Radio

Wat is dat?
- Een radio.
Kun je die dan ook buiten je auto hebben?

Gesprek met 8-jaar in het iTunes/iPhone tijdperk.

Menselijke Mierenhoop

Van veraf lijken we met z'n allen net op een mierenhoop, maar iets dichterbij zien we eruit als legosteenstjes of een vuilnishoop.

Redenaarskunst bij Obama's inauguratie

Ik miste net zijn hand op de Lincoln bijbel, maar voor de speech was ik op tijd. Mooi, vond ik, maar ik hoefde dit keer niet te huilen. Geen brok in mijn keel, wel vond ik zijn rede very impressive. Kan Bush een puntje aan zuigen. Balkenende trouwens ook. Daarna kwam een dichteres die wat stuntelig klonk na de Obama speech. En daarna een dominee. Prachtig, wat kon die man mooi vertellen. Schitterende beeldspraak, een zangerige toon. Heerlijk om naar te luisteren, haast nog mooier, en zeker ontroerender dan de speech van Obama. Weer wat later werden er wat oudere Afro-Americans geinterviewd en tot mijn verbazing hanteerden ze hetzelfde zangerige, met beeldspraak doorspekte jargon. Waarom doen Nederlanders dat niet meer? Hebben ze het eigenlijk wel gekund? En waar zouden die Amerikanen dat geleerd hebben? In de kerk? Als dat zo is, zou ik ook wel de preken in hun kerk willen horen. Niet om bekeerd te worden, maar gewoon, om te genieten van mooi, rijk taalgebruik. Een wereld van verschil met de saaie en harkerige Nlse preken die ik me van vroeger kan herinneren. Vanmorgen moest ik mezelf uit bed slepen, want P. en ik hebben tot diep in de nacht zitten kijken naar alles wat er rond de Obama inauguratie te zien was.

Welke bands komen uit Las Vegas?

(vervolg vorig blog)

- Klinkt wel Scandinavisch, Ingrid Michaelson.
- Kan zijn, misschien haar voorouders, zij komt gewoon uit Amerika, staat hier. Uit New York. En Ray LaMontagne komt uit Maine, vlakbij waar we woonden. En de Killers komen uit Vegas.
- Echt waar?
- Ja.
- Kun je opgroeien in Vegas?
- Blijkbaar.
- Goh. Las Vegas is voor mij vooral gokken, sex en nog meer gokken en verder bloedhete woestijn. Als gezinsstad kan ik me er gewoon niets bij voorstellen. Als band treed je er op, maar je komt er niet vandaan. Ken jij andere bands die uit Vegas komen?
- Nee, ik geloof van niet.
- U?

River Mix

Al een half jaar alweer zijn we weg uit de VS. Gelukkig gaan we volgende maand een weekje terug om vrienden op te zoeken en te skien. En verder houden we contact via ons favoriete radiostation The River. Ik had er al eerder over geblogd, want het is fantastische muziek die de New Englandse DJ's draaien, niet de oude meuk die de BBC vooral draait en zonder al dat gewauwel tussen de songs door, waar radiozenders in NL maar ook in de UK ernstig onder lijden. Niet dat ik daar veel last van heb. P. maakt iedere maand een nieuwe playlist van River Top Songs, die ik dan weer grijsdraai via mijn i-phone.

Van het weekend vergeleken we onze favoriete songs eens met de lijstjes in de Oor, Q en Rollling Stone. De baardige Fleet Foxes staan daarin terecht hoog genoteerd, maar eigenlijk waren ze vrij snel weer uit mijn favorieten verdwenen. Death Cab for Cutie kan ik daarentegen wel blijven draaien, maar die vind je dan gek genoeg niet terug in de lijstjes van de bladen. Of de muziek van de ook al met retro seventies gezichtsbegroeiing uitgedoste Ray LaMontagne. Absoluut prachtige muziek van een heel ander kaliber. Of de Nana Moskouri look a like - echt de sixties en seventies looks zijn back - Ingrid Michaelson. Ook geweldig. En zo zijn er nog veel meer bands op te noemen. Maar allemaal nauwelijks terug te vinden in de lijstjes van de heren bladenmakers. Overigens gek eigenlijk, het zijn blijkbaar altijd mannen die muzieklijstjes maken.

