Parkeergarages

Bijna neus aan neus stond mijn Beetle met een grote zilverkleurige wagen. Lokatie: ingang parkeergarage. Boos keek de andere bestuurder me aan. Ik was eigenlijk te verbaasd om geschrokken te zijn. De linkerrijbaan was dus blijkbaar niet de inrit, maar de uitrit dit keer. Wat een idioterie. Dacht ik het linksrijden in de UK onder de knie te hebben, komen die Britten met volstrekt onduidelijke parkeergarageregels. Zo kan het dus zijn in Guildford dat je plotseling de rechter rijbaan moet nemen om de garage in te rijden, dus niet links, wat voor Britten logisch zou zijn. Binnen moet je dan wel weer linksrijden, maar als je omhoog of omlaag cirkelt, moet je weer de rechterrijbaan nemen. Daar snap ik nou helemaal niets van.

De tanden van je man

Flashback bij P.'s bezoek aan de Engelse tandarts:

'I want to talk about your husbands teeth.'

OK, ik had al een keer een aanvaring met met onze tandarts in Boston gehad, dus ik wilde niet bot zijn. Bovendien was ik wel nieuwsgierig naar wat hij te melden had over mijn husbands teeth. P. had al gewaarschuwd dat de tandarts geld rook bij het zien van zijn gebit. Dat kan mooier, dacht'ie, maar P. wilde niet, het ging een vermogen kosten, dus zei hij dat de dentist er maar met zijn vrouw over moest praten. En dat deed de dentist. P.'s tanden hadden toch nodig een grote opknapbeurt nodig. Een beugel zou al zijn tanden weer mooi recht maken en dan nog een kroontje hier en daar en P. zou zo in een tandpastareclame mee kunnen doen. Och, zei ik. En daarna:

- I like him the way he is.
Maar de tandarts was niet bezig met ware liefde, maar met geld verdienen. Hij had zich al rijk gerekend aan P.'s toch best mooie gebit. Hij wilde de buit niet laten schieten, dus gooide hij zwaarder geschut in de strijd.

'Your husband is an executive. Customers could think by the look of his teeth that he's taking his business not so serious.'
- Why is that?
'Well, how can you take care of your business if you didn't take care of your teeth?'

De tandarts zei het zonder blikken of blozen. Ik hapte even naar adem. Wat een belediging zomaar aan het adres van mijn husband. Hij durfde die tandarts. En dat vond ik ook wel weer grappig. Dus zei ik:

- Or customers will think he's not vain.
'O no, they won't think that.'
- O yes, I'm sure of it, they will think that he's giving it all for his business instead of his looks.

De tandarts gaf zich gewonnen. Einde conversatie, waarvan ik nog steeds haast niet kan geloven dat ik hem heb gevoerd. Het is gewoon niet voor te stellen dat je in NL of in de UK zo'n gesprek met je tandarts hebt.

Today is a Gift

Yesterday is History
Tomorrow is a Mystery
But today is a Gift
That's why it's called the Present

Ik zag Kung Fu Panda voor de tweede keer.
Eigenlijk zouden we dat allemaal dagelijks moeten doen.

Man in korte broek

Ruim twee maanden kom ik hem nu tegen. Altijd als ik met X. van school terugrijd naar huis loopt hij tussen Westcott en Dorking. Stipt op tijd sjouwt hij de heuvel af. We kunnen de klok gelijk zetten op kwart voor vijf. Hij moet ergens in de zestig zijn, kalend hoofd, ongeschoren, een beetje shabby, altijd zeulend met twee oranje plastic Sainsbury's tassen - Sainsbury is zeg maar de Edah of Bas van Engeland - en altijd in korte broek. Zijn dagelijkse verschijning roept inmiddels vragen bij me op. Waarom is hij altijd ongeschoren? Er moet toch een moment zijn dat hij een baard heeft, dan wel een glad gezicht, maar hij heeft altijd stoppels en ik denk niet dat hij een hippe trimmer hanteert voor zijn zwerverslook. De inhoud van zijn tassen zouden X. en ik ook graag inzien. Het lijkt of hij echt van de winkel in Dorking komt, al zou er ook een psychiatrisch verleden in die tassen kunnen zitten. En waarom draagt hij weer of geen weer een korte broek? We verbazen ons steeds meer over die outfit. Ok, veel kinderen op X.'s school dragen het hele jaar een korte broek. De regel is sinds kort veranderd, maar dat moet nog doordringen bij veel ouders. Al zakt het kwik onder nul, de kinderen lopen in korte broek, net als de man. Het was kil vandaag en het regende pijpenstelen, maar dat kon hem niet deren. Stevig stapte hij door met zijn tassen, zijn korte broek onzichtbaar onder zijn halflange regenjas.

Sint gesprek met 7-jaar

'Mam, we doen een play dit jaar.'
Wat leuk, waarover?
'Sinterklaas.'
Weet je dat zeker? Is het niet Santa? Ze doen hier toch niet aan Sinterklaas.
'Nee, echt waar. De juf komt veel in NL en nu ze ook nog een Nl's jongetje in de klas heeft, vindt ze het helemaal leuk om een play over Sint te doen.'
Nou wat een toeval zeg, heb je ook een rol?
'Ik ben Sint.'
Nou ja, de belangrijkse rol ook nog.
'Nee, hoor. Maar heel kort. De Pieten moeten veel meer zeggen.'
Zijn het ook zwarte pieten net als in NL?
'Nee, de juf heeft daar niets over gezegd. Ze vertelde de history van Sint, want de kinderen uit mijn klas kennen hem niet.'
Nee, het is een echt Nl's feest.
'Ik heb de juf wel moeten verbeteren.'
O ja, hoe dan?
'Nou ze vertelde dat Sint al heel lang dood is. Maar hij leeft nog. Dat ze dat niet wist? Stom hoor.'
Tja.
'Hoe oud is Sint eigenlijk mam?'
Heel oud denk ik.

En toen ging 7-jaar weer verder met iets anders, mij in twijfel achterlatend, want wanneer moet ik hem nu vertellen dat Sint niet bestaat? Hier zal niemand het hem vertellen, want niemand kent hem in de UK. Ik voel me gewoon een leugenaar.

Obama's Puppy

Het lijken P. en ik wel, de Obama's. Ook zij proberen de onvermijdelijke verhuizing voor hun kinderen te verzachten door ze een puppy te beloven. 'You have earned the new puppy that's coming with us to the new White House,' zei Obama tegen zijn dochters tijdens zijn eerste speech als President-elect. Heimwee heeft X. nog regelmatig, maar de komst van de pup blijft hij geweldig vinden. Ruim twee maanden na onze verhuizing uit de US - eerder lukte niet - is onze labradoodle pup - niet die op de foto - bijna daar. En wat meldt de geruchtenmachine van de BBC. De Obama's nemen misschien ook een labradoodle. Tsk:-)

Gratis dokter

Naar de dokter moesten we. En zoals dat altijd gaat. We waren niet ingeschreven bij een dokter. Je denkt steeds dat je dat moet doen, voor het geval dat, maar van uitstel komt afstel. Dus als je echt een dokter nodig hebt, moet je er ineens een op stel en sprong zien te vinden. Gelukkig hadden P. en ik al wel wat huiswerk gedaan. P. had geinformeerd naar naam en nummer van onze verzekeraar. Een pasje kregen we niet. Daar doen ze niet aan in de UK, net als in de US. Je moet het gewoon zelf onthouden. Daar zit ook wel wat in. Scheelt weer een hoop geld voor de burger als je geen pasjes maakt. Via de secretaresse van X.'s school had ik al naam en nummer van een medisch centrum in Dorking. En ze hadden plek voor ons. Dat was mooi. En we konden ook gelijk komen. Ook mooi. X was gevallen en zijn borst deed flink pijn. Na registratie - 2 ellenlange forms - mochten we de wachtkamer in. 'Is dit wel de goede dokter?', vroeg X. 'Er zijn zoveel oude mensen hier.' Ik legde uit dat je in de UK net als in NL niet gelijk naar de kinderarts mag, zoals in de US. Je gaat eerst naar een huisarts. X vond het maar gek, maar hij vond de dokter wel aardig. Niets gebroken, rustig aan doen, was haar oordeel. Met een recept voor de zonodige pijnstillers schoven we in de rij van de apotheek. 'What do I have to pay?' vroeg ik toen ik het drankje kreeg.'Nothing.' Huh? 'Why not?' Ze keek me verbaasd aan. 'Where you from?', vroeg ze. Van Mars leek ik te zijn, want 'most health care free is free for children under 16 years old'. Dat ik dat niet wist, zag ik haar denken. Ik was in mijn nopjes. Tsk, dat is wel even andere koek dan in de VS. Daar betaalden we vette prijzen voor een bezoekje aan de pediatrics. Die konden we natuurlijk declareren, maar P. en ik negeren allebei graag de gehate huis administratie. Daardoor raken rekeningen wel eens zoek en declaraties vergeten. Uiteraard tot onze grote ergernis, dat dan wel weer. Dus ik moet zeggen, het UK systeem is ons op het lijf geschreven.

Obama President

Ik kon het niet droog houden aan het eind van zijn speech. Prachtig was het. Barack Obama verkozen tot 44ste president van the USA. Geweldig. Jammer genoeg kon ik de uitzending nauwelijks live zien. Een mens heeft helaas ook allerlei verplichtingen overdag, die wat slaap 's nachts vereisen - god, wat had ik nog graag in de US gewoond. Ik redde het gisterenavond slechts tot een uurtje of 1. Toen zei mijn ratio dat het echt tijd was om te gaan slapen. Pas om 7 uur UK tijd las ik via de i-phone het grote nieuws. Daarna zag ik een heel klein stukje overwinningsroes via de BBC. Toen moest ik echt wel gaan werken enzo. Pas rond het middaguur zag ik op Obama's website zijn overwinningsspeech in Chicago. Daarna moest ik gelijk wel even dit stukje posten. Voor wie de speech niet heeft gezien, klik hier!

Poppy Power

Ineens waren ze overal in het straatbeeld. Rode plastic bloemetjes met een zwart hart, vastgespeld op de borst van jong en oud. Overal in London, Dorking, op de BBC. Waar je ook keek, waren flowers. Ik had ook wel zin in zo'n corsage met sympathieke uitstraling, maar ja, je kunt niet zomaar iets op je borst spelden. Geen idee wat het leuke rode bloemetje betekende. Google bracht geen uitkomst. Niets te vinden over 'little red flower with black heart'-pin. Gelukkig zag ik de volgende ochtend een van X's teachers met een rood bloemetje op haar jas. Kon ik het eindelijk vragen. Ze legde uit dat het bloemetje een eerbetoon is aan gevallen, oude en nog strijdende soldaten. 11 november is Remembrance Day in the UK. En het bloemetje heet poppy, genoemd naar het hoopgevende rode bloemetje dat de velden van Vlaanderen tooide tijdens de bloedige loopgravenoorlog in WOI. Pagina's vol zijn er over geschreven op internet. Er is ook een poppy-site en uiteraard een Remembrance-site. En Angelina Jolie draagt ook een poppy, zag ik. Net als iedereen. Ik vind dat mooi. In NL doen we vaak maar smalend over mensen die met gevaar voor eigen leven zich inzetten voor hun land. Daarbuiten is men misschien het ook niet altijd eens met de taken van het leger, maar de soldaten die hun leven riskeren of hebben gegeven, worden geeerd. In de US zag ik dat ook. Spontaan applaus voor soldaten die terugkwamen uit Afghanistan of Irak. Uit sympathie heb ik vanmorgen ook 2 poppies gekocht, een voor X. en een voor mezelf.

