Jarenlang, wat zeg ik, zo ongeveer mijn hele leven al, knars ik tanden. Ik schijn het hard in mijn slaap te doen. Maar niemand heeft daar eigenlijk over geklaagd. Het is blijkbaar niet zo erg als snurken. Overdag betrap ik me ook wel eens op zacht knarsen, als ik druk aan het werk ben. Maar last heb ik er verder niet van. Tot mijn nieuwe Britse tandarts vroeg of ik deed aan teeth grinding.
"Ja", zei ik verbaasd. "Hoe weet je dat?" "Nou, je tanden zijn afgevlakt", zei ze. Schrik! "En je kiezen achterin gaan eraan." Een heeft al een kroon en de ander moest gevuld, want hij was gebarsten. "Dat komt door de druk die je op je tanden zet met dat knarsen", legde de tandarts uit. "Als je zo doorgaat zijn al je kiezen over een jaar of twintig helemaal afgesleten." Ik zag me al voor me met afgesleten stompjes in mijn mond. "Kan ik dat niet voorkomen?",vroeg ik benauwd. Ja, dat kon.
Als ik 's nachts een mouth protector in mijn mond zou dragen, zou het helemaal goed komen. Braaf hapte ik in een kleiklomp met mintsmaak en een week later kreeg ik mijn protector mee. Een doorzichtig soort rubberen ondergebit dat over mijn ondertanden moest 's nachts. Thuis probeerde ik het en deed het binnen een minuut kokhalzend weer uit. Dat was niks voor me. Vreselijk.
Ach zei A., gewoon lekker blijven knarsen, over 20 jaar laat je gewoon neptanden inschroeven. Nu is dat natuurlijk het best als je een gebit moet. Maar ik wil geen neptanden als het niet nodig is. Nep geeft uiteindelijk altijd problemen. Dat zie ik bij mensen met stifttanden, nieuwe heupen en bortsinplantaten. Altijd ellende, en als het geen ellende geeft, dan doet het wel heel erg veel pijn om het te laten plaatsen. En ook daar hou ik niet van, van pijn. Het antiknarsgebitje grijnsde gemeen naar me.
Het gekke is dat ik me sinds het tandartsenbezoek enorm op knarsen betrap. Onder werk, in de auto, overal. Het zal wel psychisch zijn, of zou het komen door de nieuwe vulling achterin mijn mond? Anyway, nu heb ik dus wel last van mijn knarsen, want ik krijg er pijn van in mijn tanden. Dus hup dat gebit in. En het went, ook al is het niet geil om zo'n ding in je mond te moeten steken. Wel verlies ik het 's nachts. Gelukkig houdt P. onvoorwaardelijk van me, zegt'ie. Hij vond mijn gebitje al op zijn borst, onder zijn rug en verder overal waar het niet hoort te zijn.
Volgens de tandarts is dat niet erg om je gebitje te verliezen. Knarsen schijn je het meest te doen aan het begin van de nacht en als je vervolgens ontspant valt je gebit uit je mond. Mijn god, wat een voorland, vandaar dat mijn vader zijn kunstgebit in een bakje doet voor het slapen gaan. Het is allemaal niet erg sexy, en ik heb niet gecontroleerd of het verhaal van de tandarts waar is. Misschien is het wel dikke onzin, maar goed, wel heb ik er door mijn hulpstuk er een heel ander probleem bij.
We liggen 's nachts niet alleen in bed. Er zijn ook twee honden en laten die nou toch erg geinteresseerd zijn in mijn nieuwe antiknarsdevice. Tot nu toe gaat het goed. Wel zag ik grote hond er vandoor gaan met mijn fluoriserend roze gebittenbakje. Maar als hij het te pakken krijgt zonder dat ik het zie, of als hij alleen het gebitje pakt, dan is het mis. Tegen zijn knarsen en kauwen is geen bal, speeltje, bakje, laat staan een gebitje bestand.
Thursday, December 03, 2009
Tuesday, November 10, 2009
D-Day in the UK - Opa is een Held
"Did you know that E.'s great grand dad fought on the beach during D-Day?"
8-jaar heeft history les.
Morgen 11/11 is het Remembrance Day.
Iedereen draagt weer poppies.
"E.'s great grand dad died on that beach."
"In Normandie?" vraag ik.
"Ja, dat denk ik," zegt hij en vervolgt weer in het Engels:
"Later they've searched for him. He's never found, but with a metal detector they found his rifle on the beach,"
"Hoe wisten ze dat het van hem was?" vraag ik.
"His name was engraved."
"O ja, dan is het duidelijk."
"And T.'s great grand dad saw E.'s great grand dad on the beach."
"Goh, wat een toeval dat ze daar samen vochten."
"T.'s great grand dad was above the beach in a plane with bombs."
"Juist," zeg ik en bedenk hoe anders WOII wordt beleefd in de UK in vergelijking met NL. NLse opa's waren slachtoffers, Britse opa's stoere strijders.
"Heb jij ook iets verteld over de oorlog?"
"Yes, how oma almost was arrested because the Nazi's thought she was a Jewish girl. She was saved by a neighbor, right?"
Verbaasd knik ik.
Dat hij dat verhaal wist.
"And opa crossed a river to escape the Nazi's, while they were shooting at him."
Voor 8-jaar deed zijn opa niet onder voor die vechtende Britse great grand dads, zoveel was wel duidelijk. Niks slachtofffer, opa is een held.
8-jaar heeft history les.
Morgen 11/11 is het Remembrance Day.
Iedereen draagt weer poppies.
"E.'s great grand dad died on that beach."
"In Normandie?" vraag ik.
"Ja, dat denk ik," zegt hij en vervolgt weer in het Engels:
"Later they've searched for him. He's never found, but with a metal detector they found his rifle on the beach,"
"Hoe wisten ze dat het van hem was?" vraag ik.
"His name was engraved."
"O ja, dan is het duidelijk."
"And T.'s great grand dad saw E.'s great grand dad on the beach."
"Goh, wat een toeval dat ze daar samen vochten."
"T.'s great grand dad was above the beach in a plane with bombs."
"Juist," zeg ik en bedenk hoe anders WOII wordt beleefd in de UK in vergelijking met NL. NLse opa's waren slachtoffers, Britse opa's stoere strijders.
"Heb jij ook iets verteld over de oorlog?"
"Yes, how oma almost was arrested because the Nazi's thought she was a Jewish girl. She was saved by a neighbor, right?"
Verbaasd knik ik.
Dat hij dat verhaal wist.
"And opa crossed a river to escape the Nazi's, while they were shooting at him."
Voor 8-jaar deed zijn opa niet onder voor die vechtende Britse great grand dads, zoveel was wel duidelijk. Niks slachtofffer, opa is een held.
Monday, November 09, 2009
Credit Card dief
Terwijl ik beter zou moeten weten, want hoog opgeleid met baan over salarissen, ben ik slordig met creditcards. Gewoon vanwege al dat saaie papierwerk, kaartjes, rekeningnummers en dat verspreid over meerdere landen. En dat geeft een hoop gedoe. Laat ik een paar voorbeelden geven.
Pas heb ik mijn nieuw verworven creditcard in een onbewaakt ogenblik in de vuilnisbak gegooid, gewoon omdat het ding tussen een stapeltje papier zat dat wegmoest. Net zoals ik het eigendomsbewijs van mijn auto in de vullis heb gemikt, omdat de Amerikaanse title eruit zag als een reclamefoldertje. Ik heb nog een creditcard van een NLse rekening maar omdat ik hem te weinig gebruikte, is hij zonder dat ik er erg in had expired, erg onhandig nu ik bijna zonder P. naar het buitenland ga. En van P.'s Engelse rekening heb ik nog geen creditcard, omdat ik geen salaris laat storten op zijn Britse rekening en omdat je hier als salarisontvangende buitenlander met rekening, zoals P., niet zomaar een joint account kunt aanvragen. In Amerika kon dat ook niet. Pas na een half jaar kan dat, in de UK duurt dat langer, een jaar.
