Parkeergarages

Bijna neus aan neus stond mijn Beetle met een grote zilverkleurige wagen. Lokatie: ingang parkeergarage. Boos keek de andere bestuurder me aan. Ik was eigenlijk te verbaasd om geschrokken te zijn. De linkerrijbaan was dus blijkbaar niet de inrit, maar de uitrit dit keer. Wat een idioterie. Dacht ik het linksrijden in de UK onder de knie te hebben, komen die Britten met volstrekt onduidelijke parkeergarageregels. Zo kan het dus zijn in Guildford dat je plotseling de rechter rijbaan moet nemen om de garage in te rijden, dus niet links, wat voor Britten logisch zou zijn. Binnen moet je dan wel weer linksrijden, maar als je omhoog of omlaag cirkelt, moet je weer de rechterrijbaan nemen. Daar snap ik nou helemaal niets van.

De tanden van je man

Flashback bij P.'s bezoek aan de Engelse tandarts:

'I want to talk about your husbands teeth.'

OK, ik had al een keer een aanvaring met met onze tandarts in Boston gehad, dus ik wilde niet bot zijn. Bovendien was ik wel nieuwsgierig naar wat hij te melden had over mijn husbands teeth. P. had al gewaarschuwd dat de tandarts geld rook bij het zien van zijn gebit. Dat kan mooier, dacht'ie, maar P. wilde niet, het ging een vermogen kosten, dus zei hij dat de dentist er maar met zijn vrouw over moest praten. En dat deed de dentist. P.'s tanden hadden toch nodig een grote opknapbeurt nodig. Een beugel zou al zijn tanden weer mooi recht maken en dan nog een kroontje hier en daar en P. zou zo in een tandpastareclame mee kunnen doen. Och, zei ik. En daarna:

- I like him the way he is.
Maar de tandarts was niet bezig met ware liefde, maar met geld verdienen. Hij had zich al rijk gerekend aan P.'s toch best mooie gebit. Hij wilde de buit niet laten schieten, dus gooide hij zwaarder geschut in de strijd.

'Your husband is an executive. Customers could think by the look of his teeth that he's taking his business not so serious.'
- Why is that?
'Well, how can you take care of your business if you didn't take care of your teeth?'

De tandarts zei het zonder blikken of blozen. Ik hapte even naar adem. Wat een belediging zomaar aan het adres van mijn husband. Hij durfde die tandarts. En dat vond ik ook wel weer grappig. Dus zei ik:

- Or customers will think he's not vain.
'O no, they won't think that.'
- O yes, I'm sure of it, they will think that he's giving it all for his business instead of his looks.

De tandarts gaf zich gewonnen. Einde conversatie, waarvan ik nog steeds haast niet kan geloven dat ik hem heb gevoerd. Het is gewoon niet voor te stellen dat je in NL of in de UK zo'n gesprek met je tandarts hebt.

Today is a Gift

Yesterday is History
Tomorrow is a Mystery
But today is a Gift
That's why it's called the Present

Ik zag Kung Fu Panda voor de tweede keer.
Eigenlijk zouden we dat allemaal dagelijks moeten doen.

