Nederlandse invasie

Tot voor kort kende ik drie Nederlanders hier. De collega van P. met zijn vrouw en kind. Dat is niet veel, dus behelp ik me met Amerikanen, voor zover dat lukt en met Britten, waarmee de klik makkelijker te maken is. De humor van Engelsen lijkt toch meer op die van ons, dus dat voelt relaxter. Desalnietemin is de mens veel op zichzelf aangewezen in den vreemde. Dus vielen we met zijn drietjes helemaal stil toen we Nederlands hoorden in de mall. Anderen net als wij die ook slaapzakwinterjassen aan het passen waren tegen de extreme kou in New England. Gelijkgestemden, dacht ik gelijk, hoewel dat natuurlijk onzin is. In Nederland zou je nooit een andere Nederlander aanspreken in een winkel om te vragen waar hij vandaan komt, maar dit is Amerika en dan mag het. En zij leken dat ook leuk te vinden. Ja, ze waren hier ook alweer een half jaar. Voor werk ja. En jullie? En zo ging het een tijdje door. Ze waren wat jonger dan wij met twee iets jongere kinderen dan X. Iets maakte dat we geen van allen telefoonnummers uitwisselden. Van begin dit jaar weten we nog een Vaamse die zo'n desperaat eenzame indruk maakte dat het afschrikwekkend was. Zo wilden wij niet zijn. Maar een beetje spijt hadden we binnen vijf minuten al. Zou toch wel leuk zijn, Nederlanders in de wat stijvige kennissenkring hier. Maar ja, gedane zaken nemen geen keer, dus wist ik vandaag niet hoe snel ik van gangpad moest wisselen in de supermarkt, doen ik door het schoonmaakmiddelenrek voor me weer Nederlands hoorde. Normaal ben ik helemaal niet zo van het spontane contact leggen, maar Amerika haalt onvermoede kanten in me naar boven. Daar stond een vrouw met een kindje. Ze was helemaal verrast. 'Goh Nederlands, dat hoor je niet vaak hier', toen ik haar aansprak. Haar Amerikaanse accent verraadde een langer verblijf. 'Ja, vijf jaar alweer. Getrouwd met een Amerikaan. Eerst met hem een paar jaar in Nederland gewoond. Ik wil wel terug, maar de zaken gaan goed hier, dus je weet het niet he?' En toen deed ze waar ik een dag tevoor te schijterig was: ze gaf me haar adres en telefoonnummer. Blijkbaar vond hogerhand dat ik een herkansing verdiende:-)

Uit de tredmolen

Het mailtje uit Nederland was leuk. We werden uitgenodigd om te slapen. Borrels gepland. Ervaringen uitgewisseld. 'Hoe is het daar? Voel je je al Amerikaan? Hier alles zijn gangetje. Ja, het was inderdaad Sint Maarten toen je belde. Jammer dat we je misten. We liepen buiten met de lampionnen. Wijntje erbij. Gelachen. Gezellig.' Ik zag het voor me. De straten thuis. De donkere tuintjes. Kinderen met lampionnen. Tassen met snoep. 'Ach, was ik er maar bij,' Heimwee overviel me, maar maakte al snel plaats voor een gevoel dat ik herkende.

Jaren terug. Relatiebreuk. Ik had het niet gewild. Hij wel. Een lastig jaar volgde, maar het leven werd toch geleidelijk aan makkelijker. Soms voelde ik me zelfs opgelucht. Geen ruzies meer. Geen stress. Na een jaar kwam ik weer in de buurt van de winkel die we met een groepje mensen hadden opgezet. Onwillekeurig keek ik naar de deur van de zaak. Tot mijn verbijstering ging de deur open en stapte mijn ex naar buiten. Gelukkig zag hij me niet, want voor een confrontatie was ik nog niet klaar. Het was dinsdagavond. Ik wist ineens weer wat er op dinsdagavonden altijd gebeurde. Vergaderen met de hele club. Nooit echt leuk. Blij dat ik daar vanaf was. Ik had de vergaderingen tot op die avond met succes verdrongen. En daar was hij. Zijn leven was blijkbaar geen spat veranderd. Een andere vriendin, dat wel, maar hetzelfde huis, dezelfde baan, alles bij het oude, terwijl voor mij alles weer nieuw en zonnig was. Ik realiseerde me toen dat ik niet met hem zou willen ruilen en ook nooit meer terug zou willen.

Een enigszins vergelijkbaar gevoel drong zich aan me op na het lezen van die mail uit Nederland, met dat verschil dat ik nu nog wel steeds terug wil. Toch boette dat verlangen iets in bij het plotselinge besef dat het leven thuis ogenschijnlijk onveranderd doorgaat en dat wij hier toch wel erg veel nieuwe, spannende ervaringen opdoen. Dat is niet altijd makkelijk en ik weet ook niet zeker of ik het zou overdoen als ik mocht kiezen, maar om nu te ruilen met al die mensen die sinds maart in dezelfde, weliswaar plezierig vertrouwde tredmolen zitten? Neuh....