Keep the change

Dat je ermee durft te lopen. Het opschrift op deze shirts is eng en provocerend, maar tegelijk toch ook wel knap bedacht.

Taal Bloopers IV

'O ja: hij houdt heel erg van uilenkak'. Uilenkak, 7-jaar kwam niet meer bij. Zijn eerste leesles Nederlands begon in de Gruffalo. En dat ging eigenlijk verbluffend goed. Hij moest natuurlijk wennen dat dubbel o in het NLs als een lange o klinkt en niet als de engelse oe. Dus het was geen 'uilenboem' maar 'uilenboom'. En een dubbele e is geen ie maar een lange e in het Nederlands. Dus geen 'ieltike' knieeen maar 'eeltige'. En dan het raadselachtige woord 'uilencake'. Dat het half Nls half Engels kon zijn, had X. ook niet kunnen weten. Waarom zou de Gruffalo niet van kak houden? De Gruffalo bleek een extreem grappig boek te zijn. Gelukkig vond hij dat ook nog nadat ik uitlegde hoe het werkelijk zat.

Taal Bloopers III

P. vertelde me een hele fijne. Toen vriend en collega J. net in Engeland was, wilde hij een practical joke over de Zweedse kok uit de Muppet Show maken. Het werd alleen onbedoeld nog veel grappiger. Een kok is 'chef' in het Engels. De Britse collega's liggen nog steeds slap als ze zich de presentatie herinneren over de 'Swedish cock from the Muppets Show':-)

So different!

Na twee maanden - waarin: moving from Boston US, vakantie California, moving to Dorking UK - wordt het tijd om de stilte op dit blog te doorbreken. Eerst maar beginnen met wat verschillen op te sommen tussen NL, US en UK, want man, man, het verschilt a lot!

Dat begint gelijk al met het links rijden. Dat gaat natuurlijk fout in het begin. Zolang er anderen op de weg zijn, kun je daar hersendood achter plakken, maar als je alleen bent, gaat gelijk die rotonde mis. Niet linksom maar rechtsom. Doodeng, zoals ik ook wel rechts heb gereden op stille wegen, totdat het tot me doordrong dat die tegenligger geen spookrijder was, maar ik.

Niet dat er veel stille wegen zijn, het is druk op de roads, die bij voorkeur door pittoreske Engelse dorpjes lijken te gaan. En die dorpjes zijn juist zo fijn, want een centrum heb je haast nergens in de Amerikaanse suburb. In NL zouden ze een drukke doorgaande weg gelijk om een dorp leggen, maar hier niet. De file trekt dagelijks langs de pubs en antiekwinkeltjes.

En zonder file wordt er behoorlijk hard gereden, terwijl de straatjes krapper dan krap zijn, gruwelijk. Na Amerika zijn natuurlijk alle wegen benauwd, maar de Surrey-roads slaan alles. Ze zijn vergelijkbaar met smalle dijkweggetjes in NL, maar dan door de heuvels met eindeloos veel haarspeldbochten en voor het extra claustrofobische gevoel zijn ze ook nog omhaagd of uitgehakt in de rotsen, zodat je geen kant op kan als je tegenligger een bus is. Want ook bussen persen zich met een bloedgang door de straatjes. Onze lease-auto was dan ook snel voorzien van een prachtdeuk.

Een ander major difference is het schoolsysteem. In NL heb je nauwelijks private schools. In Amerika wel, maar de public school was erg ok in Boston, zoniet hier. Net als in NL hebben public schools - hier dan weer state schools genoemd - eindeloze wachtlijsten. Voor de mobiele medemens betekent dat er daardoor alleen plek is op de school waar niemand zijn kind op wil hebben. Dus moesten we uitwijken naar een private school, die om het simpel te maken hier ook wel public school wordt genoemd - maffe Britten.

De private school die X., P. en ik het leukst vonden, is dan wel weer een kwartier rijden over die hele smalle weggetjes - zelfs door een straat die Hollow Lane heet, wat dan wel weer een erg fijne naam is. De lane gaat dwars door de bossen, waar ik al een keer hulp moest bieden - heel zielig - aan een hertje dat was aangereden - het is dus echt heel erg country side. Misschien verander ik straks ook wel in een gekaplaarsd type met plooirok - not:-) Diep in het bos staat dan X.'s school, very Harry Potter like, met secret doors en eindeloos veel bos om in te spelen. Het kost wat zo'n school, maar dan heb je ook wat. En X. is er helemaal gelukkig, al zijn de dagen lang. Iedere dag tot half vijf. Hoe bedoel je vrije middag?

Natuurlijk draagt X. nu ook een schooluniform. Hij ziet er dan uit alsof hij in een tijdcapsule is geweest en vanuit de jaren '30 vorige eeuw hier is beland. Alle kinderen dragen uniformen, soms op geheel eigen wijze. In de straten van Dorking zie ik wel meisjes lopen, die zo uit die Britney Spears clip lijken te zijn ontsnapt, zo kort zijn hun rokjes. Op de private school mag dat allemaal niet. Het enige wat kort is, zijn de haren van de jongens. De principal kan het niet nalaten om steeds te zeggen dat X.'s haar te lang is. Dus nu kijken we het aan, of de principal in haar kappersverhaal volhardt, want van mij mag X. zijn haar tot op zijn billen laten groeien. Dan heeft hij nog iets van een eigen identiteit. Nu zijn al die jongetjes in dezelfde grijze oude mannenbroeken geperst - tot 10 jaar zelfs in een corduroy korte broek tot de herfstvakantie, heel spartaans en zielig, want brrrr nu heel koud - met een wit overhemd, das en jasje. Daaronder degelijke zwarte schoenen. Hoe verzinnen ze het, maar X. vindt het hier wel best, dan hoor je er ook wel gelijk bij.

Spelen na schooltijd gaat ook anders dan in de VS en NL. Het heet hier geen playdate, maar tea. Niet dat er dan tea wordt geschonken - kan wel - maar er wordt vooral bedoeld dat een kind mee-eet en pas om half 7 's avonds wordt opgehaald. Nu is dat wel logisch omdat de school pas om half 5 is afgelopen, maar ook op de state schools die een uur eerder uitgaan, wordt er ge-tea-d. En het eten van Engelsen kan gruwelijk zijn. Hier verbazen sommige kinderen zich over de groente die ze bij ons krijgen, alsof ze het nooit eten en X. verbaasde zich een keer over wat hij bij een ander te eten kreeg: patat en kale pasta met zoete cake toe. 'They ate very healthy', zei de moeder nog tegen me toen ik X. ophaalde. Ik begrijp nu ineens het offensief dat tv-kok Jamie Oliver voert tegen het ongezonde eetpatroon van de Britten, want een fors aantal heeft blijkbaar geen idee wat gezond is.

Tot slot is er nog iets wat heel erg anders is tussen de US en NL/UK, en dat is het weer. Ik mis de zon die meestal schijnt in Boston. Hier is het toch wel erg vaak grijs en nat, nu ook weer. In Boston is de lucht vrijwel altijd blauw met zon. Zelfs in de winter en dan die sneeuw... god wat zal ik al onze ski-weekendjes missen, maar de zon vooral. Maar we moeten niet overdrijven, ik geloof niet dat er meer depressieve mensen zijn in de UK dan in de US, of wel?

Ringbaard porn

'That sounds almost like porn', zegt vriend J. als ik uitleg waarom de ringbaard in NL niet meer kan. 'A comic couldn't say "speaking cunt" here on television.' Dat geloof ik. Amerikanen hebben pas onlangs Nipplegate achter zich kunnen laten. Ze zijn ook zoveel preutser en keuriger dan Nederlanders. Ook in het dagelijkse leven. Dat gaat van vriendjes die geschokt kijken als mij een 'O my God', ontglipt en maffe verkleedkapriolen op het strand, tot logeervriendjes van X. die stijf de badkamerdeur op slot doen om hun pyjama aan te trekken. Zelfs X. mag hun billen niet zien, maar dat begint hij steeds minder raar te vinden. In dat opzicht is het goed dat we naar Europa teruggaan. Gelukkig is hij nog te jong voor een ringbaard. Dat heeft niks met Youp van 't Hek te maken. Ik hou gewoon niet zo van baarden, maar hier heeft zelfs Brad Pitt er een, bah.

Seven and a half

'I'm seven.'
Korte pauze.
En dan:
'Seven and a half.'
Ik moet altijd denken aan de manier waarop James Bond zich voorstelt, als 7-jaar vertelt hoe oud hij is.

Van een printje en een enveloppe

Er zijn van die kleine ongemakken als je toch vrij onverwacht intercontinentaal verhuist. Neem concerttickets die je al een half jaar geleden hebt besteld. Daar heb je niets aan als je aan de verkeerde kant van de oceaan zit. Nu zijn er veel handige sites, zoals StubHub om kaartjes te verkopen, maar als je dat dan hebt gedaan, en je hebt een koper, dan blijk je een label te moeten uitprinten. Shit. De printerinkt is nu echt op. Het label is niet te lezen. Waar haal ik de juiste cartridge vandaan in de VS? Nu weet ik mijn weg in de Mall's en de langs-de-straat-onherkenbare-shops om eten, drinken, boeken, films en kleding te kopen. En daar houdt het ongeveer mee op. Nog nooit heb ik me verdiept in printerspullen. Natuurlijk verkoopt de Apple Store geen printerinkt, alhoewel ik de printer daar heb gekocht. Probeer Kinko's, suggereert P. ver weg in de UK. Maar dan moet ik een kwartier rijden voor een printje. Bovendien wil de pdf niet overgezet worden op een UBS-stick. Errors, gotver. Zal ik zeker met mijn hele laptop naar Kinko's rijden, mooi niet. Er moet een andere oplossing zijn. Ik zoek op internet naar een winkel in de buurt met de inkt voor mijn printertype. Maar die zijn er dus niet. 'Order it online, you got it within two days', wordt vriendelijk uitgelegd aan de telefoon. Maar daar heb ik niets aan. De kaartjes moeten vandaag op de post, dreigt stubhub, anders gaat de verkoop niet door. Uiteindelijk bel ik vriendin J. op met de vraag of ik bij haar mag printen. Ik voel me lullig. P. en ik hadden haar de kaartjes beloofd, als we ze niet zouden verkopen. J. wist dan nog wel niet zeker of ze kon gaan, maar ze had geklonken alsof ze zin had in het concert. Schuldbewust leg ik mijn verhaal uit, maar ik heb me onnodig zorgen gemaakt. Het concert was J. bij nader inzien toch niet uitgekomen. Haar moeder wordt een dag van tevoren geopereerd en het voelt beter om naar het ziekenhuis te gaan, dan naar een concert, ook al is dat nog zo leuk. Opgelucht heb ik een kwartier later mijn printje. Nu nog een FedEx enveloppe, want daarin wil stubhub de tickets verzonden hebben. Bijna is mijn missie volbracht. In het postkantoor vraag ik om een enveloppe van FedEx. De mevrouw achter het loket kijkt me ijzig aan en antwoordt: 'We don't have them, we are the post office!' Met de nadruk op POSt en OFFICE. Stom, ik vraag bij het postkantoor om een enveloppe van de concurrent. 'Maar u hebt toch ook een huge postbus van FedEx voor de deur,' probeer ik nog. De vrouw kijkt me aan of ik een randdebiel ben. Zucht. 'No, I don't know where the FedEx office is'. Vorige week was ze nog zo aardig om X. in het postkantoor te laten plassen en nu dit. Geen humor waar het de concurrent betreft. Dan maar weer naar huis en op internet het dichtsbijzijnde FedEx-kantoor op te zoeken. Laat de dichtsbijzijnde nou in het Kinko's kantoor zitten. Had ik alles op een plek kunnen doen: printje en envelopppe. Zucht, zucht. Het is dat ik mijn geld terug wil van de tickets, want anders zou ik niet alsnog een kwartier in de auto gaan zitten, terwijl ik al twee uur onderweg ben. 'What do I have to pay?', vraag ik aan de man van FedEx, die de envelop voor me heeft uitgezocht, het label erop heeft gevouwen, de tickets erin heeft gedaan en dichtgeplakt. Hij kijkt verbaasd. 'Well, you may pay me, but this costs nothing.' En zo ga ik toch nog met een blij gevoel naar huis.