Man in korte broek

Ruim twee maanden kom ik hem nu tegen. Altijd als ik met X. van school terugrijd naar huis loopt hij tussen Westcott en Dorking. Stipt op tijd sjouwt hij de heuvel af. We kunnen de klok gelijk zetten op kwart voor vijf. Hij moet ergens in de zestig zijn, kalend hoofd, ongeschoren, een beetje shabby, altijd zeulend met twee oranje plastic Sainsbury's tassen - Sainsbury is zeg maar de Edah of Bas van Engeland - en altijd in korte broek. Zijn dagelijkse verschijning roept inmiddels vragen bij me op. Waarom is hij altijd ongeschoren? Er moet toch een moment zijn dat hij een baard heeft, dan wel een glad gezicht, maar hij heeft altijd stoppels en ik denk niet dat hij een hippe trimmer hanteert voor zijn zwerverslook. De inhoud van zijn tassen zouden X. en ik ook graag inzien. Het lijkt of hij echt van de winkel in Dorking komt, al zou er ook een psychiatrisch verleden in die tassen kunnen zitten. En waarom draagt hij weer of geen weer een korte broek? We verbazen ons steeds meer over die outfit. Ok, veel kinderen op X.'s school dragen het hele jaar een korte broek. De regel is sinds kort veranderd, maar dat moet nog doordringen bij veel ouders. Al zakt het kwik onder nul, de kinderen lopen in korte broek, net als de man. Het was kil vandaag en het regende pijpenstelen, maar dat kon hem niet deren. Stevig stapte hij door met zijn tassen, zijn korte broek onzichtbaar onder zijn halflange regenjas.

Sint gesprek met 7-jaar

'Mam, we doen een play dit jaar.'
Wat leuk, waarover?
'Sinterklaas.'
Weet je dat zeker? Is het niet Santa? Ze doen hier toch niet aan Sinterklaas.
'Nee, echt waar. De juf komt veel in NL en nu ze ook nog een Nl's jongetje in de klas heeft, vindt ze het helemaal leuk om een play over Sint te doen.'
Nou wat een toeval zeg, heb je ook een rol?
'Ik ben Sint.'
Nou ja, de belangrijkse rol ook nog.
'Nee, hoor. Maar heel kort. De Pieten moeten veel meer zeggen.'
Zijn het ook zwarte pieten net als in NL?
'Nee, de juf heeft daar niets over gezegd. Ze vertelde de history van Sint, want de kinderen uit mijn klas kennen hem niet.'
Nee, het is een echt Nl's feest.
'Ik heb de juf wel moeten verbeteren.'
O ja, hoe dan?
'Nou ze vertelde dat Sint al heel lang dood is. Maar hij leeft nog. Dat ze dat niet wist? Stom hoor.'
Tja.
'Hoe oud is Sint eigenlijk mam?'
Heel oud denk ik.

En toen ging 7-jaar weer verder met iets anders, mij in twijfel achterlatend, want wanneer moet ik hem nu vertellen dat Sint niet bestaat? Hier zal niemand het hem vertellen, want niemand kent hem in de UK. Ik voel me gewoon een leugenaar.

Obama's Puppy

Het lijken P. en ik wel, de Obama's. Ook zij proberen de onvermijdelijke verhuizing voor hun kinderen te verzachten door ze een puppy te beloven. 'You have earned the new puppy that's coming with us to the new White House,' zei Obama tegen zijn dochters tijdens zijn eerste speech als President-elect. Heimwee heeft X. nog regelmatig, maar de komst van de pup blijft hij geweldig vinden. Ruim twee maanden na onze verhuizing uit de US - eerder lukte niet - is onze labradoodle pup - niet die op de foto - bijna daar. En wat meldt de geruchtenmachine van de BBC. De Obama's nemen misschien ook een labradoodle. Tsk:-)

