F*ck*ng Matt Damon

Er zijn van die momenten dat ik mezelf zielig vind. Erg zielig. Daar zit ik weer, alleen sappelend achter mijn pc. Eigen baas zijn, is dan verre van fijn. Niemand om mee te praten. Vervolgens begint het eindeloze surfen op internet, op zoek naar vertier, naar een goed gevoel. Een beetje kijken wat de huizenprijzen in Bussum hebben gedaan. Is er nog nieuws in Nederland? Nee, weer niets. Dan maar een beetje mijn mailboxen bekijken. Beetje mailen. Rondhangen op Hyves, Linkedin of Facebook, want ik ben tenslotte overal, al zit ik in middenin het bos eenzaam en verlaten achter mijn laptop. Zijn er nog leuke huizen te koop hier in de omgeving? Ja, best wel, maar toch wel duur. Zijn er nog leuke blogs, wanhopig als ik ben, ik wil lachen. Dus ik klik langs het bekende rijtje bookmarks. Pjong schrijft over werk en daar ben ik even niet naar op zoek. Leuke foto's van NY bij Merelroze, Maanisch schrijft meestal hilarisch, maar nu ook over werk. Best leuk en heel ander werk dan Pjong, maar ik ben niet in de stemming voor werk van een ander. Dan maar Kluun. En daar vind ik het: F*ck*ng Matt Damon. Het gaat om drie filmpjes, die je ook op Youtube kunt vinden, maar ze staan ook heel overzichtelijk en in de juiste volgorde op de site van de Volkskrant. Het eerste filmpje laat een erg boze Matt Damon zien, in het volgende filmpje neemt hij wraak en daarna ... kijk zelf maar. Heel veel leuker zie je zelden:-)

Krans

Het was mijn eerste krans. En pas nu heb ik er afstand van kunnen doen. Nog nooit had ik er een gewild. Truttig en burgerlijk vond ik een krans. Maar in de VS verwatert dat gevoel. Zijn de met lampjes verlichte huizen iets van de lagere sociale klasse in NL, hier ben je haast een armoedzaaier als je niets versiert tijdens de feestdagen. Alle rangen en standen behangen hun huis uitbundig met decorations als er iets te vieren valt. Toch heb ik me, ondanks X.'s smeekbeden, niet tot verlichte kerstmannen en rendieren in de tuin laten verleiden, afgelopen Kerst, maar met een krans kon ik leven. Een sobere krans met slechts 1 strik. We zouden hem wegdoen als hij uit zou vallen. Maar dat deed hij niet. P. vond het twee maanden terug wel welletjes, maar ik vond het zonde. Zo'n mooie krans. Hij is nog helemaal groen. Laat maar lekker nog even hangen. Collega J. die voor het eerst kwam logeren, dacht eerst dat ons huis onbewoond was. Er hing nog een kerstkrans. Niet dat dit commentaar me iets deed. Nee, het was het lekkere weer, waardoor ik mijn krans ineens zat was. Hij staat nu achter een van de foeilelijke, naakte en vette engelenbeelden van onze landlord, naast de voordeur. Dinsdag gaat de krans mee met de vuilnisman. Als ik ze zou kunnen tillen zouden die engeltjes er achteraan gaan.

Wat witte mensen fijn vinden...

is zo ongeveer de vertaling van het hilarische blog Stuff White People like. 'This is a blog run by Christian Lander, a Los Angeles-based white Canadian (left), and his friend Myles Valentin, a Filipino Canadian, has drawn more than 16 million page views since it started in January', schrijft onze erg fijne online lokale krant Boston.com. Natuurlijk lezen we als echte witte mensen de NY Times in print, want zo hoort het volgens Landers. De Sunday Times staat op nr. 46 of the Stuff White People like. En zo zijn er griezelig veel overeenkomsten als je wit, hoog opgeleid, cultureel verantwoord en politiek correct bent/wilt zijn. Het blog is wel heel erg op Amerika gericht, maar ook daarin herken ik mijzelf en de mensen uit de rijkeluisbuurt waar ik woon. Ik zou lijstjes kunnen maken, van Nederlands wit en wat ik herken van Amerikaans wit, maar misschien wordt het haast wel de voltallige lijst van Stuff White People Like. Dus oordeel zelf.

Happy Easter!

De Easter Egg Hunt was binnenshuis, omdat X. ziek was. Als Easter Bunny is het dan toch wel erg geinig om al die outdoor eggs in en achter eigen huisraad te verstoppen. Ook Jezus kreeg van P. een ei. X. moest er erg om lachen.