Wine&cheese = borrelen!

Hangover. Bah. Stom. Gisteravond hadden we een zogenoemd 'wine&cheese'-event voor de ouders uit X.'s klas. En het was best leuk. Boven verwachting. P. en ik hadden ons huis ervoor opengesteld. 'Thank you so much for hosting.' Well, any time. WIj houden wel van een feestje. Dat is een goede remedie tegen homesickness, want die wil nog wel eens toeslaan na een kleurloze week. 'Ik wil naar Nederland. Ik wil een keer hard kunnen lachen,' roep ik dan tegen P. De afgelopen week was het weer zover. Herfstblaadjes. Kou, wat doe ik hier? 'Wine&cheese' parties organiseren voor humorloze Amerikanen! Er zouden er ongeveer 25 komen. Dus was mijn dag gevuld met huishoudelijke zaken.

Eerst de boodschappen. Helaas bestaat er in dit deel van de VS niet zoiets als een winkel, waar je en wijn, en lekker vers brood en hondenvoer kunt kopen. Dat is misschien een rare combinatie, maar het zijn wel onze dagelijkse levensbehoeften. Wij lusten graag een wijntje. De hond en katten halen hun neus op voor Amerikaans voer. Ze willen alleen Cesar. Ja, ook de katten. En wij willen lekker vers brood, maar dat is nauwelijks te krijgen. Amerikanen eten van dat kleffe zachte brood dat tot het eind der tijden eetbaar blijft, of ze hebben brood dat al droog is als het de oven verlaat. Dus voor goed vers brood betaal je of heel veel, of je moet ver weg. Een tussenweg is er niet. Daardoor moet ik altijd minstens naar twee en als ik op de kleintjes let naar drie winkels. Die winkels liggen voor het gemak dan ook niet vlak bij elkaar. Nee, ik moet altijd weer minstens tien minuten rijden. Ik haat dat. Inefficient Amerika, bah. Ik mis AH waar ik alles in een kar gooide en klaar was. Heerlijk. In een half uur uit en thuis. Boodschappen kost je hier minstens het dubbele aan tijd als het niet veel meer is. Twintig flessen wijn had ik gekocht, omdat ik geen idee had hoe die wijn nou in verhouding tot die desserts stond. Hoe bedoelen Amerikanen dat? Maar twintig flessen moesten genoeg zijn. Kon ik de wijn ook voorlopig van mijn boodschappenlijstje schrappen. Voor een weekje of zo:-)

Daarna kwam het poetsen van het huis. In onze welgestelde buurt zijn veel vrouwen thuis. Het huishouden hebben ze gepeferctioneerd tot een hoger iets. Tenminste dat gevoel heb ik. Ondanks de werkster cleanen ze zelf veel, of bakken cookies, zijn bezig met de tuin, naast al hun joggen. Al die huizen zijn spic en span, hun eten perfect, dus had ik het benauwde gevoel dat er wel minstens tien schoonmoeders op bezoek zouden komen. Ze zouden met hun witte handschoen over mijn groezelige plinten strijken. Ze zouden de inhoud van mijn bestekbak controleren op aanwezigheid van smetten en het ontbreken van zilver. Hun lans breken over onze simpele wijnglazen. Hoe er dan toch iets van te maken? Ik poetste me suf. Maakte alle vier de wc's schoon - belachelijk aantal. Veegde de vloeren, omdat ik niet met die onhandige grote Amerikaanse stofzuigers om kan gaan. Zelfs alle aangekoekte vlekken boende ik uit de koelkast. Meer kon ik niet doen om te slagen voor deze ballotagecommissie.

De kaarsjes aan, de haard aan. De wijnflessen klaar naast de wijnglazen. En toen kwamen ze. De deserts bestonden vaak uit borrelsnacks. En er kwam meer wijn. Er was al gezegd, je krijgt evenveel wijn terug als je hebt gekocht en het was waar. Wine&cheese betekent stevig borrelen. En het was leuk. Mensen vonden ons huis so European. De meeste Amerikanen hebben toch een inrichting die je bij je ouders ziet, dus vonden ze het hier wel vreemd, maar leuk. Talrijk waren de complimenten. Erg fijn. Echt hard gelachen heb ik wel niet, maar ik had wel een leuke avond met erg leuke relaxte mensen. Het was zelfs zo geslaagd dat het feestje niet om 9 uur was afgelopen. Dat was op de uitnodiging gezet door de moeder die het event had helpen organiseren. Verontschuldigend kwam ze zeggen dat het zo leuk was dat mensen niet weg gingen. Ongekend fluisterde ze, meestal worden deze events nauwelijks bezocht. En dat vertelde ze me nu pas. Om 11 uur zwaaiden we de laatsten uit, nadat een paar moeders ook nog door onze keuken hadden gespic-en-spand. Ideaal. Enigszins aangeschoten namen we er nog eentje en aten we aan de keukentafel nog meer kaas en een stuk heerlijke chocoladetaart. Dat gaan we vaker doen, maar niet op donderdagavond, namen we ons vandaag kreunend voor .

