Mme de Pompadour

Opvallend stil zijn alle kinderen in de Londense National Gallery. Was ik vroeger ook zo braaf tijdens museumbezoek? Volgens mij rende ik wel eens, of probeerde een gil in een kunsttempel. Gewoon om grappig te zijn, of van de zenuwen, omdat iedereen er zo stil is. Of om de boze reacties te zien van de volwassen bezoekers. Maar de Britse schoolkinderen die ik in de Gallery zie, wekken geen ergenis. In drommen lopen ze door het gebouw. Fluisterend. Net als de andere bezoekers. Het zijn miniatuurvolwassenen. Nepkinderen. Zouden scholen alleen de braafsten hebben gestuurd? Of krijgen de stakkers lijfstraffen?

In de zaal met Franse 18de eeuwse schilderijen zit een groepje kinderen op de grond. Ze kijken naar een doek met een grijze vrouw met muts en een hoepeljurk. Ze zit te borduren. Met vriendelijke appelwangetjes kijkt ze op haar jonge publiek neer. De kinderen zijn een jaar of 8. Ze zwijgen en lijken oprecht geinteresseerd in wat de gids over de dame te vertellen heeft. Wat een geluk heeft die man. Geen game, niets wat beweegt, alleen een statisch beeld van een hoepeljurkmevrouw met strikken. Maar de gids compenseert. Als een danser beweegt hij voor het schilderij, almaar wijzend. Als ik dichterbij kom hoor ik hem vragen:

"Who do you think this woman is?" Ik zie de kinderen denken. Wie is in godsnaam dat rare mens met die strikken op haar jurk? Desondanks blijft het stil. Geen rumoerige discussie volgt, zoals ik dat ooit gewend was. De gids helpt de kinderen op weg."This is the girlfriend of the king. Do you know the name of the French king?" De kinderen komen los. "Noooo", roepen ze in koor."His name was Louis. And do you the name of his girlfriend?" Weer volgt er een welgemeend "Noooo". "Her name was Mme de Pompadour." Geen reactie. Beleefd zwijgend nemen de kinderen de informatie tot zich.

De gids vervolgt: "The king and Mme Pompadour were not always friends. After a while they split up." Verrast luister ik mee. Niet een voor de hand liggend onderwerp om met 8-jarigen te bespreken in een museum. Meer volwassenen blijven staan om te luisteren. Maar de gids vervolgt onverstoorbaar: "Do you know what that is: split up?" Hij buigt naar voren voor een antwoord. De kinderen knikken. "Yeees"' klinkt het dit keer.

De gids vertelt verder: "Mme de Pompadour could keep everything after she split up with the king. Louis said to her, that she could keep her house, give her parties en meet her friends. Just like she always had done. He said to her: I'll make sure you never, ever have to work again. Would you like that? Never work again?" Interessante vraag. "Yeees", klinkt het uit de meeste monden. Maar een paar kinderen zijn het er niet mee eens. Wat ze zeggen versta ik niet. Maar het antwoord van de gids wel: "No, you don't have to sit on your chair all day if you don't work. Mme de Pompadour is just sitting there because she's posing for the picture."

En dan wil ik stiekem een foto nemen: het aardige moment vastleggen. Dat mag wel niet, maar een mens mag zoveel niet. Snel een achteloze snap shot met de iphone - het ding lijkt niet eens op een fototoestel. Maar meteen voel ik een hand op mijn schouder. "No pictures, madam", zegt een suppoost streng. Hij wijst naar de bordjes met niet fotograferen. Ik voel me betrapt. Krijg haast een kleur. Verwijtend lijken de kinderen naar me te kijken. Altijd weer die asociale volwassenen, denken ze. Of verbeeld ik me dat nou maar.