vriendin J. sms'te ik dat ik mijn secret admirer had ontmaskerd: 'It was P. after all.' 'What a wonderful husband you have', was het berichtje terug.

Boerka in Amerika

In NL is de boerka een van de meest besproken kledingstukken. In de Amerikaanse media lees ik nauwelijks iets over 'burka's' of 'burqa's', zoals ze de allesbedekkende jurk hier noemen. Alleen een paar berichtjes dat er ophef over is in NL. Ik kan me ook niet herinneren een boerka te hebben gezien in New England. Wel zie ik af en toe vrouwen met hoofddoeken en lange jurken. Waarom speelt de boerka hier geen rol? Het kan zijn dat het sinds 9/11 not done is om een boerka aan te trekken. Maar ik denk niet dat het alleen daarmee te maken heeft. Volgens mij is het vooral een centenkwestie. De VS kent geen sociale voorzieningenstelsel zoals NL. Een boerka mag dan veel banen in de weg staan, maar is geen beletsel voor het krijgen van een uitkering in NL. In de VS betekent geen werk geen geld en aan ontslagbescherming doen ze hier nauwelijks. Ik ben daar geen voorstander van, maar dat betekent denk ik wel dat je daardoor wel drie keer nadenkt, alvorens een boerka aan te trekken naar een sollicitatiegesprek.

IJdelheid

Lees ik dat Bos zijn voorkeur voor Obama niet mag uitspreken van Balkenende. Wat een ijdelheid. Denkt Balkenende werkelijk dat het wat uitmaakt als Bos pro Obama is? Veel Amerikanen weten niet eens waar Nederland ligt - somewhere near Danmark? - laat staan dat ze weten wie Bos is.

This is Hillary Clinton

zei ze in mijn telefoon. Wauw, Hillary belt me. Sneu als ik ben, was dat toch wat ik dacht. Ook al was het maar een bandje dat werd afgedraaid. Natuurlijk is het een Super Tuesday call, een pr-thing, maar toch. I was impressed. Ze riep me op om te gaan stemmen morgen. Dat mag ik niet, als expat wife. Ik zou wel willen en ik zou twijfelen tussen Hillary and Obama. Maar ik moet zeggen, her call worked. Ik moest toch een paar keer aan haar denken vandaag. Ik moest er zo over denken dat ik erover moest bloggen vanavond. Obama heeft me niet gebeld. Waarom niet, was ook wat ik dacht. 1-0 voor Hillary. Overigens, Hillary belde ons niet zomaar. Om de een of andere reden is ons telefoonnummer opgenomen in de list van the Newton School Department. We krijgen daardoor alle telefoontjes die bestemd zijn voor medewerkers in dit onderwijsdistrict. Waarom we die krijgen weten we niet. Misschien kleven P's jaren in het onderwijs aan hem:-) Anyway, we horen daardoor de automatic calls als schoolmedewerkers wel naar school moeten en kinderen niet vanwege sneeuwval, of als er vergaderingen zijn. Ik vind het wel leuk. Stiekem meer te weten dan de rest. Hillary's call is in dat opzicht de room op de taart!

Thermostaat ongemak

Ken je dat: ben je heel druk bezig, slaat de verwarming af. Dat doet de verwarming hier altijd als ik goed bezig ben en ik niet aan de verwarming denk. Hij gaat rond 11 uur 's ochtends over op nachttemperatuur, wat stom is. Langzaam krijg ik het dan heel koud. Als ik de kou echt niet meer kan verdragen achter mijn pc, ga ik naar de thermostaat. Dat is vijf stappen lopen. Altijd zie ik dan dat de temperatuur gezakt is tot bijna 60 graden Fahrenheit. Dat is ongeveer 16 graden Celcius. Altijd zet ik de temperatuur vervolgens op 70 graden F. Dat is 21 graden C. Altijd denk ik dan dat ik de thermostaat moet herprogrammeren. Het is idioot dat een thermostaat 11 uur 's ochtends overgaat op nachttemperatuur. Daardoor hebben we 's nachts dagtemperatuur, waardoor we het weer veel te warm hebben in bed. Maar nog nooit is het gelukt om de thermostaat te veranderen. Gewoon, omdat P. en ik altijd denken dat we het straks wel zullen doen.