Illegal Cinderella

Morgenavond voor de klok 12 slaat moet P. terug zijn in de US. Eigenlijk moest hij langer in de UK zijn, maar dat kan niet. Kwestie van een expired paspoort en verwisselde data. Hij dacht dat zijn paspoort op 15 maart as expired zou zijn, maar dat was niet zo. Ons visum verloopt op 15 maart 2010. Het paspoort al op 5 maart. Ik wist dat ook niet. Ik ben net zo slordig waar het huis-, tuin- en keukenzaken betreft. Ik had waarschijnlijk pas voor mijn trip naar NL in april ontdekt dat mijn paspoort was verlopen. Niet dat P. wat had aan dit medeleven. '5 maart is al woensdag en ik heb tot en met donderdag afspraken in de UK,' jammerde hij. De hoop dat hij dan woensdag terug zou kunnen gaan, werd de grond in geboord door een onverbiddelijke custom aan de telefoon. 'You have to be back before March 5th. You can't enter the US with an expired passport. That's illegal.' Dus gaat hij twee dagen eerder terug. 's Avonds 7 uur neemt hij in London het vliegtuig. Ik zal duimen dat hij geen vertraging heeft. Later dan 12 uur middernacht aankomen in de US betekent een enkele reis terug naar London. Dan zal de trip via Nederland gaan om een paspoort te regelen. Ik ben dan inmiddels ook een illegal alien, want natuurlijk heb ik hetzelfde probleem als P. Maar daar denk ik nu nog maar even niet aan. P. en ik hebben woensdagochtend gewoon een date in het NLse consulaat in Boston. Dan gaan we ook gelijk even US rijbewijzen regelen, want een jaar lang rijden met je Nederlandse rijbewijs blijkt ook erg illegal te zijn, hoorden we van een agent off duty.

Update 5.3.08: he's back! Wel ging z'n paspoort door de handen van drie customs. Nieuwe paspoorten zijn inmiddels aangevraagd:-)

Lentekriebels

Eerst zag ik er een sneeuwscheppen.

Daarna zag ik er ook nog twee joggen.

New Englanders in korte broek.

Alsof het afgesproken werk was.

Alsof er geen pak sneeuw was gevallen.

Alsof het moest omdat het al maart is.

Gewoon die sneeuw negeren.

Lentekriebels bij een zonnetje.

Painted hair

'I've painted my hair.' 

Aan haar gezicht zag ik dat het niet klopte.

'You know, coloring my hair?', probeerde ik weer.

'O', zei ze. 

Even later zei ze:

'You mean you've dyed your hair?'

En toen moest ze heel erg lachen.

Therapist

'Are you ok?', vroeg ik bezorgd, toen ze me vertelde dat ze naar een therapist moest. Even twijfelde ze, misschien slechts een seconde. Toen kwam heel eerlijk: 'Yeah sure, I'm just going to my psychotherapist.'

'Ok.'

Ik wist niet goed wat ik met haar antwoord moest.
Zij vervolgde: 'My friends recommended him.' Of was het haar, dat weet ik niet meer, zo overweldigd was ik door dit statement.

Zij vertelde verder: 'I believe in therapists. My husband is a CEO. He has to work very hard. I don't want to complain all the time because I'm not feeling ok.' Ik vertelde dat ik dat best begreep. Tuurlijk, hoog opgeleide vrouw, maar zelfgekozen thuis voor kinderen, dat blijkt toch niet altijd heel spannend. Met cleanen en child care verdien je geen huis, bonus en auto van de zaak. Veel minder seksy job. Been there, done that. Ratel de ratel, ging haar klacht eigenlijk wel daarover? Maar ik had geen therapeut nodig gehad. Dat zei ik natuurlijk niet. Dat is misplaatste trots. Ik hoop dat ze het niet heeft gemerkt.

Ze vervolgde: 'I feel so relieved. Once a week I'll get rid of my problems. One of my friends is telling me the same story: I was angry 50% of the time before I went to the therapist, now I'm just 10% angry. She's so right.'