Echt storen deden we ons daar niet aan. Ik gebruikte gewoon P.'s kaart in de supermarkt. Ging bijna een jaar goed, totdat de pin een keer niet werkte. Moest ik me legitimeren, maar omdat P. en ik, ondanks huwelijk, andere achternamen hebben - heel vreemd en verdacht, vond later de manager van de supermarkt - klopte mijn ID niet. Ik zag de kassamevrouw naar me kijken. Ik was een dief, ze had een echte dief te pakken. De manager kwam erbij en toen 2 agenten. De deuren van de supermarkt gingen op slot. Stel dat ik zou wegrennen. En de rij bij de kassa keek toe, zwijgend en afkeurend. Nieuwsgierig ook. Zo zag dus een dief eruit. Een gewone mevrouw met boodschappentassen. Op mijn verzoek - ik voelde me toch wel erg opgelaten - werd ik afgevoerd naar een kamertje op de eerste verdieping. Niet dat het rustig was daar, want het was naast het koffiehok van het supermarktpersoneel. Iedereen kwam koffiedrinken en kijken, naar mij, de dief, want zo voelde ik me inmiddels ook. De politie belde P., hoort deze mevrouw bij u? Ze trokken ook mijn ID na, en zo waren ze er vrij snel achter dat ik geen dief was, maar dat mijn verhaal klopte. Ik had de creditcard van mijn man gebruikt, maar de manager van de supermarkt rook bloed. Hij ging banken bellen, ook van een NLse rekening die ik niet had gebruikt, maar bij vermeende dieven is alles gerechtvaardigd vond hij. Dat het Nederlandse nummer niet werkte, was niet in mijn voordeel vond hij - must be a fake card - hij was vergeten 0031 te bellen, maar dat begreep hij niet en ik wilde het hem zeker niet uitleggen. Maar met de Britse kaart haald hij zijn gram, die werd zomaar geblokkeerd door de bank, zonder P. daarover in te lichten.
Nu kun je in de UK je kaart zelf weer deblokkeren in een speciale automaat binnen het bankgebouw. Het was gelijk een mooie aanleiding om een joint account aan te vragen. We wonen tenslotte een jaar in de UK. Maar voor een Britse joint account heb je wel weer een utility bill nodig als bewijs dat je hier echt woont. Wat vreemd is als je paspoorten, trouwboekje en van alles kunt overhandigen. Een utility bill is het enige dat telt. Spelden ze bij British Gas natuurlijk mijn naam verkeerd, waardoor dat eerst moest worden rechtgezet, voordat de bank mij wilde accepteren, zodat de hele aanvraag uiteindelijk een maand heeft geduurd. Maar als het goed is heb ik volgende week eindelijk mijn eigen Britse creditcard. Nu maar hopen dat ik hem dan niet weggooi.
Pas heb ik mijn nieuw verworven creditcard in een onbewaakt ogenblik in de vuilnisbak gegooid, gewoon omdat het ding tussen een stapeltje papier zat dat wegmoest. Net zoals ik het eigendomsbewijs van mijn auto in de vullis heb gemikt, omdat de Amerikaanse title eruit zag als een reclamefoldertje. Ik heb nog een creditcard van een NLse rekening maar omdat ik hem te weinig gebruikte, is hij zonder dat ik er erg in had expired, erg onhandig nu ik bijna zonder P. naar het buitenland ga. En van P.'s Engelse rekening heb ik nog geen creditcard, omdat ik geen salaris laat storten op zijn Britse rekening en omdat je hier als salarisontvangende buitenlander met rekening, zoals P., niet zomaar een joint account kunt aanvragen. In Amerika kon dat ook niet. Pas na een half jaar kan dat, in de UK duurt dat langer, een jaar.
Echt storen deden we ons daar niet aan. Ik gebruikte gewoon P.'s kaart in de supermarkt. Ging bijna een jaar goed, totdat de pin een keer niet werkte. Moest ik me legitimeren, maar omdat P. en ik, ondanks huwelijk, andere achternamen hebben - heel vreemd en verdacht, vond later de manager van de supermarkt - klopte mijn ID niet. Ik zag de kassamevrouw naar me kijken. Ik was een dief, ze had een echte dief te pakken. De manager kwam erbij en toen 2 agenten. De deuren van de supermarkt gingen op slot. Stel dat ik zou wegrennen. En de rij bij de kassa keek toe, zwijgend en afkeurend. Nieuwsgierig ook. Zo zag dus een dief eruit. Een gewone mevrouw met boodschappentassen. Op mijn verzoek - ik voelde me toch wel erg opgelaten - werd ik afgevoerd naar een kamertje op de eerste verdieping. Niet dat het rustig was daar, want het was naast het koffiehok van het supermarktpersoneel. Iedereen kwam koffiedrinken en kijken, naar mij, de dief, want zo voelde ik me inmiddels ook. De politie belde P., hoort deze mevrouw bij u? Ze trokken ook mijn ID na, en zo waren ze er vrij snel achter dat ik geen dief was, maar dat mijn verhaal klopte. Ik had de creditcard van mijn man gebruikt, maar de manager van de supermarkt rook bloed. Hij ging banken bellen, ook van een NLse rekening die ik niet had gebruikt, maar bij vermeende dieven is alles gerechtvaardigd vond hij. Dat het Nederlandse nummer niet werkte, was niet in mijn voordeel vond hij - must be a fake card - hij was vergeten 0031 te bellen, maar dat begreep hij niet en ik wilde het hem zeker niet uitleggen. Maar met de Britse kaart haald hij zijn gram, die werd zomaar geblokkeerd door de bank, zonder P. daarover in te lichten.
Nu kun je in de UK je kaart zelf weer deblokkeren in een speciale automaat binnen het bankgebouw. Het was gelijk een mooie aanleiding om een joint account aan te vragen. We wonen tenslotte een jaar in de UK. Maar voor een Britse joint account heb je wel weer een utility bill nodig als bewijs dat je hier echt woont. Wat vreemd is als je paspoorten, trouwboekje en van alles kunt overhandigen. Een utility bill is het enige dat telt. Spelden ze bij British Gas natuurlijk mijn naam verkeerd, waardoor dat eerst moest worden rechtgezet, voordat de bank mij wilde accepteren, zodat de hele aanvraag uiteindelijk een maand heeft geduurd. Maar als het goed is heb ik volgende week eindelijk mijn eigen Britse creditcard. Nu maar hopen dat ik hem dan niet weggooi.
Tuesday, September 29, 2009
Catamaran Man
De zee lag lager dan het strand.
Alleen het hoofd van de man was zichtbaar
En zijn armen.
Niet zijn benen en voeten.
En daar gebeurde het.
Iets met een draad.
Hij moest een visser zijn.
Weliswaar een zonder hengelstok,
Maar met een draad.
Zoals je kinderen wel ziet doen
In Mediterrane landen.
Toch klopte het beeld niet.
Anders dan bewegingloze vissers,
Rende de man heen en weer.
Moeiteloos trok hij zijn draad
Achter zich aan.
Twee vrouwen liepen het stille strand op,
Een klein kind tussen hen in.
Oma, moeder en kind?
Zijn kind?
Ze riepen naar draadman.
Hij keek even op
En toen snel weer weg.
Alsof hij ze niet wilde horen.
Hij rende weer langs de zee
Als een stout kind.
De wind in zijn haren.
Zijn blik naar den einder.
Weer riepen de vrouwen
En hij gaf zich gewonnen.
Langzaam rolde hij zijn draad op.
Toen hij weer rechtop stond
Hield hij een miniatuurboot vast,
Een houten catamaran.
De vrouwen draaiden zich om.
Ze liepen weg voordat hij bij ze was.
Hij liep ook niet zo snel.
Zijn draad was nu zwaar.
Hij slofte haast.
Hoofd gebogen.
Door het mulle zand,
Achter de man,
Kliefde moeizaam
De catamaran.
Alleen het hoofd van de man was zichtbaar
En zijn armen.
Niet zijn benen en voeten.
En daar gebeurde het.
Iets met een draad.
Hij moest een visser zijn.
Weliswaar een zonder hengelstok,
Maar met een draad.
Zoals je kinderen wel ziet doen
In Mediterrane landen.
Toch klopte het beeld niet.
Anders dan bewegingloze vissers,
Rende de man heen en weer.
Moeiteloos trok hij zijn draad
Achter zich aan.
Twee vrouwen liepen het stille strand op,
Een klein kind tussen hen in.
Oma, moeder en kind?
Zijn kind?
Ze riepen naar draadman.
Hij keek even op
En toen snel weer weg.
Alsof hij ze niet wilde horen.
Hij rende weer langs de zee
Als een stout kind.
De wind in zijn haren.
Zijn blik naar den einder.
Weer riepen de vrouwen
En hij gaf zich gewonnen.
Langzaam rolde hij zijn draad op.
Toen hij weer rechtop stond
Hield hij een miniatuurboot vast,
Een houten catamaran.
De vrouwen draaiden zich om.
Ze liepen weg voordat hij bij ze was.
Hij liep ook niet zo snel.
Zijn draad was nu zwaar.
Hij slofte haast.
Hoofd gebogen.
Door het mulle zand,
Achter de man,
Kliefde moeizaam
De catamaran.
Thursday, September 24, 2009
Werkman
"Kijk daar loopt een werkman."
8 jaar wijst naar een strakke dertiger.
Glad geschoren, krijtstreep, das.
Laptoptas, telefoon aan oor.
Een werkman!
Mijn 8-jarige werkmansbeeld was anders.
Meer van het type bouwvakker.
Handige gereedschapsbroek, stevige stappers, trui.
