Taal Bloopers IV

'O ja: hij houdt heel erg van uilenkak'. Uilenkak, 7-jaar kwam niet meer bij. Zijn eerste leesles Nederlands begon in de Gruffalo. En dat ging eigenlijk verbluffend goed. Hij moest natuurlijk wennen dat dubbel o in het NLs als een lange o klinkt en niet als de engelse oe. Dus het was geen 'uilenboem' maar 'uilenboom'. En een dubbele e is geen ie maar een lange e in het Nederlands. Dus geen 'ieltike' knieeen maar 'eeltige'. En dan het raadselachtige woord 'uilencake'. Dat het half Nls half Engels kon zijn, had X. ook niet kunnen weten. Waarom zou de Gruffalo niet van kak houden? De Gruffalo bleek een extreem grappig boek te zijn. Gelukkig vond hij dat ook nog nadat ik uitlegde hoe het werkelijk zat.

Taal Bloopers III

P. vertelde me een hele fijne. Toen vriend en collega J. net in Engeland was, wilde hij een practical joke over de Zweedse kok uit de Muppet Show maken. Het werd alleen onbedoeld nog veel grappiger. Een kok is 'chef' in het Engels. De Britse collega's liggen nog steeds slap als ze zich de presentatie herinneren over de 'Swedish cock from the Muppets Show':-)

So different!

Na twee maanden - waarin: moving from Boston US, vakantie California, moving to Dorking UK - wordt het tijd om de stilte op dit blog te doorbreken. Eerst maar beginnen met wat verschillen op te sommen tussen NL, US en UK, want man, man, het verschilt a lot!

Dat begint gelijk al met het links rijden. Dat gaat natuurlijk fout in het begin. Zolang er anderen op de weg zijn, kun je daar hersendood achter plakken, maar als je alleen bent, gaat gelijk die rotonde mis. Niet linksom maar rechtsom. Doodeng, zoals ik ook wel rechts heb gereden op stille wegen, totdat het tot me doordrong dat die tegenligger geen spookrijder was, maar ik.

Niet dat er veel stille wegen zijn, het is druk op de roads, die bij voorkeur door pittoreske Engelse dorpjes lijken te gaan. En die dorpjes zijn juist zo fijn, want een centrum heb je haast nergens in de Amerikaanse suburb. In NL zouden ze een drukke doorgaande weg gelijk om een dorp leggen, maar hier niet. De file trekt dagelijks langs de pubs en antiekwinkeltjes.

En zonder file wordt er behoorlijk hard gereden, terwijl de straatjes krapper dan krap zijn, gruwelijk. Na Amerika zijn natuurlijk alle wegen benauwd, maar de Surrey-roads slaan alles. Ze zijn vergelijkbaar met smalle dijkweggetjes in NL, maar dan door de heuvels met eindeloos veel haarspeldbochten en voor het extra claustrofobische gevoel zijn ze ook nog omhaagd of uitgehakt in de rotsen, zodat je geen kant op kan als je tegenligger een bus is. Want ook bussen persen zich met een bloedgang door de straatjes. Onze lease-auto was dan ook snel voorzien van een prachtdeuk.

Een ander major difference is het schoolsysteem. In NL heb je nauwelijks private schools. In Amerika wel, maar de public school was erg ok in Boston, zoniet hier. Net als in NL hebben public schools - hier dan weer state schools genoemd - eindeloze wachtlijsten. Voor de mobiele medemens betekent dat er daardoor alleen plek is op de school waar niemand zijn kind op wil hebben. Dus moesten we uitwijken naar een private school, die om het simpel te maken hier ook wel public school wordt genoemd - maffe Britten.

De private school die X., P. en ik het leukst vonden, is dan wel weer een kwartier rijden over die hele smalle weggetjes - zelfs door een straat die Hollow Lane heet, wat dan wel weer een erg fijne naam is. De lane gaat dwars door de bossen, waar ik al een keer hulp moest bieden - heel zielig - aan een hertje dat was aangereden - het is dus echt heel erg country side. Misschien verander ik straks ook wel in een gekaplaarsd type met plooirok - not:-) Diep in het bos staat dan X.'s school, very Harry Potter like, met secret doors en eindeloos veel bos om in te spelen. Het kost wat zo'n school, maar dan heb je ook wat. En X. is er helemaal gelukkig, al zijn de dagen lang. Iedere dag tot half vijf. Hoe bedoel je vrije middag?

