Nederlandse invasie

Tot voor kort kende ik drie Nederlanders hier. De collega van P. met zijn vrouw en kind. Dat is niet veel, dus behelp ik me met Amerikanen, voor zover dat lukt en met Britten, waarmee de klik makkelijker te maken is. De humor van Engelsen lijkt toch meer op die van ons, dus dat voelt relaxter. Desalnietemin is de mens veel op zichzelf aangewezen in den vreemde. Dus vielen we met zijn drietjes helemaal stil toen we Nederlands hoorden in de mall. Anderen net als wij die ook slaapzakwinterjassen aan het passen waren tegen de extreme kou in New England. Gelijkgestemden, dacht ik gelijk, hoewel dat natuurlijk onzin is. In Nederland zou je nooit een andere Nederlander aanspreken in een winkel om te vragen waar hij vandaan komt, maar dit is Amerika en dan mag het. En zij leken dat ook leuk te vinden. Ja, ze waren hier ook alweer een half jaar. Voor werk ja. En jullie? En zo ging het een tijdje door. Ze waren wat jonger dan wij met twee iets jongere kinderen dan X. Iets maakte dat we geen van allen telefoonnummers uitwisselden. Van begin dit jaar weten we nog een Vaamse die zo'n desperaat eenzame indruk maakte dat het afschrikwekkend was. Zo wilden wij niet zijn. Maar een beetje spijt hadden we binnen vijf minuten al. Zou toch wel leuk zijn, Nederlanders in de wat stijvige kennissenkring hier. Maar ja, gedane zaken nemen geen keer, dus wist ik vandaag niet hoe snel ik van gangpad moest wisselen in de supermarkt, doen ik door het schoonmaakmiddelenrek voor me weer Nederlands hoorde. Normaal ben ik helemaal niet zo van het spontane contact leggen, maar Amerika haalt onvermoede kanten in me naar boven. Daar stond een vrouw met een kindje. Ze was helemaal verrast. 'Goh Nederlands, dat hoor je niet vaak hier', toen ik haar aansprak. Haar Amerikaanse accent verraadde een langer verblijf. 'Ja, vijf jaar alweer. Getrouwd met een Amerikaan. Eerst met hem een paar jaar in Nederland gewoond. Ik wil wel terug, maar de zaken gaan goed hier, dus je weet het niet he?' En toen deed ze waar ik een dag tevoor te schijterig was: ze gaf me haar adres en telefoonnummer. Blijkbaar vond hogerhand dat ik een herkansing verdiende:-)