Big Brother...

...staat in het venstertje van mijn telefoon.
Dus neem ik lekker niet op.
Ze bellen over van alles en nog wat op hier.
Insurances, fundraising, you name it.
En dan moet je weer van zo'n gehaaid salesmens af zien te komen.
Ik heb er allemaal geen zin in.
Ik luister wel naar de live voicemail.
Het is een organisatie die oude kleding inzamelt.
Dat is sterk.
Laat ik nou gisteren net een stapel oude kleding in dozen hebben gestopt.
Ik moet alleen nog uitzoeken wie mijn oude spullen wil hebben.
En nu belt zo'n club zelf!
Nou weet ik wel dat die call gerelateerd is aan ons 'Te Koop'-bord in de tuin.
De movers mailen ons ook al plat.
Iemand geeft makelaarsgegevens door aan instanties die voordeel kunnen hebben van je verhuizing.
Maar het 'Te Koop'-bord staat al twee maanden in de tuin.
Dus het blijft opmerkelijk dat Big Brother me nu ineens belt.
He must be watching me.

Gefacelifte Shrink

Ik had moeite om haar niet aan te staren.
Nog nooit had ik zoiets in het wild gezien.
Een vrouw met een uit de hand gelopen facelift.
Haar gezicht was veel te strak getrokken.
Nu ben ik niet tegen faceliften.
Maar wel tegen chirurgisch geklungel.
Arme vrouw.
Het deed haast pijn om naar haar te kijken.
Als ze zou lachen zouden haar mondhoeken uitscheuren.
Haar ongetwijfeld grijze haar was roodgeverfd.
Dat doen de meeste vrouwen als ze grijs worden.
Daarom verf ik mijn haar niet rood.
Al vind ik het een prachtkleur.
De man van de facelift was er ook.
Een gewoon mannetje, ergens in de vijftig.
Hij heeft haar vast niet gevraagd zich te liften.
Vond hij totaal niet belangrijk.
Het zat in haar.
Ze moest flink ouder zijn dan hij.
Tenminste, zo schatte ik dat in.
Mijn voorland openbaarde zich aan mij.
En dat allemaal tijdens een BBQ met buurtbewoners.
Gillende kinderen, cheeseburgers, wijn uit plastic bekers.
En de gefacelifte mevrouw.
Ze was heel aardig en charmant.
Waarom ook niet?
Later vertelde P. nog wat onwaarschijnlijks over haar.
Ze is een shrink.
Een shrink!
Terwijl ik juist aan het bedenken was,
dat deze mevrouw heel erg een psychiater nodig had.

Educatieve tip: Young Indiana Jones

Indiana Jones heeft met zijn Crystal Scull Star Wars van de troon gestoten. 7-jaar bouwt sindsdien India-Jones lego en speelt de gelijknamige Lego game. Hij vindt het jammer dat er geen comics over zijn held zijn, dus besloten P. en ik aan zijn Indiana-honger te voldoen door de TV-serie over 'Young Indiana Jones' te kopen. Tenslotte heeft 7-jaar 12 weken vakantie en veel vriendjes op vakantie in tweede huizen op Cape Cod. Dan is een tv-serie een fijne afleiding. Ik kijk mee, maar de serie verschilt enorm van de film. De enige overeenkomst is dat de hoofdpersoon dezelfde naam draagt. Ik zie lange shots van pyramides, van wild op Afrikaanse vlaktes of van schilderijen in het Louvre, al naar gelang de plek waarnaar jonge Indy afreist. Alles is met smaak gefilmd, maar de opnames zijn wel erg lang, steevast gevolgd door nog langere dialogen over deze onderwerpen. Relatief weinig actie, want actie kost natuurlijk teveel voor een serie, stel ik me voor. Toch vindt 7-jaar het niet saai. De Indy-betovering redt de serie, denk ik. Geduldig zit hij een verhandeling over een uitstervende bok in Afrika uit. Een dag later volgt hij tot mijn verbazing een langdurige uiteenzetting over de verschillen tussen de schilderijen van Picasso en Degas. Zijn interesse gaat zelfs zover dat hij meer werk van Picasso wil zien. Het zou kunnen zijn dat het een geslaagde poging van hem is om nog niet naar bed te hoeven, maar dat neem ik dan maar voor lief. We bladeren nog wel een half uur door alle schilderijen die staan afgebeeld in de biografie van Picasso. Indiana heeft voor elkaar wat een museum niet lukt: schilderijen zijn ineens niet meer saai, maar spannend en leuk. 7-jaar wil precies weten wat alles voorstelt en hij heeft meer vragen. Hij wil bijvoorbeeld weten wat het verschil is tussen iemand die botten van mensen opgraaft en iemand die botten van dino's zoekt. Zo vliegt onze culturele avond voorbij, met dank aan Indiana Jones.

The Shaws Experience...

vond ik vreselijk toen ik hier net was.
Gangen tot het plafond gevuld met diepvrieseten.
Koud en overweldigend groot vond ik het.
Een vreselijke Amerikaanse supermarkt.
Bijna anderhalf jaar niet meer naar binnen gegaan,
maar vandaag lag het op de route.
And guess what?

Ik vond Shaws een ontdekking.
Alles te koop in de Shaws die over snelweg I90 is gebouwd.
En zelfs een liquorstore ernaast.
Dus ook een wijntje kon gelijk worden ingeslagen.
Waarom was ik niet eerder teruggegaan?
Hoe kwam ik nou bij die aisles met frozen food?
Het waren er maar 2 van de ongeveer 10.
Wat een verwrongen perceptie toen.
Of geldt dat juist nu?
Ben ik in verregaande staat van veramerikanisering?

'Sending?' vroeg de inpakker bij de Shawskassa.
'Huh?'
'Sending?' herhaalde hij nog een keer, haast geergerd.
Het kassameisje redde me.
'First time here?'
Ik knikte.
'We send your groceries down and put it in your car.'
Ze drukte twee nummers in mijn handen.
'If you give these downstairs, they give you your groceries.'
Wow.

'Pick up' stond op grote pijlen te lezen op de parkeerplaats.
Ik volgde ze met de auto.
Onder de Shaws blijkt een grote lopende band te zijn.
Alle ingepakte groceries hobbelen er overheen.
Ik overhandigde het meisje van de band mijn nummers.
'Trunk?' vroeg ze kort.
'Yes,' knikte ik en drukte in mijn auto de kofferbak open.
Terwijl ik zat, laadde zij in.
Best gek.
Met een klap ging de trunk weer dicht.
'You're done', riep het lopende band meisje met een tikje op het autodak.
Ik voelde me haast verwend.
Wat een service!

Knuffelgeweld

'Cool' vond hij het superherogeweld van Iron Man. Nog opgewonden huppelt 7-jaar tussen de volwassen bioscoopbezoekers naar buiten, twee knuffels onder zijn arm geklemd. Op slag voel ik me eventjes een waardeloze moeder.

Popconcert

Stel dat in NL 4 landelijk bekende bands gratis zouden optreden in een park. Dan heb je afzettingen bij het podium, no way dat je de bands van dichtbij zou kunnen zien als je later komt, want een overvol park met overal eet- en drinkkraampjes. En dan kom je in de VS bij een vergelijkbaar festival. Het was best druk om er te komen - overal auto's - maar in het park viel de drukte mee. Gek genoeg had iedereen stoeltjes bij zich, of kleden om op te zitten. Dat gold jong en oud, want ook oud komt hier naar popconcerten. Why not? De baby boomers zijn tenslotte al rond de zestig en zijn opgegroeid met popmuziek. Ongeacht de leeftijd waren er massaal koelboxen meegenomen. Alsof we op een grote picknick waren terechtgekomen in plaats van een concert. We werden er een beetje lacherig van. Het was een wonderlijke sensatie, maar ze speelden er echt, de bands die je dagelijks op de radio hoort langskomen. We hoorden en zagen alleen NeedToBreath, want X. hield het niet langer vol:'Zo saai een concert.' We waren laat, maar konden op ons gemak vrij dicht bij het podium komen. Er waren geen dranghekken. Iedereen hield keurig afstand, zonder dat er veel politie op de been was. Politie was alleen te vinden bij de tent waar bier werd verkocht. Budweiser light, want dat wordt veel geschonken tijdens evenementen. Je kunt er gewoon niet dronken van worden, al sla je een krat achterover. Alleen in de tent mocht bier worden gedronken, daarbuiten niet. Om er binnen te komen moest je 21 zijn en ook nog een ID laten zien. Er werd streng op gecontroleerd. Geen ID, geen bier. Dat gold dus ook voor mij en anderen die duidelijk de 21 waren gepasseerd. Zo stond P. alleen met een biertje in de tent, voorzien van een polsbandje dat hij een legal alcohol consumer was. X. en ik stonden buiten met een watertje. Dus terug naar het concert, waar we een topplek vonden achter het podium. Ruim zicht en na afloop van het concert klom de zanger van NeedToBreath van het podium, liep rakelings langs ons heen, druk kijkend naar zijn Black Berry, de crowd in, zonder dat hij lastig gevallen werd. Behalve een beetje door ons, want dan wil je toch een foto van zo'n moment, al is het een matig met de telefoon gemaakt plaatje. De zanger is degene met het blauwe hemd en zwarte broek op de foto, rechts van de erg fijne security man. Al met al was het erg relaxed, een concert op deze manier.