Natuurlijk draagt X. nu ook een schooluniform. Hij ziet er dan uit alsof hij in een tijdcapsule is geweest en vanuit de jaren '30 vorige eeuw hier is beland. Alle kinderen dragen uniformen, soms op geheel eigen wijze. In de straten van Dorking zie ik wel meisjes lopen, die zo uit die Britney Spears clip lijken te zijn ontsnapt, zo kort zijn hun rokjes. Op de private school mag dat allemaal niet. Het enige wat kort is, zijn de haren van de jongens. De principal kan het niet nalaten om steeds te zeggen dat X.'s haar te lang is. Dus nu kijken we het aan, of de principal in haar kappersverhaal volhardt, want van mij mag X. zijn haar tot op zijn billen laten groeien. Dan heeft hij nog iets van een eigen identiteit. Nu zijn al die jongetjes in dezelfde grijze oude mannenbroeken geperst - tot 10 jaar zelfs in een corduroy korte broek tot de herfstvakantie, heel spartaans en zielig, want brrrr nu heel koud - met een wit overhemd, das en jasje. Daaronder degelijke zwarte schoenen. Hoe verzinnen ze het, maar X. vindt het hier wel best, dan hoor je er ook wel gelijk bij.

Spelen na schooltijd gaat ook anders dan in de VS en NL. Het heet hier geen playdate, maar tea. Niet dat er dan tea wordt geschonken - kan wel - maar er wordt vooral bedoeld dat een kind mee-eet en pas om half 7 's avonds wordt opgehaald. Nu is dat wel logisch omdat de school pas om half 5 is afgelopen, maar ook op de state schools die een uur eerder uitgaan, wordt er ge-tea-d. En het eten van Engelsen kan gruwelijk zijn. Hier verbazen sommige kinderen zich over de groente die ze bij ons krijgen, alsof ze het nooit eten en X. verbaasde zich een keer over wat hij bij een ander te eten kreeg: patat en kale pasta met zoete cake toe. 'They ate very healthy', zei de moeder nog tegen me toen ik X. ophaalde. Ik begrijp nu ineens het offensief dat tv-kok Jamie Oliver voert tegen het ongezonde eetpatroon van de Britten, want een fors aantal heeft blijkbaar geen idee wat gezond is.

Tot slot is er nog iets wat heel erg anders is tussen de US en NL/UK, en dat is het weer. Ik mis de zon die meestal schijnt in Boston. Hier is het toch wel erg vaak grijs en nat, nu ook weer. In Boston is de lucht vrijwel altijd blauw met zon. Zelfs in de winter en dan die sneeuw... god wat zal ik al onze ski-weekendjes missen, maar de zon vooral. Maar we moeten niet overdrijven, ik geloof niet dat er meer depressieve mensen zijn in de UK dan in de US, of wel?

Ringbaard porn

'That sounds almost like porn', zegt vriend J. als ik uitleg waarom de ringbaard in NL niet meer kan. 'A comic couldn't say "speaking cunt" here on television.' Dat geloof ik. Amerikanen hebben pas onlangs Nipplegate achter zich kunnen laten. Ze zijn ook zoveel preutser en keuriger dan Nederlanders. Ook in het dagelijkse leven. Dat gaat van vriendjes die geschokt kijken als mij een 'O my God', ontglipt en maffe verkleedkapriolen op het strand, tot logeervriendjes van X. die stijf de badkamerdeur op slot doen om hun pyjama aan te trekken. Zelfs X. mag hun billen niet zien, maar dat begint hij steeds minder raar te vinden. In dat opzicht is het goed dat we naar Europa teruggaan. Gelukkig is hij nog te jong voor een ringbaard. Dat heeft niks met Youp van 't Hek te maken. Ik hou gewoon niet zo van baarden, maar hier heeft zelfs Brad Pitt er een, bah.

Seven and a half

'I'm seven.'
Korte pauze.
En dan:
'Seven and a half.'
Ik moet altijd denken aan de manier waarop James Bond zich voorstelt, als 7-jaar vertelt hoe oud hij is.

