Snow plowing

"Let it snow, let it snow, let it snow.' Nou mooi niet, dacht ik vandaag, toen ik het welbekende kerstdeuntje hoorde. Gisteren was het nog mooi om vers uit de bioscoop, na Disney's Enchanted een witte wonderwereld in te lopen. Helemaal verrast waren we door de veranderde wereld. Het was zo mooi buiten. Net zo sprookjesachtig als de film, maar vannacht zag ik dat anders.

P. moest idioot vroeg op het vliegveld zijn. Om half 5 's ochtends is een pak sneeuw niet fijn. Dan is het meer glibberig en gevaarlijk. Wat later in de ochtend realiseer je je dat je wat moet met die sneeuw. Ik had gehoopt dat het zou dooien. Maar dat is een typisch Hollandse gedachte. In New England smelt de sneeuw niet meer in de winter. Er komt alleen maar veel meer bij. Nadat ik X. naar school had gebracht - later dan normaal, want de scholen gingen pas 2 uur later open vanwege, jawel, de sneeuw - wilde ik in de supermarkt gelijk iets van pekel kopen. Ze hadden alleen biologisch goedgekeurde korrels. Twee potten meegenomen. Veel te weinig van onze glibberhelling naar de garage. 15 meter lang is de helling en een metertje of 5 breed. Dan zijn daar ook nog de sidewalks, de wandelpaden tussen de weg en je huis, die je als bewoner zelf sneeuwvrij hoort te houden, plus de trap en pad naar de voordeur.

Na een uur sneeuwscheppen ging de telefoon: P. HIj kreeg de volle laag. Dat kutland met die kutsneeuw. Hadden we al een te groot huis waarin ik veel te veel tijd kwijt ben om schoon te maken, had ik er ook nog meters straat bij. Terwijl meneer lekker naar betere temperaturen vloog om lekker te confereren met borrels en diners, stond ik me godverdedgodver in het zweet te scheppen in de sneeuw. Daar was ik niet voor gemaakt. Dit kon niet de bedoeling zijn. Daarom was ik niet naar de VS gekomen. Arme P. Onthutst zei hij dat alleen maar wilde zeggen dat hij goed was aangekomen. Nou, dat is dat is dan fijn, snauwde ik en tierde nog even verder over sneeuw en de spierpijn die je ervan kreeg, los van het feit dat het ook nog eens veel tijd kost dat sneeuwscheppen. Bel dan iemand daarvoor, opperde P. Alsof het geld op onze rug groeit, wierp ik tegen. Zo houden we nooit eens wat over.

Na nog een uur scheppen, was ik nog steeds niet halverwege met het schoonmaken van ons garagepad. Bezweet en met trillende armen van het vermoeiende werk, greep ik uiteindelijk toch de telefoon. Een uur later stond Derek O'Connor voor de deur met een sneeuwschuiver en nog een mannetje om de sneeuw weg te scheppen, waar de schuiver niet bij kon komen. Verstaan deed ik Dereks Amerikaans Iers nauwelijks, maar dat maakte niet uit. We begrepen alletwee dat die sneeuw weg moest en het was een feest om te zien hoe snel dat sneeuwschuiven ging. In een kwartiertje was het gepiept, garagepad en sidewalks. Omdat ik zelf al zoveel sneeuw had geschept kostte het 50 dollar, maar het was het waard. Normaal kost ons oppervlak sneeuwvrij maken 120 dollar voor de eerste keer en de daarop volgende keren de helft daarvan. Als er meer dan 2 inches sneeuw ligt, komt Derek nu automatisch voorrijden. Weer een zorg minder. Hoewel, net toen hij wegging begon het weer te sneuwen. Dat gaat kosten, dacht ik bezorgd.

Gelukkig stopte het met sneeuwen toen er 1 cm was gevallen. Een sneeuwschuiver was nu niet nodig, maar wel pekel, want sneeuw bevriest hier met die pooltemperaturen gelijk tot ijs. Ons garagepad is stijl, dus als ik geen actie zou ondernemen, zou ik de volgende dag een ijsbaan hebben, waarvan ik met auto en al in de bosput achter het huis zou glijden. Wat te doen? Waar haalde ik pekel vandaan? Ze schenen het nergens te verkopen en van een centraal pekelafhaalpunt in het centrum, zoals in Nederland, daarvan hebben ze hier nog nooit gehoord.

Gelukkig wist de buurvrouw raad. Ik had zand nodig. En niet zomaar zand, maar traction sand. Speelzand is namelijk te fijn, legde ze uit. Daarmee glij je nog van je helling af. Traction sand is grof, waardoor je banden grip hebben op het ijs. De buurvrouw zou wel wat van haar zand op mijn ijsbaan strooien, zodat ik niet 's avonds naar de National Lumber hoefde. Want daar koopt men dus het speciale zand, bij een grote Doe-het-zelf-zaak. Dat had ik natuurlijk kunnen weten, als ik niet zo op zoek was geweest naar pekel. Sorry liefie, dat ik zo kwaad was vanmiddag, zei ik 's avonds tegen P. Alles is nu geregeld.