Beetje vuil geklust, ruikend naar buiten en olie.
Mannen in pak zag ik weinig.
Hooguit op zondag.
Het zondagse pak
Is nu een werkmanspak.
8 jaar wijst naar een strakke dertiger.
Glad geschoren, krijtstreep, das.
Laptoptas, telefoon aan oor.
Een werkman!
Mijn 8-jarige werkmansbeeld was anders.
Meer van het type bouwvakker.
Handige gereedschapsbroek, stevige stappers, trui.
Beetje vuil geklust, ruikend naar buiten en olie.
Mannen in pak zag ik weinig.
Hooguit op zondag.
Het zondagse pak
Is nu een werkmanspak.
Monday, July 27, 2009
Siciliaanse Maffiapraktijken
We wilden gaan eten, maar het was nog belachelijk vroeg. Dat krijg je als je met 8 jaar een dag hebt gezwommen en rondgelopen in een oude stad. Alle terrasjes in ons Siciliaanse dorp waren nog akelig leeg. En het was nog licht. Overal waren obers nog tafeltjes aan het dekken. Behalve op dat ene terras.
Het lag in een nis vlak naast de boog van een oud gebouw, begroeid met bougainville. Diep paars en prachtig. De gele kleedjes lagen uitnodigend op de tafeltjes en de verse vis lag al in de vitrine. De obers waren te formeel gekleed voor het dorpse eethuisje, maar ze probeerden ons niet naar binnen te sleuren. Ze waren fijn vriendelijk correct, zoals een ware ober hoort te zijn. En wat ook fijn was: er zat al een man aan een tafeltje, we zouden daar gelukkig niet alleen zijn, want zo kinderachtig ben ik soms, P. heeft daar geen last van. Tevreden zochten we de beste tafel uit, met zicht op alles en iedereen.
De man bleek een lok-eend. De strak in oberpak gehesen mannen hadden niet veel met hem op, maar wel de grauw pafferige man met een buikje in een slonzige streepjespolo. Hij moest de baas zijn van het etablissement, want hij gaf druk gebarend orders aan de obers, liep af en aan, zonder dat hij in onze ogen veel deed. Hij zag er zorgelijk uit. De man aan het tafeltje leek zijn vader te zijn. Als de zoon onderweg was van A naar B hadden ze steeds korte gesprekken. Hun gezichten stonden dan ernstig. Maar als hij alleen was, zette de vader zijn zorgelijke masker af en leek hij tevreden aan zijn wijntje te nippen. Hij was oud en vervulde zijn lokfunctie met verve.
We waren niet de enigen die vroeg wilden eten in een restaurant waar al iemand zat. Waar andere terassen nog leeg waren, was het onze binnen een half uur zo goed als vol en moest de vader plaatsmaken van de zoon. Met moeite stond hij op, pakte zijn stok, waaraan een haakje zat en aan dat haakje hing hij een zak pis. P. gruwde ervan. Uit vaders gulp stak een catheter, en daarop aangesloten zat een volle plaszak, wat allemaal onzichtbaar was toen hij nog aan een tafeltje zat. De mensen die zijn tafel wilden innemen keken bedenkelijk naar de zak. Niet zo fris nee, maar ja, het tafeltje dat de oude man vrij maakte, was het enige vrije tafeltje op het enige gevulde terras in het dorp. Het restaurant moest dus goed zijn. En dan zeg je geen nee tegen de tafel van een dubieuze voorganger. Ze gingen zitten.
De oude vader schuifelde naar binnen. Daar was het leeg, touristen willen nu eenmaal buiten zitten. De buikige zoon in het polostreepje bleef nerveuzig af en aan lopen, in schril contrast met zijn onverstoorbare en erg correcte obers. Een grote tafel werd vrijgehouden op het terras. Nee, u kunt daar niet zitten, gereserveerd. En toen kwam een grote glimbak voorrijden. Twee patsers stapten uit met drie opgeverfde vrouwen in te korte rokjes. Voor hen was de tafel bestemd. De zoon schoot toe om met stoelen te helpen, wijn aan te rukken. Vader hing weer even zijn zak aan de haak om naar de deuropening te schuifelen en te groeten.
Het terras had ineens een andere sfeer. Het nieuwe vijftal viel uit de toon, ze waren overdressed en luidruchtig. Vis werd besteld, veel vis en toen het op tafel kwam, liep een van de mannen naar binnen. En omdat ik op de plek zat waar ik alles en iedereen kon zien, zag ik dat de zoon een rol bankbiljetten overhandigde aan de patser. Vader en zoon keken haast onderdanig, nerveuzig, terwijl de blaaskaak vrijwel zonder te bedanken het geld aanpakte. Toen hij het terras weer opliep, stopte hij het bundeltje geld achteloos in het borstzakje van zijn hemd.
Maffia flitste het door mijn hoofd. Natuurlijk zie ik te veel films, maar dit had een scene uit de Godfather kunnen zijn. En Sicilie zit nog vol maffia. Mijn opwinding maakte snel plaats voor een ander gevoel. Arme buikige streepjespolozoon. Hij vuurde zijn obers aan om snel, snel tafels weer af te ruimen en te dekken zodra mensen opstonden. Er was geld nodig. Veel geld voor blaaskaak en trawanten. Grauwbleek glimlachend bediende hijzelf de patsertafel, waar luidruchtig nog meer vis werd besteld. Zouden ze ervoor betalen? De oude vader staarde mistroostig naar buiten, zijn plaszak lag naast hem op de grond, vergeten.
Het lag in een nis vlak naast de boog van een oud gebouw, begroeid met bougainville. Diep paars en prachtig. De gele kleedjes lagen uitnodigend op de tafeltjes en de verse vis lag al in de vitrine. De obers waren te formeel gekleed voor het dorpse eethuisje, maar ze probeerden ons niet naar binnen te sleuren. Ze waren fijn vriendelijk correct, zoals een ware ober hoort te zijn. En wat ook fijn was: er zat al een man aan een tafeltje, we zouden daar gelukkig niet alleen zijn, want zo kinderachtig ben ik soms, P. heeft daar geen last van. Tevreden zochten we de beste tafel uit, met zicht op alles en iedereen.
De man bleek een lok-eend. De strak in oberpak gehesen mannen hadden niet veel met hem op, maar wel de grauw pafferige man met een buikje in een slonzige streepjespolo. Hij moest de baas zijn van het etablissement, want hij gaf druk gebarend orders aan de obers, liep af en aan, zonder dat hij in onze ogen veel deed. Hij zag er zorgelijk uit. De man aan het tafeltje leek zijn vader te zijn. Als de zoon onderweg was van A naar B hadden ze steeds korte gesprekken. Hun gezichten stonden dan ernstig. Maar als hij alleen was, zette de vader zijn zorgelijke masker af en leek hij tevreden aan zijn wijntje te nippen. Hij was oud en vervulde zijn lokfunctie met verve.
We waren niet de enigen die vroeg wilden eten in een restaurant waar al iemand zat. Waar andere terassen nog leeg waren, was het onze binnen een half uur zo goed als vol en moest de vader plaatsmaken van de zoon. Met moeite stond hij op, pakte zijn stok, waaraan een haakje zat en aan dat haakje hing hij een zak pis. P. gruwde ervan. Uit vaders gulp stak een catheter, en daarop aangesloten zat een volle plaszak, wat allemaal onzichtbaar was toen hij nog aan een tafeltje zat. De mensen die zijn tafel wilden innemen keken bedenkelijk naar de zak. Niet zo fris nee, maar ja, het tafeltje dat de oude man vrij maakte, was het enige vrije tafeltje op het enige gevulde terras in het dorp. Het restaurant moest dus goed zijn. En dan zeg je geen nee tegen de tafel van een dubieuze voorganger. Ze gingen zitten.
De oude vader schuifelde naar binnen. Daar was het leeg, touristen willen nu eenmaal buiten zitten. De buikige zoon in het polostreepje bleef nerveuzig af en aan lopen, in schril contrast met zijn onverstoorbare en erg correcte obers. Een grote tafel werd vrijgehouden op het terras. Nee, u kunt daar niet zitten, gereserveerd. En toen kwam een grote glimbak voorrijden. Twee patsers stapten uit met drie opgeverfde vrouwen in te korte rokjes. Voor hen was de tafel bestemd. De zoon schoot toe om met stoelen te helpen, wijn aan te rukken. Vader hing weer even zijn zak aan de haak om naar de deuropening te schuifelen en te groeten.
Het terras had ineens een andere sfeer. Het nieuwe vijftal viel uit de toon, ze waren overdressed en luidruchtig. Vis werd besteld, veel vis en toen het op tafel kwam, liep een van de mannen naar binnen. En omdat ik op de plek zat waar ik alles en iedereen kon zien, zag ik dat de zoon een rol bankbiljetten overhandigde aan de patser. Vader en zoon keken haast onderdanig, nerveuzig, terwijl de blaaskaak vrijwel zonder te bedanken het geld aanpakte. Toen hij het terras weer opliep, stopte hij het bundeltje geld achteloos in het borstzakje van zijn hemd.