Van een printje en een enveloppe

Er zijn van die kleine ongemakken als je toch vrij onverwacht intercontinentaal verhuist. Neem concerttickets die je al een half jaar geleden hebt besteld. Daar heb je niets aan als je aan de verkeerde kant van de oceaan zit. Nu zijn er veel handige sites, zoals StubHub om kaartjes te verkopen, maar als je dat dan hebt gedaan, en je hebt een koper, dan blijk je een label te moeten uitprinten. Shit. De printerinkt is nu echt op. Het label is niet te lezen. Waar haal ik de juiste cartridge vandaan in de VS? Nu weet ik mijn weg in de Mall's en de langs-de-straat-onherkenbare-shops om eten, drinken, boeken, films en kleding te kopen. En daar houdt het ongeveer mee op. Nog nooit heb ik me verdiept in printerspullen. Natuurlijk verkoopt de Apple Store geen printerinkt, alhoewel ik de printer daar heb gekocht. Probeer Kinko's, suggereert P. ver weg in de UK. Maar dan moet ik een kwartier rijden voor een printje. Bovendien wil de pdf niet overgezet worden op een UBS-stick. Errors, gotver. Zal ik zeker met mijn hele laptop naar Kinko's rijden, mooi niet. Er moet een andere oplossing zijn. Ik zoek op internet naar een winkel in de buurt met de inkt voor mijn printertype. Maar die zijn er dus niet. 'Order it online, you got it within two days', wordt vriendelijk uitgelegd aan de telefoon. Maar daar heb ik niets aan. De kaartjes moeten vandaag op de post, dreigt stubhub, anders gaat de verkoop niet door. Uiteindelijk bel ik vriendin J. op met de vraag of ik bij haar mag printen. Ik voel me lullig. P. en ik hadden haar de kaartjes beloofd, als we ze niet zouden verkopen. J. wist dan nog wel niet zeker of ze kon gaan, maar ze had geklonken alsof ze zin had in het concert. Schuldbewust leg ik mijn verhaal uit, maar ik heb me onnodig zorgen gemaakt. Het concert was J. bij nader inzien toch niet uitgekomen. Haar moeder wordt een dag van tevoren geopereerd en het voelt beter om naar het ziekenhuis te gaan, dan naar een concert, ook al is dat nog zo leuk. Opgelucht heb ik een kwartier later mijn printje. Nu nog een FedEx enveloppe, want daarin wil stubhub de tickets verzonden hebben. Bijna is mijn missie volbracht. In het postkantoor vraag ik om een enveloppe van FedEx. De mevrouw achter het loket kijkt me ijzig aan en antwoordt: 'We don't have them, we are the post office!' Met de nadruk op POSt en OFFICE. Stom, ik vraag bij het postkantoor om een enveloppe van de concurrent. 'Maar u hebt toch ook een huge postbus van FedEx voor de deur,' probeer ik nog. De vrouw kijkt me aan of ik een randdebiel ben. Zucht. 'No, I don't know where the FedEx office is'. Vorige week was ze nog zo aardig om X. in het postkantoor te laten plassen en nu dit. Geen humor waar het de concurrent betreft. Dan maar weer naar huis en op internet het dichtsbijzijnde FedEx-kantoor op te zoeken. Laat de dichtsbijzijnde nou in het Kinko's kantoor zitten. Had ik alles op een plek kunnen doen: printje en envelopppe. Zucht, zucht. Het is dat ik mijn geld terug wil van de tickets, want anders zou ik niet alsnog een kwartier in de auto gaan zitten, terwijl ik al twee uur onderweg ben. 'What do I have to pay?', vraag ik aan de man van FedEx, die de envelop voor me heeft uitgezocht, het label erop heeft gevouwen, de tickets erin heeft gedaan en dichtgeplakt. Hij kijkt verbaasd. 'Well, you may pay me, but this costs nothing.' En zo ga ik toch nog met een blij gevoel naar huis.

Big Brother...

...staat in het venstertje van mijn telefoon.
Dus neem ik lekker niet op.
Ze bellen over van alles en nog wat op hier.
Insurances, fundraising, you name it.
En dan moet je weer van zo'n gehaaid salesmens af zien te komen.
Ik heb er allemaal geen zin in.
Ik luister wel naar de live voicemail.
Het is een organisatie die oude kleding inzamelt.
Dat is sterk.
Laat ik nou gisteren net een stapel oude kleding in dozen hebben gestopt.
Ik moet alleen nog uitzoeken wie mijn oude spullen wil hebben.
En nu belt zo'n club zelf!
Nou weet ik wel dat die call gerelateerd is aan ons 'Te Koop'-bord in de tuin.
De movers mailen ons ook al plat.
Iemand geeft makelaarsgegevens door aan instanties die voordeel kunnen hebben van je verhuizing.
Maar het 'Te Koop'-bord staat al twee maanden in de tuin.
Dus het blijft opmerkelijk dat Big Brother me nu ineens belt.
He must be watching me.

