Van een printje en een enveloppe

Er zijn van die kleine ongemakken als je toch vrij onverwacht intercontinentaal verhuist. Neem concerttickets die je al een half jaar geleden hebt besteld. Daar heb je niets aan als je aan de verkeerde kant van de oceaan zit. Nu zijn er veel handige sites, zoals StubHub om kaartjes te verkopen, maar als je dat dan hebt gedaan, en je hebt een koper, dan blijk je een label te moeten uitprinten. Shit. De printerinkt is nu echt op. Het label is niet te lezen. Waar haal ik de juiste cartridge vandaan in de VS? Nu weet ik mijn weg in de Mall's en de langs-de-straat-onherkenbare-shops om eten, drinken, boeken, films en kleding te kopen. En daar houdt het ongeveer mee op. Nog nooit heb ik me verdiept in printerspullen. Natuurlijk verkoopt de Apple Store geen printerinkt, alhoewel ik de printer daar heb gekocht. Probeer Kinko's, suggereert P. ver weg in de UK. Maar dan moet ik een kwartier rijden voor een printje. Bovendien wil de pdf niet overgezet worden op een UBS-stick. Errors, gotver. Zal ik zeker met mijn hele laptop naar Kinko's rijden, mooi niet. Er moet een andere oplossing zijn. Ik zoek op internet naar een winkel in de buurt met de inkt voor mijn printertype. Maar die zijn er dus niet. 'Order it online, you got it within two days', wordt vriendelijk uitgelegd aan de telefoon. Maar daar heb ik niets aan. De kaartjes moeten vandaag op de post, dreigt stubhub, anders gaat de verkoop niet door. Uiteindelijk bel ik vriendin J. op met de vraag of ik bij haar mag printen. Ik voel me lullig. P. en ik hadden haar de kaartjes beloofd, als we ze niet zouden verkopen. J. wist dan nog wel niet zeker of ze kon gaan, maar ze had geklonken alsof ze zin had in het concert. Schuldbewust leg ik mijn verhaal uit, maar ik heb me onnodig zorgen gemaakt. Het concert was J. bij nader inzien toch niet uitgekomen. Haar moeder wordt een dag van tevoren geopereerd en het voelt beter om naar het ziekenhuis te gaan, dan naar een concert, ook al is dat nog zo leuk. Opgelucht heb ik een kwartier later mijn printje. Nu nog een FedEx enveloppe, want daarin wil stubhub de tickets verzonden hebben. Bijna is mijn missie volbracht. In het postkantoor vraag ik om een enveloppe van FedEx. De mevrouw achter het loket kijkt me ijzig aan en antwoordt: 'We don't have them, we are the post office!' Met de nadruk op POSt en OFFICE. Stom, ik vraag bij het postkantoor om een enveloppe van de concurrent. 'Maar u hebt toch ook een huge postbus van FedEx voor de deur,' probeer ik nog. De vrouw kijkt me aan of ik een randdebiel ben. Zucht. 'No, I don't know where the FedEx office is'. Vorige week was ze nog zo aardig om X. in het postkantoor te laten plassen en nu dit. Geen humor waar het de concurrent betreft. Dan maar weer naar huis en op internet het dichtsbijzijnde FedEx-kantoor op te zoeken. Laat de dichtsbijzijnde nou in het Kinko's kantoor zitten. Had ik alles op een plek kunnen doen: printje en envelopppe. Zucht, zucht. Het is dat ik mijn geld terug wil van de tickets, want anders zou ik niet alsnog een kwartier in de auto gaan zitten, terwijl ik al twee uur onderweg ben. 'What do I have to pay?', vraag ik aan de man van FedEx, die de envelop voor me heeft uitgezocht, het label erop heeft gevouwen, de tickets erin heeft gedaan en dichtgeplakt. Hij kijkt verbaasd. 'Well, you may pay me, but this costs nothing.' En zo ga ik toch nog met een blij gevoel naar huis.

Big Brother...

