Therapist

'Are you ok?', vroeg ik bezorgd, toen ze me vertelde dat ze naar een therapist moest. Even twijfelde ze, misschien slechts een seconde. Toen kwam heel eerlijk: 'Yeah sure, I'm just going to my psychotherapist.'

'Ok.'

Ik wist niet goed wat ik met haar antwoord moest.
Zij vervolgde: 'My friends recommended him.' Of was het haar, dat weet ik niet meer, zo overweldigd was ik door dit statement.

Zij vertelde verder: 'I believe in therapists. My husband is a CEO. He has to work very hard. I don't want to complain all the time because I'm not feeling ok.' Ik vertelde dat ik dat best begreep. Tuurlijk, hoog opgeleide vrouw, maar zelfgekozen thuis voor kinderen, dat blijkt toch niet altijd heel spannend. Met cleanen en child care verdien je geen huis, bonus en auto van de zaak. Veel minder seksy job. Been there, done that. Ratel de ratel, ging haar klacht eigenlijk wel daarover? Maar ik had geen therapeut nodig gehad. Dat zei ik natuurlijk niet. Dat is misplaatste trots. Ik hoop dat ze het niet heeft gemerkt.

Ze vervolgde: 'I feel so relieved. Once a week I'll get rid of my problems. One of my friends is telling me the same story: I was angry 50% of the time before I went to the therapist, now I'm just 10% angry. She's so right.'

Heel goed vond ik en dat vind ik ook echt, maar ik ben nog steeds verbaasd dat dit zo maar op mijn doorstep werd verteld. Hoe beladen is dat toch voor Nederlanders. En hoe gewoon blijkbaar voor welgestelde Amerikanen.