Heel goed vond ik en dat vind ik ook echt, maar ik ben nog steeds verbaasd dat dit zo maar op mijn doorstep werd verteld. Hoe beladen is dat toch voor Nederlanders. En hoe gewoon blijkbaar voor welgestelde Amerikanen.

My funny Valentine

Dit filmpje blijft leuk. Ook een dag na Valentine's Day:-)

Het heeft niets te maken met mijn andere Valentijnsdagervaring.

Gisteravond werd een vaas met bos rozen bezorgd. Ik was bezig met X.'s homework. Valentijn was ik even vergeten. Verbaasd nam ik de bloemen in ontvangst en las het kaartje dat erbij zat.

I noticed you when you were at Fenway Park last season. I hope to see you again. Your husband must be the luckiest guy in the world.

Mike Lowell

Huh?

Ik had wel eens laten vallen dat Mike Lowell - een baseball player van de Red Sox - op George Clooney lijkt. Het zijn mooie mannen, maar ik ben geen fan of zo. Ik heb verder niets met George of Mike. Wel vergelijk ik graag mensen. Nooit hoor ik daar iemand over. Met het duo Mike en George is het anders gesteld. Ze achtervolgen me. Vriendin J. blijft me met ze teasen, dus moest ik aan haar denken na het lezen van het kaartje. Achteraf stom om te denken dat een vrouw een andere vrouw bloemen stuurt. Misschien gebeurt het in gay-kringen, maar niet in mijn overwegend hetero georienteerde wereld. Alleen zag ik dat gisteren totaal anders en in een vlaag van verstandsverbijstering belde ik J. om opheldering.

J.'s reactie was uiterst geamuseerd. 'Do European women send flowers to each other?', vroeg ze. Ik viel stil. Plotseling voelde ik me vreselijk embarrassed over mijn telefoontje. 'O, no problem. Wasn't it P.?', ging J. vrolijk verder. 'Nee', zei ik. 'Tuurlijk niet. Het is zijn handschrift niet op het kaartje. En waarom zou hij een grap uithalen op Valentine's Day? It's supposed to be romantic.' 'Dan heb je een secret admirer', riep J. uit. 'Wie zou het zijn?'

Nu ben ik wel eens aangesproken door een niet onvoordelig uitziende man met cowboy hoed in de supermarkt - romantische plaatsen laten zich nu eenmaal niet dwingen - die me 'fantastic' zei te vinden. Dat was een half jaar geleden. De hoed wist mijn adres niet, dus hij kon het niet zijn. X. wist ook niet wie het zou kunnen zijn. Ik belde P. in NY. Kort daarna belde hij terug en ineens wist ik het.

Natuurlijk was het P. Alleen hij met zijn krankzinnige humor zou op een Valentine's joke komen. 'Maar vond je het dan niet leuk?', vroeg hij. Er stond nog: 'Your husband must be the luckiest guy in the world'.

Ik twijfelde nog of ik de kruising tussen 1 april en Valentijnsdag echt romantisch vond. Mijn Britse vriendin A. vond van wel. 'It's so Brittish what he did', legde ze uit. 'They send you flowers and make it a secret who the sender is. He's so funny.'

Vriendin J. sms'te ik dat ik mijn secret admirer had ontmaskerd: 'It was P. after all.' 'What a wonderful husband you have', was het berichtje terug.

Boerka in Amerika

In NL is de boerka een van de meest besproken kledingstukken. In de Amerikaanse media lees ik nauwelijks iets over 'burka's' of 'burqa's', zoals ze de allesbedekkende jurk hier noemen. Alleen een paar berichtjes dat er ophef over is in NL. Ik kan me ook niet herinneren een boerka te hebben gezien in New England. Wel zie ik af en toe vrouwen met hoofddoeken en lange jurken. Waarom speelt de boerka hier geen rol? Het kan zijn dat het sinds 9/11 not done is om een boerka aan te trekken. Maar ik denk niet dat het alleen daarmee te maken heeft. Volgens mij is het vooral een centenkwestie. De VS kent geen sociale voorzieningenstelsel zoals NL. Een boerka mag dan veel banen in de weg staan, maar is geen beletsel voor het krijgen van een uitkering in NL. In de VS betekent geen werk geen geld en aan ontslagbescherming doen ze hier nauwelijks. Ik ben daar geen voorstander van, maar dat betekent denk ik wel dat je daardoor wel drie keer nadenkt, alvorens een boerka aan te trekken naar een sollicitatiegesprek.