Gefacelifte Shrink

Ik had moeite om haar niet aan te staren.
Nog nooit had ik zoiets in het wild gezien.
Een vrouw met een uit de hand gelopen facelift.
Haar gezicht was veel te strak getrokken.
Nu ben ik niet tegen faceliften.
Maar wel tegen chirurgisch geklungel.
Arme vrouw.
Het deed haast pijn om naar haar te kijken.
Als ze zou lachen zouden haar mondhoeken uitscheuren.
Haar ongetwijfeld grijze haar was roodgeverfd.
Dat doen de meeste vrouwen als ze grijs worden.
Daarom verf ik mijn haar niet rood.
Al vind ik het een prachtkleur.
De man van de facelift was er ook.
Een gewoon mannetje, ergens in de vijftig.
Hij heeft haar vast niet gevraagd zich te liften.
Vond hij totaal niet belangrijk.
Het zat in haar.
Ze moest flink ouder zijn dan hij.
Tenminste, zo schatte ik dat in.
Mijn voorland openbaarde zich aan mij.
En dat allemaal tijdens een BBQ met buurtbewoners.
Gillende kinderen, cheeseburgers, wijn uit plastic bekers.
En de gefacelifte mevrouw.
Ze was heel aardig en charmant.
Waarom ook niet?
Later vertelde P. nog wat onwaarschijnlijks over haar.
Ze is een shrink.
Een shrink!
Terwijl ik juist aan het bedenken was,
dat deze mevrouw heel erg een psychiater nodig had.

Educatieve tip: Young Indiana Jones

Indiana Jones heeft met zijn Crystal Scull Star Wars van de troon gestoten. 7-jaar bouwt sindsdien India-Jones lego en speelt de gelijknamige Lego game. Hij vindt het jammer dat er geen comics over zijn held zijn, dus besloten P. en ik aan zijn Indiana-honger te voldoen door de TV-serie over 'Young Indiana Jones' te kopen. Tenslotte heeft 7-jaar 12 weken vakantie en veel vriendjes op vakantie in tweede huizen op Cape Cod. Dan is een tv-serie een fijne afleiding. Ik kijk mee, maar de serie verschilt enorm van de film. De enige overeenkomst is dat de hoofdpersoon dezelfde naam draagt. Ik zie lange shots van pyramides, van wild op Afrikaanse vlaktes of van schilderijen in het Louvre, al naar gelang de plek waarnaar jonge Indy afreist. Alles is met smaak gefilmd, maar de opnames zijn wel erg lang, steevast gevolgd door nog langere dialogen over deze onderwerpen. Relatief weinig actie, want actie kost natuurlijk teveel voor een serie, stel ik me voor. Toch vindt 7-jaar het niet saai. De Indy-betovering redt de serie, denk ik. Geduldig zit hij een verhandeling over een uitstervende bok in Afrika uit. Een dag later volgt hij tot mijn verbazing een langdurige uiteenzetting over de verschillen tussen de schilderijen van Picasso en Degas. Zijn interesse gaat zelfs zover dat hij meer werk van Picasso wil zien. Het zou kunnen zijn dat het een geslaagde poging van hem is om nog niet naar bed te hoeven, maar dat neem ik dan maar voor lief. We bladeren nog wel een half uur door alle schilderijen die staan afgebeeld in de biografie van Picasso. Indiana heeft voor elkaar wat een museum niet lukt: schilderijen zijn ineens niet meer saai, maar spannend en leuk. 7-jaar wil precies weten wat alles voorstelt en hij heeft meer vragen. Hij wil bijvoorbeeld weten wat het verschil is tussen iemand die botten van mensen opgraaft en iemand die botten van dino's zoekt. Zo vliegt onze culturele avond voorbij, met dank aan Indiana Jones.

The Shaws Experience...

vond ik vreselijk toen ik hier net was.
Gangen tot het plafond gevuld met diepvrieseten.
Koud en overweldigend groot vond ik het.
Een vreselijke Amerikaanse supermarkt.
Bijna anderhalf jaar niet meer naar binnen gegaan,
maar vandaag lag het op de route.
And guess what?

Ik vond Shaws een ontdekking.
Alles te koop in de Shaws die over snelweg I90 is gebouwd.
En zelfs een liquorstore ernaast.
Dus ook een wijntje kon gelijk worden ingeslagen.
Waarom was ik niet eerder teruggegaan?
Hoe kwam ik nou bij die aisles met frozen food?
Het waren er maar 2 van de ongeveer 10.
Wat een verwrongen perceptie toen.
Of geldt dat juist nu?
Ben ik in verregaande staat van veramerikanisering?