Lentecardinal

In NL sneeuwt het. Ik zou dit weekend skien, maar X. was ziek. Eerst was ik wel een beetje teleurgesteld, maar dan, al hangende is het ook wel erg lekker thuis op de bank, filmpje erbij, wijntje ernaast. Relaxen. Zonnetje, strak blauwe hemel, hond uitlaten in het bos. God, wat een lekker weer, eigenlijk wel fijn dat het lente wordt. Laat de sneeuw maar in NL. Mijmerdemijmer en toen zag ik hem: een cardinal. Eerst dacht ik nog dat ik een tweede rode bal voor de hond zag liggen in de verte, maar toen ik dichterbij kwam, vloog de vermeende bal weg. Cardinals zijn echt knalrode vogels, ongeveer zo groot als een spreeuw. Vorig jaar zag ik ze alleen de eerste maanden toen we hier waren. Toen het echt warm werd, zag ik ze niet meer. En nu zijn ze terug met hun opvallende feestpak. Het wordt dus echt lente.

Food Waste Grinder

Een erg fijn Amerikaans keukengadget blijft nog steeds het afvalputje in de gootsteen. Keukenafval mik je in de wasbak, je opent de kraan, drukt op de electriciteitsknop van de Food Waste Grinder - of wat voor naam het ding ook heeft - en dan kgggggggg wordt al het afval vermalen en samen met het kraanwater het riool in gespoeld. Het is reuze handig. Alles kan door de grinder, als het maar niet hard is. Botten zijn uitgesloten, evenals eierdoppen. Omdat onze landlord wel een grinder heeft geplaatst, maar geen afneembaar zeefje erop - we konden er ook geen passende vinden in de doehetzelfzaak - is er wel eens een eierdop ingevallen, natuurlijk zonder dat we het wisten. De kat had de dop er waarschijnlijk ingestoten toen hij water wilde drinken uit de kraan. Het was een oerhollandse dop van Jip en Janneke. Niet meer te krijgen ook. Best jammer. Toen ik vervolgens al mijn gore zooi in het putje dumpte en de grinder aanzette, was het kgggggggggKLOINNK. Toen was het stil, zonder dat er iets vermalen was. Moest ik tot aan mijn pols in het putje om alle vieze prut en eierdopscherven uit de kapotte grinder te vissen. Jech. Maar gelukkig is de grinder weer gemaakt.

Opvoeding

7-jaar legde zijn houten treinrails, terwijl hij Nirvana's 'My girl, my girl, don't lie to me' neuriede.

Tibet

Eigenlijk wilde ik vanavond een stukje schrijven over de kinderfilm 'Horton hears a Who', waar ik vanavond met X. naar toe ben geweest. Ik had willen schrijven dat ik de bedenker van typetjes als Horton, Dr. Seuss de Amerikaanse Annie Schmidt vind en misschien nog wel meer dan dat, maar toen zag ik met X. Tibet op het jeugdjournaal. En nadat hij naar bed was, heb ik meer beelden gezien. Ik zag Lhasa, duidelijk herkenbaar, ook na de ruim tien jaar dat ik er geweest ben. Het Chinese leger sloeg in op de lokale bevolking. Ik moest terugdenken aan de vriendelijke mensen. De oude mensen die achter de tempel soep kregen van de monniken, terwijl ze hun gebedmolens ronddraaiden en hun gebed 'Om mani padme hum' prevelden.  Ik moest terugdenken aan hun reacties toen ik een portretje van de Dalai Lama uit mijn reisgids scheurde om het weg te geven. Blij werd het aangepakt, daarna werd schichtig rondgekeken, angstig voor ontdekking, want op bezit van een foto van de Dalai Lama staat gevangenisstraf. Ik moest denken aan de verhalen die Tibettanen vertelden: derderangs burgers geworden in eigen land door het beleid van de China. Ik mocht ook niet bij Tibettanen een kamer huren, daarmee riskeerde je uitzetting uit het land. Ik heb het toch gedaan. Ik zag de legerposten hoog in de Himalaya, waar Chinese soldaatjes uit pure verveling wilde ezels afknalden en terrein kapot maakten met legerwagens. De armoede en trots van de Tibettanen, maar die toch altijd een kop yakboterthee voor je hadden. En nu treedt China dus hardhandig op in een land dat het hunne niet is, waar vriendelijke mensen opstandig worden van al het onrecht en de wereld kijkt toe, want in Tibet zijn geen economische belangen. Ik word er verdrietig van. 