Gratis dokter

Naar de dokter moesten we. En zoals dat altijd gaat. We waren niet ingeschreven bij een dokter. Je denkt steeds dat je dat moet doen, voor het geval dat, maar van uitstel komt afstel. Dus als je echt een dokter nodig hebt, moet je er ineens een op stel en sprong zien te vinden. Gelukkig hadden P. en ik al wel wat huiswerk gedaan. P. had geinformeerd naar naam en nummer van onze verzekeraar. Een pasje kregen we niet. Daar doen ze niet aan in de UK, net als in de US. Je moet het gewoon zelf onthouden. Daar zit ook wel wat in. Scheelt weer een hoop geld voor de burger als je geen pasjes maakt. Via de secretaresse van X.'s school had ik al naam en nummer van een medisch centrum in Dorking. En ze hadden plek voor ons. Dat was mooi. En we konden ook gelijk komen. Ook mooi. X was gevallen en zijn borst deed flink pijn. Na registratie - 2 ellenlange forms - mochten we de wachtkamer in. 'Is dit wel de goede dokter?', vroeg X. 'Er zijn zoveel oude mensen hier.' Ik legde uit dat je in de UK net als in NL niet gelijk naar de kinderarts mag, zoals in de US. Je gaat eerst naar een huisarts. X vond het maar gek, maar hij vond de dokter wel aardig. Niets gebroken, rustig aan doen, was haar oordeel. Met een recept voor de zonodige pijnstillers schoven we in de rij van de apotheek. 'What do I have to pay?' vroeg ik toen ik het drankje kreeg.'Nothing.' Huh? 'Why not?' Ze keek me verbaasd aan. 'Where you from?', vroeg ze. Van Mars leek ik te zijn, want 'most health care free is free for children under 16 years old'. Dat ik dat niet wist, zag ik haar denken. Ik was in mijn nopjes. Tsk, dat is wel even andere koek dan in de VS. Daar betaalden we vette prijzen voor een bezoekje aan de pediatrics. Die konden we natuurlijk declareren, maar P. en ik negeren allebei graag de gehate huis administratie. Daardoor raken rekeningen wel eens zoek en declaraties vergeten. Uiteraard tot onze grote ergernis, dat dan wel weer. Dus ik moet zeggen, het UK systeem is ons op het lijf geschreven.

Obama President

Ik kon het niet droog houden aan het eind van zijn speech. Prachtig was het. Barack Obama verkozen tot 44ste president van the USA. Geweldig. Jammer genoeg kon ik de uitzending nauwelijks live zien. Een mens heeft helaas ook allerlei verplichtingen overdag, die wat slaap 's nachts vereisen - god, wat had ik nog graag in de US gewoond. Ik redde het gisterenavond slechts tot een uurtje of 1. Toen zei mijn ratio dat het echt tijd was om te gaan slapen. Pas om 7 uur UK tijd las ik via de i-phone het grote nieuws. Daarna zag ik een heel klein stukje overwinningsroes via de BBC. Toen moest ik echt wel gaan werken enzo. Pas rond het middaguur zag ik op Obama's website zijn overwinningsspeech in Chicago. Daarna moest ik gelijk wel even dit stukje posten. Voor wie de speech niet heeft gezien, klik hier!

Poppy Power

Ineens waren ze overal in het straatbeeld. Rode plastic bloemetjes met een zwart hart, vastgespeld op de borst van jong en oud. Overal in London, Dorking, op de BBC. Waar je ook keek, waren flowers. Ik had ook wel zin in zo'n corsage met sympathieke uitstraling, maar ja, je kunt niet zomaar iets op je borst spelden. Geen idee wat het leuke rode bloemetje betekende. Google bracht geen uitkomst. Niets te vinden over 'little red flower with black heart'-pin. Gelukkig zag ik de volgende ochtend een van X's teachers met een rood bloemetje op haar jas. Kon ik het eindelijk vragen. Ze legde uit dat het bloemetje een eerbetoon is aan gevallen, oude en nog strijdende soldaten. 11 november is Remembrance Day in the UK. En het bloemetje heet poppy, genoemd naar het hoopgevende rode bloemetje dat de velden van Vlaanderen tooide tijdens de bloedige loopgravenoorlog in WOI. Pagina's vol zijn er over geschreven op internet. Er is ook een poppy-site en uiteraard een Remembrance-site. En Angelina Jolie draagt ook een poppy, zag ik. Net als iedereen. Ik vind dat mooi. In NL doen we vaak maar smalend over mensen die met gevaar voor eigen leven zich inzetten voor hun land. Daarbuiten is men misschien het ook niet altijd eens met de taken van het leger, maar de soldaten die hun leven riskeren of hebben gegeven, worden geeerd. In de US zag ik dat ook. Spontaan applaus voor soldaten die terugkwamen uit Afghanistan of Irak. Uit sympathie heb ik vanmorgen ook 2 poppies gekocht, een voor X. en een voor mezelf.