'Sending?' vroeg de inpakker bij de Shawskassa.
'Huh?'
'Sending?' herhaalde hij nog een keer, haast geergerd.
Het kassameisje redde me.
'First time here?'
Ik knikte.
'We send your groceries down and put it in your car.'
Ze drukte twee nummers in mijn handen.
'If you give these downstairs, they give you your groceries.'
Wow.

'Pick up' stond op grote pijlen te lezen op de parkeerplaats.
Ik volgde ze met de auto.
Onder de Shaws blijkt een grote lopende band te zijn.
Alle ingepakte groceries hobbelen er overheen.
Ik overhandigde het meisje van de band mijn nummers.
'Trunk?' vroeg ze kort.
'Yes,' knikte ik en drukte in mijn auto de kofferbak open.
Terwijl ik zat, laadde zij in.
Best gek.
Met een klap ging de trunk weer dicht.
'You're done', riep het lopende band meisje met een tikje op het autodak.
Ik voelde me haast verwend.
Wat een service!

Knuffelgeweld

'Cool' vond hij het superherogeweld van Iron Man. Nog opgewonden huppelt 7-jaar tussen de volwassen bioscoopbezoekers naar buiten, twee knuffels onder zijn arm geklemd. Op slag voel ik me eventjes een waardeloze moeder.

Popconcert

Stel dat in NL 4 landelijk bekende bands gratis zouden optreden in een park. Dan heb je afzettingen bij het podium, no way dat je de bands van dichtbij zou kunnen zien als je later komt, want een overvol park met overal eet- en drinkkraampjes. En dan kom je in de VS bij een vergelijkbaar festival. Het was best druk om er te komen - overal auto's - maar in het park viel de drukte mee. Gek genoeg had iedereen stoeltjes bij zich, of kleden om op te zitten. Dat gold jong en oud, want ook oud komt hier naar popconcerten. Why not? De baby boomers zijn tenslotte al rond de zestig en zijn opgegroeid met popmuziek. Ongeacht de leeftijd waren er massaal koelboxen meegenomen. Alsof we op een grote picknick waren terechtgekomen in plaats van een concert. We werden er een beetje lacherig van. Het was een wonderlijke sensatie, maar ze speelden er echt, de bands die je dagelijks op de radio hoort langskomen. We hoorden en zagen alleen NeedToBreath, want X. hield het niet langer vol:'Zo saai een concert.' We waren laat, maar konden op ons gemak vrij dicht bij het podium komen. Er waren geen dranghekken. Iedereen hield keurig afstand, zonder dat er veel politie op de been was. Politie was alleen te vinden bij de tent waar bier werd verkocht. Budweiser light, want dat wordt veel geschonken tijdens evenementen. Je kunt er gewoon niet dronken van worden, al sla je een krat achterover. Alleen in de tent mocht bier worden gedronken, daarbuiten niet. Om er binnen te komen moest je 21 zijn en ook nog een ID laten zien. Er werd streng op gecontroleerd. Geen ID, geen bier. Dat gold dus ook voor mij en anderen die duidelijk de 21 waren gepasseerd. Zo stond P. alleen met een biertje in de tent, voorzien van een polsbandje dat hij een legal alcohol consumer was. X. en ik stonden buiten met een watertje. Dus terug naar het concert, waar we een topplek vonden achter het podium. Ruim zicht en na afloop van het concert klom de zanger van NeedToBreath van het podium, liep rakelings langs ons heen, druk kijkend naar zijn Black Berry, de crowd in, zonder dat hij lastig gevallen werd. Behalve een beetje door ons, want dan wil je toch een foto van zo'n moment, al is het een matig met de telefoon gemaakt plaatje. De zanger is degene met het blauwe hemd en zwarte broek op de foto, rechts van de erg fijne security man. Al met al was het erg relaxed, een concert op deze manier.

Baarden

Wat me vorig jaar gelijk al opviel in de New Englandse mannenlook was de ringbaard.
Op de foto een voorbeeld, gedragen door Red Sox catcher en medestraatbewoner Jason Varitek
In NL kan die baard al jaren niet meer.
Weggejouwd door Youp van het Hek.
Niemand wil een 'pratende kut' op zijn gezicht.
Maar hier heeft niemand er last van.
Volop ringbaarden in het straatbeeld.
Ook veel gladgeschoren gezichten.
En eigenlijk erg weinig stoppels.
Met een baard van een paar dagen kun je niet aankomen op je werk.
Not done.
Je kunt je baan om minder verliezen.
Amerikanen kijken wel uit.
Wel zag ik collega's van Harvard ineens met echte baarden lopen.
Korte, getrimde baarden.
Toch zijn het baarden.
Zou het een hernieuwde opleving van 'showing of wisdom' zijn?
En alhoewel de collega's niet retro hip zijn,
vind ik het wel iets seventies hebben.
Maar dan op een hele ouderwetse manier.

