Weer een gek geluid

Niet zolang geleden had de piano kuren met een weird geluid, maar dat was maar 1 avond. Deze week klonk er om de zoveel minuten een irritante piep uit de basement. Ik kon het geluid alleen niet precies traceren. Zou het iets elecktrisch zijn in het stookhok. Maar ik kon geen wijs uit de wirwar van buizen, draden en ketels. Dat de power uitviel, deerde de piep niet. Even hinderlijk bleef hij aanwezig. Zou het dan iets met het water te maken hebben? Het lukte me niet om hem te vinden. En P. was er ook niet. Niet dat hij zo technisch is, maar 2 weten meer dan 1. Ik besloot te wachten tot hij terugkeerde uit de UK en niet onze landlord te bellen. Met dit huurhuis is al zoveel mis geweest en ik ben al zo vaak kwaad geweest op de landlord dat ik geen zin in zijn gezicht had. Dan liever een piep. Na een dag hoorde ik hem al niet meer zo. Ook X. legde zich bij de piep neer. Alsof hij erbij hoorde. Na twee dagen werd de piep al iets vertrouwd. Een soort 'cricket on the hearth'. Best gezellig. Op dag vier leek de piep ziek te zijn. Hij leek minder krachtig. Ik begon me al een beetje schuldig te voelen. Zou het een beest zijn? Maar een beest piept toch niet 24 uur per dag om de zoveel minuten? Nee, het moest iets van een apparaat zijn, maar wat? De makelaar bracht opheldering. Ze probeert dit op zich prachtig gelegen, maar gebrekkig gerenoveerde huis te verkopen. 'O, I know that sound. It must be a smoke detector with an almost empty battery.' Pfff, dat was het dus, maar waar zat het kreng dan. Het hele huis zit vol met van die kleine witte potjes. Geen idee dat ze zo'n herrie konden maken. Dat moeten ze doen bij brand, niet als hun batterij leeg is. Het kostte toch nog moeite om de juiste te vinden, omdat er zoveel witte rookmelderpotjes in dit huis verstopt zitten. Maar 3 piepen later hadden we hem. Hij zat in de basement in het halletje tussen de slaapkamer en de kamer waar games worden gespeeld. Hij lag op een paar buizen en zei piep, totdat ik hem ontdeed van zijn batterij. Stilte, ik zou de piep bijna missen, maar de makelaar zei vol ongeloof: 'I can't believe you lived here the whole week with that terrible noise.'

Doggies Birthday Party

Toen ik het zo over verjaardagsfeestjes had, schoot me ineens een ander feestje in gedachten. Vorig jaar was dat, in het Coldspring Park in Newton, vlakbij Boston. Bloedheet weer, teckel uitlaten met X. Niet alle hondenbezitters wandelen, sommigen parkeren hun auto vlakbij een veldje, het zogenaamde hondenveldje, waar ze lui samenklonteren om hun viervoeters te laten spelen. Ja, zo noemen ze het: playing together. 'Hi, how are you,' groette ik en voegde me bij het groepje. En dan sta je een kwartier bij elkaar te chitchatten, mostly about dogs. 'Does he like an ice cream', vroeg een van de vrouwen. X. keek al blij. Dat wilde hij wel, zeker met dat warme weer. De vrouw keek verschrikt. 'O no, I'm so sorry,' ging ze verder. 'I didn't mean your son, but your dog.' Verbluft keken we haar aan. Zonder iets van onze gemoedstoestand te merken, ging ze verder.'It's my dog's birthday. So I bought a treat for the other dogs. May your dog have one?' Blij vragend keek ze me aan. Vol ongeloof over zoveel rariteit knikte ik ja. 'No, she is not allergic.' Het moest niet gekker worden. En zo kreeg onze teckel haar eerste peanutbutter icecream. 'She loves it,' kirde de gulle geefster. X. vond het prachtig. Hij was al snel over zijn teleurstelling heen dat niet hij, maar de hond een ijsje kreeg. Dat had hij nog nooit gezien. Honden die ijsjes eten. Ik had het ook nooit gezien. 'You can buy them at Shaws,' vertelde de vrouw, toen ze merkte dat we het fenomeen hondenijsje niet kenden. De teckel likte haar ijsbekertje schoon op. 'They are specially made for dogs.' Ik moet er ook niet aan denken om een pindakaasijsje te eten. De teckel wel, maar tot op heden is het er niet meer van gekomen.