IJdelheid

Lees ik dat Bos zijn voorkeur voor Obama niet mag uitspreken van Balkenende. Wat een ijdelheid. Denkt Balkenende werkelijk dat het wat uitmaakt als Bos pro Obama is? Veel Amerikanen weten niet eens waar Nederland ligt - somewhere near Danmark? - laat staan dat ze weten wie Bos is.

This is Hillary Clinton

zei ze in mijn telefoon. Wauw, Hillary belt me. Sneu als ik ben, was dat toch wat ik dacht. Ook al was het maar een bandje dat werd afgedraaid. Natuurlijk is het een Super Tuesday call, een pr-thing, maar toch. I was impressed. Ze riep me op om te gaan stemmen morgen. Dat mag ik niet, als expat wife. Ik zou wel willen en ik zou twijfelen tussen Hillary and Obama. Maar ik moet zeggen, her call worked. Ik moest toch een paar keer aan haar denken vandaag. Ik moest er zo over denken dat ik erover moest bloggen vanavond. Obama heeft me niet gebeld. Waarom niet, was ook wat ik dacht. 1-0 voor Hillary. Overigens, Hillary belde ons niet zomaar. Om de een of andere reden is ons telefoonnummer opgenomen in de list van the Newton School Department. We krijgen daardoor alle telefoontjes die bestemd zijn voor medewerkers in dit onderwijsdistrict. Waarom we die krijgen weten we niet. Misschien kleven P's jaren in het onderwijs aan hem:-) Anyway, we horen daardoor de automatic calls als schoolmedewerkers wel naar school moeten en kinderen niet vanwege sneeuwval, of als er vergaderingen zijn. Ik vind het wel leuk. Stiekem meer te weten dan de rest. Hillary's call is in dat opzicht de room op de taart!

Thermostaat ongemak

Ken je dat: ben je heel druk bezig, slaat de verwarming af. Dat doet de verwarming hier altijd als ik goed bezig ben en ik niet aan de verwarming denk. Hij gaat rond 11 uur 's ochtends over op nachttemperatuur, wat stom is. Langzaam krijg ik het dan heel koud. Als ik de kou echt niet meer kan verdragen achter mijn pc, ga ik naar de thermostaat. Dat is vijf stappen lopen. Altijd zie ik dan dat de temperatuur gezakt is tot bijna 60 graden Fahrenheit. Dat is ongeveer 16 graden Celcius. Altijd zet ik de temperatuur vervolgens op 70 graden F. Dat is 21 graden C. Altijd denk ik dan dat ik de thermostaat moet herprogrammeren. Het is idioot dat een thermostaat 11 uur 's ochtends overgaat op nachttemperatuur. Daardoor hebben we 's nachts dagtemperatuur, waardoor we het weer veel te warm hebben in bed. Maar nog nooit is het gelukt om de thermostaat te veranderen. Gewoon, omdat P. en ik altijd denken dat we het straks wel zullen doen.