Baarden

Wat me vorig jaar gelijk al opviel in de New Englandse mannenlook was de ringbaard.
Op de foto een voorbeeld, gedragen door Red Sox catcher en medestraatbewoner Jason Varitek
In NL kan die baard al jaren niet meer.
Weggejouwd door Youp van het Hek.
Niemand wil een 'pratende kut' op zijn gezicht.
Maar hier heeft niemand er last van.
Volop ringbaarden in het straatbeeld.
Ook veel gladgeschoren gezichten.
En eigenlijk erg weinig stoppels.
Met een baard van een paar dagen kun je niet aankomen op je werk.
Not done.
Je kunt je baan om minder verliezen.
Amerikanen kijken wel uit.
Wel zag ik collega's van Harvard ineens met echte baarden lopen.
Korte, getrimde baarden.
Toch zijn het baarden.
Zou het een hernieuwde opleving van 'showing of wisdom' zijn?
En alhoewel de collega's niet retro hip zijn,
vind ik het wel iets seventies hebben.
Maar dan op een hele ouderwetse manier.

Taal Bloopers II

'O, Midget Golf?'
P. zei dat nadat collega's hem vertelden wat het company uitje zou zijn.
Verbijsterd keken ze hem aan.
'You mean Mini Golf?', vroegen ze.

Ons Nlse midget golf betekent hier niets minder dan een soort dwergwerpen.

7 people shot, 3 dead in Boston holiday weekend

In NL zou dit landelijk nieuws zijn.

Taal Bloopers

'How do you call that..., in your hair?'
Hardop dacht ik na en vulde het 'that' daarna in met het Nederlandse woord: 'klit'.
Geschrokken keek de paardrijlesmevrouw me aan.
'That's an adult word,' vervolgde ze iets zachter, terwijl ze naar X. keek.
X. probeerde de verwarde manen van een pony uit te kammen.
O ja, stom, dacht ik, maar moest grijnzen om de reactie van de paardrijlesmevrouw.
Omdat ik echt het woord niet wist, greep ik maar een ponyharenklit vast en wees erop.
'O, a knot,' zei ze.
'Yes, a knot.'
Toen moest ze ook lachen.
We waren nog maar net in Amerika.
En je denkt dan een aardig mondje Engels te spreken, maar al die huis-tuin-en-keuken-woorden en -uitdrukkingen blijken dan behoorlijk lastig te zijn. Krankzinnige half Nederlands-Engelse versprekingen zijn dan het gevolg.
Vriend J. vertelde in dat verband een geweldige anekdote. Een Nederlander begon zijn verontschuldiging voor zijn te laat komen op een meeting met een 'Sorry, I've got late.' En dan op zijn NL-Engels uitgesproken, zodat het als 'laid' klonk.
Wie denkt dat het hier alleen om seks gaat, heeft het fout, maar daarmee begon mijn Engelstalige blooperverhaal wel.
Als je 'Van Beveren' heet, wordt het lastig.
'How do I pronounce your name?'
Je wilt hier geen 'Biever-en' heten, met de nadruk op 'Biever'.
Bevreemde grijnsblikken zijn dan je deel.
En de uitspraak 'Befferen' is ook niet echt fijn.
Dus laf zoek ik nu soms een uitweg door te zeggen dat ik 'de J.' heet.
P.'s achternaam dus.
Gemak gaat soms voor emancipatie:-)
Wordt vervolgd...

Weer een gek geluid

Niet zolang geleden had de piano kuren met een weird geluid, maar dat was maar 1 avond. Deze week klonk er om de zoveel minuten een irritante piep uit de basement. Ik kon het geluid alleen niet precies traceren. Zou het iets elecktrisch zijn in het stookhok. Maar ik kon geen wijs uit de wirwar van buizen, draden en ketels. Dat de power uitviel, deerde de piep niet. Even hinderlijk bleef hij aanwezig. Zou het dan iets met het water te maken hebben? Het lukte me niet om hem te vinden. En P. was er ook niet. Niet dat hij zo technisch is, maar 2 weten meer dan 1. Ik besloot te wachten tot hij terugkeerde uit de UK en niet onze landlord te bellen. Met dit huurhuis is al zoveel mis geweest en ik ben al zo vaak kwaad geweest op de landlord dat ik geen zin in zijn gezicht had. Dan liever een piep. Na een dag hoorde ik hem al niet meer zo. Ook X. legde zich bij de piep neer. Alsof hij erbij hoorde. Na twee dagen werd de piep al iets vertrouwd. Een soort 'cricket on the hearth'. Best gezellig. Op dag vier leek de piep ziek te zijn. Hij leek minder krachtig. Ik begon me al een beetje schuldig te voelen. Zou het een beest zijn? Maar een beest piept toch niet 24 uur per dag om de zoveel minuten? Nee, het moest iets van een apparaat zijn, maar wat? De makelaar bracht opheldering. Ze probeert dit op zich prachtig gelegen, maar gebrekkig gerenoveerde huis te verkopen. 'O, I know that sound. It must be a smoke detector with an almost empty battery.' Pfff, dat was het dus, maar waar zat het kreng dan. Het hele huis zit vol met van die kleine witte potjes. Geen idee dat ze zo'n herrie konden maken. Dat moeten ze doen bij brand, niet als hun batterij leeg is. Het kostte toch nog moeite om de juiste te vinden, omdat er zoveel witte rookmelderpotjes in dit huis verstopt zitten. Maar 3 piepen later hadden we hem. Hij zat in de basement in het halletje tussen de slaapkamer en de kamer waar games worden gespeeld. Hij lag op een paar buizen en zei piep, totdat ik hem ontdeed van zijn batterij. Stilte, ik zou de piep bijna missen, maar de makelaar zei vol ongeloof: 'I can't believe you lived here the whole week with that terrible noise.'

Doggies Birthday Party

Toen ik het zo over verjaardagsfeestjes had, schoot me ineens een ander feestje in gedachten. Vorig jaar was dat, in het Coldspring Park in Newton, vlakbij Boston. Bloedheet weer, teckel uitlaten met X. Niet alle hondenbezitters wandelen, sommigen parkeren hun auto vlakbij een veldje, het zogenaamde hondenveldje, waar ze lui samenklonteren om hun viervoeters te laten spelen. Ja, zo noemen ze het: playing together. 'Hi, how are you,' groette ik en voegde me bij het groepje. En dan sta je een kwartier bij elkaar te chitchatten, mostly about dogs. 'Does he like an ice cream', vroeg een van de vrouwen. X. keek al blij. Dat wilde hij wel, zeker met dat warme weer. De vrouw keek verschrikt. 'O no, I'm so sorry,' ging ze verder. 'I didn't mean your son, but your dog.' Verbluft keken we haar aan. Zonder iets van onze gemoedstoestand te merken, ging ze verder.'It's my dog's birthday. So I bought a treat for the other dogs. May your dog have one?' Blij vragend keek ze me aan. Vol ongeloof over zoveel rariteit knikte ik ja. 'No, she is not allergic.' Het moest niet gekker worden. En zo kreeg onze teckel haar eerste peanutbutter icecream. 'She loves it,' kirde de gulle geefster. X. vond het prachtig. Hij was al snel over zijn teleurstelling heen dat niet hij, maar de hond een ijsje kreeg. Dat had hij nog nooit gezien. Honden die ijsjes eten. Ik had het ook nooit gezien. 'You can buy them at Shaws,' vertelde de vrouw, toen ze merkte dat we het fenomeen hondenijsje niet kenden. De teckel likte haar ijsbekertje schoon op. 'They are specially made for dogs.' Ik moet er ook niet aan denken om een pindakaasijsje te eten. De teckel wel, maar tot op heden is het er niet meer van gekomen.

American birthday party

X. is al weer een tijdje 7 jaar. Eind december was zijn verjaardag. Hij gaat hem nu eindelijk vieren in de VS. Dat klinkt alsof P. en ik walgelijke ouders zijn, maar ik kan daar tegenin brengen dat X. zijn verjaardag, tijdens ons bezoek aan NL, al twee keer had gevierd: een keer voor de grote en een keer voor de kleine mensen. Voor de vriendjes in de VS zouden we zijn verjaardag later vieren. Dat het juni zou worden, hadden we toen niet bedacht. Maar X. is al lang tevreden. Best fijn vindt hij het om twee keer in het jaar zijn verjaardag te vieren. Na een jaar weten we ook een beetje hoe dat hier werkt, een verjaardagsfeestje. Het is niet als in NL 6 of 8 kinderen uitnodigen, cadeautjes uitpakken, taart eten, met z'n allen leuk koekhappen, snoepzak mee en klaar. Nee, het is in Amerika allemaal anders en in deze wijk ook groter. Vaak wordt er een kind of 20 uitgenodigd en omdat geen mens al die kinderen in huis wil of kan hebben, wordt er meestal iets afgehuurd: een sportzaal of zwembad met activiteiten, een zaal in het buurthuis, alwaar een deskundige een programma van een uur houdt naar keuze. Het kan over insekten gaan, kleine zoogdieren of een science-programma, alles geillustreerd met de real thing. Dus als het over dieren gaat zijn er echte dieren en bij science is er zand van de maan en een raket die afgeschoten wordt. Voorts is er taart en vaak ook nog pizza, zodat de kinderen geheel voldaan verder aan hun dagprogramma kunnen. Ouders hebben er geen kind meer aan. En er gaat een 'goody bag' mee. Een paar snoepjes zitten erin maar niet teveel, want suiker is slecht. Amerikanen zijn daar erg van doordrongen. Dus is de bag gevuld met spullen die op zich een tien dollar cadeau retour vormen. Het varieert van tattoos, stickers en pennen tot knuffels en ballen. Het is allemaal ongekend en veel in onze Hollandse ogen. De jarige gaat naar huis met een enorme stapel cadeaus. Een goed gebruik in de Boston area is dat de jarige niet gelijk alle cadeaus openmaakt. De gevertjes raken niet gefrustreerd als hun cadeautje pas als laatste wordt uitgepakt en de ouders hoeven zich niet opgelaten te voelen als hun gift kleiner is dan de rest. Iedereen blij, hoewel X. dat in het begin wel raar vond. Liefst zou hij gelijk al zijn cadeaus openscheuren, maar inmiddels weet hij dat dit niet hoort in de VS. Vandaag hebben we voor een klein vermogen goody bags en inhoud gekocht. De taart wilde X. niet. Hij houdt niet van taart. Dus dat scheelt een behoorlijk bedrag en tijd, want nu hoef ik geen bestelde taart op te halen zaterdg aan de andere kant van de stad. X. wil gewoon ijsjes, vindt hij veel lekkerder. Na de pizza, dat wel, want zijn partijtje is op het voor ons krankzinnige tijdstip tussen 6 en half 8 's avonds, en dan ook nog op zaterdag. Dat is overigens niet gek voor Amerikanen. Ze vinden het heel gewoon en wel handig. Kunnen zij even borrelen terwijl wij alle kinderen hebben. Gelukkig hebben wij ook een soort Monkeytown maar dan groter afgehuurd, met drie personeelsleden die ons ter zijde staan en alles regelen van ballonnen, drinken en servetten voor bij de pizza. Heerlijk, we zijn er klaar voor en X. kan niet wachten, zo zin heeft hij in zijn eerste Amerikaanse birthday party.

