Jerry van de kennel

Gisteren haalde ik de katten op van de kennel. Kat Bo ging moeiteloos van kennelhok in de reismand. Toen was bange Bus aan de beurt. 'This cat isn't so friendly,' zei de kennelman en zekerde de mauwende angstkat in de reismand. Ineens zag ik dat er 'Jerry' op zijn name tag stond. Even wilde ik roepen: 'What a coincidence!', maar ik klemde mijn tanden op elkaar. Dat had Jerry vast vaker gehoord. Niet leuk, maar ik kon een brede grijns niet verbergen toen ik mijn 'kitty cats' van hem overnam.

Stewardessen

'Nou ja, belt hij me om te vragen welk shirt hij moet aantrekken. Daar moet je een man voor zijn.' Ze klapt haar mobieltje dicht en gaat met een veelbetekenend gezicht weer bij haar collega's achter de desk zitten. Ik kijk naar haar gepolijste uiterlijk. Ondanks zaterdagavondborrels en laat naar bed, is ze op zondagochtend 8 uur helemaal gesteven en gestreken. Ik vind het knap. Ze is vast het type vrouw dat ooit ging samenwonen en tegen vriendinnen zei: 'Ach, mijn vriend is een schat, maar iew.... zijn kleding is vreselijk. Totaal geen smaak. Maar ja, daaraan kun je sleutelen nietwaar?' Ik zie de vriendinnen instemmend lachen. Ja, dat kennen ze wel. Welke vrouw heeft nou niet de drang om te sleutelen aan de kledingkeuze van haar partner, al is het maar af en toe? Maar deze perfecte dame lijkt me een controlfreak. Elke foute combinatie wordt hard afgestraft. Waarom zou hij haar anders op haar werk bellen over een shirt? Haar deskcollega's zijn net zo erg. Keurig zijn ze alledrie. Vanaf hun gelakte nagels, tot hun gepoetste schoenen. 'Ik weet er alles van', antwoordt de een. De ander geeft advies: 'Ik leg alles voor hem op kleur in stapeltjes. Dus broek, hemd, sokken. Kan hij zich niet vergissen.' Een jongen met een rugzak stoort door te vragen of er nog plek is op de vlucht van Amsterdam naar Boston. De KLM-stewardessen schieten moeiteloos in hun klantvriendelijke rol. Alsof ze geen gesprek voerden onderling. Ook dat vind ik knap. Voor de zeker honderd andere slaperige reizigers die met mij wachten tot het boarding lampje gaat branden van het vertraagde vliegtuig verzorgen ze weer een totaal nieuwe voorstelling.

Fifties neon landmark te koop

De laatste neonreclame uit de jaren vijftig in de greater Boston area is weggehaald, meldt Boston.com. Dat is jammer, want die fijn foute neon-ads horen toch wel bij Amerika's historie, de fifties met stoere gangs en zuurstokkleuren. Natuurlijk had ik teveel films gezien, maar toch was ik een kleine vijftien jaar geleden een beetje teleurgesteld toen ik voor het eerst in NY City was. Wel van die grote gele yellow cabs, maar geen enorme slagschepen van auto's met veel chroom in babykleuren. Geen ruitenbroeken en andere foute combinaties waar Amerikanen beroemd om waren, maar wel graffiti, een heuse achtervolging met een gun vlakbij me - niet fijn overigens - stoom uit de afvoerputten - net zoals in de film - vrouwen in mantelpak op sneakers met pumps in een plastic tasje,  veel mensen op straat met koffie in grote papieren bekers en volop bagels met creame cheese. De stoom uit de putten is er nog - heel fijn - de koffie in papieren bekers ook, net als de bagels, de vrouwen met pumps in plastic zakken zijn weg, en Manhattan is gelukkig een behoorlijk veilig gebied geworden met nog genoeg graffiti overigens en ook de yellow cabs zijn nog steeds volop aanwezig. Toch kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat de wereld steeds meer eenheidsworst wordt, aan de buitenkant dan. Dus redt Amerikaans erfgoed. Als het ding niet zo groot was, zou ik hem zelf kopen: wie mailt naar preer@globe.com, om een bod te doen op een origineel, fifties neon Dunkin' Donut landmark.