Maffia flitste het door mijn hoofd. Natuurlijk zie ik te veel films, maar dit had een scene uit de Godfather kunnen zijn. En Sicilie zit nog vol maffia. Mijn opwinding maakte snel plaats voor een ander gevoel. Arme buikige streepjespolozoon. Hij vuurde zijn obers aan om snel, snel tafels weer af te ruimen en te dekken zodra mensen opstonden. Er was geld nodig. Veel geld voor blaaskaak en trawanten. Grauwbleek glimlachend bediende hijzelf de patsertafel, waar luidruchtig nog meer vis werd besteld. Zouden ze ervoor betalen? De oude vader staarde mistroostig naar buiten, zijn plaszak lag naast hem op de grond, vergeten.
Friday, May 08, 2009
Multitasken
'..als jij nou de hoes over mijn handen trekt, ja zo......hier heb jij ook een punt, dan schudden we hem er helemaal overeen...., nee, het lukt niet helemaal, pak even de onderste punt, dan draaien we hem om, of wacht, pak eerst even mijn bovenste punt erbij, dan....wat doe je nou?'
'Ja zeg, nou snap ik het niet meer, ik ben een man hoor en dit is multitasken.'
Uiteindelijk hebben we het toch weer voor elkaar gekregen.
Om ons multi kingsize Amerikaanse bed op te maken.
'Ja zeg, nou snap ik het niet meer, ik ben een man hoor en dit is multitasken.'
Uiteindelijk hebben we het toch weer voor elkaar gekregen.
Om ons multi kingsize Amerikaanse bed op te maken.
Thursday, April 23, 2009
Martin Bril
Martin Bril is dood. We lagen op bed gisterenavond toen P. dit verdrietige nieuws oplas van zijn iPhone.
De dag begint voor mij altijd met een aantal favoriete blogs, de column van Bril is daar een van. Het was me al opgevallen dat er op martinbril.nl al ruim een week geen nieuw stukje was geplaatst. Ik wist dat hij ziek was. Toch kwam het nieuws van zijn dood als een schok, niet zo heftig als bij het bericht van een overleden familielid, maar toch als een schok.
Nu is er een condoleanceregister op Brils site. Dat is naar, maar goed dat het er is voor Brils vrouw en kinderen, alleen had het condoleren van mij op een andere plek gemogen. Gelukkig is er nog het Volkskrant archief met verzamelde columns.
Mijn favoriete stukje is de 'oude meneer' . Het zit vol met typisch brilliaanse weemoed, details en scherpe observaties, waardoor de oude man in mijn geheugen is gegrift.
Vijf jaar lang zag Bril de oude meneer midden in zijn kamer zitten als hij op straat liep, "in een grote stoel, recht tegenover een oud televisietoestel. Vaak stond het ding aan, maar nooit keek mijn meneer ernaar. In plaats daarvan dommelde hij. Het hoofd geknakt op de borst."
Toen meneers kamer in het verzorgingshuis werd leeggeruimd sprak Bril de mensen die daarmee bezig waren aan. Het waren kennissen van de meneer. De oude man was overleden. Hij was balletdanser geweest. "Dit brak mijn hart", schrijft Bril. "Een balletdanser die zo aan zijn einde moest komen. Zou hij zich het podium, de geur van de coulissen, de opwinding en spanning in de kleedkamers nog hebben herinnerd?"
Een stukje verder vervolgt hij:"Al voor de Tweede Wereldoorlog moet mijn meneer op de planken hebben gestaan. Niet te bevatten, eigenlijk. Want het leven van een danser is per definitie kort. Dat is nu zo, en zal toen ook zo zijn geweest. Bij dertig houdt het op. Maar mijn meneer had toen nog vierenzestig jaar voor de boeg. De laatste jaren zullen het langst hebben geduurd."
De meneer leeft op een mooie manier voort dankzij Bril. Door zijn stukje ben ik op Wikipedia gaan kijken wie de meneer nu eigenlijk was, Johan Gerrit Mittertreiner, "de naam voor een romanpersonage van Joseph Roth", aldus Bril.
Dankzij hem zal ik de oude meneer niet snel meer vergeten. Net zoals veel onderwerpen van zijn stukjes. Denk aan'rokjesdag', en zijn beschrijvingen van het Franse leven, waar ik op zich niet direct iets mee heb, maar toch mooi vind door zijn ogen. En Simenon prijkt door hem toch onverwacht op mijn lijstje van auteurs die ik nog wil lezen.
De oude meneer ging slechts twee maanden voor Bril dood.
Dank je wel Bril voor al je prachtige stukjes.
Ik zal je missen.
Tuesday, April 14, 2009
Grasmaaien met honden
Britten houden van geschoren gazonnetjes. Ik had er nooit zo over nagedacht, maar hier moet ik wel, want we hebben een kwart voetbalveld waar iets mee moet. Vorig jaar hadden we daar een onwillige tuinman voor. Dit jaar bedacht ik dat ik het zelf wel kon doen. In plaats van de sportschool ging ik maaien, want dat had massa's voordelen hield ik mezelf voor. Gezond buiten, topsport in de tuin, de extra kilo's zouden snel verdwijnen, geen gedwongen samenzijn meer met de tuinman, iedere maand 125 pound uitgespaard, en de honden waren ook gelijk lekker buiten. Hoe meer ik erover dacht, hoe geweldiger ik mijn plan vond. Alleen hadden de honden natuurlijk een bovenmatige aandacht voor mijn maaier. En omdat dat niet mocht, gingen ze overal graven en toen dat niet mocht, gingen ze eindelijk rustig liggen, dacht ik. Next time I looked up: geen hond meer te bekennen. Weg. Ze waren niet binnen, niet in de tuin. Shit. Waar waren ze? Ik zag gelijk de aanplakbiljetten van verdwenen honden voor me. 'You should chip your labradoodle and mark his collar that he's chipped, he's so beautiful', was me pas nog verteld. Ik zou het gaan doen, maar het was te laat, te laat, jammerde het door mijn hoofd. Wat moest ik 8-jaar vertellen als hij terugkwam van opa en oma in NL? Dat zijn favoriet was verdwenen omdat ik te druk was met grasmaaien. Ja, mama wist prioriteiten te stellen. Ineens zag ik de teckel de achtertuin inkomen. Gelokt door mijn schreeuwen van haar naam, maar de grote hond was nog steed weg. Al wel tien minuten en wie weet hoeveel langer. 'Zoek, zoek,' zei ik tegen de snel aangelijnde teckel. Ze snuffelde wat aan de grond en keek me niet begrijpend aan. Dus zocht ik, eerst links de weg af, niks en toen rechts en weer rechts en toen zag ik ineens een grote zwarte hond in een tuin liggen. Mijn hond. Hij kauwde op een bal. Drie kinderen zaten om hem heen. Hij lag erbij, alsof hij thuis was. Hij keek eens naar die neurotisch roepende, bezwete vrouw met teckel met een blik alsof hij zeker wist dat hij niet bij dat gestoorde troepje hoorde.
Sunday, April 12, 2009
Extra kilo's, wat te doen?
Die extra kilo's, ik dacht altijd dat ze je tussen je dertigste en veertigste zouden lastig vallen, maar ze bleven weg. Ik was eeuwig jong, altijd slank, kon altijd alles eten, maar tien jaar later, vorig jaar in de VS hadden ze me toch te pakken. Niet alle kleren zaten even lekker en bij mijn moeder op de weegschaal in NL - uit liefde voor mezelf doe ik niet aan weegschalen, hoewel ik het misschien nu zou moeten overwegen - zag ik plus 4 kilo. Dat is nog altijd geen ramp, want andere mensen vinden me nog steeds slank, ook P. gelukkig. Maar ik vind het niks. Die extra kilo's zitten als een band rond heupen en buik. Kilo per heup, twee kilo buik. Toch geveld door de leeftijd? Of het Amerikaanse eetpatroon? Maar ze gaan er in de UK niet af. Vorige week zag ik mezelf in de spiegel van het zwembad, brr een walrus in badpak vond ik. Niet fraai. Dus, wat te doen. Minder eten en niet meer drinken, want al die glaasjes wijn doen de heupen geen goed. Het hardlopen oppakken is een overweging, maar ik moet al een uur per dag buitenlopen met 2 honden en ik moet ook nog werken en socialiseren en nog veel meer. En de teckel kan niet zo lang hardlopen op die korte beentjes, dus het moet echt van minder eten en drinken komen. Niet dieten, dat is ook weer onzin, maar gewoon niet meer drinken door de week - god weet hoe moeilijk dat is, want al veel vaker zonder succes geprobeerd - niet meer snoepen, minder boterhammen, geen pindakaas en chocopasta uit de pot likken onder het werk, want dat is natuurlijk nadelig in deze, thuis werken met al het lekkers onder handbereik. Misschien moet ik dan toch maar een office huren om die 4 kilo's kwijt te raken.