Dubbele baan

Nadat ik een blog over mijn fijne luxeleven heb opgeschreven, zoals hieronder, moet ik van mezelf, politiek correct als ik ben, gelijk een corrigerend stukje schrijven. Ik moet mijn plaats weten van mezelf. Zo bezweer ik mijn luxedemonen die me trachten te verleiden tot luxeland, alwaar ik gelijk Pinokkio's foute vrienden zal veranderen in een ezel, of erger. Een van de keerzijden van dit prachtland dat VS heet, is recessie, al kunnen de media dit woord nog steeds niet goed uit de strot krijgen. Veel ervan merken doen we niet. We hebben werk en leven in een luxewijk. Onbekommerd gaan we dan ook naar de mall om een grillpan te kopen in plaats van een BBQ, omdat we niet van die BBQ-mensen zijn, vooral omdat je dan zo'n BBQ in elkaar moet schroeven, net als een IKEA-kast. Brrr, heel vervelend, nee dan een grillpan. Weinig gedoe, zelfde effect en ook nog zonder aanbranden. Bij de Crate and Barrel verdiepten we ons in het soort pan, want er waren diverse grillpannen, todat ineens een stem klonk. 'Don't you work at the same company as I do?' De Crate and Barrel mevrouw had het tegen P. Ik zag dat hij als een razende al zijn collega's afging in zijn hoofd, maar haar niet herkende. Ze redde hem door te vertellen dat ze altijd in het gebouw had gewerkt waar hij pas ingetrokken was. Daarna was het even stil. Werkte ze nu bij Crate and Barrel en niet meer bij P., of zat het anders. We voelden ons ongemakkelijk want we wisten ergens wel wat ging komen. Wij gingen achteloos twee dure grillpannen kopen, omdat we niet echt konden beslissen, terwijl zij een tweede baan had bij Crate and Barrel. Moeilijk deed ze er niet over. Zoveel Amerikanen hebben een tweede baan om rond te kunnen komen. En het was best leuk bij Crate and Barrel. Ze zei het zo vrolijk dat ik het haast zou geloven als ik niet beter wist. Het is net zo als onze Mexikaanse gardeners. Ze komen altijd in het weekend. Best vervelend als je net lui in de tuin rondhangt. Toen P. ze een keer vroeg of ze niet door de week hun ding konden doen, zeiden dat ze dan moesten werken. 'Isn't this a job?', vroeg P. verbouwereerd door dit antwoord. Ja ook, maar de tweede werd ons duidelijk. Ook toen volgde een ongemakkelijke stilte. Sindsdien geven we de Mexikanen extra vette fooien en drinken en een fles wijn mee in een poging dat ongemakkelijke gevoel af te kopen. Ik zou Obama stemmen als ik stemrecht zou hebben om alles te veranderen, maar ja, wat hebben al die dubbele baners aan die wetenschap?

Juiste plek

Soms zijn er van die dagen dat je zeker weet dat je op de juiste plek woont. Met de skivakanties nog steeds in mijn achterhoofd laat ik puffend de hond uit. Wat een fijn extreem land is de VS toch. Het kwik nadert de 40 graden, maar binnen wacht de koele airco en glazen ijswater. Twee jongetjes vermaken zich daar uitstekend. Vriendin J. komt langs. En later belt vriendin A. op of ik niet naar de pool wil komen. Dat wil ik wel en X. helemaal. Iedereen blijkt aardig. Ik krijg witte wijn aangeboden. Pizza's worden aangerukt. Ik dwaal rond de pool en chat met deez en geen. X. zwemt rond met vriendjes. Ik voel me alsof ik op vakantie ben. Dat de power uitvalt draagt alleen maar bij aan dat gevoel. Ik heb heel wat vakanties op Griekse eilandjes bij kaarslicht doorgebracht. En nu dan eindelijk in eigen huis met dezelfde extreme temperatuur. X. heeft een vampierenboek voor het naar bed gaan. Dat hoort helemaal bij kaarslicht. Hij bijt nagels van de spanning. Jammer genoeg floept juist dan het licht weer aan.

CHANGE

Zonet gekeken naar geschiedschrijving. Obama wint de Democratic kandidatuur. Ik had kippenvel. Nu maar hopen dat Hillary zijn running mate wordt. Dan pas kan McCain verslagen worden.

Moedervlek

19 moedervlekken telde 7-jaar met mijn hulp bij zichzelf. Ik had er honderd, en vond dat belachelijk veel, maar mijn aantal verbleekte bij de meer dan honderd alleen al op P.'s rug.

Mass Drivers License

'Unfortunately I have to tell you, that you've passed.' Hij zei het zo onbewogen, dat ik even lamgeslagen was. Shit was ik nu...? 'That's a good thing', zei hij eindelijk met iets dat op een glimlach leek. Hij gaf me mijn voorlopige drivers licence en hees zijn enorme, dikke lijf uit mijn kevertje, na een kort beleefd: 'Ladies'.

It's a different thing, getting you Massachusetts drivers license. P. en ik moesten wel. Na een jaar in de US is het illegaal om te blijven doen wat je al die tijd deed, namelijk rondrijden met je Nederlandse rijbewijs. Na een jaar in de US geresideerd te hebben, kan de politie je bekeuren en erger - tenminste dat wilde de mevrouw van het Consulaat in Boston ons doen geloven - al rijdt iemand anders tegen je op, dan nog is het nog jouw fout. 'You shouldn't have been there in the first place' zonder geldig rijbewijs. Ook de verzekeraar bemoeide zich ermee, hij wilde ons nog best anderhalve maand verzekerd houden zonder geldig rijbewijs - vanaf april waren we een jaar hier - maar 16 mei moesten we een Mass' drivers license hebben, zo niet dan geen verzekering meer. We moesten er dus echt aan geloven.

P. kopieerde 2 dikke pakken stencils, 1 getiteld 'Rules of the Road' en een andere met wetgeving en feiten - er staat in welke straffen je krijgt als je rijdt met een slok teveel op, hoeveel verkeersdoden worden veroorzaakt door alcohol, wat je allemaal moet en niet mag tussen je 16de en 21ste. Deel 1 was best nuttig, maar deel 2 vreselijk saai, but impressive. De straffen in de VS zijn niet mals als je iets fouts doet, zoveel werd me wel duidelijk. J.P. - ook Hollands - had gewaarschuwd ook deel 2 te leren. Hij was gezakt vanwege teveel vragen over junior drivers, maar ik dacht, ach, hoeveel kans heb ik nou dat ik precies hetzelfde examen krijg. Erg foute gedachte.

Het aanvragen van het examen was een peuleschil. In NL zijn de wachttijden een gruwel, las ik van de week nog in het nieuws. In MA ga je gewoon naar een drivers license kantoor om na registratie - met de nodige papieren waarover later wellicht meer - direct je schriftelijke examen te doen. Als je zakt mag je het eindeloos overdoen diezelfde dag, als je steeds maar weer opnieuw de fee betaalt van ik meen $20,-.

Ik haalde de written test in een keer, maar wel op het nippertje. 15 van de 20 vragen moesten correct zijn. Lastige vragen mag je tot het laatst bewaren van de computer, maar toen ik alle alcolpercentagevragen en junior drivers law vragen had weggedrukt voor later, bleek ik nog maar 11 van de 20 goed te hebben. Shit. De rest moest ik gokken. Had ik nu toch maar dl 2 geleerd, zoals J.P. had gezegd. Gokken. Bij vraag 14 - ook fout - ging P. weg uit het hok. Bij vraag 18 zat ik nog steeds maar op 13 goed. Kut, maar daarna had ik het geluk aan mijn kant en gokte zomaar de laatste vragen goed, precies 15 van de 20, P. had er 18 goed.

Na een telefoontje konden we twee dagen later achter elkaar de roadtest doen. M. was zo lief om onze host te zijn. Je hebt een host nodig om je terug te brengen naar huis, mocht je zakken voor je examen. De host heeft verder geen functie, moet zelfs zijn of haar mond houden tijdens de test, want op praten staat een onmmiddellijk zakken, lazen we op een aangeplakt papiertje in de office. M. zag dit pas later, toen ze al hulpvaardig in het NLs P. had willen helpen. 'Mam, please', was de berisping geweest van de examinator, maar hij was de kwaadste niet. P. was geslaagd. 'Ach, het stelt niets voor', zei hij. 'Het duurde hooguit tien minuten.'

Ik had moeten wachten. Alleen de kever was een geschikte examenauto gebleken, want de examinator had een handrem nodig waar hij of zijn bijkon, in het midden dus. Het examinatorschap blijkt een mannenbaan te zijn. Alleen mannen stonden met papieren achter de office op slachtoffers te wachten. De mijne was zoals gezegd een hele dikke norse. Met moeite perste hij zich in de kever. Mijn arme autootje kreunde onder zijn gewicht. Gelukkig stak hij zijn hand uit, die ik blij schudde, terwijl ik mijn naam zei. Hij zei alleen 'papers please'. Zucht, het begon verkeerd. Daarna bleek M. aan de verkeerde kant achterin te zitten. In haar ogen las ik dat die plek bij de vorige examinator geen probleem was geweest, maar ze hield wijselijk haar mond. Praten zou bij deze meneer zeker zakken betekenen.

Toen mocht ik wegrijden. Door de omvang van de examinator raakte ik steeds zijn linkerbeen als ik schakelde. Hij deed geen moeite zijn been een beetje in te trekken - dat kon hij waarschijnlijk ook niet vanwege zijn omvang - het maakte de rit nog ongemakkelijker. Ik voelde me steeds nerveuzer, ook al ging alles goed, totdat ik een parkeersteek moest maken. Ik raakte de stoeprand en moest nog een keer steken. Toen sloeg mijn motor af. Het zweet brak me uit. 'I've got almost 30 years my drivers licence and I'm still nervous.' Stom, waarom kan ik mijn mond niet dichthouden. Hij vroeg daarop: 'Why? Are you nervous that some one criticize your driving stile?' Alle antwoorden zouden fout zijn bij deze man, dat wist ik zeker. Hij vervolgde: 'Because you could hit a curb?' In mijn nood antwoordde ik:' Yeah, maybe.' 'You just did', ijsde hij er achteraan. Shit gezakt, dacht ik. Gotver, rotvent. Vanwege een opgebroken weg was ik gedwongen extra lang zijn been te aaien.

Back behind the office sprak hij zijn pseudo grappige woorden, ik haatte hem diep een paar lange seconden, maar daarna had ik een sensatie die ik al jaren niet meer had gevoeld. IK WAS GESlAAGD!!! HURRAY!!