Kanker en knuffels

'Weet je wat ik vroeger altijd dacht dat kanker was?', vraagt 7-jaar mij, zomaar out of the blue, terwijl we tegen elkaar aan op een Fatboy liggen. 'Nee', antwoord ik verrast. 'Wat dan?' 'Nou dat wat aan die boten hangt. Je weet wel, hoe heet het ook alweer' 'Een anker,' vul ik aan. 'Ja, een anker.' Het is even stil. 'Klinkt als...,' denk ik. 'Ik dacht dat je ziek werd van ankers,' vervolgt hij. 'Daarom was ik altijd bang van ankers.' Ik denk even na, want dat wist ik niet. 'Nu weet ik gelukkig dat je niet ziek wordt van ankers,' vertelt hij verder. Het klinkt als een geruststelling. Behoefte om verder op het onderwerp in te gaan, heeft hij niet. Hij staat op om tekeningen te maken: portretten van knuffels.

Wii-tennisarm

P. had zijn bonus gekregen. Heel fijn. Regel is dat daar wat leuks van wordt gekocht. De heren hadden het snel beklonken. Een Wii. Natuurlijk zou ik het voor hetzelfde bedrag als de Wii kostte iets voor mijzelve mogen kopen, want de heren gamen, ik nooit. Dus dat belooft veel goeds voor mij, want de Wii kostte meer dan de adviesprijs van $250,-. Er zijn te weinig Wii's gemaakt, dus is het ding al maanden uitverkocht, maar niet op eBay. Waarschijnlijk bieden alle retailers daar hun Wii's aan voor $100,- meer. Ze doen goede zaken, want ook P. bood na maanden vruchteloos in winkels rondkijken op een Wii van $350,-.

X. en P. speelden eerst Mario Galaxy. Ik moet toegeven dat het er mooi uitziet. Prachtig gemaakt, heel vriendelijk voor kids, maar nog steeds mijn ding niet. Gaap, na tien minuten kijken. Tijd om wat anders te doen. Voor het naar bed gaan, kijkt X. altijd het Jeugdjournaal, ja dat van NL, want in de VS doen ze niet aan jeugdjournaals, tenminste niet dat ik weet. P. liet hem ook naar Youtube-filmpjes kijken over Wii-accidents. Heel educatief, ook voor mij en vooral ook grappig. Mensen die virtueel tennis spelen en zo hard meppen dat hun controller uit hun hand vliegt - dwars door het beeldscherm heen. Je moet dus je controller bevestigen aan je arm, zoniet, dan is dit filmpje nog wel het leukste voorbeeld van wat er dan gebeurt, vooral omdat het ook zo'n goed beeld geeft van hoe mensen virtueel tennis spelen. Alsof het echt is.

Toen X. naar bed was, wilde ik het ook wel eens proberen. Guess what? Ik vond het leuk. IK VOND EEN GAME LEUK! We speelden tennis. Het was best moeilijk, maar we moesten vooral lachen om onze poses, net als in het filmpje, alsof we echt tennis speelden. We probeerden ook nog baseball - best leuk - golf - saai - en bowlen - net zo suf als in het echt. Tennis bleef favoriet. In het volle licht stonden we in de basement naast elkaar naar de virtuele bal te meppen. Ik meende op een gegeven moment onze achterburen voor het raam te zien. Ze moeten zich verbaasd hebben over wat we aan het doen waren, of ze herkenden in ons Wii-fanaten.

Nu, 2 dagen later heb ik spierpijn in mijn rechter arm. Mijn tennisarm:-)

Luizen

Nu dacht ik dat Boston met zijn strenge winters gevrijwaard zou zijn van luis. Nederlandse basisscholen hebben inmiddels luizencapes om de jassen van kinderen luisvrij te kunnen ophangen. Zoveel plagen zijn er. Dus dacht ik dat ze er in Boston geen last van zouden hebben. Geen luizencapes, maar helaas wel luis. We hadden een maand terug al een brief dat een kind luis had. Nu zijn we zelf getroffen. En wij niet alleen vertelde X.'s juf en ook Boston.com maakt melding van de krengen.

Ik twijfelde overigens of ik dit wel moest bloggen. Ook ik ben bang gestigmatiseerd te worden. Riep ik vroeger niet zelf 'luis' naar een smoezelig kind op school. Ik schaam me met terugwerkende kracht ervoor. Toch stond ik in tweestrijd of ik het wel of niet moest vertellen op school. Ik heb het toch gedaan. Zelfs heb ik de moeder van X's beste vriendje met de mededeling gebeld. Poeh! Luis krijg je niet door meer of minder hygienisch te zijn. Het schijnt juist dat de beestjes schone hoofden erg fijn vinden. Laat ik dus en lans breken door dit te bloggen, voor al die mensen die de kriebelaars te lijf moeten - in de VS zorgt het tot 24 mln kinderen die jaarlijks niet naar school kunnen om die reden, aldus Boston.com.