Tuesday, April 07, 2009
Gaslek
Drie weken geleden stond er een man voor de deur, die vroeg ik of ik had gebeld voor de gaslucht in de straat. 'Nee," zei ik. 'Maar uw adres is doorgegeven', zei de man. Op zijn jasje stond dat hij van British Gas was. 'Nee, ik was het niet,' zei ik nog maar een keer. Misschien waren het de buren.
's Avonds zei P. dat hij wel eens gas rook voor onze oprit, maar hij had niet gebeld naar British Gas.
Ons huis ligt aan de A25, dat klinkt als een doorgaande weg, en dat is het ook, maar dan van het formaat dat je in NL als polderweggetje zou omschrijven, wel een heel druk polderweggetje, dat dan weer wel. Naast de weg ligt een voetpad, waar wij altijd overheen moeten rijden om bij ons huis te komen en ons huis ligt zo'n dertig meter van het voetpad, waaronder zich naar nu blijkt een mogelijk gaslek bevindt.
Drie dagen later stapte ik uit bed, en hoorde gedril. Door het raam zag ik dat drie bouwvakkers de geasfalteerde stoep voor mijn oprit opendrilden. Binnen een minuut was ik aangekleed buiten. 'Hoe moet ik nu weg met mijn auto?',vroeg ik. Dat was allemaal geen probleem, als ik weg wilde zouden de mannen het gat even afdekken. Ze waren eveneens van British Gas.
"Waarom maken jullie dat gat eigenlijk?", wilde ik toen weten. Ze waren op zoek naar en gaslek, vertelden ze. Dat klonk zorgelijk vond ik. 'Kan dat gaslek kwaad voor mij en mijn geliefden?', wilde ik weten. Ik zag ons al in vuur en vlam opgaan, als een voorbijganger een sigarettenpeuk zou weggooien voor onze oprit. Nee, zeiden de mannen, en ze kwamen met een fijne theorie. 'Het lek lag open, dus het gas kon zich verspreiden en dan was het niet gevaarlijk. Een in de straat opgepropte gasbel zou pas gevaarlijk zijn.'
Een dag later lag het gat er onaangeroerd en afgedekt bij, omringd door rood wit gestreepte waarschuwingspaaltjes. Een hele week gebeurde er vervolgens niets, totdat de British Gas mannen er vorige week ineens weer waren. Met excuses voor het gat, ze hadden een spoedklus elders gehad.
En wij waren geen spoedklus met een gaslek?
'Is het lek nu gevonden?', vroeg ik belangstellend, toen ze met rood aanlopende hoofden de stoep met platen afdekten, toen ik met de auto wegwilde - vandaag is er een tweede gat gedrild voor mijn oprit. 'Nee, dat kon nog lang duren, het lek kon wel bij het restaurant een paar honderd meter verderop zijn.' 'Maar waarom dril je dan voor mijn huis de straat open?', vroeg ik. 'Omdat het gas hier naar de oppervlakte komt.' zei de man en zijn verhitte gezicht dulde geen tegenspraak.
Wordt vervolgd
's Avonds zei P. dat hij wel eens gas rook voor onze oprit, maar hij had niet gebeld naar British Gas.
Ons huis ligt aan de A25, dat klinkt als een doorgaande weg, en dat is het ook, maar dan van het formaat dat je in NL als polderweggetje zou omschrijven, wel een heel druk polderweggetje, dat dan weer wel. Naast de weg ligt een voetpad, waar wij altijd overheen moeten rijden om bij ons huis te komen en ons huis ligt zo'n dertig meter van het voetpad, waaronder zich naar nu blijkt een mogelijk gaslek bevindt.
Drie dagen later stapte ik uit bed, en hoorde gedril. Door het raam zag ik dat drie bouwvakkers de geasfalteerde stoep voor mijn oprit opendrilden. Binnen een minuut was ik aangekleed buiten. 'Hoe moet ik nu weg met mijn auto?',vroeg ik. Dat was allemaal geen probleem, als ik weg wilde zouden de mannen het gat even afdekken. Ze waren eveneens van British Gas.
"Waarom maken jullie dat gat eigenlijk?", wilde ik toen weten. Ze waren op zoek naar en gaslek, vertelden ze. Dat klonk zorgelijk vond ik. 'Kan dat gaslek kwaad voor mij en mijn geliefden?', wilde ik weten. Ik zag ons al in vuur en vlam opgaan, als een voorbijganger een sigarettenpeuk zou weggooien voor onze oprit. Nee, zeiden de mannen, en ze kwamen met een fijne theorie. 'Het lek lag open, dus het gas kon zich verspreiden en dan was het niet gevaarlijk. Een in de straat opgepropte gasbel zou pas gevaarlijk zijn.'
Een dag later lag het gat er onaangeroerd en afgedekt bij, omringd door rood wit gestreepte waarschuwingspaaltjes. Een hele week gebeurde er vervolgens niets, totdat de British Gas mannen er vorige week ineens weer waren. Met excuses voor het gat, ze hadden een spoedklus elders gehad.
En wij waren geen spoedklus met een gaslek?
'Is het lek nu gevonden?', vroeg ik belangstellend, toen ze met rood aanlopende hoofden de stoep met platen afdekten, toen ik met de auto wegwilde - vandaag is er een tweede gat gedrild voor mijn oprit. 'Nee, dat kon nog lang duren, het lek kon wel bij het restaurant een paar honderd meter verderop zijn.' 'Maar waarom dril je dan voor mijn huis de straat open?', vroeg ik. 'Omdat het gas hier naar de oppervlakte komt.' zei de man en zijn verhitte gezicht dulde geen tegenspraak.
Wordt vervolgd
DVLA-bitch
Een half jaar geleden nam ik mijn pracht new beetle mee vanuit de VS naar de UK. Eindelijk had ik eens een nieuwe afbetaalde auto die ik al heel lang had willen hebben. Verschepen bleek goedkoper dan een vergelijkbare auto kopen in de UK, dus reed ik superstoer met mijn Amerikaanse kentekenplaten door de Engelse countryside. Leuk om onder Obama als nepamerikaan in de UK te zijn vond ik, tot ik erachter kwam dat de politie een nog niet Brits geregistreerde auto, waarvoor dus geen belasting is betaald, mag innemen en vernietigen. VERNIETIGEN, zijn ze helemaal gek geworden. Dat is een wel erg strenge straf, voor iemand die best belasting wil betalen. Maar dat gaat zomaar niet. Eerst moest het kevertje aangepast worden aan de Britse verkeerseisen. Niet dat daarmee je stuur naar de rechterkant van je auto wordt geplaatst, nee het is meer een keuring of je lichten wel goed op de weg schijnen als je aan de linkerkant rijdt. En natuurlijk moet je een mistlamp hebben - tja, foggy England - aan de juiste kant van je vehicle. Alles bij elkaar kostte de keuring plus de aanpassingen - heb nu een lelijke mistlampknop op mijn eens zo strakke dashboard - een slordig 400 pond. Maar ok, dat is nog altijd goedkoper dan een auto kopen in Engeland. Toen kwam de registratie, waarvoor een hele papierwinkel nodig is, waaronder het eigendomsbewijs van de auto, de title. De eerste had ik in de VS in de vuilnisbak gegooid, omdat ik dacht dat het een raar advertentieding was. En de tweede heeft misschien wel een zelfde lot gehad, maar we hebben nog altijd een kopie met stempels. 'That's not good', zei de mevrouw van DVLA toen ik voor de tweede keer aan haar loket in Wimbledon kwam. Wimbledon is een uur met de trein, want die ellendige administratie kan niet per post en dichterbij is geen kantoor. De eerste keer dat ik ging had ik de title niet bij me want ik had niet goed de kleine letters gelezen. Ze vertelde me toen dat ik de title moest hebben en ook mijn verzekeringbewijs. O ja, die kopie is prima zei haar collega, alvorens ik na het trekken van een nummer ruim een half uur moest wachten. Maar het kreng dat me herkende van de vorige keer vond van niet. 'But your colleague said..', ging ik in de aanval. Spinnig keek ze me aan. Mijn verzekering was ook niet orde. Had niet op de US license plates gemogen, maar alleen op het chassisnummer. Dat had ze me niet gezegd, stond niet in de manual voor autoregistratie en haar collega vond het een half uur geleden prima. Maar er viel niet met de bitch te praten. En haar collega zag ik niet meer, hij durfde zeker niet met haar in discussie, bang voor zijn baan. Nog steeds ben ik kwaad erom en inmiddels ook wat wanhopig, want die verzekering op het chassisnummer zetten is snel geregeld, maar ik moet ook nog een originele title zien te krijgen, of een stamped lettre van de manufacturer van de Beetle. Wat die stamped lettre moet bewijzen weet ik niet. Toch niet dat ik de eigenaar van de auto ben, want dat weet die manufacturer toch ook niet. Geluk bij een ongeluk is dat beetles nog gewoon worden gemaakt, wat je vandaag de dag niet meer van alle auto's kunt zeggen. Maar kut is het wel. Heb ik een prachtautootje staan, mag ik er niet in rijden. En wanneer het wel kan, is onzeker. Als het aan de DVLA-bitch ligt nooit ben ik bang.