Plane Crash on the river Hudson - NewYork

Het blijven ongelooflijke beelden. De vliegtuig crash in de rivier de Hudson met de wolkenkrabbers van Manhattan op de achtergrond. Vooral de Coast Guard Video of the Plane Crash is amazing en dan om je verder te verbazen ook nog dat filmpje van de New York Times. Die piloot is een held.

Van exhibitionisme en ritmisch gekraak

Achterin de tuin was het behoorlijk licht. Het bleek de sfeerverlichting te zijn van een ons onbekende buurman. Hij waande zich ongetwijfeld onbespied, want wie loopt er nou rond mindernacht in de vrieskou achterin de tuin? Alleen hondenbezitters snappen dat denk ik. Terwijl de hond rondsnuffelde keken wij naar de man. Niet omdat we dat perse wilden, maar omdat hij ons zo de gelegenheid gaf. Met zijn gordijnen open, hing hij lui op zijn bank. Zijn mega-felle tl-lampen maakten het hem onmogelijk ons te zien. Zijn buik naar voren, in wit hemd gestoken, starend naar links, naar wat waarschijnlijk zijn tv was. Gniffelend keken we naar hem, totdat we plotseling een vreemd geluid hoorden. Nee, het was geen beest, het klonk als ritmisch gekraak. Net toen we ons afvroegen of onze andere achterburen lekker wild bezig waren in bed, zagen we een lichtje. Het ging ritmisch op en neer. Toen drong het tot ons door: er werd niet fijn gevreeën maar krankzinnig trampoline gesprongen. En dat om 12 uur 's avonds in de vrieskou. Zou onze onzichtbare neighbour ook een hond hebben? En om de verveling te doden zich een beetje warmspringen op de trampoline? Neuh, dan hadden de honden wel naar elkaar geblaft. Ritmisch zagen we het zaklamplichtje op en neer gaan door de heg, begeleid door gekraak in eenzelfde tempo. Wat een weirdo! Grijnzend liepen we naar huis, na nog een blik op onze tv-kijkende exhibitionist te hebben geworpen. Hij krabde ongegeneerd aan zijn kruis en nam nog een biertje.

A Great Happy New Year Loves!

Britten mogen zelf, net als Amerikanen, geen vuurwerk afsteken op oudejaarsavond. Dus deden we we het illegaal. Dat is niet heldhaftig. Natuurlijk controleerde niemand de Engelse countryside op die avond. De politie had wel wat beters te doen. Dus knalden we om 8 uur voor de kinderen. En om 11 uur nog een keer, want toen was het Dutch New Year. En nog een keer om 12 uur, English New Year. Toen was het vuurwerk op, maar de champagne niet. Het was een fijn begin van 2009. De volgende dag hoorde ik dat het vuurwerk in Rotterdam zo mooi was geweest. Ach Rotterdam en gelukkig is er voor die momenten Youtube. Kon ik meegenieten van het vuurwerk op de Maas. Daarna wilde ik ook nog wel even het Londonse vuurwerk zien. Ja, dat was toch wel weer mooier dan Rotterdam. Misschien dit jaar toch maar een keer gaan kijken op oudejaarsavond. Maar eerst nog even zien hoe oudejaarsavond in New York was. Bill en Hillary pushten de button om de bal te laten zakken op Times Square. Op zich allemaal niet zo spectaculair, maar de uitzinnigheid van de menigte was wel weer heel fijn Amerikaans. Het was ijzig koud die avond, maar alle ondervraagden vonden de avond 'great', 'awesome', 'amazing' en 'fanatastic'. Geen superlatief werd geschuwd om het kouwelijke samenzijn positief te omschrijven. Heerlijk die Amerikaanse euforie. Britten komen niet verder dan 'brilliant' als ze iets 'great' vinden. En als ik 'great' zeg zie ik dat ze dat over de top vinden. Maar de Britten hebben natuurlijk weer andere fijne kanten - moppen tappen, 'did you like it love?' - want iedereen noemen ze zomaar 'love', zelfs in de supermarkt doen ze dat. Het is heel erg Coronation Street vind ik om 'love' te zeggen - wie kent de serie nog? Maar het maakt je ook een beetje blij als iemand je 'love' noemt, net zoals Amerikanen je blij kunnen maken door alles met een happy face 'great' te noemen. Dus kies ik maar best of both worlds: a great happy New Year loves!

