Taal Bloopers

'How do you call that..., in your hair?'
Hardop dacht ik na en vulde het 'that' daarna in met het Nederlandse woord: 'klit'.
Geschrokken keek de paardrijlesmevrouw me aan.
'That's an adult word,' vervolgde ze iets zachter, terwijl ze naar X. keek.
X. probeerde de verwarde manen van een pony uit te kammen.
O ja, stom, dacht ik, maar moest grijnzen om de reactie van de paardrijlesmevrouw.
Omdat ik echt het woord niet wist, greep ik maar een ponyharenklit vast en wees erop.
'O, a knot,' zei ze.
'Yes, a knot.'
Toen moest ze ook lachen.
We waren nog maar net in Amerika.
En je denkt dan een aardig mondje Engels te spreken, maar al die huis-tuin-en-keuken-woorden en -uitdrukkingen blijken dan behoorlijk lastig te zijn. Krankzinnige half Nederlands-Engelse versprekingen zijn dan het gevolg.
Vriend J. vertelde in dat verband een geweldige anekdote. Een Nederlander begon zijn verontschuldiging voor zijn te laat komen op een meeting met een 'Sorry, I've got late.' En dan op zijn NL-Engels uitgesproken, zodat het als 'laid' klonk.
Wie denkt dat het hier alleen om seks gaat, heeft het fout, maar daarmee begon mijn Engelstalige blooperverhaal wel.
Als je 'Van Beveren' heet, wordt het lastig.
'How do I pronounce your name?'
Je wilt hier geen 'Biever-en' heten, met de nadruk op 'Biever'.
Bevreemde grijnsblikken zijn dan je deel.
En de uitspraak 'Befferen' is ook niet echt fijn.
Dus laf zoek ik nu soms een uitweg door te zeggen dat ik 'de J.' heet.
P.'s achternaam dus.
Gemak gaat soms voor emancipatie:-)
Wordt vervolgd...