BYOB

Had ik laatst een onleesbaar stuk geschreven over de organic hype in New England, kan ik er zomaar nog wat aan toevoegen:-) Zojuist was ik bij de dure, 'total organic' versie van AH, de Whole Foods, blijkt daar volgens een bordje bij de kassa dat je vanaf 22 april 2008 alleen nog maar papieren boodschappentassen kunt krijgen. Het is ook een discussie die in Nederland wordt gevoerd, maar Whole Foods neemt het voortouw in de US. Niets wordt volgend jaar meer in milieu-onvriendelijke, gratis plastic tasjes ingepakt. Je kunt je natuurlijk afvragen hoe milieuvriendelijk papieren zakken zijn, maar je moet tenslotte ergens beginnen met de wereld te verbeteren. Het motto is: BYOB: 'Bring Your Own Bag'. Het is afgeleid van het oude: 'Bring Your Own Booze', toen MA nog veel 'droge' stadjes had, maar de restaurants met BYOB-label zijn inmiddels vrijwel allemaal uitgestorven. Nu wordt het predikaat dus omgekat voor tassen. Niet nodig voor mij, want met mijn Hollandse geest hecht ik aan boodschappentassen. Uit milieuoogpunt, maar alleen als ik ze niet vergeet. Helemaal principieel ben ik niet. Ik heb nu hele lenteachtige Wholefoodstassen in blauwgroene kleurstelling. En daar krijg ik bij elke boodschappenbeurt korting voor, omdat ik geen plastic bags van de winkel gebruik om mijn boodschappen in te doen. Dus in feite betalen die tasloze klanten al wel voor hun zogenaamd gratis tassen, zonder dat ze het merken, want Whole Foods propageert geen korting bij gebruik van eigen tas. Zo, en dan ben ik er toch weer in geslaagd iets onleesbaars te schrijven over dit onderwerp:-)

Nashoba ski

Vraag me wat een van de geweldigste voordelen van het leven in New England zijn en ik zeg: skien vlakbij huis. Ander pluspunt is dat er genoeg sneeuw valt in de winter om op de latten te staan.

In onze achtertuin is de heuvel al leuk genoeg om snoeihard af te sleeen. Nordic Walking kan op straat. Met Nordic Walking bedoel ik overigens niet de populaire Nederlandse bejaardensport om met prikstokken voor gek te lopen. Dat is maar een slap aftreksel van het echte Nordic Walken. Amerikanen bedoelen daarmee wat wij onder Langlaufen verstaan.

Het echte werk is veertig minuten verderop met de auto, in Nashoba richting White Mountains in New Hampshire. Daar beginnen de eerste echte heuvels voor startende skiers. X. heeft er les en afgelopen weekend zijn P. en ik met hem mee gegaan. Voor 56 dollar hadden we pp een uitrusting en een skipas. Hoe die prijs is in vergelijking met de Alpen weet ik niet, maar ik vond het niet duur.

P en ik stonden voor het eerst in 12 jaar weer op de latten. Dat leek aanvankelijk een beetje eng, maar binnen een minuut bleek het geweldig te zijn. Skien verleer je dus niet, net als zwemmen en fietsen.

Prettige bijkomstigheid van het skigebied: geen drukte. Nooit in de rij voor de skilift, zoals in de Alpen. Geen onbeschoft gedrag op de pistes, want New Englanders zijn een stuk beleefder en vriendelijker dan Europeanen. Als je stuntelt op een moeilijkere piste of als je zoals ik uit de skilift valt, wachten mensen of ze helpen je zelfs. Zeker als er een kind bij is, zal een New Englander remmen en wachten totdat het veilig is voor het kind, zonder de ouders een kwaaie blik toe te werpen. Ook de snowboarders houden gepast afstand en stuiven niet als gekken om je heen.

Het hele skigebeuren in Nashoba doet ook niet aan toeristische toestanden. Heel prettig zonder fratsen. Er zijn alleen New Englanders die komen om te skien. Geen 'showing off' in kekke outfitjes. De stoeltjesliften lijken second hand. De hekjes van de stoelen klappen niet automatisch dicht om je veilig in je zitje te houden als je hoog in de lucht zweeft. Dat moet je zelf doen. En doe je het niet, dan maakt niemand zich er echt druk om. Voor kinderen is dat dus gevaarlijk. In de lucht moet je het zelf uitzoeken.