Echt leven

Het is koud.
De hond moet uit.
Voor de verandering heb ik de i pod meegenomen.
Op de radio in de auto had ik net dat mooie nummer gehoord.
Van Incubus.
Tot mijn verbazing heet het nummer niet 'I'll be there',
maar 'Drive'.
Dus het was even zoeken.
Er zit een prachtige, alweer ouderwetse scratch in.
Kippenvel.
Lopen in de winterzon.
Poepzakje in de hand.
Prachtige bosrijke wijk.
En het gevoel dat ik de enige ben die echt leeft.

Zoenen

Hij wil niet meer zoenen.
'Waarom dan niet?', vraag ik.
'Ik ben toch al bijna zeven', antwoordt hij.
'Dat begrijp je toch wel?'
'Nee', wil ik zeggen.
Te laat.
Hij speelt al verder.
Alsof er niets gebeurd is.

Het kind

Wat deed dat kind daar?
De AKO literatuurprijsuitreiking was op TV.
Ik moest vooral naar dat kind kijken.
Dat Rita Verdonk een boek besprak was verbazingwekkend.
Toch bleef het kind mijn aandacht trekken.
Allemaal grote mensen met voor een kind saaie en enge gesprekken.
Het ging ook over moorden die in de boeken plaatsvonden.
Maar het kind gedroeg zich keurig.
Het bladerde braaf in een stickerboek.
Was het kind een afleidingsmanoevre?
Had Grunberg daarom het kind op schoot?
Er was al genoeg modder gegooid tussen AFTh. en Grunberg?
Mijn sympathie ging uit naar AFTh.
Niet dat ik zijn boek heb gelezen.
De eerste druk ligt hier, net als de zoveelste druk van Tirza en ook een ander AKO-boek: Ararat.
Allemaal ongelezen.
We kunnen een kast vullen met ongelezen boeken.
Maar daar gaat het nu niet over.
AFTh. vond ik sneu neergezet de laatste tijd.
Ik vrees dat ik daarvoor gevoelig ben.
Daar was dat hele gedoe met Grunberg.
Het resultaat?
AFTh. wilde beledigd niet in dezelfde ruimte als Grunberg verblijven.
Hij zat in een apart kamertje tijdens de prijsuitreiking.
Eigenlijk wel een kinderlijke reactie.
Maar wel fijn eerlijk.
De media hadden zich de laatste tijd ook nog eens op AFTh. gestort.
De man had vriendelijk, maar keer op keer weer voor de camera zijn laatste ontmoeting met Jan Wolkers gememoreerd.
Dat was een beetje lachwekkend.
Maar ook ontwapenend.
Dus was ik blij dat AFTh. won.
Helemaal toen hij zichzelf zo wegcijferde.
Hij zwaaide zijn uitgever alle lof toe.
Het kind onttrok Grunbergs gezicht aan de camera.
Mijn aandacht ervoor was minder.
Ik zag vooral dat andere grote kind met de prijs.

Cool

Hij kon niet kiezen.
'Awesome', vond hij alle Star Wars minifigs.
'Hoe zou je dat vertalen?', vroeg ik.
Gewoon benieuwd naar de woordenschat van een 6-jarige Nederlander die een half jaar in Amerika woont.
Hij dacht even na.
Toen kwam het antwoord.
'Cool.'

Tja....

Lijkschennis

Als je ruim drieduizend jaar dood bent,
mag je blijkbaar gewoon tentoongesteld worden.
Na dertig jaar zouden we dat luguber vinden.
Een lijk waaraan herinneringen kleven in een glazen kist.
Nee, dat laten we voor Sneeuwitje.
En voor types als Lenin of broeder Ho.
Hoewel de meeste westerlingen dat toch een beetje onsmakelijk vinden.
Maar na drieduizend jaar hebben we er geen problemen meer mee.
Hup daar gingen Toetanchamons schamele zwarte resten uit de sarcofaag.
Op de schouders van een paar mannen met tulbanden.
Ik was gewoon bang dat zijn broze blote voeten zouden breken.
Zo onprofessioneel ging het eraan toe.
En nu ligt hij naakt onder een kleedje in een simpele houten doos.
Het geheel gevat in plexiglas.
Zelf had hij ooit een prachtige dubbelwandige gouden kist besteld.
Wat zou hij van deze lijkschennis vinden?