...staat in het venstertje van mijn telefoon.
Dus neem ik lekker niet op.
Ze bellen over van alles en nog wat op hier.
Insurances, fundraising, you name it.
En dan moet je weer van zo'n gehaaid salesmens af zien te komen.
Ik heb er allemaal geen zin in.
Ik luister wel naar de live voicemail.
Het is een organisatie die oude kleding inzamelt.
Dat is sterk.
Laat ik nou gisteren net een stapel oude kleding in dozen hebben gestopt.
Ik moet alleen nog uitzoeken wie mijn oude spullen wil hebben.
En nu belt zo'n club zelf!
Nou weet ik wel dat die call gerelateerd is aan ons 'Te Koop'-bord in de tuin.
De movers mailen ons ook al plat.
Iemand geeft makelaarsgegevens door aan instanties die voordeel kunnen hebben van je verhuizing.
Maar het 'Te Koop'-bord staat al twee maanden in de tuin.
Dus het blijft opmerkelijk dat Big Brother me nu ineens belt.
He must be watching me.

Gefacelifte Shrink

Ik had moeite om haar niet aan te staren.
Nog nooit had ik zoiets in het wild gezien.
Een vrouw met een uit de hand gelopen facelift.
Haar gezicht was veel te strak getrokken.
Nu ben ik niet tegen faceliften.
Maar wel tegen chirurgisch geklungel.
Arme vrouw.
Het deed haast pijn om naar haar te kijken.
Als ze zou lachen zouden haar mondhoeken uitscheuren.
Haar ongetwijfeld grijze haar was roodgeverfd.
Dat doen de meeste vrouwen als ze grijs worden.
Daarom verf ik mijn haar niet rood.
Al vind ik het een prachtkleur.
De man van de facelift was er ook.
Een gewoon mannetje, ergens in de vijftig.
Hij heeft haar vast niet gevraagd zich te liften.
Vond hij totaal niet belangrijk.
Het zat in haar.
Ze moest flink ouder zijn dan hij.
Tenminste, zo schatte ik dat in.
Mijn voorland openbaarde zich aan mij.
En dat allemaal tijdens een BBQ met buurtbewoners.
Gillende kinderen, cheeseburgers, wijn uit plastic bekers.
En de gefacelifte mevrouw.
Ze was heel aardig en charmant.
Waarom ook niet?
Later vertelde P. nog wat onwaarschijnlijks over haar.
Ze is een shrink.
Een shrink!
Terwijl ik juist aan het bedenken was,
dat deze mevrouw heel erg een psychiater nodig had.

Educatieve tip: Young Indiana Jones

Indiana Jones heeft met zijn Crystal Scull Star Wars van de troon gestoten. 7-jaar bouwt sindsdien India-Jones lego en speelt de gelijknamige Lego game. Hij vindt het jammer dat er geen comics over zijn held zijn, dus besloten P. en ik aan zijn Indiana-honger te voldoen door de TV-serie over 'Young Indiana Jones' te kopen. Tenslotte heeft 7-jaar 12 weken vakantie en veel vriendjes op vakantie in tweede huizen op Cape Cod. Dan is een tv-serie een fijne afleiding. Ik kijk mee, maar de serie verschilt enorm van de film. De enige overeenkomst is dat de hoofdpersoon dezelfde naam draagt. Ik zie lange shots van pyramides, van wild op Afrikaanse vlaktes of van schilderijen in het Louvre, al naar gelang de plek waarnaar jonge Indy afreist. Alles is met smaak gefilmd, maar de opnames zijn wel erg lang, steevast gevolgd door nog langere dialogen over deze onderwerpen. Relatief weinig actie, want actie kost natuurlijk teveel voor een serie, stel ik me voor. Toch vindt 7-jaar het niet saai. De Indy-betovering redt de serie, denk ik. Geduldig zit hij een verhandeling over een uitstervende bok in Afrika uit. Een dag later volgt hij tot mijn verbazing een langdurige uiteenzetting over de verschillen tussen de schilderijen van Picasso en Degas. Zijn interesse gaat zelfs zover dat hij meer werk van Picasso wil zien. Het zou kunnen zijn dat het een geslaagde poging van hem is om nog niet naar bed te hoeven, maar dat neem ik dan maar voor lief. We bladeren nog wel een half uur door alle schilderijen die staan afgebeeld in de biografie van Picasso. Indiana heeft voor elkaar wat een museum niet lukt: schilderijen zijn ineens niet meer saai, maar spannend en leuk. 7-jaar wil precies weten wat alles voorstelt en hij heeft meer vragen. Hij wil bijvoorbeeld weten wat het verschil is tussen iemand die botten van mensen opgraaft en iemand die botten van dino's zoekt. Zo vliegt onze culturele avond voorbij, met dank aan Indiana Jones.

