Van een printje en een enveloppe

Er zijn van die kleine ongemakken als je toch vrij onverwacht intercontinentaal verhuist. Neem concerttickets die je al een half jaar geleden hebt besteld. Daar heb je niets aan als je aan de verkeerde kant van de oceaan zit. Nu zijn er veel handige sites, zoals StubHub om kaartjes te verkopen, maar als je dat dan hebt gedaan, en je hebt een koper, dan blijk je een label te moeten uitprinten. Shit. De printerinkt is nu echt op. Het label is niet te lezen. Waar haal ik de juiste cartridge vandaan in de VS? Nu weet ik mijn weg in de Mall's en de langs-de-straat-onherkenbare-shops om eten, drinken, boeken, films en kleding te kopen. En daar houdt het ongeveer mee op. Nog nooit heb ik me verdiept in printerspullen. Natuurlijk verkoopt de Apple Store geen printerinkt, alhoewel ik de printer daar heb gekocht. Probeer Kinko's, suggereert P. ver weg in de UK. Maar dan moet ik een kwartier rijden voor een printje. Bovendien wil de pdf niet overgezet worden op een UBS-stick. Errors, gotver. Zal ik zeker met mijn hele laptop naar Kinko's rijden, mooi niet. Er moet een andere oplossing zijn. Ik zoek op internet naar een winkel in de buurt met de inkt voor mijn printertype. Maar die zijn er dus niet. 'Order it online, you got it within two days', wordt vriendelijk uitgelegd aan de telefoon. Maar daar heb ik niets aan. De kaartjes moeten vandaag op de post, dreigt stubhub, anders gaat de verkoop niet door. Uiteindelijk bel ik vriendin J. op met de vraag of ik bij haar mag printen. Ik voel me lullig. P. en ik hadden haar de kaartjes beloofd, als we ze niet zouden verkopen. J. wist dan nog wel niet zeker of ze kon gaan, maar ze had geklonken alsof ze zin had in het concert. Schuldbewust leg ik mijn verhaal uit, maar ik heb me onnodig zorgen gemaakt. Het concert was J. bij nader inzien toch niet uitgekomen. Haar moeder wordt een dag van tevoren geopereerd en het voelt beter om naar het ziekenhuis te gaan, dan naar een concert, ook al is dat nog zo leuk. Opgelucht heb ik een kwartier later mijn printje. Nu nog een FedEx enveloppe, want daarin wil stubhub de tickets verzonden hebben. Bijna is mijn missie volbracht. In het postkantoor vraag ik om een enveloppe van FedEx. De mevrouw achter het loket kijkt me ijzig aan en antwoordt: 'We don't have them, we are the post office!' Met de nadruk op POSt en OFFICE. Stom, ik vraag bij het postkantoor om een enveloppe van de concurrent. 'Maar u hebt toch ook een huge postbus van FedEx voor de deur,' probeer ik nog. De vrouw kijkt me aan of ik een randdebiel ben. Zucht. 'No, I don't know where the FedEx office is'. Vorige week was ze nog zo aardig om X. in het postkantoor te laten plassen en nu dit. Geen humor waar het de concurrent betreft. Dan maar weer naar huis en op internet het dichtsbijzijnde FedEx-kantoor op te zoeken. Laat de dichtsbijzijnde nou in het Kinko's kantoor zitten. Had ik alles op een plek kunnen doen: printje en envelopppe. Zucht, zucht. Het is dat ik mijn geld terug wil van de tickets, want anders zou ik niet alsnog een kwartier in de auto gaan zitten, terwijl ik al twee uur onderweg ben. 'What do I have to pay?', vraag ik aan de man van FedEx, die de envelop voor me heeft uitgezocht, het label erop heeft gevouwen, de tickets erin heeft gedaan en dichtgeplakt. Hij kijkt verbaasd. 'Well, you may pay me, but this costs nothing.' En zo ga ik toch nog met een blij gevoel naar huis.