Friday, March 20, 2009
Billenknijper
P. was de jongste man in de kroeg.
En ik de oudste vrouw.
Lokatie: financial district London.
Gemiddelde leeftijd mannen: 55+
Gemiddelde leeftijd vrouwen: 35-
Nou vond ik dat ik niet moest zeuren.
Ik was er ook met mijn groene blaadje:-)
En na veel witte wijn verdween mijn kritische blik.
Liefde zag ik overal op de dansvloer ontstaan.
Ware liefde.
Tussen een Naomi Campbell typje,
en een kalende kleine man die haar vader kon zijn.
'Helemaal verliefd, die twee', zei ik tegen P.
Hij keek naar Naomi.
'Wat kun je toch naief zijn', vond hij.
'Ze heeft al twee keer zachtjes in mijn billen geknepen.'
En ik de oudste vrouw.
Lokatie: financial district London.
Gemiddelde leeftijd mannen: 55+
Gemiddelde leeftijd vrouwen: 35-
Nou vond ik dat ik niet moest zeuren.
Ik was er ook met mijn groene blaadje:-)
En na veel witte wijn verdween mijn kritische blik.
Liefde zag ik overal op de dansvloer ontstaan.
Ware liefde.
Tussen een Naomi Campbell typje,
en een kalende kleine man die haar vader kon zijn.
'Helemaal verliefd, die twee', zei ik tegen P.
Hij keek naar Naomi.
'Wat kun je toch naief zijn', vond hij.
'Ze heeft al twee keer zachtjes in mijn billen geknepen.'
Friday, March 13, 2009
Red Nose Day
Toeval bestaat niet zeggen ze.
Gisteren vond ik een knuffel-Rudolph het Rendier.
In stukken gescheurd in het bos.
Zijn rode neus was weg.
En laat het nu vandaag Red Nose Day zijn.
Een Engelse inzamelingsdag voor het goede doel.
Onder het mom: Do Something Funny for Money.
En dat op vrijdag de 13de.
Het schooluniform van X. mocht vandaag in de kast.
Alle kinderen mochten in het rood naar school,
een pound mee voor het goede doel.
Compleet met roodgeverfde haren.
En natuurlijk een rode neus op.
De neuzen waren al weken te koop in de supermarkt.
Een clownsneus met een smiley face.
Gepromoot door Jamie Oliver.
Het leek wel carnaval.
Zelfs het meer dan manshoge lelijke hanenstandbeeld in Dorking,
draagt een rode neus.
Toen ik het zag,
werd ik op slag een beetje vrolijk.
Gisteren vond ik een knuffel-Rudolph het Rendier.
In stukken gescheurd in het bos.
Zijn rode neus was weg.
En laat het nu vandaag Red Nose Day zijn.
Een Engelse inzamelingsdag voor het goede doel.
Onder het mom: Do Something Funny for Money.
En dat op vrijdag de 13de.
Het schooluniform van X. mocht vandaag in de kast.
Alle kinderen mochten in het rood naar school,
een pound mee voor het goede doel.
Compleet met roodgeverfde haren.
En natuurlijk een rode neus op.
De neuzen waren al weken te koop in de supermarkt.
Een clownsneus met een smiley face.
Gepromoot door Jamie Oliver.
Het leek wel carnaval.
Zelfs het meer dan manshoge lelijke hanenstandbeeld in Dorking,
draagt een rode neus.
Toen ik het zag,
werd ik op slag een beetje vrolijk.
Thursday, March 12, 2009
Rudolph verscheurd
Het is 13 graden.
Bleek zonnetje.
Mijn winterjas mag thuisblijven.
Licht doe ik mijn hondenuitlaatrondje.
Totdat ik op een kerstmuts stap.
Een kleintje.
Even later volgen een groen/rood gestreepte sjaaltje
en een in stukken gereten knuffel.
Vulling steekt uit de kapotte romp.
Poten en kop liggen elders.
Aan de kop bungelt nog een stukje gewei.
Het is Rudolph die hier is verscheurd.
Kapok steekt uit de rafels
waar eens zijn rode neus moet hebben gezeten.
Wat een wrede manier om aan te kondigen
dat de winter voorbij is.
Bleek zonnetje.
Mijn winterjas mag thuisblijven.
Licht doe ik mijn hondenuitlaatrondje.
Totdat ik op een kerstmuts stap.
Een kleintje.
Even later volgen een groen/rood gestreepte sjaaltje
en een in stukken gereten knuffel.
Vulling steekt uit de kapotte romp.
Poten en kop liggen elders.
Aan de kop bungelt nog een stukje gewei.
Het is Rudolph die hier is verscheurd.
Kapok steekt uit de rafels
waar eens zijn rode neus moet hebben gezeten.
Wat een wrede manier om aan te kondigen
dat de winter voorbij is.
Wednesday, March 11, 2009
Modder
De UK is modderig.
Erg modderig.
Ook al is het weer veel beter dan in NL.
Dan zie ik dan op mijn iPhone.
Meestal staan er meer zonnetjes bij Dorking dan bij Bussum.
En Boston in de VS heeft meestal nog meer zonnetjes.
Die zonnetjes staan voor droog en zonnig weer.
De VS was niet modderig.
Een paar uur na regen was het bos weer droog.
In de UK slip je twee dagen na een bui nog door de modder.
NL zal ook best modderig zijn.
Maar dat merkte ik niet zo in de stad.
In de UK woon ik diep in de countryside.
Nu zitten mijn schoenen vaak vol modder.
Ik heb zelfs kaplaarzen gekocht.
P. heeft ook een schoenschraper aangeschaft.
Kunnen we onze schoenen ontmodderen voordat we het huis ingaan.
Honden dragen echter geen schoenen.
Het huis draagt opgedroogde modderpootafdrukken.
Net als de achterbank van mijn auto.
En mijn dekbed.
En mijn broek.
Toch doet de modder me niet verlangen naar andere oorden.
Dat doen andere zaken soms.
Erg modderig.
Ook al is het weer veel beter dan in NL.
Dan zie ik dan op mijn iPhone.
Meestal staan er meer zonnetjes bij Dorking dan bij Bussum.
En Boston in de VS heeft meestal nog meer zonnetjes.
Die zonnetjes staan voor droog en zonnig weer.
De VS was niet modderig.
Een paar uur na regen was het bos weer droog.
In de UK slip je twee dagen na een bui nog door de modder.
NL zal ook best modderig zijn.
Maar dat merkte ik niet zo in de stad.
In de UK woon ik diep in de countryside.
Nu zitten mijn schoenen vaak vol modder.
Ik heb zelfs kaplaarzen gekocht.
P. heeft ook een schoenschraper aangeschaft.
Kunnen we onze schoenen ontmodderen voordat we het huis ingaan.
Honden dragen echter geen schoenen.
Het huis draagt opgedroogde modderpootafdrukken.
Net als de achterbank van mijn auto.
En mijn dekbed.
En mijn broek.
Toch doet de modder me niet verlangen naar andere oorden.
Dat doen andere zaken soms.
Tuesday, March 10, 2009
Crash your Car on a Bridleway
Engeland zit vol met wat ze bridleways noemen. Hollow lane, of Hoe lane heten deze onverharde paden, waar je dus echt niet met je auto in moet gaan, want dat doet je heel erg "Hoe" roepen, of erger. "Mom would you please stop saying kut", vroeg X., terwijl ik vloekend, in opperste paniek probeerde het roer van de Audi station recht te houden.
Omdat de Tomtom zei dat de stables nog maar een paar seconden weg waren, dacht ik het kleine stukje wel te kunnen rijden over de bridleway. "Ik zou het niet doen", zei X. nog, maar ja eigenwijs als die moeders zijn. Toch doen. Eerst ging het nog wel door modderige kuilen, maar na de bocht versmalde de weg tot een half doorgezaagde modderbuis vol kuilen, plassen en hobbels. Omkeren kon niet meer, want er was geen ruimte. Teruggaan ging ook niet, want de auto - geen 4 wheel drive - zat gelijk stuck in de modder.