Taal Bloopers II

'O, Midget Golf?'
P. zei dat nadat collega's hem vertelden wat het company uitje zou zijn.
Verbijsterd keken ze hem aan.
'You mean Mini Golf?', vroegen ze.

Ons Nlse midget golf betekent hier niets minder dan een soort dwergwerpen.

7 people shot, 3 dead in Boston holiday weekend

In NL zou dit landelijk nieuws zijn.

Taal Bloopers

'How do you call that..., in your hair?'
Hardop dacht ik na en vulde het 'that' daarna in met het Nederlandse woord: 'klit'.
Geschrokken keek de paardrijlesmevrouw me aan.
'That's an adult word,' vervolgde ze iets zachter, terwijl ze naar X. keek.
X. probeerde de verwarde manen van een pony uit te kammen.
O ja, stom, dacht ik, maar moest grijnzen om de reactie van de paardrijlesmevrouw.
Omdat ik echt het woord niet wist, greep ik maar een ponyharenklit vast en wees erop.
'O, a knot,' zei ze.
'Yes, a knot.'
Toen moest ze ook lachen.
We waren nog maar net in Amerika.
En je denkt dan een aardig mondje Engels te spreken, maar al die huis-tuin-en-keuken-woorden en -uitdrukkingen blijken dan behoorlijk lastig te zijn. Krankzinnige half Nederlands-Engelse versprekingen zijn dan het gevolg.
Vriend J. vertelde in dat verband een geweldige anekdote. Een Nederlander begon zijn verontschuldiging voor zijn te laat komen op een meeting met een 'Sorry, I've got late.' En dan op zijn NL-Engels uitgesproken, zodat het als 'laid' klonk.
Wie denkt dat het hier alleen om seks gaat, heeft het fout, maar daarmee begon mijn Engelstalige blooperverhaal wel.
Als je 'Van Beveren' heet, wordt het lastig.
'How do I pronounce your name?'
Je wilt hier geen 'Biever-en' heten, met de nadruk op 'Biever'.
Bevreemde grijnsblikken zijn dan je deel.
En de uitspraak 'Befferen' is ook niet echt fijn.
Dus laf zoek ik nu soms een uitweg door te zeggen dat ik 'de J.' heet.
P.'s achternaam dus.
Gemak gaat soms voor emancipatie:-)
Wordt vervolgd...

Weer een gek geluid

Niet zolang geleden had de piano kuren met een weird geluid, maar dat was maar 1 avond. Deze week klonk er om de zoveel minuten een irritante piep uit de basement. Ik kon het geluid alleen niet precies traceren. Zou het iets elecktrisch zijn in het stookhok. Maar ik kon geen wijs uit de wirwar van buizen, draden en ketels. Dat de power uitviel, deerde de piep niet. Even hinderlijk bleef hij aanwezig. Zou het dan iets met het water te maken hebben? Het lukte me niet om hem te vinden. En P. was er ook niet. Niet dat hij zo technisch is, maar 2 weten meer dan 1. Ik besloot te wachten tot hij terugkeerde uit de UK en niet onze landlord te bellen. Met dit huurhuis is al zoveel mis geweest en ik ben al zo vaak kwaad geweest op de landlord dat ik geen zin in zijn gezicht had. Dan liever een piep. Na een dag hoorde ik hem al niet meer zo. Ook X. legde zich bij de piep neer. Alsof hij erbij hoorde. Na twee dagen werd de piep al iets vertrouwd. Een soort 'cricket on the hearth'. Best gezellig. Op dag vier leek de piep ziek te zijn. Hij leek minder krachtig. Ik begon me al een beetje schuldig te voelen. Zou het een beest zijn? Maar een beest piept toch niet 24 uur per dag om de zoveel minuten? Nee, het moest iets van een apparaat zijn, maar wat? De makelaar bracht opheldering. Ze probeert dit op zich prachtig gelegen, maar gebrekkig gerenoveerde huis te verkopen. 'O, I know that sound. It must be a smoke detector with an almost empty battery.' Pfff, dat was het dus, maar waar zat het kreng dan. Het hele huis zit vol met van die kleine witte potjes. Geen idee dat ze zo'n herrie konden maken. Dat moeten ze doen bij brand, niet als hun batterij leeg is. Het kostte toch nog moeite om de juiste te vinden, omdat er zoveel witte rookmelderpotjes in dit huis verstopt zitten. Maar 3 piepen later hadden we hem. Hij zat in de basement in het halletje tussen de slaapkamer en de kamer waar games worden gespeeld. Hij lag op een paar buizen en zei piep, totdat ik hem ontdeed van zijn batterij. Stilte, ik zou de piep bijna missen, maar de makelaar zei vol ongeloof: 'I can't believe you lived here the whole week with that terrible noise.'

