Tibet

Eigenlijk wilde ik vanavond een stukje schrijven over de kinderfilm 'Horton hears a Who', waar ik vanavond met X. naar toe ben geweest. Ik had willen schrijven dat ik de bedenker van typetjes als Horton, Dr. Seuss de Amerikaanse Annie Schmidt vind en misschien nog wel meer dan dat, maar toen zag ik met X. Tibet op het jeugdjournaal. En nadat hij naar bed was, heb ik meer beelden gezien. Ik zag Lhasa, duidelijk herkenbaar, ook na de ruim tien jaar dat ik er geweest ben. Het Chinese leger sloeg in op de lokale bevolking. Ik moest terugdenken aan de vriendelijke mensen. De oude mensen die achter de tempel soep kregen van de monniken, terwijl ze hun gebedmolens ronddraaiden en hun gebed 'Om mani padme hum' prevelden.  Ik moest terugdenken aan hun reacties toen ik een portretje van de Dalai Lama uit mijn reisgids scheurde om het weg te geven. Blij werd het aangepakt, daarna werd schichtig rondgekeken, angstig voor ontdekking, want op bezit van een foto van de Dalai Lama staat gevangenisstraf. Ik moest denken aan de verhalen die Tibettanen vertelden: derderangs burgers geworden in eigen land door het beleid van de China. Ik mocht ook niet bij Tibettanen een kamer huren, daarmee riskeerde je uitzetting uit het land. Ik heb het toch gedaan. Ik zag de legerposten hoog in de Himalaya, waar Chinese soldaatjes uit pure verveling wilde ezels afknalden en terrein kapot maakten met legerwagens. De armoede en trots van de Tibettanen, maar die toch altijd een kop yakboterthee voor je hadden. En nu treedt China dus hardhandig op in een land dat het hunne niet is, waar vriendelijke mensen opstandig worden van al het onrecht en de wereld kijkt toe, want in Tibet zijn geen economische belangen. Ik word er verdrietig van.