Jerry van de kennel

Gisteren haalde ik de katten op van de kennel. Kat Bo ging moeiteloos van kennelhok in de reismand. Toen was bange Bus aan de beurt. 'This cat isn't so friendly,' zei de kennelman en zekerde de mauwende angstkat in de reismand. Ineens zag ik dat er 'Jerry' op zijn name tag stond. Even wilde ik roepen: 'What a coincidence!', maar ik klemde mijn tanden op elkaar. Dat had Jerry vast vaker gehoord. Niet leuk, maar ik kon een brede grijns niet verbergen toen ik mijn 'kitty cats' van hem overnam.

Stewardessen

'Nou ja, belt hij me om te vragen welk shirt hij moet aantrekken. Daar moet je een man voor zijn.' Ze klapt haar mobieltje dicht en gaat met een veelbetekenend gezicht weer bij haar collega's achter de desk zitten. Ik kijk naar haar gepolijste uiterlijk. Ondanks zaterdagavondborrels en laat naar bed, is ze op zondagochtend 8 uur helemaal gesteven en gestreken. Ik vind het knap. Ze is vast het type vrouw dat ooit ging samenwonen en tegen vriendinnen zei: 'Ach, mijn vriend is een schat, maar iew.... zijn kleding is vreselijk. Totaal geen smaak. Maar ja, daaraan kun je sleutelen nietwaar?' Ik zie de vriendinnen instemmend lachen. Ja, dat kennen ze wel. Welke vrouw heeft nou niet de drang om te sleutelen aan de kledingkeuze van haar partner, al is het maar af en toe? Maar deze perfecte dame lijkt me een controlfreak. Elke foute combinatie wordt hard afgestraft. Waarom zou hij haar anders op haar werk bellen over een shirt? Haar deskcollega's zijn net zo erg. Keurig zijn ze alledrie. Vanaf hun gelakte nagels, tot hun gepoetste schoenen. 'Ik weet er alles van', antwoordt de een. De ander geeft advies: 'Ik leg alles voor hem op kleur in stapeltjes. Dus broek, hemd, sokken. Kan hij zich niet vergissen.' Een jongen met een rugzak stoort door te vragen of er nog plek is op de vlucht van Amsterdam naar Boston. De KLM-stewardessen schieten moeiteloos in hun klantvriendelijke rol. Alsof ze geen gesprek voerden onderling. Ook dat vind ik knap. Voor de zeker honderd andere slaperige reizigers die met mij wachten tot het boarding lampje gaat branden van het vertraagde vliegtuig verzorgen ze weer een totaal nieuwe voorstelling.

Fifties neon landmark te koop

De laatste neonreclame uit de jaren vijftig in de greater Boston area is weggehaald, meldt Boston.com. Dat is jammer, want die fijn foute neon-ads horen toch wel bij Amerika's historie, de fifties met stoere gangs en zuurstokkleuren. Natuurlijk had ik teveel films gezien, maar toch was ik een kleine vijftien jaar geleden een beetje teleurgesteld toen ik voor het eerst in NY City was. Wel van die grote gele yellow cabs, maar geen enorme slagschepen van auto's met veel chroom in babykleuren. Geen ruitenbroeken en andere foute combinaties waar Amerikanen beroemd om waren, maar wel graffiti, een heuse achtervolging met een gun vlakbij me - niet fijn overigens - stoom uit de afvoerputten - net zoals in de film - vrouwen in mantelpak op sneakers met pumps in een plastic tasje,  veel mensen op straat met koffie in grote papieren bekers en volop bagels met creame cheese. De stoom uit de putten is er nog - heel fijn - de koffie in papieren bekers ook, net als de bagels, de vrouwen met pumps in plastic zakken zijn weg, en Manhattan is gelukkig een behoorlijk veilig gebied geworden met nog genoeg graffiti overigens en ook de yellow cabs zijn nog steeds volop aanwezig. Toch kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat de wereld steeds meer eenheidsworst wordt, aan de buitenkant dan. Dus redt Amerikaans erfgoed. Als het ding niet zo groot was, zou ik hem zelf kopen: wie mailt naar preer@globe.com, om een bod te doen op een origineel, fifties neon Dunkin' Donut landmark.

Lentechat in Boston

Het is 20 graden, overal eekhoorns, ontluikend groen, rammende spechten op bomen, vogelgefluit en alles wat je verder bij lente in een bos kunt bedenken. Maar er moet gewerkt worden, mijn 'cubicle' mag dan wel middenin spring forest staan, maar de wereld met NL's rotweer en arbeidsethos komt bij me binnen via Google talk. Vriendin en tevens collega S. meldt zich: 'D. bedenkt dat we maandag tussen 2 en 3 ff de relatie tussen statistiek en ads gaan doornemen.' Een eekhoorn springt in de zon van de tak naar tak. Ik volg hem met mijn ogen en zou buiten willen zijn. Ernstig afgeleid tik ik vervolgens: 'Huh? Wat is ads? Klinkt als adhd.' Vriendin S. tikt terug: 'Hi, hi, advertenties.' Hmpf.

Kojak op Hulu

'Heb je wel eens van Hulu.com gehoord,' vroeg ze. 'nee,' zei ik, terwijl ik me afvroeg wat het kon zijn. Een site voor kinderen? Info over Hawaii? Maar dat was het allemaal niet. Nee, het is een site waar je gratis films en tv-series kunt zien. GRATIS. En dat in het land waar je voor heel veel je knip moet opentrekken. Wel moet je voor films die niet geschikt zijn voor kinderen Hulu-member worden, maar ook dat is gratis.

Hulu schrijft dat de site nog niet zo lang bestaat. De kijksite bestaat van reclame-inkomsten. Ik vraag me af hoe, want voor Amerikaanse begrippen zijn er erg weinig commercials in de series en films. Hulu zal wel bezig zijn met een marktaandeel te verwerven, want in de toekomst moet er misschien wel geld voor de diensten worden gevraagd, waarschuwt de site, maaar wie dan leeft, wie dan zorgt. First a trip to memory lane.

Kojak. Het sekssymbool van de seventies, mijmer ik. Eens even kijken. En ja, ik kan weer begrijpen waarom alle vrouwen zo op deze kale, met behoorlijk overgewicht in pak gestoken politieman vielen. Starsky en Hutch, ook leuk, maar oei, wat slecht geacteerd. Dat kon ik me niet herinneren van vroeger, maar ik ben nu wat ouder, wellicht wijzer en versta wat beter Engels, misschien dat ik het daardoor zo beneden de maat vind, maar leuk blijft hij, de originele Huggy Bear uit de serie. Zo klik ik door. Ach The A-team, Night Rider, The Partridge Family, Battle Star Galactica en nog heel veel meer- allemaal erg fijn uit de oude doos. Maar ook nieuwere zaken, zoals een geweldige kidsserie, Fudge, waar X. een luisterboek van heeft en zijn favoriete Family Guy - vooral ook geweldig voor grote mensen. De films zijn van oude Monroes tot recenter spul, ook leuk, maar al via zoveel kanalen te zien. Die oude series blijven voor mij de verrassing.

Het beeld van al het materiaal is van hoge kwaliteit en na aanklikken gelijk te zien, zonder dat je eindeloos moet wachten tot alles is gedownload. Nu moet ik zeggen dat we hier de snelste internetverbinding ever hebben, dus elders kan het minder zijn. Ik klik verder, veel Brits, The Office, maar ook Monty Python. Even kijken en plots ben ik terug in het hier en nu van de States. Monty Python is alleen geschikt voor een mature audience. Huh?

Nichtje Y. vertelde al dat ze tijdens haar verblijf in de VS Amelie had gezien. Tot haar verbazing mocht de film niet in high school worden gedraaid. Mature audience only. Het moet niet gekker worden, maar Amerikanen zijn nu eenmaal preuts. Ik weet het, dubbele moraal, maar daar ga ik het nu niet over hebben. Ik ga lekker een Kojakje kijken:-)

Praatje in het park - a view on VS vs NL

'What's your dog's name?', vroeg hij.
Standaardzin uit 'Socialising voor hondenbezitters'.
'Vos', zei ik.
Het blijft een moeilijke naam voor Amerikanen.
'Bush?', vroeg hij. 'Like the President you mean?'
Ik zag hem fronsen.
Shit, had hij met het foute kamp een praatje aangeknoopt.
'No, of course not,' zei ik.
'Her name is Vos.
That's a Dutch name.
It means Fox in English.'
HIj lachte en ik lachte mee.

'So you're from the Netherlands?'
Ik knikte.
'Wow....what on earth are you doing here?'
Dat had ik nog niet eerder gehoord.
De meeste Amerikanen zijn proud of their country.
Ze vinden het de gewoonste zaak van de wereld dat je in de States wilt wonen.
Natuurlijk wil je hier wonen.
Maar hij vond dat belachelijk, dat was duidelijk.
I was wrong after all.
'I would love to go to Europe forever,' vervolgde hij.
'If it wasn't so expensive with that low dollar.
So tell me, what brought you here?'

Ik begon over 'work' en 'nice experience to live abroad for a while'.
Hij was niet overtuigd.
'And then you go to the States?' vroeg hij ongelovig.
'A country in recession.
A country that elected Bush for the second time.'
Hij keek me aan of ik gek was.
'I wouldn't go there,' besloot hij.
'Most people here didn't vote for Busch' vergoeilijkte ik.
'If Massachusetts could choose their own President, it would be a Democrat.'
Hij knikte en ik vervolgde.
'And the people are friendly here in this town.
They are less individualistic than in Europe, or perhaps I must say, less individualistic than in big city's.'
Ik vertelde over de fantastische school en de vriendelijke ouders die ons steeds op bezoek vragen.
'They don't do that as much in the Netherlands.'

'But the Dutch have a good health care system,' zei hij.
Ik kreeg te horen dat zijn moeder pas was overleden.
Hij had haar drie jaar verzorgd.
Veel hulp had hij niet gehad.
'The American health care system stinks.' zei hij bitter.
Hij heeft gelijk.
De gezondheidszorg is in de VS onbetaalbaar en dus onbereikbaar voor velen.
Voor ons als expats wordt het betaald door de baas.
Ik voelde me beschaamd.
In rich men's country zou je haast vergeten wat werkelijk belangrijk is.
'You're right,' zei ik.
'In the Netherlands we still have health care for everybody.
And the Dutch system still got money to pay the eldery a kind of minimum wage when they are 65.
That's a great thing.
I always feel embarrassed here when a man in his seventies is putting my groceries in bags in the supermarket.
I really think he shouldn't have to work, but sit in his rock at home.
And when you haven't got a job you get money too.
You don't need an expensive unemployment insurance like people here to get the basics.
Those are really good things.'
Hij knikte.

Toch wilde ik nog wat positiefs over de States zeggen.
'The strange thing is, considering they have all these benefits, a lot of Dutch are complaining about what they don't have. Americans don't seem to do that as much.'
Hij lachte en verzuchtte:
'Boy, I sure wish I could live in your country, always having money for housing, food and health care and complain all day.
It must be heaven.'