American birthday party

X. is al weer een tijdje 7 jaar. Eind december was zijn verjaardag. Hij gaat hem nu eindelijk vieren in de VS. Dat klinkt alsof P. en ik walgelijke ouders zijn, maar ik kan daar tegenin brengen dat X. zijn verjaardag, tijdens ons bezoek aan NL, al twee keer had gevierd: een keer voor de grote en een keer voor de kleine mensen. Voor de vriendjes in de VS zouden we zijn verjaardag later vieren. Dat het juni zou worden, hadden we toen niet bedacht. Maar X. is al lang tevreden. Best fijn vindt hij het om twee keer in het jaar zijn verjaardag te vieren. Na een jaar weten we ook een beetje hoe dat hier werkt, een verjaardagsfeestje. Het is niet als in NL 6 of 8 kinderen uitnodigen, cadeautjes uitpakken, taart eten, met z'n allen leuk koekhappen, snoepzak mee en klaar. Nee, het is in Amerika allemaal anders en in deze wijk ook groter. Vaak wordt er een kind of 20 uitgenodigd en omdat geen mens al die kinderen in huis wil of kan hebben, wordt er meestal iets afgehuurd: een sportzaal of zwembad met activiteiten, een zaal in het buurthuis, alwaar een deskundige een programma van een uur houdt naar keuze. Het kan over insekten gaan, kleine zoogdieren of een science-programma, alles geillustreerd met de real thing. Dus als het over dieren gaat zijn er echte dieren en bij science is er zand van de maan en een raket die afgeschoten wordt. Voorts is er taart en vaak ook nog pizza, zodat de kinderen geheel voldaan verder aan hun dagprogramma kunnen. Ouders hebben er geen kind meer aan. En er gaat een 'goody bag' mee. Een paar snoepjes zitten erin maar niet teveel, want suiker is slecht. Amerikanen zijn daar erg van doordrongen. Dus is de bag gevuld met spullen die op zich een tien dollar cadeau retour vormen. Het varieert van tattoos, stickers en pennen tot knuffels en ballen. Het is allemaal ongekend en veel in onze Hollandse ogen. De jarige gaat naar huis met een enorme stapel cadeaus. Een goed gebruik in de Boston area is dat de jarige niet gelijk alle cadeaus openmaakt. De gevertjes raken niet gefrustreerd als hun cadeautje pas als laatste wordt uitgepakt en de ouders hoeven zich niet opgelaten te voelen als hun gift kleiner is dan de rest. Iedereen blij, hoewel X. dat in het begin wel raar vond. Liefst zou hij gelijk al zijn cadeaus openscheuren, maar inmiddels weet hij dat dit niet hoort in de VS. Vandaag hebben we voor een klein vermogen goody bags en inhoud gekocht. De taart wilde X. niet. Hij houdt niet van taart. Dus dat scheelt een behoorlijk bedrag en tijd, want nu hoef ik geen bestelde taart op te halen zaterdg aan de andere kant van de stad. X. wil gewoon ijsjes, vindt hij veel lekkerder. Na de pizza, dat wel, want zijn partijtje is op het voor ons krankzinnige tijdstip tussen 6 en half 8 's avonds, en dan ook nog op zaterdag. Dat is overigens niet gek voor Amerikanen. Ze vinden het heel gewoon en wel handig. Kunnen zij even borrelen terwijl wij alle kinderen hebben. Gelukkig hebben wij ook een soort Monkeytown maar dan groter afgehuurd, met drie personeelsleden die ons ter zijde staan en alles regelen van ballonnen, drinken en servetten voor bij de pizza. Heerlijk, we zijn er klaar voor en X. kan niet wachten, zo zin heeft hij in zijn eerste Amerikaanse birthday party.