The Shaws Experience...

vond ik vreselijk toen ik hier net was.
Gangen tot het plafond gevuld met diepvrieseten.
Koud en overweldigend groot vond ik het.
Een vreselijke Amerikaanse supermarkt.
Bijna anderhalf jaar niet meer naar binnen gegaan,
maar vandaag lag het op de route.
And guess what?

Ik vond Shaws een ontdekking.
Alles te koop in de Shaws die over snelweg I90 is gebouwd.
En zelfs een liquorstore ernaast.
Dus ook een wijntje kon gelijk worden ingeslagen.
Waarom was ik niet eerder teruggegaan?
Hoe kwam ik nou bij die aisles met frozen food?
Het waren er maar 2 van de ongeveer 10.
Wat een verwrongen perceptie toen.
Of geldt dat juist nu?
Ben ik in verregaande staat van veramerikanisering?

'Sending?' vroeg de inpakker bij de Shawskassa.
'Huh?'
'Sending?' herhaalde hij nog een keer, haast geergerd.
Het kassameisje redde me.
'First time here?'
Ik knikte.
'We send your groceries down and put it in your car.'
Ze drukte twee nummers in mijn handen.
'If you give these downstairs, they give you your groceries.'
Wow.

'Pick up' stond op grote pijlen te lezen op de parkeerplaats.
Ik volgde ze met de auto.
Onder de Shaws blijkt een grote lopende band te zijn.
Alle ingepakte groceries hobbelen er overheen.
Ik overhandigde het meisje van de band mijn nummers.
'Trunk?' vroeg ze kort.
'Yes,' knikte ik en drukte in mijn auto de kofferbak open.
Terwijl ik zat, laadde zij in.
Best gek.
Met een klap ging de trunk weer dicht.
'You're done', riep het lopende band meisje met een tikje op het autodak.
Ik voelde me haast verwend.
Wat een service!

Knuffelgeweld

'Cool' vond hij het superherogeweld van Iron Man. Nog opgewonden huppelt 7-jaar tussen de volwassen bioscoopbezoekers naar buiten, twee knuffels onder zijn arm geklemd. Op slag voel ik me eventjes een waardeloze moeder.

Popconcert

Stel dat in NL 4 landelijk bekende bands gratis zouden optreden in een park. Dan heb je afzettingen bij het podium, no way dat je de bands van dichtbij zou kunnen zien als je later komt, want een overvol park met overal eet- en drinkkraampjes. En dan kom je in de VS bij een vergelijkbaar festival. Het was best druk om er te komen - overal auto's - maar in het park viel de drukte mee. Gek genoeg had iedereen stoeltjes bij zich, of kleden om op te zitten. Dat gold jong en oud, want ook oud komt hier naar popconcerten. Why not? De baby boomers zijn tenslotte al rond de zestig en zijn opgegroeid met popmuziek. Ongeacht de leeftijd waren er massaal koelboxen meegenomen. Alsof we op een grote picknick waren terechtgekomen in plaats van een concert. We werden er een beetje lacherig van. Het was een wonderlijke sensatie, maar ze speelden er echt, de bands die je dagelijks op de radio hoort langskomen. We hoorden en zagen alleen NeedToBreath, want X. hield het niet langer vol:'Zo saai een concert.' We waren laat, maar konden op ons gemak vrij dicht bij het podium komen. Er waren geen dranghekken. Iedereen hield keurig afstand, zonder dat er veel politie op de been was. Politie was alleen te vinden bij de tent waar bier werd verkocht. Budweiser light, want dat wordt veel geschonken tijdens evenementen. Je kunt er gewoon niet dronken van worden, al sla je een krat achterover. Alleen in de tent mocht bier worden gedronken, daarbuiten niet. Om er binnen te komen moest je 21 zijn en ook nog een ID laten zien. Er werd streng op gecontroleerd. Geen ID, geen bier. Dat gold dus ook voor mij en anderen die duidelijk de 21 waren gepasseerd. Zo stond P. alleen met een biertje in de tent, voorzien van een polsbandje dat hij een legal alcohol consumer was. X. en ik stonden buiten met een watertje. Dus terug naar het concert, waar we een topplek vonden achter het podium. Ruim zicht en na afloop van het concert klom de zanger van NeedToBreath van het podium, liep rakelings langs ons heen, druk kijkend naar zijn Black Berry, de crowd in, zonder dat hij lastig gevallen werd. Behalve een beetje door ons, want dan wil je toch een foto van zo'n moment, al is het een matig met de telefoon gemaakt plaatje. De zanger is degene met het blauwe hemd en zwarte broek op de foto, rechts van de erg fijne security man. Al met al was het erg relaxed, een concert op deze manier.