'The River - Boston's Independent Radio',

klinkt het vaak in de auto, met een flinke pauze tussen 'River' en 'Bàààstùn's', zoals New Englanders de stadsnaam lekker langgerekt uitspreken. X. kan het perfect zeggen. Ik hoor de naam van de zender vaak, als inmiddels trouwe River-luisteraar, want de River-mensen willen weten wie ze zijn. Gelukkig is de stem van River Jock Bob Stuart van een zeer aangename donkere kwaliteit, die haast net zo fijn klinkt als de meeste River-songs. Ben ik te lyrisch over een zender? Ik dacht het niet. 'Niet te geloven, wat een geweldige muziek draaien ze hier op de radio', verzuchtte vriend R. laatst enigszins jaloers toen hij de River hoorde. 'Wat een verschil met NL.' En zo is het. Het is net of ik naar mijn eigen i-pod luister, als ik de River aan heb, maar dan met soms best irritante reclame, maar ook met regelmatig een fantastisch nieuw nummer dat ik nog niet kende en ook wil hebben. Het is wel witte muziek, die de River op werkdagen draait, geen rap, hip-hop of world music, maar goed dat moet ik dan maar via andere kanalen horen. De River heeft vooral veel Coldplay, Amy Winehouse, Damian Rice, Green Day, U2, John Mayor en alles wat daaraan verwant is. Erg fijn. Voor muzieklijstjesliefhebbers als P. heeft the River een lijst top songs online met - als aanwezig - de bijbehorende clip en de links naar i-tunes en Amazon.com, zodat je gelijk tot aanschaf over kunt gaan. En het kan nog leuker: voor mensen zoals ik die een liedje in de auto horen, maar niet meer weten wie het precies zong - speciaal voor die mensen heeft de River een Song Log, waarin je per uur van de dag kunt nagaan wat er gedraaid is, met ook weer bijbehorende clips en links naar i-tunes. Pas heb ik nog met P. Landon Pigg - tja, what's in a name - Falling in love in a coffeeshop aangeschaft via i-tunes. Prachtig liedje. En weer een nieuwe bezigheid erbij: 's avonds liedjes ontdekken en kopen via de River. Join us!

F*ck*ng Matt Damon

Er zijn van die momenten dat ik mezelf zielig vind. Erg zielig. Daar zit ik weer, alleen sappelend achter mijn pc. Eigen baas zijn, is dan verre van fijn. Niemand om mee te praten. Vervolgens begint het eindeloze surfen op internet, op zoek naar vertier, naar een goed gevoel. Een beetje kijken wat de huizenprijzen in Bussum hebben gedaan. Is er nog nieuws in Nederland? Nee, weer niets. Dan maar een beetje mijn mailboxen bekijken. Beetje mailen. Rondhangen op Hyves, Linkedin of Facebook, want ik ben tenslotte overal, al zit ik in middenin het bos eenzaam en verlaten achter mijn laptop. Zijn er nog leuke huizen te koop hier in de omgeving? Ja, best wel, maar toch wel duur. Zijn er nog leuke blogs, wanhopig als ik ben, ik wil lachen. Dus ik klik langs het bekende rijtje bookmarks. Pjong schrijft over werk en daar ben ik even niet naar op zoek. Leuke foto's van NY bij Merelroze, Maanisch schrijft meestal hilarisch, maar nu ook over werk. Best leuk en heel ander werk dan Pjong, maar ik ben niet in de stemming voor werk van een ander. Dan maar Kluun. En daar vind ik het: F*ck*ng Matt Damon. Het gaat om drie filmpjes, die je ook op Youtube kunt vinden, maar ze staan ook heel overzichtelijk en in de juiste volgorde op de site van de Volkskrant. Het eerste filmpje laat een erg boze Matt Damon zien, in het volgende filmpje neemt hij wraak en daarna ... kijk zelf maar. Heel veel leuker zie je zelden:-)

Krans

Het was mijn eerste krans. En pas nu heb ik er afstand van kunnen doen. Nog nooit had ik er een gewild. Truttig en burgerlijk vond ik een krans. Maar in de VS verwatert dat gevoel. Zijn de met lampjes verlichte huizen iets van de lagere sociale klasse in NL, hier ben je haast een armoedzaaier als je niets versiert tijdens de feestdagen. Alle rangen en standen behangen hun huis uitbundig met decorations als er iets te vieren valt. Toch heb ik me, ondanks X.'s smeekbeden, niet tot verlichte kerstmannen en rendieren in de tuin laten verleiden, afgelopen Kerst, maar met een krans kon ik leven. Een sobere krans met slechts 1 strik. We zouden hem wegdoen als hij uit zou vallen. Maar dat deed hij niet. P. vond het twee maanden terug wel welletjes, maar ik vond het zonde. Zo'n mooie krans. Hij is nog helemaal groen. Laat maar lekker nog even hangen. Collega J. die voor het eerst kwam logeren, dacht eerst dat ons huis onbewoond was. Er hing nog een kerstkrans. Niet dat dit commentaar me iets deed. Nee, het was het lekkere weer, waardoor ik mijn krans ineens zat was. Hij staat nu achter een van de foeilelijke, naakte en vette engelenbeelden van onze landlord, naast de voordeur. Dinsdag gaat de krans mee met de vuilnisman. Als ik ze zou kunnen tillen zouden die engeltjes er achteraan gaan.

Wat witte mensen fijn vinden...

is zo ongeveer de vertaling van het hilarische blog Stuff White People like. 'This is a blog run by Christian Lander, a Los Angeles-based white Canadian (left), and his friend Myles Valentin, a Filipino Canadian, has drawn more than 16 million page views since it started in January', schrijft onze erg fijne online lokale krant Boston.com. Natuurlijk lezen we als echte witte mensen de NY Times in print, want zo hoort het volgens Landers. De Sunday Times staat op nr. 46 of the Stuff White People like. En zo zijn er griezelig veel overeenkomsten als je wit, hoog opgeleid, cultureel verantwoord en politiek correct bent/wilt zijn. Het blog is wel heel erg op Amerika gericht, maar ook daarin herken ik mijzelf en de mensen uit de rijkeluisbuurt waar ik woon. Ik zou lijstjes kunnen maken, van Nederlands wit en wat ik herken van Amerikaans wit, maar misschien wordt het haast wel de voltallige lijst van Stuff White People Like. Dus oordeel zelf.

Happy Easter!

De Easter Egg Hunt was binnenshuis, omdat X. ziek was. Als Easter Bunny is het dan toch wel erg geinig om al die outdoor eggs in en achter eigen huisraad te verstoppen. Ook Jezus kreeg van P. een ei. X. moest er erg om lachen.

Lentecardinal

In NL sneeuwt het. Ik zou dit weekend skien, maar X. was ziek. Eerst was ik wel een beetje teleurgesteld, maar dan, al hangende is het ook wel erg lekker thuis op de bank, filmpje erbij, wijntje ernaast. Relaxen. Zonnetje, strak blauwe hemel, hond uitlaten in het bos. God, wat een lekker weer, eigenlijk wel fijn dat het lente wordt. Laat de sneeuw maar in NL. Mijmerdemijmer en toen zag ik hem: een cardinal. Eerst dacht ik nog dat ik een tweede rode bal voor de hond zag liggen in de verte, maar toen ik dichterbij kwam, vloog de vermeende bal weg. Cardinals zijn echt knalrode vogels, ongeveer zo groot als een spreeuw. Vorig jaar zag ik ze alleen de eerste maanden toen we hier waren. Toen het echt warm werd, zag ik ze niet meer. En nu zijn ze terug met hun opvallende feestpak. Het wordt dus echt lente.

Food Waste Grinder

Een erg fijn Amerikaans keukengadget blijft nog steeds het afvalputje in de gootsteen. Keukenafval mik je in de wasbak, je opent de kraan, drukt op de electriciteitsknop van de Food Waste Grinder - of wat voor naam het ding ook heeft - en dan kgggggggg wordt al het afval vermalen en samen met het kraanwater het riool in gespoeld. Het is reuze handig. Alles kan door de grinder, als het maar niet hard is. Botten zijn uitgesloten, evenals eierdoppen. Omdat onze landlord wel een grinder heeft geplaatst, maar geen afneembaar zeefje erop - we konden er ook geen passende vinden in de doehetzelfzaak - is er wel eens een eierdop ingevallen, natuurlijk zonder dat we het wisten. De kat had de dop er waarschijnlijk ingestoten toen hij water wilde drinken uit de kraan. Het was een oerhollandse dop van Jip en Janneke. Niet meer te krijgen ook. Best jammer. Toen ik vervolgens al mijn gore zooi in het putje dumpte en de grinder aanzette, was het kgggggggggKLOINNK. Toen was het stil, zonder dat er iets vermalen was. Moest ik tot aan mijn pols in het putje om alle vieze prut en eierdopscherven uit de kapotte grinder te vissen. Jech. Maar gelukkig is de grinder weer gemaakt.

Opvoeding

7-jaar legde zijn houten treinrails, terwijl hij Nirvana's 'My girl, my girl, don't lie to me' neuriede.

Tibet

Eigenlijk wilde ik vanavond een stukje schrijven over de kinderfilm 'Horton hears a Who', waar ik vanavond met X. naar toe ben geweest. Ik had willen schrijven dat ik de bedenker van typetjes als Horton, Dr. Seuss de Amerikaanse Annie Schmidt vind en misschien nog wel meer dan dat, maar toen zag ik met X. Tibet op het jeugdjournaal. En nadat hij naar bed was, heb ik meer beelden gezien. Ik zag Lhasa, duidelijk herkenbaar, ook na de ruim tien jaar dat ik er geweest ben. Het Chinese leger sloeg in op de lokale bevolking. Ik moest terugdenken aan de vriendelijke mensen. De oude mensen die achter de tempel soep kregen van de monniken, terwijl ze hun gebedmolens ronddraaiden en hun gebed 'Om mani padme hum' prevelden.  Ik moest terugdenken aan hun reacties toen ik een portretje van de Dalai Lama uit mijn reisgids scheurde om het weg te geven. Blij werd het aangepakt, daarna werd schichtig rondgekeken, angstig voor ontdekking, want op bezit van een foto van de Dalai Lama staat gevangenisstraf. Ik moest denken aan de verhalen die Tibettanen vertelden: derderangs burgers geworden in eigen land door het beleid van de China. Ik mocht ook niet bij Tibettanen een kamer huren, daarmee riskeerde je uitzetting uit het land. Ik heb het toch gedaan. Ik zag de legerposten hoog in de Himalaya, waar Chinese soldaatjes uit pure verveling wilde ezels afknalden en terrein kapot maakten met legerwagens. De armoede en trots van de Tibettanen, maar die toch altijd een kop yakboterthee voor je hadden. En nu treedt China dus hardhandig op in een land dat het hunne niet is, waar vriendelijke mensen opstandig worden van al het onrecht en de wereld kijkt toe, want in Tibet zijn geen economische belangen. Ik word er verdrietig van. 