Keep the change

Dat je ermee durft te lopen. Het opschrift op deze shirts is eng en provocerend, maar tegelijk toch ook wel knap bedacht.

Taal Bloopers IV

'O ja: hij houdt heel erg van uilenkak'. Uilenkak, 7-jaar kwam niet meer bij. Zijn eerste leesles Nederlands begon in de Gruffalo. En dat ging eigenlijk verbluffend goed. Hij moest natuurlijk wennen dat dubbel o in het NLs als een lange o klinkt en niet als de engelse oe. Dus het was geen 'uilenboem' maar 'uilenboom'. En een dubbele e is geen ie maar een lange e in het Nederlands. Dus geen 'ieltike' knieeen maar 'eeltige'. En dan het raadselachtige woord 'uilencake'. Dat het half Nls half Engels kon zijn, had X. ook niet kunnen weten. Waarom zou de Gruffalo niet van kak houden? De Gruffalo bleek een extreem grappig boek te zijn. Gelukkig vond hij dat ook nog nadat ik uitlegde hoe het werkelijk zat.

Taal Bloopers III

P. vertelde me een hele fijne. Toen vriend en collega J. net in Engeland was, wilde hij een practical joke over de Zweedse kok uit de Muppet Show maken. Het werd alleen onbedoeld nog veel grappiger. Een kok is 'chef' in het Engels. De Britse collega's liggen nog steeds slap als ze zich de presentatie herinneren over de 'Swedish cock from the Muppets Show':-)

So different!

Na twee maanden - waarin: moving from Boston US, vakantie California, moving to Dorking UK - wordt het tijd om de stilte op dit blog te doorbreken. Eerst maar beginnen met wat verschillen op te sommen tussen NL, US en UK, want man, man, het verschilt a lot!

Dat begint gelijk al met het links rijden. Dat gaat natuurlijk fout in het begin. Zolang er anderen op de weg zijn, kun je daar hersendood achter plakken, maar als je alleen bent, gaat gelijk die rotonde mis. Niet linksom maar rechtsom. Doodeng, zoals ik ook wel rechts heb gereden op stille wegen, totdat het tot me doordrong dat die tegenligger geen spookrijder was, maar ik.

Niet dat er veel stille wegen zijn, het is druk op de roads, die bij voorkeur door pittoreske Engelse dorpjes lijken te gaan. En die dorpjes zijn juist zo fijn, want een centrum heb je haast nergens in de Amerikaanse suburb. In NL zouden ze een drukke doorgaande weg gelijk om een dorp leggen, maar hier niet. De file trekt dagelijks langs de pubs en antiekwinkeltjes.

En zonder file wordt er behoorlijk hard gereden, terwijl de straatjes krapper dan krap zijn, gruwelijk. Na Amerika zijn natuurlijk alle wegen benauwd, maar de Surrey-roads slaan alles. Ze zijn vergelijkbaar met smalle dijkweggetjes in NL, maar dan door de heuvels met eindeloos veel haarspeldbochten en voor het extra claustrofobische gevoel zijn ze ook nog omhaagd of uitgehakt in de rotsen, zodat je geen kant op kan als je tegenligger een bus is. Want ook bussen persen zich met een bloedgang door de straatjes. Onze lease-auto was dan ook snel voorzien van een prachtdeuk.

Een ander major difference is het schoolsysteem. In NL heb je nauwelijks private schools. In Amerika wel, maar de public school was erg ok in Boston, zoniet hier. Net als in NL hebben public schools - hier dan weer state schools genoemd - eindeloze wachtlijsten. Voor de mobiele medemens betekent dat er daardoor alleen plek is op de school waar niemand zijn kind op wil hebben. Dus moesten we uitwijken naar een private school, die om het simpel te maken hier ook wel public school wordt genoemd - maffe Britten.