Parkeergarages

Bijna neus aan neus stond mijn Beetle met een grote zilverkleurige wagen. Lokatie: ingang parkeergarage. Boos keek de andere bestuurder me aan. Ik was eigenlijk te verbaasd om geschrokken te zijn. De linkerrijbaan was dus blijkbaar niet de inrit, maar de uitrit dit keer. Wat een idioterie. Dacht ik het linksrijden in de UK onder de knie te hebben, komen die Britten met volstrekt onduidelijke parkeergarageregels. Zo kan het dus zijn in Guildford dat je plotseling de rechter rijbaan moet nemen om de garage in te rijden, dus niet links, wat voor Britten logisch zou zijn. Binnen moet je dan wel weer linksrijden, maar als je omhoog of omlaag cirkelt, moet je weer de rechterrijbaan nemen. Daar snap ik nou helemaal niets van.

De tanden van je man

Flashback bij P.'s bezoek aan de Engelse tandarts:

'I want to talk about your husbands teeth.'

OK, ik had al een keer een aanvaring met met onze tandarts in Boston gehad, dus ik wilde niet bot zijn. Bovendien was ik wel nieuwsgierig naar wat hij te melden had over mijn husbands teeth. P. had al gewaarschuwd dat de tandarts geld rook bij het zien van zijn gebit. Dat kan mooier, dacht'ie, maar P. wilde niet, het ging een vermogen kosten, dus zei hij dat de dentist er maar met zijn vrouw over moest praten. En dat deed de dentist. P.'s tanden hadden toch nodig een grote opknapbeurt nodig. Een beugel zou al zijn tanden weer mooi recht maken en dan nog een kroontje hier en daar en P. zou zo in een tandpastareclame mee kunnen doen. Och, zei ik. En daarna:

- I like him the way he is.
Maar de tandarts was niet bezig met ware liefde, maar met geld verdienen. Hij had zich al rijk gerekend aan P.'s toch best mooie gebit. Hij wilde de buit niet laten schieten, dus gooide hij zwaarder geschut in de strijd.

'Your husband is an executive. Customers could think by the look of his teeth that he's taking his business not so serious.'
- Why is that?
'Well, how can you take care of your business if you didn't take care of your teeth?'

De tandarts zei het zonder blikken of blozen. Ik hapte even naar adem. Wat een belediging zomaar aan het adres van mijn husband. Hij durfde die tandarts. En dat vond ik ook wel weer grappig. Dus zei ik:

- Or customers will think he's not vain.
'O no, they won't think that.'
- O yes, I'm sure of it, they will think that he's giving it all for his business instead of his looks.

De tandarts gaf zich gewonnen. Einde conversatie, waarvan ik nog steeds haast niet kan geloven dat ik hem heb gevoerd. Het is gewoon niet voor te stellen dat je in NL of in de UK zo'n gesprek met je tandarts hebt.

Today is a Gift

Yesterday is History
Tomorrow is a Mystery
But today is a Gift
That's why it's called the Present

Ik zag Kung Fu Panda voor de tweede keer.
Eigenlijk zouden we dat allemaal dagelijks moeten doen.

Man in korte broek

Ruim twee maanden kom ik hem nu tegen. Altijd als ik met X. van school terugrijd naar huis loopt hij tussen Westcott en Dorking. Stipt op tijd sjouwt hij de heuvel af. We kunnen de klok gelijk zetten op kwart voor vijf. Hij moet ergens in de zestig zijn, kalend hoofd, ongeschoren, een beetje shabby, altijd zeulend met twee oranje plastic Sainsbury's tassen - Sainsbury is zeg maar de Edah of Bas van Engeland - en altijd in korte broek. Zijn dagelijkse verschijning roept inmiddels vragen bij me op. Waarom is hij altijd ongeschoren? Er moet toch een moment zijn dat hij een baard heeft, dan wel een glad gezicht, maar hij heeft altijd stoppels en ik denk niet dat hij een hippe trimmer hanteert voor zijn zwerverslook. De inhoud van zijn tassen zouden X. en ik ook graag inzien. Het lijkt of hij echt van de winkel in Dorking komt, al zou er ook een psychiatrisch verleden in die tassen kunnen zitten. En waarom draagt hij weer of geen weer een korte broek? We verbazen ons steeds meer over die outfit. Ok, veel kinderen op X.'s school dragen het hele jaar een korte broek. De regel is sinds kort veranderd, maar dat moet nog doordringen bij veel ouders. Al zakt het kwik onder nul, de kinderen lopen in korte broek, net als de man. Het was kil vandaag en het regende pijpenstelen, maar dat kon hem niet deren. Stevig stapte hij door met zijn tassen, zijn korte broek onzichtbaar onder zijn halflange regenjas.