Kanker en knuffels

'Weet je wat ik vroeger altijd dacht dat kanker was?', vraagt 7-jaar mij, zomaar out of the blue, terwijl we tegen elkaar aan op een Fatboy liggen. 'Nee', antwoord ik verrast. 'Wat dan?' 'Nou dat wat aan die boten hangt. Je weet wel, hoe heet het ook alweer' 'Een anker,' vul ik aan. 'Ja, een anker.' Het is even stil. 'Klinkt als...,' denk ik. 'Ik dacht dat je ziek werd van ankers,' vervolgt hij. 'Daarom was ik altijd bang van ankers.' Ik denk even na, want dat wist ik niet. 'Nu weet ik gelukkig dat je niet ziek wordt van ankers,' vertelt hij verder. Het klinkt als een geruststelling. Behoefte om verder op het onderwerp in te gaan, heeft hij niet. Hij staat op om tekeningen te maken: portretten van knuffels.

Wii-tennisarm

P. had zijn bonus gekregen. Heel fijn. Regel is dat daar wat leuks van wordt gekocht. De heren hadden het snel beklonken. Een Wii. Natuurlijk zou ik het voor hetzelfde bedrag als de Wii kostte iets voor mijzelve mogen kopen, want de heren gamen, ik nooit. Dus dat belooft veel goeds voor mij, want de Wii kostte meer dan de adviesprijs van $250,-. Er zijn te weinig Wii's gemaakt, dus is het ding al maanden uitverkocht, maar niet op eBay. Waarschijnlijk bieden alle retailers daar hun Wii's aan voor $100,- meer. Ze doen goede zaken, want ook P. bood na maanden vruchteloos in winkels rondkijken op een Wii van $350,-.

X. en P. speelden eerst Mario Galaxy. Ik moet toegeven dat het er mooi uitziet. Prachtig gemaakt, heel vriendelijk voor kids, maar nog steeds mijn ding niet. Gaap, na tien minuten kijken. Tijd om wat anders te doen. Voor het naar bed gaan, kijkt X. altijd het Jeugdjournaal, ja dat van NL, want in de VS doen ze niet aan jeugdjournaals, tenminste niet dat ik weet. P. liet hem ook naar Youtube-filmpjes kijken over Wii-accidents. Heel educatief, ook voor mij en vooral ook grappig. Mensen die virtueel tennis spelen en zo hard meppen dat hun controller uit hun hand vliegt - dwars door het beeldscherm heen. Je moet dus je controller bevestigen aan je arm, zoniet, dan is dit filmpje nog wel het leukste voorbeeld van wat er dan gebeurt, vooral omdat het ook zo'n goed beeld geeft van hoe mensen virtueel tennis spelen. Alsof het echt is.

Toen X. naar bed was, wilde ik het ook wel eens proberen. Guess what? Ik vond het leuk. IK VOND EEN GAME LEUK! We speelden tennis. Het was best moeilijk, maar we moesten vooral lachen om onze poses, net als in het filmpje, alsof we echt tennis speelden. We probeerden ook nog baseball - best leuk - golf - saai - en bowlen - net zo suf als in het echt. Tennis bleef favoriet. In het volle licht stonden we in de basement naast elkaar naar de virtuele bal te meppen. Ik meende op een gegeven moment onze achterburen voor het raam te zien. Ze moeten zich verbaasd hebben over wat we aan het doen waren, of ze herkenden in ons Wii-fanaten.

Nu, 2 dagen later heb ik spierpijn in mijn rechter arm. Mijn tennisarm:-)

Luizen

Nu dacht ik dat Boston met zijn strenge winters gevrijwaard zou zijn van luis. Nederlandse basisscholen hebben inmiddels luizencapes om de jassen van kinderen luisvrij te kunnen ophangen. Zoveel plagen zijn er. Dus dacht ik dat ze er in Boston geen last van zouden hebben. Geen luizencapes, maar helaas wel luis. We hadden een maand terug al een brief dat een kind luis had. Nu zijn we zelf getroffen. En wij niet alleen vertelde X.'s juf en ook Boston.com maakt melding van de krengen.

Ik twijfelde overigens of ik dit wel moest bloggen. Ook ik ben bang gestigmatiseerd te worden. Riep ik vroeger niet zelf 'luis' naar een smoezelig kind op school. Ik schaam me met terugwerkende kracht ervoor. Toch stond ik in tweestrijd of ik het wel of niet moest vertellen op school. Ik heb het toch gedaan. Zelfs heb ik de moeder van X's beste vriendje met de mededeling gebeld. Poeh! Luis krijg je niet door meer of minder hygienisch te zijn. Het schijnt juist dat de beestjes schone hoofden erg fijn vinden. Laat ik dus en lans breken door dit te bloggen, voor al die mensen die de kriebelaars te lijf moeten - in de VS zorgt het tot 24 mln kinderen die jaarlijks niet naar school kunnen om die reden, aldus Boston.com.

Twee keer mochten we deze ongewenste huisdieren meemaken. Complete horror. Middenin een drukke dag wordt er gebeld. X. heeft een paar neetjes. Wilt u hem ophalen? Stress. Eerst dan maar naar de apotheek. Daar blijkt de anti-luizenshampoo echt een rib uit je lijf, om niet te sreken over de anti luizen spray, die je voor banken en kleden nodig hebt, omdat je die niet heet kunt wassen. Want dat moet. Daarvan gaan ze dood.

Maar eerst moet je je haar wassen met een soort DDT-shampoo. Als het in je ogen komt, ploppen ze eruit. Ik herinner me de keer dat dit bij X. gebeurde terwijl de aannemer een verdieping hoger in ons huis aan het klussen was. Hij gilde en omdat hij niet kon stoppen, ging ik van de zenuwen ook krijsen. Wij bloot gillend in bad en de aannemer boven ons. Het was een fijn tafereel.

Als het haar gewassen is en met de luizenkam ontdaan is van neten - duurt minstens anderhalf uur - moet het hele huis ontsmet. Al het beddengoed moet heet gewassen worden, net als kleding en jassen. Als dat niet kan, moet je naar de stomerij om de ellendelingen te verdelgen. Vervolgens moeten alle knuffels, kussens en kleden in plastic zakken om een week lang luchtdicht buiten te staan. That kills the bastards. Andere stoffen bekleding moet gesprayed worden, net als je auto. Daarna moet alles gestofzuigd en gestoft worden. In Nederland was dat al een crime, maar in dit joekel van een huis is het om depressief van te worden. Gelukkig was P. eerder terug uit de UK, zodat hij als noodcleantrooper ingezet kon worden.

Nu zijn we weer luisvrij. P. heeft ze nooit, maar ik wel. Ik had ze al een keer een jaar of tien terug. Ik was single, heartbroken, had twee banen, een rotflatje, voelde me vreselijk eenzaam, maar mijn hoofd werd ontmoetingsplaats voor creepy crawlers. Smerig, jech. Daarom duurt het nu nog minstens twee weken voordat ik niet meer spastisch reageer op wat jeuk op mijn hoofd, want ik ben tenslotte woest aantrekkelijk voor luizen. Hate them.

Credit Card

Een greep uit de collectie credit card aanbiedingen die we de afgelopen weken kregen. We worden overspoeld door die kaartjes, omdat we bewezen hebben dat we kredietwaardig zijn. Je moet wel, want rood staan is een dure hobby in de VS. Iedere transactie in het rood kost je 20 dollar boete. Dat is een schok als je dat de eerste keer meemaakt. Zeker als je net in verschillende winkels hebt rondgeshopt. Anders dan in NL kijken we nu dus wel uit om niet rood te staan. Met meerdere credit cards wordt dat lastiger, want het is onoverzichtelijker. Voor je het weet zit je tot over je oren in de schulden. Maar ik kan me voorstellen dat veel mensen de verleiding niet kunnen weerstaan. De credit card aanbieders beloven extra air miles, superkoopjes bij de Best Buy - dat is zeg maar de Amerikaanse Media Markt - city trips, cash rewards en nog veel meer. Amerikanen zijn gek op incentives. Het stikt hier van de coupons, waarmee je fikse kortingen kunt krijgen op van alles en nog wat. Ik denk dat er daardoor heel wat uitgegeven wordt aan spullen die mensen eigenlijk niet nodig hebben. Ook de tv spuugt de hele dag door reclameblokken met fijne must haves. Hebben is kopen tot je erbij neervalt. Het enige wat je daarvoor moet doen is een van je tien credit cards trekken. Ik begrijp weer wat beter waarom de VS in recessie is geraakt.

Inbrekers en spoken

Zonder P. slaap ik slecht. Ik word wakker, omdat ik verdachte geluiden denk te horen. Inbrekers. Zonder lenzen sluip ik half blind naar beneden. Altijd wens ik dan dat ik een bril had. Toch kijk ik liever kippig het gevaar in de ogen dan af te wachten. De lichten moeten overal aan en ik kom pas tot rust als ik het het hele huis met mijn bijziende ogen heb gecontroleerd. Soms doe ik dat meerdere keren per nacht. Het is een vermoeiende bezigheid. Zeker in dit grote huis.

Mijn ratio vertelt me overigens wel steeds dat het onzin is om mijn bed uit te gaan, als de hond rustig op het voeteneind slaapt. De hond is klein maar waaks en uitgerust met hele goede oren. Toen we lekkage hadden, waren we er snel bij omdat de hond 's nachts gromde en blafte tegen de vallende druppels. Maar tijdens mijn inbrekersmomenten vertrouw ik meer op mijn eigen oren. De mening van de hond wordt pas weer belangrijk bij onverklaarbare geluiden, zoals laatst.

Ik zat 's avonds te werken. X. sliep al lang. Het was stil en grotendeels donker in huis. PANGG!! klonk het ineens achter me. Alsof iemand met twee vuisten op de toetsen van de piano had geslagen. Spooky. Eerst dacht ik nog: natuurlijk, het is te droog in huis. Er is een snaar gesprongen. Ter controle drukte ik een voor een de toetsen in, maar ze deden het allemaal prima. Hm, had ik me dan vergist? Had ik niet echt een geluid gehoord? Dat moest het zijn, want de hond lag rustig te slapen op de bank. Imaginations!

Ik ging weer aan het werk. De hond ging naar boven, vast naar bed. Dus zat ik alleen. Ik zou het voorval bijna vergeten zijn, als niet weer PANGG!! klonk. Echt keihard. Ik wilde wel achter de piano kijken, maar durfde niet zo goed. Je weet maar nooit. Enigszins onrustig ging ik weer aan het werk. PANGG!!, klonk het weer. Toen ben ik maar snel naar bed gegaan. Lekker veilig bij X. en de hond, zei de struisvogel. Gelukkig waren er die nacht geen 'inbrekers'.

Update 7.3.08: P. heeft het mysterie opgelost. Het waren toch de snaren van de piano. Hij legde uit dat hoge tonen wel vier snaren hebben. Met drie snaren geven die toetsen nog steeds geluid. Niks spook dus.  Dat is een opluchting, maar ook een klein beetje jammer.