De Frozen Food Verkoper

Voor de deur staat een man.
Zijn witte bestelwagen staat naast mijn zwarte beetle geparkeerd.
Op zijn auto staan gouden letters.
Iets met veel e's en f'en gevolgd door co.uk.
De bedrijfsnaam ben ik alweer vergeten.
De man is in korte broek en gestreepte polo.
Hij wil me 'frozen food' verkopen.
Of hij een demonstratie mag geven.
Ik zie het gelijk voor me.
Hij gaat een diepvriesmaaltijd in de magnetron stoppen.
En die moet ik dan opeten.
Brrr.
Gelukkig heb ik geen magnetron.
En ik heb eigenlijk geen zin in eten.
En al helemaal niet in een demonstratie.
"Nee", lieg ik: "Ik moet zo weg."
Maar de man laat zich niet afschepen.
"Het kost maar 2 minuten."
Hij kijkt vastberaden.
En ik zwicht.
De demonstratie is anders dan ik me had voorgesteld.
Ik moet mee naar de bestelauto.
De achterklep gaat open.
En daarna gaan de sloten open van een enorme vrieskist.
In de kist liggen A3 formaat pakken met vlees en vis.
De man opent een pak zalm.
Wel 20 koude roze zalmmoten slaan wittig uit in de warmte.
De man roemt de kwaliteit van de vis.
En de smaak.
Of ik het verschil niet zie met al dat "frozen stuff" in de winkel.
Als ik niet gelijk iets zeg, vraagt hij of ik soms liever kabeljauw heb.
Of kip, want dat heeft hij ook.
En hup, 20 kippenpoten zien het daglicht.
Ik ben de beroerdste niet.
Ik wil best wat van de man kopen.
Maar ik denk aan mijn 3 kleine diepvriesladen.
Een zo'n doos en een la is vol.
En er zit al van alles in.
"Heeft u geen kleinere verpakkingen?", vraag ik.
Teleurgesteld staart hij me aan.
"Dat zegt nou iedereen", zegt hij.
"Niemand heeft meer een diepvrieskist."
Zijn nieuwe businessmodel openbaart zich aan me.
Maar wijselijk houd ik mijn mond.
Dit is niet het moment.
Hij kijkt nog eens naar mijn huis.
Overduidelijk vindt hij het huis groot.
Hij kan zich niet voorstellen dat er geen diepvrieskist inzit.
"Ik kom maar eens in de 12 weken langs", is zijn volgende troef.
Dat moet het hem doen.
"Prima kwaliteit", zegt hij nog maar eens.
Ik herhaal nog maar een keer dat ik zijn grote pakketten echt niet kwijt kan.
Dat ik online boodschappen doe en dat ze die iedere dag thuis bezorgen.
Gratis.
Dat is de nekslag.
Gewond kijkt hij me aan.
Hij zegt niets.
Met hangende schouders klapt hij de diepvrieskist dicht.
Ik voel me haast schuldig.
Een kleintje wordt weggeconcurreerd door de grote supers.
En ik laat het gebeuren.
"Dank u wel voor uw tijd", zegt hij mechanisch.
Een standaardzinnetje dat hij ooit geleerd heeft op de handelsschool.
Gevolgd door:"Enjoy the rest of your day."
En dan stapt hij in.
Mij bezwaard achterlatend.