De private school die X., P. en ik het leukst vonden, is dan wel weer een kwartier rijden over die hele smalle weggetjes - zelfs door een straat die Hollow Lane heet, wat dan wel weer een erg fijne naam is. De lane gaat dwars door de bossen, waar ik al een keer hulp moest bieden - heel zielig - aan een hertje dat was aangereden - het is dus echt heel erg country side. Misschien verander ik straks ook wel in een gekaplaarsd type met plooirok - not:-) Diep in het bos staat dan X.'s school, very Harry Potter like, met secret doors en eindeloos veel bos om in te spelen. Het kost wat zo'n school, maar dan heb je ook wat. En X. is er helemaal gelukkig, al zijn de dagen lang. Iedere dag tot half vijf. Hoe bedoel je vrije middag?

Natuurlijk draagt X. nu ook een schooluniform. Hij ziet er dan uit alsof hij in een tijdcapsule is geweest en vanuit de jaren '30 vorige eeuw hier is beland. Alle kinderen dragen uniformen, soms op geheel eigen wijze. In de straten van Dorking zie ik wel meisjes lopen, die zo uit die Britney Spears clip lijken te zijn ontsnapt, zo kort zijn hun rokjes. Op de private school mag dat allemaal niet. Het enige wat kort is, zijn de haren van de jongens. De principal kan het niet nalaten om steeds te zeggen dat X.'s haar te lang is. Dus nu kijken we het aan, of de principal in haar kappersverhaal volhardt, want van mij mag X. zijn haar tot op zijn billen laten groeien. Dan heeft hij nog iets van een eigen identiteit. Nu zijn al die jongetjes in dezelfde grijze oude mannenbroeken geperst - tot 10 jaar zelfs in een corduroy korte broek tot de herfstvakantie, heel spartaans en zielig, want brrrr nu heel koud - met een wit overhemd, das en jasje. Daaronder degelijke zwarte schoenen. Hoe verzinnen ze het, maar X. vindt het hier wel best, dan hoor je er ook wel gelijk bij.

Spelen na schooltijd gaat ook anders dan in de VS en NL. Het heet hier geen playdate, maar tea. Niet dat er dan tea wordt geschonken - kan wel - maar er wordt vooral bedoeld dat een kind mee-eet en pas om half 7 's avonds wordt opgehaald. Nu is dat wel logisch omdat de school pas om half 5 is afgelopen, maar ook op de state schools die een uur eerder uitgaan, wordt er ge-tea-d. En het eten van Engelsen kan gruwelijk zijn. Hier verbazen sommige kinderen zich over de groente die ze bij ons krijgen, alsof ze het nooit eten en X. verbaasde zich een keer over wat hij bij een ander te eten kreeg: patat en kale pasta met zoete cake toe. 'They ate very healthy', zei de moeder nog tegen me toen ik X. ophaalde. Ik begrijp nu ineens het offensief dat tv-kok Jamie Oliver voert tegen het ongezonde eetpatroon van de Britten, want een fors aantal heeft blijkbaar geen idee wat gezond is.

Tot slot is er nog iets wat heel erg anders is tussen de US en NL/UK, en dat is het weer. Ik mis de zon die meestal schijnt in Boston. Hier is het toch wel erg vaak grijs en nat, nu ook weer. In Boston is de lucht vrijwel altijd blauw met zon. Zelfs in de winter en dan die sneeuw... god wat zal ik al onze ski-weekendjes missen, maar de zon vooral. Maar we moeten niet overdrijven, ik geloof niet dat er meer depressieve mensen zijn in de UK dan in de US, of wel?