Sint gesprek met 7-jaar

'Mam, we doen een play dit jaar.'
Wat leuk, waarover?
'Sinterklaas.'
Weet je dat zeker? Is het niet Santa? Ze doen hier toch niet aan Sinterklaas.
'Nee, echt waar. De juf komt veel in NL en nu ze ook nog een Nl's jongetje in de klas heeft, vindt ze het helemaal leuk om een play over Sint te doen.'
Nou wat een toeval zeg, heb je ook een rol?
'Ik ben Sint.'
Nou ja, de belangrijkse rol ook nog.
'Nee, hoor. Maar heel kort. De Pieten moeten veel meer zeggen.'
Zijn het ook zwarte pieten net als in NL?
'Nee, de juf heeft daar niets over gezegd. Ze vertelde de history van Sint, want de kinderen uit mijn klas kennen hem niet.'
Nee, het is een echt Nl's feest.
'Ik heb de juf wel moeten verbeteren.'
O ja, hoe dan?
'Nou ze vertelde dat Sint al heel lang dood is. Maar hij leeft nog. Dat ze dat niet wist? Stom hoor.'
Tja.
'Hoe oud is Sint eigenlijk mam?'
Heel oud denk ik.

En toen ging 7-jaar weer verder met iets anders, mij in twijfel achterlatend, want wanneer moet ik hem nu vertellen dat Sint niet bestaat? Hier zal niemand het hem vertellen, want niemand kent hem in de UK. Ik voel me gewoon een leugenaar.

Obama's Puppy

Het lijken P. en ik wel, de Obama's. Ook zij proberen de onvermijdelijke verhuizing voor hun kinderen te verzachten door ze een puppy te beloven. 'You have earned the new puppy that's coming with us to the new White House,' zei Obama tegen zijn dochters tijdens zijn eerste speech als President-elect. Heimwee heeft X. nog regelmatig, maar de komst van de pup blijft hij geweldig vinden. Ruim twee maanden na onze verhuizing uit de US - eerder lukte niet - is onze labradoodle pup - niet die op de foto - bijna daar. En wat meldt de geruchtenmachine van de BBC. De Obama's nemen misschien ook een labradoodle. Tsk:-)

Gratis dokter

Naar de dokter moesten we. En zoals dat altijd gaat. We waren niet ingeschreven bij een dokter. Je denkt steeds dat je dat moet doen, voor het geval dat, maar van uitstel komt afstel. Dus als je echt een dokter nodig hebt, moet je er ineens een op stel en sprong zien te vinden. Gelukkig hadden P. en ik al wel wat huiswerk gedaan. P. had geinformeerd naar naam en nummer van onze verzekeraar. Een pasje kregen we niet. Daar doen ze niet aan in de UK, net als in de US. Je moet het gewoon zelf onthouden. Daar zit ook wel wat in. Scheelt weer een hoop geld voor de burger als je geen pasjes maakt. Via de secretaresse van X.'s school had ik al naam en nummer van een medisch centrum in Dorking. En ze hadden plek voor ons. Dat was mooi. En we konden ook gelijk komen. Ook mooi. X was gevallen en zijn borst deed flink pijn. Na registratie - 2 ellenlange forms - mochten we de wachtkamer in. 'Is dit wel de goede dokter?', vroeg X. 'Er zijn zoveel oude mensen hier.' Ik legde uit dat je in de UK net als in NL niet gelijk naar de kinderarts mag, zoals in de US. Je gaat eerst naar een huisarts. X vond het maar gek, maar hij vond de dokter wel aardig. Niets gebroken, rustig aan doen, was haar oordeel. Met een recept voor de zonodige pijnstillers schoven we in de rij van de apotheek. 'What do I have to pay?' vroeg ik toen ik het drankje kreeg.'Nothing.' Huh? 'Why not?' Ze keek me verbaasd aan. 'Where you from?', vroeg ze. Van Mars leek ik te zijn, want 'most health care free is free for children under 16 years old'. Dat ik dat niet wist, zag ik haar denken. Ik was in mijn nopjes. Tsk, dat is wel even andere koek dan in de VS. Daar betaalden we vette prijzen voor een bezoekje aan de pediatrics. Die konden we natuurlijk declareren, maar P. en ik negeren allebei graag de gehate huis administratie. Daardoor raken rekeningen wel eens zoek en declaraties vergeten. Uiteraard tot onze grote ergernis, dat dan wel weer. Dus ik moet zeggen, het UK systeem is ons op het lijf geschreven.

