Krans

Het was mijn eerste krans. En pas nu heb ik er afstand van kunnen doen. Nog nooit had ik er een gewild. Truttig en burgerlijk vond ik een krans. Maar in de VS verwatert dat gevoel. Zijn de met lampjes verlichte huizen iets van de lagere sociale klasse in NL, hier ben je haast een armoedzaaier als je niets versiert tijdens de feestdagen. Alle rangen en standen behangen hun huis uitbundig met decorations als er iets te vieren valt. Toch heb ik me, ondanks X.'s smeekbeden, niet tot verlichte kerstmannen en rendieren in de tuin laten verleiden, afgelopen Kerst, maar met een krans kon ik leven. Een sobere krans met slechts 1 strik. We zouden hem wegdoen als hij uit zou vallen. Maar dat deed hij niet. P. vond het twee maanden terug wel welletjes, maar ik vond het zonde. Zo'n mooie krans. Hij is nog helemaal groen. Laat maar lekker nog even hangen. Collega J. die voor het eerst kwam logeren, dacht eerst dat ons huis onbewoond was. Er hing nog een kerstkrans. Niet dat dit commentaar me iets deed. Nee, het was het lekkere weer, waardoor ik mijn krans ineens zat was. Hij staat nu achter een van de foeilelijke, naakte en vette engelenbeelden van onze landlord, naast de voordeur. Dinsdag gaat de krans mee met de vuilnisman. Als ik ze zou kunnen tillen zouden die engeltjes er achteraan gaan.