Twee keer mochten we deze ongewenste huisdieren meemaken. Complete horror. Middenin een drukke dag wordt er gebeld. X. heeft een paar neetjes. Wilt u hem ophalen? Stress. Eerst dan maar naar de apotheek. Daar blijkt de anti-luizenshampoo echt een rib uit je lijf, om niet te sreken over de anti luizen spray, die je voor banken en kleden nodig hebt, omdat je die niet heet kunt wassen. Want dat moet. Daarvan gaan ze dood.

Maar eerst moet je je haar wassen met een soort DDT-shampoo. Als het in je ogen komt, ploppen ze eruit. Ik herinner me de keer dat dit bij X. gebeurde terwijl de aannemer een verdieping hoger in ons huis aan het klussen was. Hij gilde en omdat hij niet kon stoppen, ging ik van de zenuwen ook krijsen. Wij bloot gillend in bad en de aannemer boven ons. Het was een fijn tafereel.

Als het haar gewassen is en met de luizenkam ontdaan is van neten - duurt minstens anderhalf uur - moet het hele huis ontsmet. Al het beddengoed moet heet gewassen worden, net als kleding en jassen. Als dat niet kan, moet je naar de stomerij om de ellendelingen te verdelgen. Vervolgens moeten alle knuffels, kussens en kleden in plastic zakken om een week lang luchtdicht buiten te staan. That kills the bastards. Andere stoffen bekleding moet gesprayed worden, net als je auto. Daarna moet alles gestofzuigd en gestoft worden. In Nederland was dat al een crime, maar in dit joekel van een huis is het om depressief van te worden. Gelukkig was P. eerder terug uit de UK, zodat hij als noodcleantrooper ingezet kon worden.

Nu zijn we weer luisvrij. P. heeft ze nooit, maar ik wel. Ik had ze al een keer een jaar of tien terug. Ik was single, heartbroken, had twee banen, een rotflatje, voelde me vreselijk eenzaam, maar mijn hoofd werd ontmoetingsplaats voor creepy crawlers. Smerig, jech. Daarom duurt het nu nog minstens twee weken voordat ik niet meer spastisch reageer op wat jeuk op mijn hoofd, want ik ben tenslotte woest aantrekkelijk voor luizen. Hate them.

Credit Card

Een greep uit de collectie credit card aanbiedingen die we de afgelopen weken kregen. We worden overspoeld door die kaartjes, omdat we bewezen hebben dat we kredietwaardig zijn. Je moet wel, want rood staan is een dure hobby in de VS. Iedere transactie in het rood kost je 20 dollar boete. Dat is een schok als je dat de eerste keer meemaakt. Zeker als je net in verschillende winkels hebt rondgeshopt. Anders dan in NL kijken we nu dus wel uit om niet rood te staan. Met meerdere credit cards wordt dat lastiger, want het is onoverzichtelijker. Voor je het weet zit je tot over je oren in de schulden. Maar ik kan me voorstellen dat veel mensen de verleiding niet kunnen weerstaan. De credit card aanbieders beloven extra air miles, superkoopjes bij de Best Buy - dat is zeg maar de Amerikaanse Media Markt - city trips, cash rewards en nog veel meer. Amerikanen zijn gek op incentives. Het stikt hier van de coupons, waarmee je fikse kortingen kunt krijgen op van alles en nog wat. Ik denk dat er daardoor heel wat uitgegeven wordt aan spullen die mensen eigenlijk niet nodig hebben. Ook de tv spuugt de hele dag door reclameblokken met fijne must haves. Hebben is kopen tot je erbij neervalt. Het enige wat je daarvoor moet doen is een van je tien credit cards trekken. Ik begrijp weer wat beter waarom de VS in recessie is geraakt.

Inbrekers en spoken

Zonder P. slaap ik slecht. Ik word wakker, omdat ik verdachte geluiden denk te horen. Inbrekers. Zonder lenzen sluip ik half blind naar beneden. Altijd wens ik dan dat ik een bril had. Toch kijk ik liever kippig het gevaar in de ogen dan af te wachten. De lichten moeten overal aan en ik kom pas tot rust als ik het het hele huis met mijn bijziende ogen heb gecontroleerd. Soms doe ik dat meerdere keren per nacht. Het is een vermoeiende bezigheid. Zeker in dit grote huis.