Wel wordt er goed opgelet dat je goed in je stoel zit en of je niets gevaarlijks doet bij het uitstappen - ik lag een keer onder de lift bij het instappen en skiede te laat weg bij het uitstappen waardoor ik door het stoeltje werd geschept en weer bergafwaarts ging - beide keren werd de lift stilgezet. Beschaamd mocht ik mijn positie weer innemen terwijl iedereen gniffelend, maar beleefd stil wachtte.

Maar de ervaring om weer met wapperend haar de berg af te roetsen was er niet minder om. Het apres ski was ook net zo fijn als in de Alpen, veel goedkoper, alhoewel anders: een enorm, goed klaargemaakt bord hamburgers wegwerken voor 9 dollar, maar wel met dezelfde gloeiende, rood verbrande wangen. Ik kan niet wachten om naar de White Mountains te gaan.

Shuttlemannetjesservice op stand

Altijd weer sta ik versteld van de service die in de VS wordt geboden.

In de supermarkt pakken ze je tas in. De dokter belt behulpzaam uit zichzelf het telefoonnummer door van een goede kindertandarts - nadat je tijdens een consult verbaasd had gereageerd toen hij vertelde dat er zoiets bestaat als een 'pediatric dentist'. Internetaanbieder Verizon hangt desnoods uren met je aan de telefoon totdat je probleem is opgelost. Je krijgt een nieuw vervangend koffieapparaat omdat je oude gerepareerd moet worden. De mannen van de garage regelen dat je naar huis wordt gebracht als je auto een beurt krijgt. En zo zijn er nog veel meer voorbeelden.

'Wat krijg je van me?', vroeg ik, helemaal bereid om voor de rit vanaf de garage naar huis te betalen. 'Niets', zei het mannetje van de garageshuttlebus. 'That's our service.' In NL zijn garages meestal ook in uithoeken van het land, maar geen hond brengt je weg. Tenminste, niet de garages waar ik in het verleden zaken mee deed. Dus ik was helemaal aangenaam verrast door de woorden van het shuttlemannetje. Van pure blijdschap heb ik hem een paar dollar fooi gegeven. Was hij ook blij.

Ik moet wel eerlijk zijn dat achter die fooi ook nog een andere gedachte zat. Ik zou me schamen om me door een sappelend, vriendelijk shutttlemannetje gratis voor mijn estate te laten afzetten. Stand verplicht, zoiets is het. Het is een gevoel dat ik NL nooit heb gehad, maar dat zich hier regelmatig opdringt.

Jas van droefenis

Soms kom ik ze tegen in de mall, of zoals vandaag in het park. Het zijn vrouwen en ze hebben allemaal een accent, net als ik. Tot zover de overeenkomsten hoop ik. Zij hebben ook nog eens een jas van droefenis aan, die ik mis, tenminste dat denk ik, want blijkbaar herkennen ze wel iets in mij. Ze spreken me aan. Vertellen over hun moederland. Hun heimwee. Het gemis. Het onvermogen om terug te gaan naar hun familie. Meestal staan economische motieven in de weg. Ik weet nooit goed wat ik dan moet zeggen.

Marsvrouwtje

Zou het echt? Een foto van een Mars-verkenningsvoertuig laat een vrouwenfiguur zien. Je moet wel echt je best doen, wil je haar ontdekken op de originele foto, zo heeft geen stijl uitgevonden. Het is wel een erg traditioneel uitziende mevrouw. Wel groen, zoals een marsvrouw betaamt, maar ouderwets. Jurkje, bloot armpje. Niks geavanceerd. Een soort sand people wezen uit Star Wars.

Groene ballen

Nou is groen helemaal mijn kleur niet, maar ik vind het wel grappig om te kunnen kiezen uit een nieuw templeetje van blogger. Het zou me uren kosten om het zelf te doen. Morgen is het misschien weer anders:-)

Toyboy

Toyboy troost Linda de Mol. Toch een beetje nieuwsgierig lees ik het artikel. Zou ze een 20 jaar jongere vlam aan de haak geslagen hebben? Nee, hij is 7 jaar jonger. 7 jaar! P. is 8 jaar jonger dan ik, soms zelfs 9 als het even tegen zit tussen onze verjaardagen in. Is hij een toyboy? Op zijn tijd, zou ik zeggen. Me so hip, merk ik ook hier in de VS:-)

Neusfotograaf

Het sneeuw.
De zon schijnt.
Het is koud.
Het is prachtig in het bos.
Dat moet op de foto.