Lentechat in Boston

Het is 20 graden, overal eekhoorns, ontluikend groen, rammende spechten op bomen, vogelgefluit en alles wat je verder bij lente in een bos kunt bedenken. Maar er moet gewerkt worden, mijn 'cubicle' mag dan wel middenin spring forest staan, maar de wereld met NL's rotweer en arbeidsethos komt bij me binnen via Google talk. Vriendin en tevens collega S. meldt zich: 'D. bedenkt dat we maandag tussen 2 en 3 ff de relatie tussen statistiek en ads gaan doornemen.' Een eekhoorn springt in de zon van de tak naar tak. Ik volg hem met mijn ogen en zou buiten willen zijn. Ernstig afgeleid tik ik vervolgens: 'Huh? Wat is ads? Klinkt als adhd.' Vriendin S. tikt terug: 'Hi, hi, advertenties.' Hmpf.

Kojak op Hulu

'Heb je wel eens van Hulu.com gehoord,' vroeg ze. 'nee,' zei ik, terwijl ik me afvroeg wat het kon zijn. Een site voor kinderen? Info over Hawaii? Maar dat was het allemaal niet. Nee, het is een site waar je gratis films en tv-series kunt zien. GRATIS. En dat in het land waar je voor heel veel je knip moet opentrekken. Wel moet je voor films die niet geschikt zijn voor kinderen Hulu-member worden, maar ook dat is gratis.

Hulu schrijft dat de site nog niet zo lang bestaat. De kijksite bestaat van reclame-inkomsten. Ik vraag me af hoe, want voor Amerikaanse begrippen zijn er erg weinig commercials in de series en films. Hulu zal wel bezig zijn met een marktaandeel te verwerven, want in de toekomst moet er misschien wel geld voor de diensten worden gevraagd, waarschuwt de site, maaar wie dan leeft, wie dan zorgt. First a trip to memory lane.

Kojak. Het sekssymbool van de seventies, mijmer ik. Eens even kijken. En ja, ik kan weer begrijpen waarom alle vrouwen zo op deze kale, met behoorlijk overgewicht in pak gestoken politieman vielen. Starsky en Hutch, ook leuk, maar oei, wat slecht geacteerd. Dat kon ik me niet herinneren van vroeger, maar ik ben nu wat ouder, wellicht wijzer en versta wat beter Engels, misschien dat ik het daardoor zo beneden de maat vind, maar leuk blijft hij, de originele Huggy Bear uit de serie. Zo klik ik door. Ach The A-team, Night Rider, The Partridge Family, Battle Star Galactica en nog heel veel meer- allemaal erg fijn uit de oude doos. Maar ook nieuwere zaken, zoals een geweldige kidsserie, Fudge, waar X. een luisterboek van heeft en zijn favoriete Family Guy - vooral ook geweldig voor grote mensen. De films zijn van oude Monroes tot recenter spul, ook leuk, maar al via zoveel kanalen te zien. Die oude series blijven voor mij de verrassing.

Het beeld van al het materiaal is van hoge kwaliteit en na aanklikken gelijk te zien, zonder dat je eindeloos moet wachten tot alles is gedownload. Nu moet ik zeggen dat we hier de snelste internetverbinding ever hebben, dus elders kan het minder zijn. Ik klik verder, veel Brits, The Office, maar ook Monty Python. Even kijken en plots ben ik terug in het hier en nu van de States. Monty Python is alleen geschikt voor een mature audience. Huh?

Nichtje Y. vertelde al dat ze tijdens haar verblijf in de VS Amelie had gezien. Tot haar verbazing mocht de film niet in high school worden gedraaid. Mature audience only. Het moet niet gekker worden, maar Amerikanen zijn nu eenmaal preuts. Ik weet het, dubbele moraal, maar daar ga ik het nu niet over hebben. Ik ga lekker een Kojakje kijken:-)

Praatje in het park - a view on VS vs NL

'What's your dog's name?', vroeg hij.
Standaardzin uit 'Socialising voor hondenbezitters'.
'Vos', zei ik.
Het blijft een moeilijke naam voor Amerikanen.
'Bush?', vroeg hij. 'Like the President you mean?'
Ik zag hem fronsen.
Shit, had hij met het foute kamp een praatje aangeknoopt.
'No, of course not,' zei ik.
'Her name is Vos.
That's a Dutch name.
It means Fox in English.'
HIj lachte en ik lachte mee.

'So you're from the Netherlands?'
Ik knikte.
'Wow....what on earth are you doing here?'
Dat had ik nog niet eerder gehoord.
De meeste Amerikanen zijn proud of their country.
Ze vinden het de gewoonste zaak van de wereld dat je in de States wilt wonen.
Natuurlijk wil je hier wonen.
Maar hij vond dat belachelijk, dat was duidelijk.
I was wrong after all.
'I would love to go to Europe forever,' vervolgde hij.
'If it wasn't so expensive with that low dollar.
So tell me, what brought you here?'