Ik voelde me als die vrouw die de rivier was ingereden 's nachts omdat de Tomtom had aangegeven dat dat de route was. Ze had niet door gehad dat de Tomtom bedoelde dat ze een veerboot had moeten nemen. Ik was haast nog stommer. Gewoon doorrijden op zichtbaar modderspoor. Veel zin had de overpeinzing niet. Ik moest wel doorgaan, slippend, glijdend langs takken in een poging de modderige wanden aan weerszijden niet te raken. Helemaal gelukt is dat niet, jammer genoeg.
Er zit een mooie brede kras over de lengte van de auto, omdat ik toch een keer haast slagzij maakte. Gelukkig is de kras oppervlakkig en kan hij weggepoetst worden, vertelde de garageman. "Het was net als in India Jones", vertelde X. later aan P. Ik probeer mijn stommiteit nog steeds te verwerken. Want ik moest uiteindelijk ook nog een keer terug over de bridleway, want er was een hek aan het eind, geen uitgang en geen stable. Het is een wonder dat de auto niet veel erger beschadigd is.
Vannacht werd ik benauwd wakker. Ik was verkeerd gereden op de Golden Gate Bridge in San Franscisco. Waarom daar, weet ik ook niet. Misschien omdat ik er vorig jaar was, en de brug imposant vond. Anyway, doordat ik verkeerd reed, kwam ik terecht op een van de bogen die aan weerszijden van de brug de pylonen verbinden. Terug kon niet meer. De boog was net breed genoeg voor mijn auto en ging akelig hoog de lucht in en daarna naar beneden. Haast misselijk van angst werd ik wakker. "Wow, just like a rollercoaster", vond X. toen ik het hem later vertelde.
Omdat de Tomtom zei dat de stables nog maar een paar seconden weg waren, dacht ik het kleine stukje wel te kunnen rijden over de bridleway. "Ik zou het niet doen", zei X. nog, maar ja eigenwijs als die moeders zijn. Toch doen. Eerst ging het nog wel door modderige kuilen, maar na de bocht versmalde de weg tot een half doorgezaagde modderbuis vol kuilen, plassen en hobbels. Omkeren kon niet meer, want er was geen ruimte. Teruggaan ging ook niet, want de auto - geen 4 wheel drive - zat gelijk stuck in de modder.
Ik voelde me als die vrouw die de rivier was ingereden 's nachts omdat de Tomtom had aangegeven dat dat de route was. Ze had niet door gehad dat de Tomtom bedoelde dat ze een veerboot had moeten nemen. Ik was haast nog stommer. Gewoon doorrijden op zichtbaar modderspoor. Veel zin had de overpeinzing niet. Ik moest wel doorgaan, slippend, glijdend langs takken in een poging de modderige wanden aan weerszijden niet te raken. Helemaal gelukt is dat niet, jammer genoeg.
Er zit een mooie brede kras over de lengte van de auto, omdat ik toch een keer haast slagzij maakte. Gelukkig is de kras oppervlakkig en kan hij weggepoetst worden, vertelde de garageman. "Het was net als in India Jones", vertelde X. later aan P. Ik probeer mijn stommiteit nog steeds te verwerken. Want ik moest uiteindelijk ook nog een keer terug over de bridleway, want er was een hek aan het eind, geen uitgang en geen stable. Het is een wonder dat de auto niet veel erger beschadigd is.
Vannacht werd ik benauwd wakker. Ik was verkeerd gereden op de Golden Gate Bridge in San Franscisco. Waarom daar, weet ik ook niet. Misschien omdat ik er vorig jaar was, en de brug imposant vond. Anyway, doordat ik verkeerd reed, kwam ik terecht op een van de bogen die aan weerszijden van de brug de pylonen verbinden. Terug kon niet meer. De boog was net breed genoeg voor mijn auto en ging akelig hoog de lucht in en daarna naar beneden. Haast misselijk van angst werd ik wakker. "Wow, just like a rollercoaster", vond X. toen ik het hem later vertelde.
Wednesday, March 04, 2009
Taal Bloopers V: Bitch
'Is she a bitch?' vroeg kennis T.
Ze wees op de teckel.
'No, she's very friendly', antwoordde ik, verbaasd over de vraag.
Tsk, dat was grof, en dat nog wel uit T.'s altijd zo keurige mond.
T. kwam niet meer bij.
Wist ik veel dat 'bitch' in het Engels 'teefje' betekent.
Ze wees op de teckel.
'No, she's very friendly', antwoordde ik, verbaasd over de vraag.
Tsk, dat was grof, en dat nog wel uit T.'s altijd zo keurige mond.
T. kwam niet meer bij.
Wist ik veel dat 'bitch' in het Engels 'teefje' betekent.
Apprentice
Mijn perceptie van veel Engelse woorden is totaal anders door een overdosis aan Amerikaans/Engelse lyrics en films.
Nadat ik Star Wars wel tien keer heb gezien - met dank aan X. - en dat dus maal zes, want zoveel delen zijn er - kan ik bijvoorbeeld het woord 'apprentice' niet goed meer horen zonder er een lightsabre bij te zien.
Ter verduidelijking: een apprentice is een leerling en een lightsabre is een laserzwaard.
Gisteren had ik weer een lightsabre-ervaring.
G. vertelde over zijn apprenticeship in zijn jonge jaren.
Dat was op een scheepswerf.
Maar ik zag gelijk G. Skywalker.
G. vond het wel leuk.
Vrijwel tegelijk trokken we onze i-phones.
Het blijft toch geweldig, die lightsabre-app:-)
Nadat ik Star Wars wel tien keer heb gezien - met dank aan X. - en dat dus maal zes, want zoveel delen zijn er - kan ik bijvoorbeeld het woord 'apprentice' niet goed meer horen zonder er een lightsabre bij te zien.
Ter verduidelijking: een apprentice is een leerling en een lightsabre is een laserzwaard.
Gisteren had ik weer een lightsabre-ervaring.
G. vertelde over zijn apprenticeship in zijn jonge jaren.
Dat was op een scheepswerf.
Maar ik zag gelijk G. Skywalker.
G. vond het wel leuk.
Vrijwel tegelijk trokken we onze i-phones.
Het blijft toch geweldig, die lightsabre-app:-)
Uitsterven
Voor slechts 12 pounds per maand kun je die kinderen schoon drinkwater geven, een opleiding en gezondheidszorg. Dat zei de commentatorstem bij derde wereld beelden van kinderen op tv.
'Dat kunnen we wel doen, vind je niet?' vroeg ik aan 8-jaar.
'Nu we al een rhino en een tijger hebben geadopteerd, moeten we dit zeker doen.'
We hebben dieren geadopteerd om te voorkomen dat ze uitsterven.
Vandaar dat X.'s eerste reactie was:
'Maar mensen worden toch niet met uitsterven bedreigd?'
'Dat kunnen we wel doen, vind je niet?' vroeg ik aan 8-jaar.
'Nu we al een rhino en een tijger hebben geadopteerd, moeten we dit zeker doen.'
We hebben dieren geadopteerd om te voorkomen dat ze uitsterven.
Vandaar dat X.'s eerste reactie was:
'Maar mensen worden toch niet met uitsterven bedreigd?'
Thursday, January 29, 2009
Radio
Wat is dat?
- Een radio.
Kun je die dan ook buiten je auto hebben?
Gesprek met 8-jaar in het iTunes/iPhone tijdperk.
- Een radio.
Kun je die dan ook buiten je auto hebben?
Gesprek met 8-jaar in het iTunes/iPhone tijdperk.
Friday, January 23, 2009
Menselijke Mierenhoop
Van veraf lijken we met z'n allen net op een mierenhoop, maar iets dichterbij zien we eruit als legosteenstjes of een vuilnishoop.
Wednesday, January 21, 2009
Redenaarskunst bij Obama's inauguratie
Ik miste net zijn hand op de Lincoln bijbel, maar voor de speech was ik op tijd. Mooi, vond ik, maar ik hoefde dit keer niet te huilen. Geen brok in mijn keel, wel vond ik zijn rede very impressive. Kan Bush een puntje aan zuigen. Balkenende trouwens ook. Daarna kwam een dichteres die wat stuntelig klonk na de Obama speech. En daarna een dominee. Prachtig, wat kon die man mooi vertellen. Schitterende beeldspraak, een zangerige toon. Heerlijk om naar te luisteren, haast nog mooier, en zeker ontroerender dan de speech van Obama. Weer wat later werden er wat oudere Afro-Americans geinterviewd en tot mijn verbazing hanteerden ze hetzelfde zangerige, met beeldspraak doorspekte jargon. Waarom doen Nederlanders dat niet meer? Hebben ze het eigenlijk wel gekund? En waar zouden die Amerikanen dat geleerd hebben? In de kerk? Als dat zo is, zou ik ook wel de preken in hun kerk willen horen. Niet om bekeerd te worden, maar gewoon, om te genieten van mooi, rijk taalgebruik. Een wereld van verschil met de saaie en harkerige Nlse preken die ik me van vroeger kan herinneren. Vanmorgen moest ik mezelf uit bed slepen, want P. en ik hebben tot diep in de nacht zitten kijken naar alles wat er rond de Obama inauguratie te zien was.