Baarden

Wat me vorig jaar gelijk al opviel in de New Englandse mannenlook was de ringbaard.
Op de foto een voorbeeld, gedragen door Red Sox catcher en medestraatbewoner Jason Varitek
In NL kan die baard al jaren niet meer.
Weggejouwd door Youp van het Hek.
Niemand wil een 'pratende kut' op zijn gezicht.
Maar hier heeft niemand er last van.
Volop ringbaarden in het straatbeeld.
Ook veel gladgeschoren gezichten.
En eigenlijk erg weinig stoppels.
Met een baard van een paar dagen kun je niet aankomen op je werk.
Not done.
Je kunt je baan om minder verliezen.
Amerikanen kijken wel uit.
Wel zag ik collega's van Harvard ineens met echte baarden lopen.
Korte, getrimde baarden.
Toch zijn het baarden.
Zou het een hernieuwde opleving van 'showing of wisdom' zijn?
En alhoewel de collega's niet retro hip zijn,
vind ik het wel iets seventies hebben.
Maar dan op een hele ouderwetse manier.

Taal Bloopers II

'O, Midget Golf?'
P. zei dat nadat collega's hem vertelden wat het company uitje zou zijn.
Verbijsterd keken ze hem aan.
'You mean Mini Golf?', vroegen ze.

Ons Nlse midget golf betekent hier niets minder dan een soort dwergwerpen.

7 people shot, 3 dead in Boston holiday weekend

In NL zou dit landelijk nieuws zijn.

Taal Bloopers

'How do you call that..., in your hair?'
Hardop dacht ik na en vulde het 'that' daarna in met het Nederlandse woord: 'klit'.
Geschrokken keek de paardrijlesmevrouw me aan.
'That's an adult word,' vervolgde ze iets zachter, terwijl ze naar X. keek.
X. probeerde de verwarde manen van een pony uit te kammen.
O ja, stom, dacht ik, maar moest grijnzen om de reactie van de paardrijlesmevrouw.
Omdat ik echt het woord niet wist, greep ik maar een ponyharenklit vast en wees erop.
'O, a knot,' zei ze.
'Yes, a knot.'
Toen moest ze ook lachen.
We waren nog maar net in Amerika.
En je denkt dan een aardig mondje Engels te spreken, maar al die huis-tuin-en-keuken-woorden en -uitdrukkingen blijken dan behoorlijk lastig te zijn. Krankzinnige half Nederlands-Engelse versprekingen zijn dan het gevolg.
Vriend J. vertelde in dat verband een geweldige anekdote. Een Nederlander begon zijn verontschuldiging voor zijn te laat komen op een meeting met een 'Sorry, I've got late.' En dan op zijn NL-Engels uitgesproken, zodat het als 'laid' klonk.
Wie denkt dat het hier alleen om seks gaat, heeft het fout, maar daarmee begon mijn Engelstalige blooperverhaal wel.
Als je 'Van Beveren' heet, wordt het lastig.
'How do I pronounce your name?'
Je wilt hier geen 'Biever-en' heten, met de nadruk op 'Biever'.
Bevreemde grijnsblikken zijn dan je deel.
En de uitspraak 'Befferen' is ook niet echt fijn.
Dus laf zoek ik nu soms een uitweg door te zeggen dat ik 'de J.' heet.
P.'s achternaam dus.
Gemak gaat soms voor emancipatie:-)
Wordt vervolgd...