Ik begon over 'work' en 'nice experience to live abroad for a while'.
Hij was niet overtuigd.
'And then you go to the States?' vroeg hij ongelovig.
'A country in recession.
A country that elected Bush for the second time.'
Hij keek me aan of ik gek was.
'I wouldn't go there,' besloot hij.
'Most people here didn't vote for Busch' vergoeilijkte ik.
'If Massachusetts could choose their own President, it would be a Democrat.'
Hij knikte en ik vervolgde.
'And the people are friendly here in this town.
They are less individualistic than in Europe, or perhaps I must say, less individualistic than in big city's.'
Ik vertelde over de fantastische school en de vriendelijke ouders die ons steeds op bezoek vragen.
'They don't do that as much in the Netherlands.'

'But the Dutch have a good health care system,' zei hij.
Ik kreeg te horen dat zijn moeder pas was overleden.
Hij had haar drie jaar verzorgd.
Veel hulp had hij niet gehad.
'The American health care system stinks.' zei hij bitter.
Hij heeft gelijk.
De gezondheidszorg is in de VS onbetaalbaar en dus onbereikbaar voor velen.
Voor ons als expats wordt het betaald door de baas.
Ik voelde me beschaamd.
In rich men's country zou je haast vergeten wat werkelijk belangrijk is.
'You're right,' zei ik.
'In the Netherlands we still have health care for everybody.
And the Dutch system still got money to pay the eldery a kind of minimum wage when they are 65.
That's a great thing.
I always feel embarrassed here when a man in his seventies is putting my groceries in bags in the supermarket.
I really think he shouldn't have to work, but sit in his rock at home.
And when you haven't got a job you get money too.
You don't need an expensive unemployment insurance like people here to get the basics.
Those are really good things.'
Hij knikte.

Toch wilde ik nog wat positiefs over de States zeggen.
'The strange thing is, considering they have all these benefits, a lot of Dutch are complaining about what they don't have. Americans don't seem to do that as much.'
Hij lachte en verzuchtte:
'Boy, I sure wish I could live in your country, always having money for housing, food and health care and complain all day.
It must be heaven.'

'The River - Boston's Independent Radio',

klinkt het vaak in de auto, met een flinke pauze tussen 'River' en 'Bàààstùn's', zoals New Englanders de stadsnaam lekker langgerekt uitspreken. X. kan het perfect zeggen. Ik hoor de naam van de zender vaak, als inmiddels trouwe River-luisteraar, want de River-mensen willen weten wie ze zijn. Gelukkig is de stem van River Jock Bob Stuart van een zeer aangename donkere kwaliteit, die haast net zo fijn klinkt als de meeste River-songs. Ben ik te lyrisch over een zender? Ik dacht het niet. 'Niet te geloven, wat een geweldige muziek draaien ze hier op de radio', verzuchtte vriend R. laatst enigszins jaloers toen hij de River hoorde. 'Wat een verschil met NL.' En zo is het. Het is net of ik naar mijn eigen i-pod luister, als ik de River aan heb, maar dan met soms best irritante reclame, maar ook met regelmatig een fantastisch nieuw nummer dat ik nog niet kende en ook wil hebben. Het is wel witte muziek, die de River op werkdagen draait, geen rap, hip-hop of world music, maar goed dat moet ik dan maar via andere kanalen horen. De River heeft vooral veel Coldplay, Amy Winehouse, Damian Rice, Green Day, U2, John Mayor en alles wat daaraan verwant is. Erg fijn. Voor muzieklijstjesliefhebbers als P. heeft the River een lijst top songs online met - als aanwezig - de bijbehorende clip en de links naar i-tunes en Amazon.com, zodat je gelijk tot aanschaf over kunt gaan. En het kan nog leuker: voor mensen zoals ik die een liedje in de auto horen, maar niet meer weten wie het precies zong - speciaal voor die mensen heeft de River een Song Log, waarin je per uur van de dag kunt nagaan wat er gedraaid is, met ook weer bijbehorende clips en links naar i-tunes. Pas heb ik nog met P. Landon Pigg - tja, what's in a name - Falling in love in a coffeeshop aangeschaft via i-tunes. Prachtig liedje. En weer een nieuwe bezigheid erbij: 's avonds liedjes ontdekken en kopen via de River. Join us!