Ik trek mijn i-phone uit mijn zak.
'Unlock' schrijft het apparaat.
Maar het kekke gadget reageert niet.
Het wil geen behandschoende vinger.
Dus handschoen uit.
Foto gemaakt.

Een minuut verderop is het nog mooier.
Nog een foto wil ik.
Shit, weer unlocken.
Mijn hand bevriest zowat.
Stom ding.

Ik wil mijn handschoen aanhouden.
En foto's maken.
'Unlock', jengelt de i-phone.
Zou mijn neus ook werken?
Ja, ik activeer met neuspunt.
Ik maak geweldige foto's.
Allemaal met mijn neus.

Het klinkt als mondschilder:
neusfotograaf.

Moderne vrouw

'Kijk 'ns wat een handig dingetje.'
P. komt aan met een oplader.
In de vorm van een rond speakertje.
'Dat is handig voor je i-phone.'

Terwijl ik me bedenk of dat zo is,
voegt hij eraan toe:
'Leuk voor in de keuken.'

Hmpf:-(

Tas

Vrouwenhanden pakten wel honderd rommeltjes in een tas.
Tampons, telefoon, lippenstift en honderd andere onzindingen
allemaal overzichtelijk in vakjes.

Ik keek ademloos naar de commercial.
'Dat wil ik ook', zei ik tegen P.
Hij keek mee.
'Wat een foeilelijke tas', zei hij.
'Maar zo praktisch', wierp ik tegen.

Ik zag me al overzichtelijk door het leven gaan.
Geen gegraaf meer, zonder resultaat.
Geen telefoon meer, zonder gekrast venstertje.
Dat ergert P.
Dure telefoons maar altijd een gekrast venstertje.
Dat zou verleden tijd zijn met die tas.

Ik heb een oude L.B.-tas.
Goede herinneringen met rafels.
En slechts een vak.
Dus altijd een puinhoop.
Ik heb nooit een nieuwe tas gewild.
Tot op heden.

P. had er geen vertrouwen in.
'Waarom niet?'
'Je auto is net zoals je tas.'

M.

M. wordt warrig bij stress.
Dat geeft mij stress.

Kerstavond.
'Waar zijn de cranberries?'
Wij weten het niet.
Zoeken.
In de koelkast.
De keukenkastjes.
Niets.
Waar dan?

Ik maak me zorgen.
We zullen de cranberries toch niet terugvinden in de wc?
Of in de slaapkamer?
Het gunstigste is de vuilnisbak.
Ik zie dat M. dezelfde zorgen heeft.
Maar we zeggen niets.

Dan vind ik de bessen in de magnetron.
Opgelucht halen we adem.
Logische plek.
Niks aan de hand.

Of wel?
Dezelfde avond kregen we zak- en verjaarsgeld.
Op X.'s enveloppe stond 60,-.
Hij telde 20.
'Dat klopt niet', zei hij.
Stress bij M.
Het kon niet opgelost worden.

Later vertellen A. en L. het verhaal over de broek.
M. had een broekpak gekocht.
De jas werd ingenomen.
De broek zou ze zelf doen.
Ze kon hem alleen niet terugvinden in haar kast.
Wel een broek met een andere kleur.
Boos ging ze terug naar de winkel:
'Deze broek past niet bij het jasje.
Hij heeft een andere kleur.'
Ze kreeg een nieuwe broek.
Toen vond ze eenzelfde broek in haar kast.
Bleek dat ze de verkeerde broek had geruild.
Nu heeft ze twee dezelfde broeken bij haar jas.

Hilarisch?
Ja, want we hebben er ook om gelachen.

Ik hoop zo dat M. nog een keer naar de VS komt.