Dubbele baan

Nadat ik een blog over mijn fijne luxeleven heb opgeschreven, zoals hieronder, moet ik van mezelf, politiek correct als ik ben, gelijk een corrigerend stukje schrijven. Ik moet mijn plaats weten van mezelf. Zo bezweer ik mijn luxedemonen die me trachten te verleiden tot luxeland, alwaar ik gelijk Pinokkio's foute vrienden zal veranderen in een ezel, of erger. Een van de keerzijden van dit prachtland dat VS heet, is recessie, al kunnen de media dit woord nog steeds niet goed uit de strot krijgen. Veel ervan merken doen we niet. We hebben werk en leven in een luxewijk. Onbekommerd gaan we dan ook naar de mall om een grillpan te kopen in plaats van een BBQ, omdat we niet van die BBQ-mensen zijn, vooral omdat je dan zo'n BBQ in elkaar moet schroeven, net als een IKEA-kast. Brrr, heel vervelend, nee dan een grillpan. Weinig gedoe, zelfde effect en ook nog zonder aanbranden. Bij de Crate and Barrel verdiepten we ons in het soort pan, want er waren diverse grillpannen, todat ineens een stem klonk. 'Don't you work at the same company as I do?' De Crate and Barrel mevrouw had het tegen P. Ik zag dat hij als een razende al zijn collega's afging in zijn hoofd, maar haar niet herkende. Ze redde hem door te vertellen dat ze altijd in het gebouw had gewerkt waar hij pas ingetrokken was. Daarna was het even stil. Werkte ze nu bij Crate and Barrel en niet meer bij P., of zat het anders. We voelden ons ongemakkelijk want we wisten ergens wel wat ging komen. Wij gingen achteloos twee dure grillpannen kopen, omdat we niet echt konden beslissen, terwijl zij een tweede baan had bij Crate and Barrel. Moeilijk deed ze er niet over. Zoveel Amerikanen hebben een tweede baan om rond te kunnen komen. En het was best leuk bij Crate and Barrel. Ze zei het zo vrolijk dat ik het haast zou geloven als ik niet beter wist. Het is net zo als onze Mexikaanse gardeners. Ze komen altijd in het weekend. Best vervelend als je net lui in de tuin rondhangt. Toen P. ze een keer vroeg of ze niet door de week hun ding konden doen, zeiden dat ze dan moesten werken. 'Isn't this a job?', vroeg P. verbouwereerd door dit antwoord. Ja ook, maar de tweede werd ons duidelijk. Ook toen volgde een ongemakkelijke stilte. Sindsdien geven we de Mexikanen extra vette fooien en drinken en een fles wijn mee in een poging dat ongemakkelijke gevoel af te kopen. Ik zou Obama stemmen als ik stemrecht zou hebben om alles te veranderen, maar ja, wat hebben al die dubbele baners aan die wetenschap?

Juiste plek

Soms zijn er van die dagen dat je zeker weet dat je op de juiste plek woont. Met de skivakanties nog steeds in mijn achterhoofd laat ik puffend de hond uit. Wat een fijn extreem land is de VS toch. Het kwik nadert de 40 graden, maar binnen wacht de koele airco en glazen ijswater. Twee jongetjes vermaken zich daar uitstekend. Vriendin J. komt langs. En later belt vriendin A. op of ik niet naar de pool wil komen. Dat wil ik wel en X. helemaal. Iedereen blijkt aardig. Ik krijg witte wijn aangeboden. Pizza's worden aangerukt. Ik dwaal rond de pool en chat met deez en geen. X. zwemt rond met vriendjes. Ik voel me alsof ik op vakantie ben. Dat de power uitvalt draagt alleen maar bij aan dat gevoel. Ik heb heel wat vakanties op Griekse eilandjes bij kaarslicht doorgebracht. En nu dan eindelijk in eigen huis met dezelfde extreme temperatuur. X. heeft een vampierenboek voor het naar bed gaan. Dat hoort helemaal bij kaarslicht. Hij bijt nagels van de spanning. Jammer genoeg floept juist dan het licht weer aan.

CHANGE

Zonet gekeken naar geschiedschrijving. Obama wint de Democratic kandidatuur. Ik had kippenvel. Nu maar hopen dat Hillary zijn running mate wordt. Dan pas kan McCain verslagen worden.