Doggies Birthday Party

Toen ik het zo over verjaardagsfeestjes had, schoot me ineens een ander feestje in gedachten. Vorig jaar was dat, in het Coldspring Park in Newton, vlakbij Boston. Bloedheet weer, teckel uitlaten met X. Niet alle hondenbezitters wandelen, sommigen parkeren hun auto vlakbij een veldje, het zogenaamde hondenveldje, waar ze lui samenklonteren om hun viervoeters te laten spelen. Ja, zo noemen ze het: playing together. 'Hi, how are you,' groette ik en voegde me bij het groepje. En dan sta je een kwartier bij elkaar te chitchatten, mostly about dogs. 'Does he like an ice cream', vroeg een van de vrouwen. X. keek al blij. Dat wilde hij wel, zeker met dat warme weer. De vrouw keek verschrikt. 'O no, I'm so sorry,' ging ze verder. 'I didn't mean your son, but your dog.' Verbluft keken we haar aan. Zonder iets van onze gemoedstoestand te merken, ging ze verder.'It's my dog's birthday. So I bought a treat for the other dogs. May your dog have one?' Blij vragend keek ze me aan. Vol ongeloof over zoveel rariteit knikte ik ja. 'No, she is not allergic.' Het moest niet gekker worden. En zo kreeg onze teckel haar eerste peanutbutter icecream. 'She loves it,' kirde de gulle geefster. X. vond het prachtig. Hij was al snel over zijn teleurstelling heen dat niet hij, maar de hond een ijsje kreeg. Dat had hij nog nooit gezien. Honden die ijsjes eten. Ik had het ook nooit gezien. 'You can buy them at Shaws,' vertelde de vrouw, toen ze merkte dat we het fenomeen hondenijsje niet kenden. De teckel likte haar ijsbekertje schoon op. 'They are specially made for dogs.' Ik moet er ook niet aan denken om een pindakaasijsje te eten. De teckel wel, maar tot op heden is het er niet meer van gekomen.

American birthday party

X. is al weer een tijdje 7 jaar. Eind december was zijn verjaardag. Hij gaat hem nu eindelijk vieren in de VS. Dat klinkt alsof P. en ik walgelijke ouders zijn, maar ik kan daar tegenin brengen dat X. zijn verjaardag, tijdens ons bezoek aan NL, al twee keer had gevierd: een keer voor de grote en een keer voor de kleine mensen. Voor de vriendjes in de VS zouden we zijn verjaardag later vieren. Dat het juni zou worden, hadden we toen niet bedacht. Maar X. is al lang tevreden. Best fijn vindt hij het om twee keer in het jaar zijn verjaardag te vieren. Na een jaar weten we ook een beetje hoe dat hier werkt, een verjaardagsfeestje. Het is niet als in NL 6 of 8 kinderen uitnodigen, cadeautjes uitpakken, taart eten, met z'n allen leuk koekhappen, snoepzak mee en klaar. Nee, het is in Amerika allemaal anders en in deze wijk ook groter. Vaak wordt er een kind of 20 uitgenodigd en omdat geen mens al die kinderen in huis wil of kan hebben, wordt er meestal iets afgehuurd: een sportzaal of zwembad met activiteiten, een zaal in het buurthuis, alwaar een deskundige een programma van een uur houdt naar keuze. Het kan over insekten gaan, kleine zoogdieren of een science-programma, alles geillustreerd met de real thing. Dus als het over dieren gaat zijn er echte dieren en bij science is er zand van de maan en een raket die afgeschoten wordt. Voorts is er taart en vaak ook nog pizza, zodat de kinderen geheel voldaan verder aan hun dagprogramma kunnen. Ouders hebben er geen kind meer aan. En er gaat een 'goody bag' mee. Een paar snoepjes zitten erin maar niet teveel, want suiker is slecht. Amerikanen zijn daar erg van doordrongen. Dus is de bag gevuld met spullen die op zich een tien dollar cadeau retour vormen. Het varieert van tattoos, stickers en pennen tot knuffels en ballen. Het is allemaal ongekend en veel in onze Hollandse ogen. De jarige gaat naar huis met een enorme stapel cadeaus. Een goed gebruik in de Boston area is dat de jarige niet gelijk alle cadeaus openmaakt. De gevertjes raken niet gefrustreerd als hun cadeautje pas als laatste wordt uitgepakt en de ouders hoeven zich niet opgelaten te voelen als hun gift kleiner is dan de rest. Iedereen blij, hoewel X. dat in het begin wel raar vond. Liefst zou hij gelijk al zijn cadeaus openscheuren, maar inmiddels weet hij dat dit niet hoort in de VS. Vandaag hebben we voor een klein vermogen goody bags en inhoud gekocht. De taart wilde X. niet. Hij houdt niet van taart. Dus dat scheelt een behoorlijk bedrag en tijd, want nu hoef ik geen bestelde taart op te halen zaterdg aan de andere kant van de stad. X. wil gewoon ijsjes, vindt hij veel lekkerder. Na de pizza, dat wel, want zijn partijtje is op het voor ons krankzinnige tijdstip tussen 6 en half 8 's avonds, en dan ook nog op zaterdag. Dat is overigens niet gek voor Amerikanen. Ze vinden het heel gewoon en wel handig. Kunnen zij even borrelen terwijl wij alle kinderen hebben. Gelukkig hebben wij ook een soort Monkeytown maar dan groter afgehuurd, met drie personeelsleden die ons ter zijde staan en alles regelen van ballonnen, drinken en servetten voor bij de pizza. Heerlijk, we zijn er klaar voor en X. kan niet wachten, zo zin heeft hij in zijn eerste Amerikaanse birthday party.