Monday, January 19, 2009
Welke bands komen uit Las Vegas?
(vervolg vorig blog)
- Klinkt wel Scandinavisch, Ingrid Michaelson.
- Kan zijn, misschien haar voorouders, zij komt gewoon uit Amerika, staat hier. Uit New York. En Ray LaMontagne komt uit Maine, vlakbij waar we woonden. En de Killers komen uit Vegas.
- Echt waar?
- Ja.
- Kun je opgroeien in Vegas?
- Blijkbaar.
- Goh. Las Vegas is voor mij vooral gokken, sex en nog meer gokken en verder bloedhete woestijn. Als gezinsstad kan ik me er gewoon niets bij voorstellen. Als band treed je er op, maar je komt er niet vandaan. Ken jij andere bands die uit Vegas komen?
- Nee, ik geloof van niet.
- U?
- Klinkt wel Scandinavisch, Ingrid Michaelson.
- Kan zijn, misschien haar voorouders, zij komt gewoon uit Amerika, staat hier. Uit New York. En Ray LaMontagne komt uit Maine, vlakbij waar we woonden. En de Killers komen uit Vegas.
- Echt waar?
- Ja.
- Kun je opgroeien in Vegas?
- Blijkbaar.
- Goh. Las Vegas is voor mij vooral gokken, sex en nog meer gokken en verder bloedhete woestijn. Als gezinsstad kan ik me er gewoon niets bij voorstellen. Als band treed je er op, maar je komt er niet vandaan. Ken jij andere bands die uit Vegas komen?
- Nee, ik geloof van niet.
- U?
River Mix
Al een half jaar alweer zijn we weg uit de VS. Gelukkig gaan we volgende maand een weekje terug om vrienden op te zoeken en te skien. En verder houden we contact via ons favoriete radiostation The River. Ik had er al eerder over geblogd, want het is fantastische muziek die de New Englandse DJ's draaien, niet de oude meuk die de BBC vooral draait en zonder al dat gewauwel tussen de songs door, waar radiozenders in NL maar ook in de UK ernstig onder lijden. Niet dat ik daar veel last van heb. P. maakt iedere maand een nieuwe playlist van River Top Songs, die ik dan weer grijsdraai via mijn i-phone.
Van het weekend vergeleken we onze favoriete songs eens met de lijstjes in de Oor, Q en Rollling Stone. De baardige Fleet Foxes staan daarin terecht hoog genoteerd, maar eigenlijk waren ze vrij snel weer uit mijn favorieten verdwenen. Death Cab for Cutie kan ik daarentegen wel blijven draaien, maar die vind je dan gek genoeg niet terug in de lijstjes van de bladen. Of de muziek van de ook al met retro seventies gezichtsbegroeiing uitgedoste Ray LaMontagne. Absoluut prachtige muziek van een heel ander kaliber. Of de Nana Moskouri look a like - echt de sixties en seventies looks zijn back - Ingrid Michaelson. Ook geweldig. En zo zijn er nog veel meer bands op te noemen. Maar allemaal nauwelijks terug te vinden in de lijstjes van de heren bladenmakers. Overigens gek eigenlijk, het zijn blijkbaar altijd mannen die muzieklijstjes maken.
Van het weekend vergeleken we onze favoriete songs eens met de lijstjes in de Oor, Q en Rollling Stone. De baardige Fleet Foxes staan daarin terecht hoog genoteerd, maar eigenlijk waren ze vrij snel weer uit mijn favorieten verdwenen. Death Cab for Cutie kan ik daarentegen wel blijven draaien, maar die vind je dan gek genoeg niet terug in de lijstjes van de bladen. Of de muziek van de ook al met retro seventies gezichtsbegroeiing uitgedoste Ray LaMontagne. Absoluut prachtige muziek van een heel ander kaliber. Of de Nana Moskouri look a like - echt de sixties en seventies looks zijn back - Ingrid Michaelson. Ook geweldig. En zo zijn er nog veel meer bands op te noemen. Maar allemaal nauwelijks terug te vinden in de lijstjes van de heren bladenmakers. Overigens gek eigenlijk, het zijn blijkbaar altijd mannen die muzieklijstjes maken.
Sunday, January 18, 2009
Plane Crash on the river Hudson - NewYork
Het blijven ongelooflijke beelden. De vliegtuig crash in de rivier de Hudson met de wolkenkrabbers van Manhattan op de achtergrond. Vooral de Coast Guard Video of the Plane Crash is amazing en dan om je verder te verbazen ook nog dat filmpje van de New York Times. Die piloot is een held.
Thursday, January 08, 2009
Van exhibitionisme en ritmisch gekraak
Achterin de tuin was het behoorlijk licht. Het bleek de sfeerverlichting te zijn van een ons onbekende buurman. Hij waande zich ongetwijfeld onbespied, want wie loopt er nou rond mindernacht in de vrieskou achterin de tuin? Alleen hondenbezitters snappen dat denk ik. Terwijl de hond rondsnuffelde keken wij naar de man. Niet omdat we dat perse wilden, maar omdat hij ons zo de gelegenheid gaf. Met zijn gordijnen open, hing hij lui op zijn bank. Zijn mega-felle tl-lampen maakten het hem onmogelijk ons te zien. Zijn buik naar voren, in wit hemd gestoken, starend naar links, naar wat waarschijnlijk zijn tv was. Gniffelend keken we naar hem, totdat we plotseling een vreemd geluid hoorden. Nee, het was geen beest, het klonk als ritmisch gekraak. Net toen we ons afvroegen of onze andere achterburen lekker wild bezig waren in bed, zagen we een lichtje. Het ging ritmisch op en neer. Toen drong het tot ons door: er werd niet fijn gevreeën maar krankzinnig trampoline gesprongen. En dat om 12 uur 's avonds in de vrieskou. Zou onze onzichtbare neighbour ook een hond hebben? En om de verveling te doden zich een beetje warmspringen op de trampoline? Neuh, dan hadden de honden wel naar elkaar geblaft. Ritmisch zagen we het zaklamplichtje op en neer gaan door de heg, begeleid door gekraak in eenzelfde tempo. Wat een weirdo! Grijnzend liepen we naar huis, na nog een blik op onze tv-kijkende exhibitionist te hebben geworpen. Hij krabde ongegeneerd aan zijn kruis en nam nog een biertje.
Tuesday, January 06, 2009
A Great Happy New Year Loves!
Britten mogen zelf, net als Amerikanen, geen vuurwerk afsteken op oudejaarsavond. Dus deden we we het illegaal. Dat is niet heldhaftig. Natuurlijk controleerde niemand de Engelse countryside op die avond. De politie had wel wat beters te doen. Dus knalden we om 8 uur voor de kinderen. En om 11 uur nog een keer, want toen was het Dutch New Year. En nog een keer om 12 uur, English New Year. Toen was het vuurwerk op, maar de champagne niet. Het was een fijn begin van 2009. De volgende dag hoorde ik dat het vuurwerk in Rotterdam zo mooi was geweest. Ach Rotterdam en gelukkig is er voor die momenten Youtube. Kon ik meegenieten van het vuurwerk op de Maas. Daarna wilde ik ook nog wel even het Londonse vuurwerk zien. Ja, dat was toch wel weer mooier dan Rotterdam. Misschien dit jaar toch maar een keer gaan kijken op oudejaarsavond. Maar eerst nog even zien hoe oudejaarsavond in New York was. Bill en Hillary pushten de button om de bal te laten zakken op Times Square. Op zich allemaal niet zo spectaculair, maar de uitzinnigheid van de menigte was wel weer heel fijn Amerikaans. Het was ijzig koud die avond, maar alle ondervraagden vonden de avond 'great', 'awesome', 'amazing' en 'fanatastic'. Geen superlatief werd geschuwd om het kouwelijke samenzijn positief te omschrijven. Heerlijk die Amerikaanse euforie. Britten komen niet verder dan 'brilliant' als ze iets 'great' vinden. En als ik 'great' zeg zie ik dat ze dat over de top vinden. Maar de Britten hebben natuurlijk weer andere fijne kanten - moppen tappen, 'did you like it love?' - want iedereen noemen ze zomaar 'love', zelfs in de supermarkt doen ze dat. Het is heel erg Coronation Street vind ik om 'love' te zeggen - wie kent de serie nog? Maar het maakt je ook een beetje blij als iemand je 'love' noemt, net zoals Amerikanen je blij kunnen maken door alles met een happy face 'great' te noemen. Dus kies ik maar best of both worlds: a great happy New Year loves!
Subscribe to:
Posts (Atom)