Obama President

Ik kon het niet droog houden aan het eind van zijn speech. Prachtig was het. Barack Obama verkozen tot 44ste president van the USA. Geweldig. Jammer genoeg kon ik de uitzending nauwelijks live zien. Een mens heeft helaas ook allerlei verplichtingen overdag, die wat slaap 's nachts vereisen - god, wat had ik nog graag in de US gewoond. Ik redde het gisterenavond slechts tot een uurtje of 1. Toen zei mijn ratio dat het echt tijd was om te gaan slapen. Pas om 7 uur UK tijd las ik via de i-phone het grote nieuws. Daarna zag ik een heel klein stukje overwinningsroes via de BBC. Toen moest ik echt wel gaan werken enzo. Pas rond het middaguur zag ik op Obama's website zijn overwinningsspeech in Chicago. Daarna moest ik gelijk wel even dit stukje posten. Voor wie de speech niet heeft gezien, klik hier!

Poppy Power

Ineens waren ze overal in het straatbeeld. Rode plastic bloemetjes met een zwart hart, vastgespeld op de borst van jong en oud. Overal in London, Dorking, op de BBC. Waar je ook keek, waren flowers. Ik had ook wel zin in zo'n corsage met sympathieke uitstraling, maar ja, je kunt niet zomaar iets op je borst spelden. Geen idee wat het leuke rode bloemetje betekende. Google bracht geen uitkomst. Niets te vinden over 'little red flower with black heart'-pin. Gelukkig zag ik de volgende ochtend een van X's teachers met een rood bloemetje op haar jas. Kon ik het eindelijk vragen. Ze legde uit dat het bloemetje een eerbetoon is aan gevallen, oude en nog strijdende soldaten. 11 november is Remembrance Day in the UK. En het bloemetje heet poppy, genoemd naar het hoopgevende rode bloemetje dat de velden van Vlaanderen tooide tijdens de bloedige loopgravenoorlog in WOI. Pagina's vol zijn er over geschreven op internet. Er is ook een poppy-site en uiteraard een Remembrance-site. En Angelina Jolie draagt ook een poppy, zag ik. Net als iedereen. Ik vind dat mooi. In NL doen we vaak maar smalend over mensen die met gevaar voor eigen leven zich inzetten voor hun land. Daarbuiten is men misschien het ook niet altijd eens met de taken van het leger, maar de soldaten die hun leven riskeren of hebben gegeven, worden geeerd. In de US zag ik dat ook. Spontaan applaus voor soldaten die terugkwamen uit Afghanistan of Irak. Uit sympathie heb ik vanmorgen ook 2 poppies gekocht, een voor X. en een voor mezelf.

Keep the change

Dat je ermee durft te lopen. Het opschrift op deze shirts is eng en provocerend, maar tegelijk toch ook wel knap bedacht.

Taal Bloopers IV

'O ja: hij houdt heel erg van uilenkak'. Uilenkak, 7-jaar kwam niet meer bij. Zijn eerste leesles Nederlands begon in de Gruffalo. En dat ging eigenlijk verbluffend goed. Hij moest natuurlijk wennen dat dubbel o in het NLs als een lange o klinkt en niet als de engelse oe. Dus het was geen 'uilenboem' maar 'uilenboom'. En een dubbele e is geen ie maar een lange e in het Nederlands. Dus geen 'ieltike' knieeen maar 'eeltige'. En dan het raadselachtige woord 'uilencake'. Dat het half Nls half Engels kon zijn, had X. ook niet kunnen weten. Waarom zou de Gruffalo niet van kak houden? De Gruffalo bleek een extreem grappig boek te zijn. Gelukkig vond hij dat ook nog nadat ik uitlegde hoe het werkelijk zat.

Taal Bloopers III

P. vertelde me een hele fijne. Toen vriend en collega J. net in Engeland was, wilde hij een practical joke over de Zweedse kok uit de Muppet Show maken. Het werd alleen onbedoeld nog veel grappiger. Een kok is 'chef' in het Engels. De Britse collega's liggen nog steeds slap als ze zich de presentatie herinneren over de 'Swedish cock from the Muppets Show':-)