Ringbaard porn

'That sounds almost like porn', zegt vriend J. als ik uitleg waarom de ringbaard in NL niet meer kan. 'A comic couldn't say "speaking cunt" here on television.' Dat geloof ik. Amerikanen hebben pas onlangs Nipplegate achter zich kunnen laten. Ze zijn ook zoveel preutser en keuriger dan Nederlanders. Ook in het dagelijkse leven. Dat gaat van vriendjes die geschokt kijken als mij een 'O my God', ontglipt en maffe verkleedkapriolen op het strand, tot logeervriendjes van X. die stijf de badkamerdeur op slot doen om hun pyjama aan te trekken. Zelfs X. mag hun billen niet zien, maar dat begint hij steeds minder raar te vinden. In dat opzicht is het goed dat we naar Europa teruggaan. Gelukkig is hij nog te jong voor een ringbaard. Dat heeft niks met Youp van 't Hek te maken. Ik hou gewoon niet zo van baarden, maar hier heeft zelfs Brad Pitt er een, bah.

Seven and a half

'I'm seven.'
Korte pauze.
En dan:
'Seven and a half.'
Ik moet altijd denken aan de manier waarop James Bond zich voorstelt, als 7-jaar vertelt hoe oud hij is.

Van een printje en een enveloppe

Er zijn van die kleine ongemakken als je toch vrij onverwacht intercontinentaal verhuist. Neem concerttickets die je al een half jaar geleden hebt besteld. Daar heb je niets aan als je aan de verkeerde kant van de oceaan zit. Nu zijn er veel handige sites, zoals StubHub om kaartjes te verkopen, maar als je dat dan hebt gedaan, en je hebt een koper, dan blijk je een label te moeten uitprinten. Shit. De printerinkt is nu echt op. Het label is niet te lezen. Waar haal ik de juiste cartridge vandaan in de VS? Nu weet ik mijn weg in de Mall's en de langs-de-straat-onherkenbare-shops om eten, drinken, boeken, films en kleding te kopen. En daar houdt het ongeveer mee op. Nog nooit heb ik me verdiept in printerspullen. Natuurlijk verkoopt de Apple Store geen printerinkt, alhoewel ik de printer daar heb gekocht. Probeer Kinko's, suggereert P. ver weg in de UK. Maar dan moet ik een kwartier rijden voor een printje. Bovendien wil de pdf niet overgezet worden op een UBS-stick. Errors, gotver. Zal ik zeker met mijn hele laptop naar Kinko's rijden, mooi niet. Er moet een andere oplossing zijn. Ik zoek op internet naar een winkel in de buurt met de inkt voor mijn printertype. Maar die zijn er dus niet. 'Order it online, you got it within two days', wordt vriendelijk uitgelegd aan de telefoon. Maar daar heb ik niets aan. De kaartjes moeten vandaag op de post, dreigt stubhub, anders gaat de verkoop niet door. Uiteindelijk bel ik vriendin J. op met de vraag of ik bij haar mag printen. Ik voel me lullig. P. en ik hadden haar de kaartjes beloofd, als we ze niet zouden verkopen. J. wist dan nog wel niet zeker of ze kon gaan, maar ze had geklonken alsof ze zin had in het concert. Schuldbewust leg ik mijn verhaal uit, maar ik heb me onnodig zorgen gemaakt. Het concert was J. bij nader inzien toch niet uitgekomen. Haar moeder wordt een dag van tevoren geopereerd en het voelt beter om naar het ziekenhuis te gaan, dan naar een concert, ook al is dat nog zo leuk. Opgelucht heb ik een kwartier later mijn printje. Nu nog een FedEx enveloppe, want daarin wil stubhub de tickets verzonden hebben. Bijna is mijn missie volbracht. In het postkantoor vraag ik om een enveloppe van FedEx. De mevrouw achter het loket kijkt me ijzig aan en antwoordt: 'We don't have them, we are the post office!' Met de nadruk op POSt en OFFICE. Stom, ik vraag bij het postkantoor om een enveloppe van de concurrent. 'Maar u hebt toch ook een huge postbus van FedEx voor de deur,' probeer ik nog. De vrouw kijkt me aan of ik een randdebiel ben. Zucht. 'No, I don't know where the FedEx office is'. Vorige week was ze nog zo aardig om X. in het postkantoor te laten plassen en nu dit. Geen humor waar het de concurrent betreft. Dan maar weer naar huis en op internet het dichtsbijzijnde FedEx-kantoor op te zoeken. Laat de dichtsbijzijnde nou in het Kinko's kantoor zitten. Had ik alles op een plek kunnen doen: printje en envelopppe. Zucht, zucht. Het is dat ik mijn geld terug wil van de tickets, want anders zou ik niet alsnog een kwartier in de auto gaan zitten, terwijl ik al twee uur onderweg ben. 'What do I have to pay?', vraag ik aan de man van FedEx, die de envelop voor me heeft uitgezocht, het label erop heeft gevouwen, de tickets erin heeft gedaan en dichtgeplakt. Hij kijkt verbaasd. 'Well, you may pay me, but this costs nothing.' En zo ga ik toch nog met een blij gevoel naar huis.