Dubbele baan

Nadat ik een blog over mijn fijne luxeleven heb opgeschreven, zoals hieronder, moet ik van mezelf, politiek correct als ik ben, gelijk een corrigerend stukje schrijven. Ik moet mijn plaats weten van mezelf. Zo bezweer ik mijn luxedemonen die me trachten te verleiden tot luxeland, alwaar ik gelijk Pinokkio's foute vrienden zal veranderen in een ezel, of erger. Een van de keerzijden van dit prachtland dat VS heet, is recessie, al kunnen de media dit woord nog steeds niet goed uit de strot krijgen. Veel ervan merken doen we niet. We hebben werk en leven in een luxewijk. Onbekommerd gaan we dan ook naar de mall om een grillpan te kopen in plaats van een BBQ, omdat we niet van die BBQ-mensen zijn, vooral omdat je dan zo'n BBQ in elkaar moet schroeven, net als een IKEA-kast. Brrr, heel vervelend, nee dan een grillpan. Weinig gedoe, zelfde effect en ook nog zonder aanbranden. Bij de Crate and Barrel verdiepten we ons in het soort pan, want er waren diverse grillpannen, todat ineens een stem klonk. 'Don't you work at the same company as I do?' De Crate and Barrel mevrouw had het tegen P. Ik zag dat hij als een razende al zijn collega's afging in zijn hoofd, maar haar niet herkende. Ze redde hem door te vertellen dat ze altijd in het gebouw had gewerkt waar hij pas ingetrokken was. Daarna was het even stil. Werkte ze nu bij Crate and Barrel en niet meer bij P., of zat het anders. We voelden ons ongemakkelijk want we wisten ergens wel wat ging komen. Wij gingen achteloos twee dure grillpannen kopen, omdat we niet echt konden beslissen, terwijl zij een tweede baan had bij Crate and Barrel. Moeilijk deed ze er niet over. Zoveel Amerikanen hebben een tweede baan om rond te kunnen komen. En het was best leuk bij Crate and Barrel. Ze zei het zo vrolijk dat ik het haast zou geloven als ik niet beter wist. Het is net zo als onze Mexikaanse gardeners. Ze komen altijd in het weekend. Best vervelend als je net lui in de tuin rondhangt. Toen P. ze een keer vroeg of ze niet door de week hun ding konden doen, zeiden dat ze dan moesten werken. 'Isn't this a job?', vroeg P. verbouwereerd door dit antwoord. Ja ook, maar de tweede werd ons duidelijk. Ook toen volgde een ongemakkelijke stilte. Sindsdien geven we de Mexikanen extra vette fooien en drinken en een fles wijn mee in een poging dat ongemakkelijke gevoel af te kopen. Ik zou Obama stemmen als ik stemrecht zou hebben om alles te veranderen, maar ja, wat hebben al die dubbele baners aan die wetenschap?