Mijn ratio vertelt me overigens wel steeds dat het onzin is om mijn bed uit te gaan, als de hond rustig op het voeteneind slaapt. De hond is klein maar waaks en uitgerust met hele goede oren. Toen we lekkage hadden, waren we er snel bij omdat de hond 's nachts gromde en blafte tegen de vallende druppels. Maar tijdens mijn inbrekersmomenten vertrouw ik meer op mijn eigen oren. De mening van de hond wordt pas weer belangrijk bij onverklaarbare geluiden, zoals laatst.

Ik zat 's avonds te werken. X. sliep al lang. Het was stil en grotendeels donker in huis. PANGG!! klonk het ineens achter me. Alsof iemand met twee vuisten op de toetsen van de piano had geslagen. Spooky. Eerst dacht ik nog: natuurlijk, het is te droog in huis. Er is een snaar gesprongen. Ter controle drukte ik een voor een de toetsen in, maar ze deden het allemaal prima. Hm, had ik me dan vergist? Had ik niet echt een geluid gehoord? Dat moest het zijn, want de hond lag rustig te slapen op de bank. Imaginations!

Ik ging weer aan het werk. De hond ging naar boven, vast naar bed. Dus zat ik alleen. Ik zou het voorval bijna vergeten zijn, als niet weer PANGG!! klonk. Echt keihard. Ik wilde wel achter de piano kijken, maar durfde niet zo goed. Je weet maar nooit. Enigszins onrustig ging ik weer aan het werk. PANGG!!, klonk het weer. Toen ben ik maar snel naar bed gegaan. Lekker veilig bij X. en de hond, zei de struisvogel. Gelukkig waren er die nacht geen 'inbrekers'.

Update 7.3.08: P. heeft het mysterie opgelost. Het waren toch de snaren van de piano. Hij legde uit dat hoge tonen wel vier snaren hebben. Met drie snaren geven die toetsen nog steeds geluid. Niks spook dus.  Dat is een opluchting, maar ook een klein beetje jammer.

Illegal Cinderella

Morgenavond voor de klok 12 slaat moet P. terug zijn in de US. Eigenlijk moest hij langer in de UK zijn, maar dat kan niet. Kwestie van een expired paspoort en verwisselde data. Hij dacht dat zijn paspoort op 15 maart as expired zou zijn, maar dat was niet zo. Ons visum verloopt op 15 maart 2010. Het paspoort al op 5 maart. Ik wist dat ook niet. Ik ben net zo slordig waar het huis-, tuin- en keukenzaken betreft. Ik had waarschijnlijk pas voor mijn trip naar NL in april ontdekt dat mijn paspoort was verlopen. Niet dat P. wat had aan dit medeleven. '5 maart is al woensdag en ik heb tot en met donderdag afspraken in de UK,' jammerde hij. De hoop dat hij dan woensdag terug zou kunnen gaan, werd de grond in geboord door een onverbiddelijke custom aan de telefoon. 'You have to be back before March 5th. You can't enter the US with an expired passport. That's illegal.' Dus gaat hij twee dagen eerder terug. 's Avonds 7 uur neemt hij in London het vliegtuig. Ik zal duimen dat hij geen vertraging heeft. Later dan 12 uur middernacht aankomen in de US betekent een enkele reis terug naar London. Dan zal de trip via Nederland gaan om een paspoort te regelen. Ik ben dan inmiddels ook een illegal alien, want natuurlijk heb ik hetzelfde probleem als P. Maar daar denk ik nu nog maar even niet aan. P. en ik hebben woensdagochtend gewoon een date in het NLse consulaat in Boston. Dan gaan we ook gelijk even US rijbewijzen regelen, want een jaar lang rijden met je Nederlandse rijbewijs blijkt ook erg illegal te zijn, hoorden we van een agent off duty.

Update 5.3.08: he's back! Wel ging z'n paspoort door de handen van drie customs. Nieuwe paspoorten zijn inmiddels aangevraagd:-)

Lentekriebels

Eerst zag ik er een sneeuwscheppen.

Daarna zag ik er ook nog twee joggen.

New Englanders in korte broek.

Alsof het afgesproken werk was.

Alsof er geen pak sneeuw was gevallen.

Alsof het moest omdat het al maart is.

Gewoon die sneeuw negeren.

Lentekriebels bij een zonnetje.