Big Brother...

...staat in het venstertje van mijn telefoon.
Dus neem ik lekker niet op.
Ze bellen over van alles en nog wat op hier.
Insurances, fundraising, you name it.
En dan moet je weer van zo'n gehaaid salesmens af zien te komen.
Ik heb er allemaal geen zin in.
Ik luister wel naar de live voicemail.
Het is een organisatie die oude kleding inzamelt.
Dat is sterk.
Laat ik nou gisteren net een stapel oude kleding in dozen hebben gestopt.
Ik moet alleen nog uitzoeken wie mijn oude spullen wil hebben.
En nu belt zo'n club zelf!
Nou weet ik wel dat die call gerelateerd is aan ons 'Te Koop'-bord in de tuin.
De movers mailen ons ook al plat.
Iemand geeft makelaarsgegevens door aan instanties die voordeel kunnen hebben van je verhuizing.
Maar het 'Te Koop'-bord staat al twee maanden in de tuin.
Dus het blijft opmerkelijk dat Big Brother me nu ineens belt.
He must be watching me.

Gefacelifte Shrink

Ik had moeite om haar niet aan te staren.
Nog nooit had ik zoiets in het wild gezien.
Een vrouw met een uit de hand gelopen facelift.
Haar gezicht was veel te strak getrokken.
Nu ben ik niet tegen faceliften.
Maar wel tegen chirurgisch geklungel.
Arme vrouw.
Het deed haast pijn om naar haar te kijken.
Als ze zou lachen zouden haar mondhoeken uitscheuren.
Haar ongetwijfeld grijze haar was roodgeverfd.
Dat doen de meeste vrouwen als ze grijs worden.
Daarom verf ik mijn haar niet rood.
Al vind ik het een prachtkleur.
De man van de facelift was er ook.
Een gewoon mannetje, ergens in de vijftig.
Hij heeft haar vast niet gevraagd zich te liften.
Vond hij totaal niet belangrijk.
Het zat in haar.
Ze moest flink ouder zijn dan hij.
Tenminste, zo schatte ik dat in.
Mijn voorland openbaarde zich aan mij.
En dat allemaal tijdens een BBQ met buurtbewoners.
Gillende kinderen, cheeseburgers, wijn uit plastic bekers.
En de gefacelifte mevrouw.
Ze was heel aardig en charmant.
Waarom ook niet?
Later vertelde P. nog wat onwaarschijnlijks over haar.
Ze is een shrink.
Een shrink!
Terwijl ik juist aan het bedenken was,
dat deze mevrouw heel erg een psychiater nodig had.

Educatieve tip: Young Indiana Jones

Indiana Jones heeft met zijn Crystal Scull Star Wars van de troon gestoten. 7-jaar bouwt sindsdien India-Jones lego en speelt de gelijknamige Lego game. Hij vindt het jammer dat er geen comics over zijn held zijn, dus besloten P. en ik aan zijn Indiana-honger te voldoen door de TV-serie over 'Young Indiana Jones' te kopen. Tenslotte heeft 7-jaar 12 weken vakantie en veel vriendjes op vakantie in tweede huizen op Cape Cod. Dan is een tv-serie een fijne afleiding. Ik kijk mee, maar de serie verschilt enorm van de film. De enige overeenkomst is dat de hoofdpersoon dezelfde naam draagt. Ik zie lange shots van pyramides, van wild op Afrikaanse vlaktes of van schilderijen in het Louvre, al naar gelang de plek waarnaar jonge Indy afreist. Alles is met smaak gefilmd, maar de opnames zijn wel erg lang, steevast gevolgd door nog langere dialogen over deze onderwerpen. Relatief weinig actie, want actie kost natuurlijk teveel voor een serie, stel ik me voor. Toch vindt 7-jaar het niet saai. De Indy-betovering redt de serie, denk ik. Geduldig zit hij een verhandeling over een uitstervende bok in Afrika uit. Een dag later volgt hij tot mijn verbazing een langdurige uiteenzetting over de verschillen tussen de schilderijen van Picasso en Degas. Zijn interesse gaat zelfs zover dat hij meer werk van Picasso wil zien. Het zou kunnen zijn dat het een geslaagde poging van hem is om nog niet naar bed te hoeven, maar dat neem ik dan maar voor lief. We bladeren nog wel een half uur door alle schilderijen die staan afgebeeld in de biografie van Picasso. Indiana heeft voor elkaar wat een museum niet lukt: schilderijen zijn ineens niet meer saai, maar spannend en leuk. 7-jaar wil precies weten wat alles voorstelt en hij heeft meer vragen. Hij wil bijvoorbeeld weten wat het verschil is tussen iemand die botten van mensen opgraaft en iemand die botten van dino's zoekt. Zo vliegt onze culturele avond voorbij, met dank aan Indiana Jones.

The Shaws Experience...

vond ik vreselijk toen ik hier net was.
Gangen tot het plafond gevuld met diepvrieseten.
Koud en overweldigend groot vond ik het.
Een vreselijke Amerikaanse supermarkt.
Bijna anderhalf jaar niet meer naar binnen gegaan,
maar vandaag lag het op de route.
And guess what?

Ik vond Shaws een ontdekking.
Alles te koop in de Shaws die over snelweg I90 is gebouwd.
En zelfs een liquorstore ernaast.
Dus ook een wijntje kon gelijk worden ingeslagen.
Waarom was ik niet eerder teruggegaan?
Hoe kwam ik nou bij die aisles met frozen food?
Het waren er maar 2 van de ongeveer 10.
Wat een verwrongen perceptie toen.
Of geldt dat juist nu?
Ben ik in verregaande staat van veramerikanisering?

'Sending?' vroeg de inpakker bij de Shawskassa.
'Huh?'
'Sending?' herhaalde hij nog een keer, haast geergerd.
Het kassameisje redde me.
'First time here?'
Ik knikte.
'We send your groceries down and put it in your car.'
Ze drukte twee nummers in mijn handen.
'If you give these downstairs, they give you your groceries.'
Wow.

'Pick up' stond op grote pijlen te lezen op de parkeerplaats.
Ik volgde ze met de auto.
Onder de Shaws blijkt een grote lopende band te zijn.
Alle ingepakte groceries hobbelen er overheen.
Ik overhandigde het meisje van de band mijn nummers.
'Trunk?' vroeg ze kort.
'Yes,' knikte ik en drukte in mijn auto de kofferbak open.
Terwijl ik zat, laadde zij in.
Best gek.
Met een klap ging de trunk weer dicht.
'You're done', riep het lopende band meisje met een tikje op het autodak.
Ik voelde me haast verwend.
Wat een service!